บทที่ 893 เธอเป็นหนอนบ่อนไส้

พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

อย่างไรก็ตาม ลิ่วเงินก็เตรียมตัวมาก่อน จะถูกเขาตามจับได้ อย่างไร

ตามไปได้ครึ่งทาง ก็หายไปแล้ว

เหนือท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ จะไปหาร่องรอยของอีกฝ่ายได้จาก

ไหน

กู้ซื้อเฉียนโยนแจกันดอกไม้ด้วยความหัวเสีย แต่ในที่สุด ตอนนี้เขาก็แน่ใจแล้วว่า เฉียวตกอยู่ในกำมือ

ของกลุ่มชาวจีน

ดวงตาของเขามืดมน

อา หนีได้แค่ชั่วคราว อย่างไรก็ต้องเจอปัญหาอยู่ดี คิดว่าตัว เองจะหนีได้เหรอ?

ดังนั้น เขานับกำลังคนทันที ก่อนจะรีบเร่งรุดไปที่สำนักงาน ใหญ่ของกลุ่มคนจีนแห่งประเทศ

อีกด้าน

เมื่อเฉียว ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองอยู่ในรถแล้ว ไม่ใช่รถคันเล็ก แต่เป็นรถบรรทุกขนาดใหญ่
ในเวลานี้ เธอกำลังนอนอยู่บนใบของรถบรรทุก ในรถมี เบาะรองนั่ง2 อัน เนื่องจากประตูปิดอยู่ บริเวณโดยรอบจึงมืด มี เพียงแสงจากรอยแยกที่ตรงประตูเท่านั้น ที่ทำให้มองเห็นว่าข้าง นอกยังเป็นตอนกลางวัน

เธอตกใจ ก่อนจะรีบลุกขึ้นนั่ง เมื่อนั่ง เธอก็พบว่ามือและเท้าของตัวเองถูกมัด

ยังคงเป็นการมัดเงื่อนที่ขี้โกง ยิ่งดิ้นเท่าไหร่มันก็จะยิ่งรัดแน่น

หัวใจของเฉียว หม่นลง เธอไม่เคลื่อนไหว เขาพิงกำแพงรถ และนึกย้อนไปตอนก่อนจะสลบ

ในตอนนั้น มีคนบุกเข้ามาจากด้านนอก และเธอได้โอกาส หลบหนีพอดี

แต่ไม่คิดเลยว่า ลิ่วเงินจะจับเสี่ยวเยว่ และใช้ชีวิตของเสี่ยว

เยวมาต่อรอง

เธอรู้ว่า คนที่อยู่นอกประตูคงไม่สามารถเข้ามาได้อย่าง รวดเร็ว และเธอยังทนเห็นเสี่ยวเยวบาดเจ็บไม่ได้ ดังนั้นเธอจึง ประนีประนอมชั่วคราว และรับปากว่าเธอจะแลกตัวเองกับเสี่ยว เยว่

แน่นอนว่าเธอสามารถหนีไปได้ทันที ในเวลานี้ถ้าปล่อยให้ตัว เองตกไปอยู่ในเงื้อมมือของศัตรูอีก เฉียวจะไม่ทำเรื่องแบบนี้

ดังนั้น ฉากหน้าเฉียวฉับปาก แต่ในความเป็นจริง เธอกลับ เตรียมการไว้แบบลับๆ ทำได้เพียงแต่เข้าใกล้คู่ฝ่ายตรงข้ามและเริ่มโจมตี ก่อนจะใช้โอกาสนี้ในการช่วยเหลือเสี่ยวเยว่

อันที่จริง เธอทําสําเร็จ อีกฝ่ายไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน แถม เพราะความชุลมุนด้านนอก เขาเลยไม่ค่อยโฟกัส

เมื่อถูกโจมตีโดยเธอ เจียวก็พาเสียวเยววิ่งออกไป ต่อมา เมื่อเธอกำลังจะวิ่งไปถึงประตู

ทันใดนั้น ก็มีคนลงมือทำให้เธอสลบ

คนที่ลงมือคือคนนั้น คนที่เธอปกป้องอย่างสุดหัวใจ และ ต้องการช่วยชีวิตเธอด้วยชีวิตของตัวเอง

