บทที่ 889 ภารกิจหนึ่ง

เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่าเธอ ชอบเด็กนั่นมากแค่ไหน ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก เธอกลับห้องไป พักก่อนเถอะ อีกประเดี๋ยวฉันจะส่งเธอไปให้

เฉียว โล่งใจเมื่อเห็นเขาพูดแบบนี้ ให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ หลอกตัวเอง ถึงค่อยวางใจ

เธอหันหลังกลับ ก่อนเดินขึ้นไปยังชั้นบน

หลังจากรอเธอเดินจากไป อะสุ่ยที่อยู่ข้างนอกถึงค่อยเดินเข้า

มา

เขามองตามไปยังทิศทางที่เฉียวเดินจากไป ขมวดคิ้วไม่ พอใจ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจอย่างมากกับท่าทางของเฉียวที่

มีต่อลิ่วเสิ่นในตอนนี้

แต่เขารู้ถึงฐานะของตัวเอง และรู้ว่าเขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะ แสดงความคิดเห็น ดังนั้นเขาจึงถามเพียงว่า “หัวหน้า ให้ผมนำ ตัวเยวหลิงมาไหมครับ?

ลิ่วเส็นพยักหน้า

“พามานี่ อย่าลืมบอกเธอละว่า ถ้าหากเธอกล้าพูดเรื่องไร้สาระ ละก็….….….

เขาพูดด้วยดวงตามาดร้าย
อะสุ่ยเข้าใจในทันที น้อมศีรษะแล้วตอบว่า “ครับ ผมเข้าใจ” พูดจบ เขาก็หันหลังเดินกลับไป

ในไม่ช้า เยวหลิงก็ถูกนำตัวเข้ามา

เมื่อเธอเห็นลิ่วเงิน เดิมทีแววตาของเธอซึ่งเย็นเยียบราวกับ น้ำพลันก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ก่อนจะพุ่งเข้ามาหาเขา

“ยายของฉันอยู่ไหน? พวกคุณทำอะไรกับเธอ?”

ลิ่วเส้นมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ใกล้ หรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนพูด

เขาพูดเสียงเบา ก่อนพูด “ไม่ต้องกังวล เรายังเก็บเธอไว้เพราะ มีประโยชน์ ไม่ต้องกังวลหรอก ยายของเธอไม่เป็นไร

เสี่ยวเยว่หายใจเร็ว จ้องมองเขาอย่างเกลียดชัง

“เธออยู่ไหน? ฉันต้องการเจอเธอ”

ขณะที่พูด เธอก็คว้าแขนเสื้อของเขาไว้ด้วย

ลิ่วเสิ่นเหลือบมองที่นิ้วที่กำแน่นของเธอ และยิ้มอย่างอ่อน

โยน

“อยากเจอเธอไม่ได้หรอกนะ ตอนนี้ฉันมีภารกิจให้เธอทำ

เขาพูดพลาง เงยหน้าราวกับบอกให้เธอขึ้นไปห้องที่ชั้นบน “ไป! ไปโน้มน้าวเธอ ไปทำให้เธอเชื่อว่าเป็นน้องสาวของฉันจริง แล้วบอกเธอในเวลาที่เหมาะสมว่าพี่ชายอย่างฉันลำบากแค่ไหน ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แค่เพียงเธอยอมรับว่าเราเป็นพี่น้องกัน ฉันจะคืนยายแก่นั่น ให้เธอ ว่ายังไง?”
เสี่ยวเยวมองไปที่เข้าอย่างโกรธแค้น

“ก่อนหน้าแกบอกฉันชัดเจนแล้วว่าถ้าฉันช่วยพาเธอออกมา แกจะคืนคุณยายให้ฉัน นี่แกหลอกฉัน?”

ลิ่วเส็นหรี่ตาลง ยิ้มอย่างชั่วร้าย

“ใช่ ฉันหลอกเธอ แล้วมันยังไง?”

“แก!”

