บทที่ 904 ทุกอย่างราบรื่น

แต่ว่า กู้ซือเจียนไม่ขยับ

เขาเพียงแต่ดื่มเหล้าไปอีกหนึ่งอีก ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงกล่าว ว่า“เธอจะไม่ตาย”

ใช่ นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขามั่นใจ

อีกฝ่ายใช้ความพยายามขนาดนั้น ซุ้มหูตาไว้ที่นี่ตั้งนาน เพื่อ จะจับตัวเธอ โดยยอมเสียสละเส้นสายที่ซ่อนมานานขนาดนี้

คนที่ใช้ความพยายามสุดความสามารถจับไปนั้น จะไม่ให้เธอ ตายอย่างง่ายดายแน่นอน

และก็เพราะเป็นแบบนี้ กู้ซื้อเฉียนจึงมีความอดทนค่อยๆ โจมตีกลุ่มชาวจีน

ในความเป็นจริงที่เขาทำแบบนี้ก็มีการเตรียมการไว้สองอย่าง

ประการแรกก็คือ หากอีกฝ่ายไม่อยู่ในมือกลุ่มชาวจีนจริงๆ รวบรวมกำลังเพื่อกำจัดกลุ่มชาวจีน หาหนอนบ่อนไส้คนนั้นออก มา แล้วหาที่อยู่ของเฉียว ให้เจอ

ประการที่สองคือ หากว่าคนเหล่านี้พูดโกหก ในความเป็นจริง แล้วเฉียวฉียังอยู่ในมือของพวกเขา

แต่ว่าเป็นเพราะผลประโยชน์ใหญ่หลวงบางอย่าง ทำให้พวก เขาไม่ยอมปล่อยคน
บทที่ 904 ทุกอย่างราบรื่น

แต่ว่า กู้ซือเจียนไม่ขยับ

เขาเพียงแต่ดื่มเหล้าไปอีกหนึ่งอีก ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงกล่าว ว่า“เธอจะไม่ตาย”

ใช่ นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขามั่นใจ

อีกฝ่ายใช้ความพยายามขนาดนั้น ซุ้มหูตาไว้ที่นี่ตั้งนาน เพื่อ จะจับตัวเธอ โดยยอมเสียสละเส้นสายที่ซ่อนมานานขนาดนี้

คนที่ใช้ความพยายามสุดความสามารถจับไปนั้น จะไม่ให้เธอ ตายอย่างง่ายดายแน่นอน

และก็เพราะเป็นแบบนี้ กู้ซื้อเฉียนจึงมีความอดทนค่อยๆ โจมตีกลุ่มชาวจีน

ในความเป็นจริงที่เขาทำแบบนี้ก็มีการเตรียมการไว้สองอย่าง

ประการแรกก็คือ หากอีกฝ่ายไม่อยู่ในมือกลุ่มชาวจีนจริงๆ รวบรวมกำลังเพื่อกำจัดกลุ่มชาวจีน หาหนอนบ่อนไส้คนนั้นออก มา แล้วหาที่อยู่ของเฉียว ให้เจอ

ประการที่สองคือ หากว่าคนเหล่านี้พูดโกหก ในความเป็นจริง แล้วเฉียวฉียังอยู่ในมือของพวกเขา

แต่ว่าเป็นเพราะผลประโยชน์ใหญ่หลวงบางอย่าง ทำให้พวก เขาไม่ยอมปล่อยคน
กู้ซื้อเฉียนมองดูเธอแวบหนึ่ง มีรอยยิ้มจางๆปรากฏที่มุมปาก แล้วชนขวดกับเธอ เงยหน้า นำเหล้าในมือดื่มหมดจนหมด

ทั้งสามคนนั่งอยู่ในสวนดอกไม้จนดึกจึงกลับห้องไป

ครั้งนี้ทั้งสองออกมา ไม่ได้พูดความจริงกับท่านปู่กับท่านย่า เพราะว่าช่วงนี้สุขภาพของพวกเขาไม่ดี บำรุงรักษาสุขภาพอยู่ จิ่งหนิงกับลู่วิ่งเซินไม่อยากทำให้พวกเขากังวลตัวเองอีก

