บทที่ 888 ไม่ให้อภัย

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เธอยังคงบังคับใบหน้า

ของตัวเอง ถามเสียงเย็นชา “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร! ลิ่วเงินไม่โกรธ แต่ส่ายหัวด้วยความผิดหวังเล็กน้อย ก่อนจะ พูดว่า “สักนิดก็จำไม่ได้เลยหรือ? หรือว่า ที่จริงเธอนึกออกแล้ว

แต่ไม่คิดจะเผชิญหน้า?”

ดวงตาแวววาวของเขา มองมาที่เธอ

เฉียว รู้สึกเคืองเล็กน้อย เพราะว่า ความทรงจำที่ปรากฏใน ใจของเธอตอนนี้ จริงๆแล้วมันค่อนข้างวุ่นวาย

ชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาพูดนั้น มันจริงหรือไม่จริง กันแน่

สาเหตุที่เธอไม่ค่อยแน่ใจ ก็เพราะว่า มีอยู่สองสามปีก่อนที่ เธอตามแม่ไปที่บ้านตระกูลถัง จริงๆแล้วเธอไม่มีความทรงจำ อะไร

เธอไม่รู้ว่า เป็นเพราะเธอยังเด็กเกินไปที่จะจำ หรือเพราะ เหตุผลอื่นกันแน่ ความทรงจำก่อนอายุ6-7ขวบนั้น ช่างว่างเปล่า ในใจของเธอ

เธอรู้ว่าเมื่อคนเราโตขึ้น จะค่อยๆ ลืมบางเรื่องในวัยเด็ก ดังนั้นเมื่อก่อนเธอจึงไม่คิดอะไรมาก
แต่ตอนนี้ ภาพที่ปรากฏในใจของเธอ หน้าตาที่คุ้นเคยของ เด็กหญิงตัวเล็ก คำพูดที่อ่อนโยนและเสียงที่คุ้นเคย ล้วนดึง ความทรงจําของเธอกลับมา

เป็นไปได้ไหม………า เธอจะรู้จักผู้ชายตรงหน้าจริงๆ? ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า คือเด็กชายตัวน้อยในความทรงจำของ เธอหรือ?

ความสัมพันธ์ของพวกเขาคืออะไรกันแน่? ทำไมเธอถึงมา ปรากฏตัวที่นี่ตอนยังเด็ก

ความสับสนปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉียว

ลิ่วเส็น มองมาที่เธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำ “เฉียวเฉียว อันที่จริงถ้าหากเธอไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับมัน ฉันก็เข้าใจถึง อย่างไร ก็เป็นฉันที่ทำเธอหายไป ให้คนมารับเธอ เรื่องเปลี่ยน ชื่อและนามสกุลกลายมาเป็นจนถึงตอนนี้ ฉันไม่อาจโทษเธอได้ ”

เฉียวฉีตกใจมาก

เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

“คุณกำลังพูดถึงอะไร? ทำฉันหายไป?”

“ใช่แล้ว”

ลิ่วเส็นพยักหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เฉียวเฉียว เราคือพี่น้องกัน พ่อแม่เดียวกัน นี่เป็นของเราเมื่อตอนเรายังเป็น เด็ก ตอนนั้น พ่อแม่ของเรายังอยู่ แต่เพราะเจอเรื่องราวบางอย่างฉันเลยทําเธอหายไป ฉันตามหาเธอมาตลอดหลายปี แต่ไม่ ได้ยินข่าวคราวของเธอเลย รู้ไหมว่าฉันกังวลแค่ไหน?”

เขาพูดพลาง แสดงอารมณ์วูบไหวผ่านดวงตาเล็กน้อย

เฉียวฉีขมวดคิ้ว และไม่รู้ว่าทำไม เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายพูด อย่างซาบซึ้งตรึงใจ ท่าทางนั่นมันคุ้นเคยมากในใจของเธอ

แต่คาดไม่ถึงว่า เธอไม่สามารถแสดงความสงสารหรือสนิท

อะไรออกมาได้

เธอพูดอย่างเย็นชา “แล้วยังไง? นี่คือเหตุผลที่คุณจับฉันมา ครั้งนี้หรือ?”

ลิ่วเงินตกใจ

ความไม่แยแสของเฉียว เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดการณ์มา ก่อน

ดวงตาของเขาหม่นลง ก่อนจะพูดเสียงขรึม “เฉียวเฉียว พ่อ แม่ของเราต่างก็เสียไปแล้ว ตอนนี้เธอเป็นญาติพี่น้องเพียงคน เดียวของฉันที่เหลืออยู่บนโลก ฉันไม่สามารถเห็นเธอร่อนเร่อยู่ ข้างนอกได้”

“เห็นฉันร่อนเร่อยู่ข้างนอกไม่ได้ ก็เลยใช้วิธีนี้ลักพาตัวฉัน มา?”

เฉียวฉียิ้มหยัน

ลิ่วเงินอธิบายว่า “ถ้าฉันไม่ใช่วิธีนี้ แล้วเธอจะตามฉันกลับมาไหม?”

เฉียวฉีสําลัก

ลิ่วเสิ่นพูดต่อ “ไม่ใช่ว่าเธออยากรู้หรือว่าฉันเป็นใคร? เอาละ ฉันจะบอกเธอ ฉันคือหัวหน้าของกลุ่มชาวจีนชิงซานถัง เธอควรรู้ เอาไว้!

เฉียว ตัวสั่นอย่างรุนแรง

ม่านตาเธอเบิกขยาย มองไปที่เขาอย่างเหลือเชื่อ

แน่นอนว่าเธอรู้จัก กลุ่มชาวจีนชิงซานถัง

ย้อนกลับไปตอนนั้น สงครามระหว่างกลุ่มหงส์แดงและกลุ่ม มังกร ไม่ใช่ว่ากลุ่มชาวจีนยุยงหรอกหรือ?