เสี่ยวเยว่ โกรธมาก จนเธออยากจะยกมือขึ้นเพื่อทุบตีเขาโดย ไม่รู้ตัว

อย่างไรก็ตาม ด้วยหมัดของเธอยังคงค้างอยู่ในอากาศ เมื่อ สบดวงตาที่ดูเหมือนยิ้มของเขา แต่ความจริงแล้วเย็นยะเยือก

เมื่อนึกถึงอายุของคุณยาย ซึ่งตอนนี้อยู่ในกำมือของเขาแล้ว

ไม่รู้ว่าจะเป็นหรือตาย

ถ้าชายคนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นวันนี้ เกรงว่าคุณยายก็คงสิ้นหวัง เช่นกัน

มือของเธออ่อนลงทันที ราวกับว่าเธอหมดเรี่ยวแรงลงใน ทันใด

เธอมองไปยังเขา ก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบพร่า “ลิ่วเจิ่น ถือว่า ฉันขอร้องละมีเรื่องอะไรก็มาลงที่ฉัน เธอเป็นแค่คนแก่ที่ไม่รู้เรื่อง อะไรด้วย ปล่อยเธอไป ได้ไหม? แค่เพียงคุณปล่อยเธอไป ฉัน รับปากว่าหลังจากนี้จะเชื่อฟังคุณ จะให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะทำได้ไหม?”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเกือบจะอ้อนวอน

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของลิ่วเงินกลับไม่ปรากฏอารมณ์ หรือ สีหน้า ใจอ่อนเลย

เขายังคงดูเย็นชา มองดูเธอพลางหัวเราะเยาะและพูดว่า “ฮี ท่าทางอ่อนแอ ช่างน่าสมเพชจริงๆ แต่ว่านะหลิงเอ๋อร์ คราว ก่อนฉันพูดไปแล้ว ฉันคนนี้ไม่ชอบฟังคำสัญญา และคำสาบาน ใด เพราะว่ามันเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง

“ฉันเพียงแค่เบาๆ คนนี้ก็ฟังฉันแล้ว ทำไมฉันถึงต้องเชื่อคำ สาบานและคำสัญญาที่ไร้สาระพวกนั้นด้วยล่ะ? เธอว่าใช่ไหม?”

เสี่ยวเยวมองมาที่เขา ดวงตาของเธอค่อยๆ เปลี่ยนจากการ อ้อนวอนเป็นความเกลียดชังอันขมขื่น

เธอปล่อยมือของเขา ยืดตัวขึ้นแล้วพูดอย่างเย็นชา “คุณแน่ใจ

นะ ว่าจะไม่ปล่อย?”

ลิ่วเสิ่นเลิกคิ้วขึ้น

“เธอจะไปหรือไม่ไป?”

เสี่ยวเยว่เม้มริมฝีปาก เธอไม่ได้พูดอะไร

ด้านหลัง อะสุ่ยก้าวขึ้นมาข้างหน้า

เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ “เยวหลิง อย่าโทษที่ผมจูงใจคุณ หัวหน้าต้องการให้เป้าหมายบรรลุ มีหลายวิธี ที่ไม่จำเป็นต้องใช้คุณ แต่คุณต้องการให้คุณยายปลอดภัย คุณต้องฟังเขา สิทธิ์ ความได้เปรียบอยู่ที่มือของใครคุณต้องดูให้ดี อย่าทำเรื่องที่จะ ต้องมาเสียใจภายหลัง

เมื่อเขาพูดจบ เขาก็ยืดตัวขึ้น

เยวหลงก้ามือสองข้างแน่น

แน่นมาก จนเล็บของเธอเกือบจะจิกลงไปในเนื้อ ความเจ็บ ปวดจากเล็บแหลมกระทบผิวของเธอ ใบหน้าของเธอแข็ง กระด้าง

ไม่นานนัก เธอค่อยๆคลายมือที่กำแน่น ก่อนจะหัวเราะเยาะ

“ได้ ฉันรับปาก”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เธอก็พูดเสริมต่อ “แต่คุณต้องรับปาก ฉัน นี่เป็นครั้งสุดท้ายลิ่วเงิน ตอนนี้คุณได้เปรียบ คุณต้องการ ข่มขู่ฉัน ฉันทําอะไรคุณไม่ได้

“แต่คุณอย่าลืมเสียละ ว่าเวลากระต่ายตกใจมันจะกัดคน! ถ้า หากคุณขู่เข็ญฉันมากเข้า อาจจะต้องตายกันไปข้าง อย่าคิดว่าจะ มีชีวิตที่ดี!”