ดังนั้น จึงบอกกับพวกเขาว่าช่วงนี้ทั้งสองคนไปทำงานที่ต่าง ประเทศด้วยกัน พาลูกๆไปฝากไว้กับทางบ้านเก่า มีคนรับใช้ คอยดูแล ท่านกับท่านย่าเพียงแค่ช่วยดูแลเพียงครั้งคราว ไม่ ต้องใช้แรงอะไรมาก

เวลานี้ กลับไปถึงห้องนอนเป็นเวลาดึกมากแล้ว

จึงหนิงเพราะอาบน้ำแล้วถึงไปสวนดอกไม้ ดังนั้นก็ไม่ได้นำมือ ถือไปด้วย

เมื่อกลับมาถึงห้อง จึงพบว่ามีสายไม่ได้รับหลายสาย และยังมี หลายข้อความในวีแซท

เธอเปิดวีแชทออก มองดูแวบหนึ่ง พบว่าอานอานส่งข้อความ

เสียงมา

ถามว่าเธอกำลังทำอะไร ทำไมคืนนี้ไม่โทรหาเธอ คิดถึงเธอ มากอะไรประมาณนี้

จิ่งหนิงเปิดข้อความเสียงออกฟังหลายครั้ง ฟังน้ำเสียงออดอ้อนและนัวเนียของลูกแล้ว ในใจก็อดใจไม่ได้

เธอมองดูเวลาดึกมากแล้ว เวลานี้ ลูกๆน่าจะหลับแล้ว

ดังนั้นก็ไม่ได้ตอบกลับ กลัวว่าจะปลุกพวกเขาให้ตื่น จึงรอพรุ่ง นี้เช้าตื่นมาค่อยตอบกลับ

ส่วนลู่วิ่งเซินนั้น จ้องมองท่าที่เธอกอดมือถือไว้ยิ้มอย่างพอใจ เช้าวันรุ่งขึ้น จึงหนิงก็โทรไปหาอ่านอาน

ในโทรศัพท์ คุยกับลูกทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง ปลอบประโลมพวก เขา ให้พวกเขาเชื่อฟังปู่กับย่า แล้วสอนอ่านอ่านทำการบ้านสอง ข้อ จึงวางสายลง

ในบ้านย่อมมีครูประจำบ้านที่ดีที่สุดอยู่แล้ว แต่ว่าอานอ่านยัง คงชอบตื้อให้เธอสอนโจทย์ตัวเอง

บอกว่าแก้โจทย์ ที่จริงก็คือคิดถึงแม่แล้ว

ในใจวิ่งหนึ่งเข้าใจ และก็ไม่เปิดโปงเธอ แต่ในความเป็นจริง

ในใจตัวเองคาดหวังกับวันกลับมากขึ้น

ตอนนี้เธอไม่เหมือนกับสมัยอายุยังน้อย เวลานั้นอยู่ข้างนอก นานมากก็ไม่คิดถึงบ้าน

บุญคุณความแค้น เสื้อผ้าใหม่ๆที่หรูหราเป็นสิ่งที่เธอต้องการ รู้สึกว่าการอยู่บ้านตลอด จะทำให้คนเป็นสนิมแล้ว ชีวิตไร้ รสชาติ

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว
ก็ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่อยู่กับลู่วิ่งเซินนานวันเข้า หรือว่าอาจ จะเป็นเพราะบรรยากาศในบ้านดีเกินไป

ดังนั้นตอนนี้เธอชอบอยู่บ้าน บางครั้งลูกทั้งสองก็ไม่ต้องไป เรียน เธอก็ไม่ต้องไปทำงาน ก็จะสามารถอยู่บ้านกับพวกเขาได้ ตลอดทั้งวันจริงๆ

และผ่านไปทั้งวันแล้ว ก็ยังไม่รู้สึกเบื่อเลยแม้แต่น้อย

จุดนี้ เป็นเรื่องที่เมื่อก่อนวิ่งหนึ่งไม่กล้าคิด

และที่อยู่ของหัวเหยาตอนนี้ก็ใกล้กับพวกเขา ไม่มีอะไรทำก็ยัง มาเที่ยวหากัน ลูกๆหลายคนเล่นด้วยกัน ครึกครื้นมาก