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ดวงตาของเดียวก็เย็นชา เธอไม่เคยคิดว่าเสี่ยวเยวจะทำเช่นนี้ จนกระทั่งถึงเวลานี้เอง ที่เธอรู้สึกผิดปกติ

ทุกวันนี้ คำพูดและการกระทำของเสี่ยวเยวที่อยู่ข้างตัวเอง เธอถูกพามาที่นี่โดยไม่ได้รับอันตรายใดๆ และเหตุผลที่เธอถูก จับกุมตั้งแต่แรกก็เพราะเธอไปห้องน้ำเป็นเพื่อนเสี่ยวเยว่

ถ้าอย่างนั้น… เธอเป็นคนของกลุ่มชาวจีนมาโดยตลอดเหรอ? เธอซ่อนอยู่ข้างตัวเธอเอง ทำตามคำสั่งของอีกฝ่าย เพื่อที่ พร้อมจะตลบหลังเธอตอนไหนก็ได้?

ดังนั้น แม้กระทั่งการลอบสังหารและการวางยาพิษที่เกิดขึ้นใน ปราสาทก่อนหน้านี้ ก็เป็นอุบายของเธอด้วยใช่หรือไม่?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉียวฉีก็นิ่งไป
รู้สึกว่าเหงื่อเย็นๆ ไหลที่หลัง

ในขณะนี้ รถหยุดลง

ประตูรถเปิดออก และร่างผอมบางก็ได้ปีนขึ้นมา

เฉียว มองไปที่เธออย่างเย็นชา

เสี่ยวเยว่ ควรจะเรียกว่าเยว่หลิง สังเกตเห็นแววตาของเธอ แต่ก็ไม่แปลกใจ เธอเดินเข้าไปหา วางอาหารที่เธอยกมาไว้ข้าง เธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปเอาผ้าที่อุดอยู่ที่ปากของเธอออก

“ถ้าอยากรอดอย่าส่งเสียง อย่าคิดว่าฝีมือตัวเองแล้วไม่เห็น หัวใคร ในรถคันนี้ทุกคนเป็นคนของเรา รอบๆเป็นถนนร้างไร้คน คนของกู้ซื้อเฉียนก็ยังตามมาไม่ทัน ดังนั้นถ้าหากพวกเราฆ่าเธอ จริงๆ ก็ไม่มีใครมาช่วยเธอได้

เธอพูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ราวกับคาดเดาสิ่งที่อยู่ในใจ ของเธอได้

จริงๆแล้ว เฉียวฉีก็อยากฉวยโอกาสนี้ลงมือจริงๆ เธอไม่ใช่คนที่ใครต่อใครก็หิ้วไปมาได้

ถูกหลอกเหมือนคนโง่ และตอนนี้กลายเป็นปลาบนเขียง เป็น ความอัปยศที่สุดสำหรับเธอแล้ว

เธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองถูกพวกเขาพาไปนั้นนี่แบบนี้ได้

ดังนั้น เธอจึงต้องการใช้ประโยชน์จากความไม่พร้อมของอีกฝ่าย แล้วหาโอกาสลงมือแล้วหนี

เพราะเธอรู้สึกว่าถึงแม้เวลานี้ร่างกายของเธอจะถูกมัด แต่ ความแข็งแกร่งของเธอก็ยังอยู่ อีกฝ่ายคงไม่ได้ใช้ยากับตัวเอง ด้วย ด้วยฝีมือของเธอ ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่ใช้อาวุธปืน เธออาจ จะไม่โอกาสชนะ

แต่คำพูดของเสี่ยวเยวปิดความคิดนั่นของเธออย่างสิ้นเชิง

ไม่ใช่เพราะเธอกลัว แต่เพราะว่า ในเมื่ออีกฝ่ายคาดเดาความ คิดของเธอได้ จึงต้องมีการเฝ้าระวังที่สอดคล้องกัน

แม้ว่าเธอจะหนีรอดจากเงื้อมมือของพวกเขาได้ ถึงอย่างนั้นก็ ต้องฉวยโอกาสตอนที่ไม่พวกเขาไม่ระวัง ไม่ใช่ลงมือตอนที่พวก เขาเฝ้าระวังอย่างสุดความสามารถ

ดังนั้น ไม่ใช่ว่าไม่หนี แต่ไม่สามารถทำได้ตอนนี้ เมื่อคิดได้เช่นนี้ หัวใจของเธอก็จมดิ่ง

เธอจ้องไปที่เสี่ยวเยวด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะถาม “เธอ หลอกฉันเหรอ?”

