บทที่ 896 ไร้ประโยชน์

เธอได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่นานประตูรถก็ถูกเปิดออก

“ลงมา!”

ชายคนหนึ่งพูดกับพวกเธออย่างเย็นชา

เยวหลังยืนขึ้น เดินไปที่ด้านข้างของเฉียวเพื่อประคองเธอให้ ลุกขึ้น

เฉียวเหลือบมองเท้าตัวเองที่โดนมัด ก่อนจะยิ้มและพูดว่า “พวกนายคิดว่าฉันจะกระโดดลงรถด้วยสภาพนี้?” เยวหลิงขมวดคิ้วขณะมองดูเชือกที่เท้าของเธอ

เมื่อกำลังจะก้มลงเพื่อช่วยเธอคลายเชือก แต่กลับถูกชายหน้า ประตูห้ามเอาไว้

“ไม่ต้องแก้ ถ้าเธอคิดว่ากระโดดลงมาไม่สะดวก ก็สามารถ เลือกที่จะอยู่บนตู้รถ ในคืนนี้ต่อไปได้ เราไม่มีความคิดเห็นใดๆ ทั้งสิ้น”

หลังจากพูดจบ เขาก็เป็นเธออีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

เฉียว ไม่คล่องตัว

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรับมือยากขนาดนี้

ข้างๆกัน เยวหลังยืนขึ้น และมองดูเธออย่างช่วยไม่ได้ “จะเอายังไง? จะเลือกอยู่บนรถคันนี้ หรือจะลงไป?”

เฉียว ยิ้มเล็กน้อย

เธอเข้าใจความจริงที่ว่า เมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ต้องยอม ถอยบ้าง ถึงแม้บนรถจะมีผ้าห่ม แต่มันทั้งแข็งและหนาว ถ้าหาก คืนนี้อยู่บนรถละก็ เธอได้ป่วยก่อนจะหนีแน่ ไม่คุ้มเลย

ดังนั้นเธอจึงยิ้มและพยักหน้า “ฉันลงไปเองได้”

จากนั้นจึงเกาะติดกับกำแพง ก่อนจะค่อยๆหาทางลงไป

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เยาหลิงรู้สึกว่าท่าทางเธอค่อนข้างตลก และอด ไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ

แต่เพียงชั่วครู่ ก็หยุดหัวเราะอย่างรวดเร็ว และรีบออกมา ประคองเพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้ม

หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวจึงย้ายลงมาจากรถอย่างน่าเศร้า

ไม่ไกลเธอเห็นหมู่บ้านที่อยู่ห่างจากชุมชนอยู่ตรงหน้า และรถ ก็จอดอยู่บนถนนลูกรังเลนเดียว

ไม่รู้ว่าฝนเพิ่งจะตกไปหรือเปล่า ดินบนพื้นอ่อนไปเสียหน่อย มี

แอ่งน้ำลึกสลับตื้นมากมาย และถนนก็ดูเป็นโคลนเล็กน้อย เท้าของเธอยังคงสวมรองเท้าส้นแบนสีขาวที่เธอสวมเมื่อออก ไปข้างนอก ในตอนนี้ มันสกปรกมากแล้ว

เฉียวไม่สนใจ และตามพวกเขาไปที่หมู่บ้านตรงข้าม คนในหมู่บ้านมีไม่มากนัก อาจพูดได้ว่ามีจำนวนครัวเรือนไม่มากนัก

ชายสี่คนเดินตามพวกเขาไปไป หนึ่งในนั้นเคาะประตูบ้าน ก่อนที่ประตูจะปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่มืดมิด

พวกเขาพูดอะไรบางอย่างที่เฉียวไม่เข้าใจ น่าจะเป็นภาษา ท้องถิ่น เธอเลิกคิ้วขึ้น แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจ แต่เธอก็ยังรู้ได้จาก

สำเนียงว่า สถานที่นี้ควรจะอยู่ที่ไหนสักแห่งในตะวันออกกลาง

ไม่รู้ว่าพวกผู้ชายพูดอะไรกัน ผู้ชายคนนั้นโผล่หัวออกมาจาก ประตู เหลือบมองมาที่เฉียวและเยวหลังที่อยู่ข้างหลัง ในที่สุดก็ พยักหน้า และเปิดประตูเพื่อให้พวกเขาเข้ามา

หลังจากถูกขังอยู่ในรถเป็นเวลาหนึ่งวัน ในที่สุด เฉียวฉีก็ได้ ลงสู่พื้นดิน ในเวลานี้ เธอไม่ได้รังเกียจอะไรเลย พวกเขาปล่อย ให้พวกเธอทำในสิ่งที่อยากทำ

หลังจากเข้าไปในบ้านแล้ว กลุ่มคนก็อธิบายกับคนใน ครอบครัว และครอบครัวก็มอบของทั้งหมดในบ้านและกุญแจให้ พวกเขา จากนั้นจึงหันหลังกลับเดินออกไป

เฉียวฉีคิดว่า คนที่ช่วยไม่น่าจะกลับมาในวันนี้ บางที พวกเขา อาจจะเพิ่งเช่าสถานที่ของครอบครัวนี้ไป

ภายในใจกำลังคิดว่า ไม่รู้จริงๆ ว่าที่นี่คือที่ไหน ถ้าตัวเองร้อง ตะโกนขอความช่วยเหลือตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะมีหวังไหม

แต่เมื่อเธอเหลือบไปเห็นสิ่งที่นูนขึ้นมาบนเอวของชายคนและรู้ว่ามันคือปืน ความคิดนั่นก็มลายหายไป

แม้ว่า คนเหล่านี้จะดูกล้าหาญ แต่อย่างไร พวกเขาเป็นคน ธรรมดาที่ไม่มีอาวุธ

นอกจากนี้ เมื่อกี้เพิ่งเห็นมือและเท้าของเธอที่ถูกมัด แต่ไม่พูด อะไร กลัวว่าอาจจะสมรู้ร่วมคิดกับคนเหล่านี้นานแล้ว และช่วย เธอไม่ได้

เรื่องที่จะหนี ส่วนใหญ่มีโอกาสเดียวเท่านั้น เมื่อครั้งแรกหนี ไม่พ้น มันไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสหนีอีกครั้ง

ดังนั้น หากปราศจากสถานการณ์ที่มั่นใจเต็มที่ เธอจะต้องไม่ กระทำการโดยพลั้งเผลอ หลีกเลี่ยงไม่ให้ตกใจ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉียวฉีก็นั่งลงอย่างเชื่อฟังในห้องที่พวกเขา จัดไว้ให้

ไม่ช้า เยวหลิงก็เข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำ ก่อนจะใช้ผ้าขนหนู

สะอาดเช็ดหน้าของเธอให้

เฉียว รู้สึกซาบซึ้งในหัวใจ อย่างไรก็ตาม ในสภาพแวดล้อม เช่นนี้ ยังมีคนคิดจะมาล้างหน้าให้ตัวเอง มันไม่ง่ายเลย

เธอมองไปที่เยวหลิงและพูดว่า “ขอบคุณ”

เยวหลิงตัวแข็งทื่อ

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป

เฉียวมองเธอเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ก่อนจะพูดเสียงเบาว่าอะไร ฉันพูดขอบคุณกับเธอ ทำไมหน้าของละ?

เยาหลังรู้ว่าเธอความมีเมตตาต่อเธอเท่านั้น ที่บังคับให้ใจอ่อน

เธอพูดอย่างเย็นชา“อย่าพยายามเลย ฉันช่วยไม่ได้ และปล่อย

ชะงักไปชั่วเธอก็มองออกข้างนอกความกลัวเล็ก น้อย ลดเสียงลงแล้วพูดว่า ถ้าหากคุณไม่กับตัวเอง ทางพวกเขาไป พวกไม่ใช่คน ธรรมดา ทําทุกอย่างหากจะอะไรคุณ”

พูดจบ เธอเก็บของแล้วหันหลังเดินออกไป

เฉียวเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เธอครุ่นคิดเกี่ยวกับสองสามประโยคเธอพูดเมื่อตะกี้

เธอคนเหล่าเป็นคนกลุ่มคนจีน พวกเขาคน ธรรมดาแน่นอน

ที่เยวหลิงบอกเธอไหลพวกเขา ก็ที่พวกเขามาเป็น

เห็นเฉียว ไม่รีบ อย่างก็ต้องอยู่นี่ หรือเร็วต้องอยู่ดี
เมื่อคิดอย่างนี้ เธอก็ผ่อนคลายใจลง และหลังจากรออีกครึ่ง ชั่วโมง เยวหลังก็นำอาหารเย็นมาป้อนเธอ

เฉียวฉีก็ไม่เกรงใจเช่นกัน เมื่อกินอิ่ม เธอก็ขอไปเข้าห้องน้ำ

ในเรื่องนี้พวกเขาไม่ได้ทำให้เธอลำบาก ให้เขาหลงไปเป็น เพื่อนเธอ

เฉพาะตอนไปเข้าห้องน้ำ ยังคงมีผู้ชายคนหนึ่งตามพวกเธอไป จนกระทั่งถึงประตูห้องน้ำ เมื่อเห็นว่าพวกเธอเข้าไปแล้ว จึงค่อย ไปเฝ้าด้านข้าง

เมื่อเฉียวเห็นห้องน้ำก็ไร้ซึ่งความหวังในการหลบหนี รู้ว่าคน เหล่านี้คงไม่คลายปราการป้องกันที่แน่นหนา แต่น่าเสียดายที่ เป็นเพราะเยวหลังทำให้ต้องคลาดกัน

ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน และเขาจะพบร่องรอยของเธอหรือ

เธอต้องทําเครื่องหมายให้เขา

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอจึงฉวยโอกาสดึงกระดุมออกจากกางเกง เมื่อเยว่หลิงไม่ได้สนใจ และโยนมันไปที่มุมห้อง

แม้เธอจะไม่แน่ใจว่า กู้ซื้อเฉียนจะสามารถจดจำของบนเสื้อผ้า เธอได้หรือไม่ แต่ทําอะไรสักอย่างก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ลองดู ก่อนแล้วกัน!

เมื่อคิดอย่างนี้ หลังจากไปเข้าห้องน้ำ เธอก็ตามเยวหลังกลับ ไปยัง ในห้องพัก
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ฟ้าก็มีต

ทุกคนต่างก็เจอวันที่เหน็ดเหนื่อย เมื่อตกกลางคืนก็เลยเหนื่อย สายตัวแทบขาด

แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น พวกเขาก็ยังไม่คลายความระแวดระวัง ต่อเธอเลย