จิ่งหนิงนั่งอยู่ตรงนั้น คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย และเวลานี้ ลู่วิ่งเซินเดินมาจากข้างหลัง “กำลังคิดอะไรอยู่? เขา โน้มตัวลง สองมือยันไปที่โซฟา แล้วถาม

จิ่งหนิงเงยหน้ามองดูเขาแวบหนึ่ง แล้วยิ้มกล่าวว่า กำลัง คิดถึงอานอานกับจิ้งเจ๋อ”

เธอหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า เมื่อก่อนไม่รู้สึก ครั้งนี้ออก มานานเช่นนี้จึงพบว่า คิดถึงพวกเขาจริงๆ ”

เมื่อลู่วิ่งเซินได้ยินเช่นนั้น จึงเลิกคิ้ว

อ้อมมาจากอีกทางหนึ่ง เดินมานั่งลงข้างกายเธอ กอดเธอเข้ามาในอ้อมกอด
“รอจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จก่อน เราจะรีบกลับทันที เร็วแล้ว

จิ่งหนิงพยักหน้า

ทั้งสองต่างพึ่งพิงกัน และเวลานี้ อีกด้านหนึ่ง

กู้ซื้อเฉียนได้มาถึงสถานที่เจรจาแล้ว

สองฝ่ายเจรจากัน การเลือกสถานที่ก็เป็นเรื่องสำคัญ

ต้องไม่ใช่อาณาเขตของกู้ซื้อเฉียน และก็ไม่ใช่อาณาเขตของ กลุ่มชาวจีนด้วย

มิเช่นนั้น ทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่วางใจที่จะมา และมักจะกังวลว่า มีคนซุ่มโจรตีได้

ดังนั้น สุดท้ายพวกเขาเลือกโรงน้ำชาแห่งหนึ่งในเมืองเล็ก ของชายแดนจุดเชื่อมต่อของทั้งสองอำนาจเป็นสถานที่เจรจา

โรงน้ำชาถูกเคลียร์ไปนานแล้ว แม้แต่บริเวณใกล้เคียงก็ไม่มี

ใครเข้าออก

คนของทั้งสองฝ่ายพบเจอกันตรงปากประตูแล้ว ก็เข้าไปใน โรงน้ำชาด้วยกัน เดินขึ้นไปชั้นบน

ครั้งนี้ คนที่กลุ่มชาวจีนส่งมา ใครก็ไม่คิดว่า จะเป็นสวีฉางเปย สวีฉางเปยคนนี้ กู้ซือเฉียนย่อมรู้จักอยู่แล้ว

ไม่เพียงแต่เขารู้จักอีกฝ่าย สวฉางเลยที่รู้จักเขาด้วย อย่างไรก็ตาม สงครามระหว่างกลุ่มหงส์แดงกับกลุ่มมังกรในตอนแรก ทั้งสองต่างเป็นหัวหน้าใหญ่ของทั้งสององค์กร มีการ ต่อสู้กันมานับไม่ถ้วน

เวลานี้ เป็นธรรมดาที่ศัตรูเจอหน้ากัน ย่อมต้องเขม่นกันเป็น พิเศษ

แต่คิดได้ว่าวันนี้มาเพื่อเจรจาสันติภาพ ดังนั้นก็ต้องปั้นใบหน้า ฝืนยิ้มใส่กัน

หลังจากขึ้นไปถึงชั้นบนแล้ว ทั้งสองต่างโบกมือให้คนอื่นๆ ถอยออกไป ให้พวกเขาไปเฝ้าอยู่ปากประตู จากนั้นต่างพาคน สองคนเข้าไปด้วย

แต่ว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดคือ กู้ซื้อเฉียนไม่ได้พาฉันเยวคนสนิทของ เขามาด้วย แม้แต่วันนี้ที่มา ก็ไม่เห็นฉันเยวปรากฏตัวเลย

แน่นอนว่า คนที่รู้ก็ไม่กล้าถาม

และสวฉางเปียก็รู้ว่าข้างกายของผู้ซื้อเฉียนมีบุคคลคนนี้ เหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีความสำคัญกับกู้ซื้อเนียนมาก เท่าไหร่

ดังนั้น เขาจึงไม่สังเกตเห็นเลยว่า กู้ซือเฉียนไม่ได้พาฉินเยวมา ด้วยนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ปกติมากขนาดไหน