หลังจากที่เธอพูดจบ ออร่าที่สง่างามและเย็นยะเยือกก็แผ่ออก มาจากร่างกายของเธอ ทำให้ชายทั้งสองขมวดคิ้วอย่างคาดไม่ ถึง

ดวงตาของลิ่วเจิ่นฉายแววสนใจพาดผ่าน เขาพูด “น่าสนใจ
เขายืนขึ้น ก่อนจะจัดเสื้อผ้าของตัวเอง และหันไปมองเสี่ยวเยว

เขาก็หัวเราะ “ไปได้แล้ว”

พูดจบ เขาก็เดินขึ้นไปชั้นบนกับเธอ

ชั้นบน เฉียว นั่งอยู่ในห้อง

ในเวลานี้ เธอมองออกไปยังนอกหน้าต่าง สนามหญ้าโล่งๆ ไม่มีอะไรเลย มีเพียงแสงไฟสลัวรอบๆ บ้าน เท่านั้นที่ส่องแสง สว่างมายังที่นั่ง มันช่างโดดเดี่ยวและเปลี่ยวเหงา

ความทรงจำที่ไม่คุ้นเคยเหล่านั้นหลั่งไหลเข้ามาราวกับสายน้ำ ทำให้เธอตื่นตระหนกและหวาดกลัว

ถึงแม้ เมื่อกี้ตอนที่เธอพูดกับลิ่วเงินมันจะสุขุมมากก็ตาม ว่า อย่างไรเธอไม่เคยรู้จักเขา แต่ไม่รู้ทำไม ภายในใจของเธอก็มี ความรู้สึกไม่ปลอดภัยบางอย่างในใจ

เธอรู้สึกเสมอว่า ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นลวงตาเกินไป

ราวกับว่า คนในสภาพแวดล้อมนี้ไม่ใช่ตัวเธอเอง

มันเป็นความรู้สึกที่ราวกับทำให้คนลอยอยู่บนก้อนเมฆ เธอ เพิ่งสังเกตว่า เมื่อเธอเอานิ้วแตะขอบหน้าต่าง เธอจะสั่นเล็กน้อย

ราวกับว่าเธอไม่ได้ถูกควบคุมโดยเธอ ตราบใดที่นึกถึงภาพ เหล่านั้น ร่างกายจะผิดปกติ

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
ตอนนี้ ประตูถูกเคาะจากด้านนอก

“เฉียวเฉียว นอนหรือยัง?”

เฉียว หันไปมอง

เธอจำเสียงได้ ผู้ชายด้านนอกที่อ้างตัวว่าเป็นพี่ชายของเธอ ทีชื่อลิ่วเงิน

นี่เขาจะไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเลยหรือ? มาทำอะไรอีก?

เธอขมวดคิ้ว และหลังจากลังเลเพียงสองวินาทีเธอก็พูดว่า “ยังไม่นอน”

ประตูถูกผลักออกมาจากด้านนอก ลิ่วเงินนำผู้หญิงคนหนึ่งเข้า มาด้วย

เมื่อเฉียวเห็นร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา รูม่านตาของเธอก็

สั่นเล็กน้อย จากนั้นความตกใจกึ่งดีใจก็ฉายอยู่บนหน้าของเธอ

“เสี่ยวเยว!”

“พี่เฉียวเฉียว!”

เสี่ยวเยว่แสดงออกถึงความประหลาดใจและปีติยินดี และรีบวิ่งมาหาเธอทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