เยวหลิงมองไปที่เธอ โดยไร้คําพูด

เฉียวถามทีละคำ “เธอเป็นคนของพวกเขา ทุกวันนี้ที่คอยอยู่ เคียงข้างฉัน คอยเป็นหูเป็นตาเพื่อดูความเคลื่อนไหวของฉัน?”

เยว่หลิงเม้มริมฝีปาก รู้ว่ามันคงไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายใน ตอนนี้ ก็เลยถือโอกาสตกลงไปง่ายๆ
“เธอทายถูกครึ่งเดียว”

เธอหยุดพูด ก่อนจะหมุนฝาขวดน้ำในมือ ประคองคอของเธอ แล้วให้เธอจิบ

เฉียวไม่ได้ปฏิเสธ

อันที่จริงเธอกระหายน้ำอย่างมาก ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่

ได้โง่เขลาไร้เหตุผลที่จะรู้สึกว่าอีกฝ่ายหลอกตัวเอง เลยขัดขืน แบบไม่ดีมหรือไม่กินอะไร

เพราะเธอเข้าใจดีว่าเฉพาะคนที่เป็นห่วงเท่านั้นที่จะโกรธ

เวลาคุณไม่ดื่มกิน แต่ศัตรูไม่ใช่

ถึงเวลานั่น ตัวเองเท่านั้นที่จะลำบาก

ดังนั้นเธอจะไม่ปฏิเสธ

และเธอไม่ได้กังวลว่าอีกฝ่ายจะวางยาให้ตัวเอง เพราะ สถานการณ์ของเธอตอนนี้ อันตรายกว่าการวางยาอีก

อีกฝ่ายไม่จําเป็นต้องทำอะไรเลย

เมื่อเห็นว่าเธอดื่มน้ำ เยวหลังก็บขนมปังเป็นชิ้นเล็กๆ และ ป้อนเข้าไปในปากของเธอ

จากนั้น เธอก็พูดว่า “ฉันไม่ได้อยากซ่อนอยู่ข้างคุณ แต่ใน ขณะที่ซ่อนอยู่ในปราสาทของกู้ซื้อเฉียน คุณมาที่นี่โดยบังเอิญ ซือเฉียนให้ฉันช่วยดูแลคุณ ฉันไม่มีทางนี้ ใช่ไหมละ?”

ดวงตาของเฉียวฉีเย็นชา และยิ้มเยาะ “เธอยอมรับแล้วสินะว่าเป็นคนของกลุ่มชาวจีน

เยวหลงเหลือบมองเธอ และพูดเบาๆ ว่า “ถ้าเธอคิดว่าใช่ ก็ ใช่แล้วกัน”

เฉียว สําลัก

เธอไม่เข้าใจว่า เธอหมายถึงอะไรในประโยคนี้

คิดว่าใช่ก็คือใช่เหรอ?

เธอคิดในใจว่า ตอนนี้เธอคงหนีไม่พ้นหรอก ทางที่ดีอย่าหนี เลย ต้องหลอกถามไปก่อน ถามแค่ไหนก็ได้แค่นั้น

ดังนั้นเธอจึงพูดเสียงเข้มว่า “ดังนั้นเรื่องครั้งนี้ เธอเป็นคน จัดการคนเดียว เธอจงใจกระตุ้นความรู้สึกผิดของฉัน จงใจให้ ฉันพาเธอออกไปซื้อของ และจงใจแกล้งทำเป็นเมาแล้วขอให้ฉัน พาไปที่ห้องน้ำสินะ”