ถึงแม้ว่า เพราะว่าตอนนี้ แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ถูกเธอและ

ซื้อเฉียนถูกเธอโค่นล้มไปแล้ว โดยที่รู้ว่าเบื้องหลังนั้นน่าจะเป็น

คนอื่น

แต่สงครามในปีนั้น กลุ่มชาวจีนออกกลอุบาย ไปกระทั่งถึง ขยายอิทธิพล มันเป็นสิ่งแน่นอน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดวงตาของเธอก็เย็นชาขึ้นมาทันใด เธอยิ้มเยาะ ก่อนพูด “พูดอย่างนี้ พวกสวฉางเปย คุณก็รู้จักเหรอ?”

ลิ่วเสิ่นมองดูเธออย่างเงียบ ๆ และพยักหน้า “รู้จัก”

“เฮอะ!” จู่ๆเธอก็หัวเราะเยาะอย่างแดกดัน
“ดังนั้น คุณคิดว่าใช้วิธีนี้ลักพาตัวฉันมา และช่วยฉันให้ฉัน กลับไปนึกถึงความทรงจําเมื่อครั้งยังเด็กได้ จะทำให้ฉันประทับ ใจ ซาบซึ้งจนน้ำตาไหลที่คุณรู้จักฉัน? พวกคุณคิดอะไรไร้เดียง สาเสียจริง?”

เธอหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมา “แผนลักพาตัว ก่อนหน้าคือคุณเหรอที่วางแผน

เธอหมายถึง ตอนที่เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถูกคน ช่วยเหลือขึ้นมาจากน้ำ และได้รับความช่วยเหลือจากกู้ซื้อเนียน

เธอคิดว่า อีกฝ่ายจะปฏิเสธ

โดยไม่คาดคิด ว่าจะเห็นลิ่วเงินคร่ำครวญเล็กน้อยครู่หนึ่ง และพยักหน้า

“เป็นฉันเอง ขอโทษด้วยที่ทุกครั้งจะใช้วิธีแบบนี้ แต่เธอก็รู้ว่า

เพราะเรื่องก่อนหน้าของเราสอง ฉันรู้สึกว่าหากไม่ใช้วิธีที่เข้ม

งวด มันยากสําหรับเธอ ที่จะใจเย็นพอที่จะคุยกับฉันจริงๆ

เฉียว ยอมรับว่าเขาพูดถูก

เพราะตอนแรกเขาเข้าไปแทรกแซงเรื่องราวของกลุ่มหงส์แดง และกลุ่มมังกร ส่งเสริมสภาพการณ์อย่างวันนี้ด้วยมือของตัวเอง ทำให้พี่น้องที่แสนดีนับไม่ถ้วนของเธอตายอย่างน่าอนาถ เธอไม่ สามารถให้อภัยพวกเขาได้

ไม่ต้องพูดถึง ตัวการที่ก่อให้เกิดภัยพิบัติครั้งนี้ สวีฉางเปย และพรรคพวกของเขายังคงอยู่ที่นี่ ยืนอยู่ข้างพวกเขา
เธอจะยอมรับเขาได้อย่างไร?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเธอก็เย็นซาลง

ก่อนจะพูดอย่างไม่เกรงใจเลยว่า “ถ้าสิ่งที่คุณเรียกว่าพูดคุย คือให้ฉันและพวกคุณปรับความเข้าใจกัน แล้วยอมรับความ สัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณ อีกอย่างฉันไม่แน่ใจว่าเราเป็นพี่น้อง กันจริงๆ อย่างที่คุณพูดหรือเปล่า แม้จะเป็นพี่น้องกันจริงๆ ฉันก็ ไม่สามารถคืนดีกับคุณได้ ดังนั้นคุณก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียเถอะ!”

คำพูดของเธอทำให้ดวงตาของลิ่วเงินมืดมนลงเล็กน้อย

เขามองดูเธอ ก่อนพูดอย่างเคร่งขรึม “เธอเกลียดฉันขนาดนี้ เลยหรือ? เกลียดเรา?”

เฉียวยิ้มเยาะ ก่อนถามว่า “คิดว่าอย่างไรละ?”

ดวงตาที่ไม่แยแสและขยะแขยงของเธอทำให้ลิ่วเงินชะงักไป นิด เผยให้เห็นอารมณ์ที่เจ็บปวด

“เอาละ ฉันยอมรับ ฉันขอโทษสําหรับเรื่องก่อนหน้าด้วย แต่ ตอนนั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของฉัน”

เขาพูดหยุด และถอนหายใจอีกครั้ง

“ฉันรู้ ตอนนี้พูดอะไรไปก็สายเสียแล้ว เธอถือทิฐิเสียขนาดนี้ คงไม่อภัยให้ฉันง่ายๆ ก็ไม่เป็นไร ตอนนี้เธอก็อยู่ที่นี่ไปก่อนแล้ว กัน ฉันจะให้เวลาเธอคิดพิจารณา รอให้เธอ ใจเย็นแล้วเราค่อย มาพูดกันใหม่เถอะ”
เมื่อเขาพูดจบ เขาก็โบกมือเพื่อเป็นสัญญาณว่าเธอสามารถไป ได้แล้ว

เฉียวมองเขา ก่อนคลายปมคิ้วที่ขมวดลง

เธอไม่เคยหวังไปมากกว่านี้ว่า ชายตรงหน้าจะปล่อยเธอไป อย่างนี้

อยากรู้ว่าชายที่สวมหน้ากากสีเงินยังเฝ้าอยู่ข้างนอกไหม ถึง แม้เมื่อตะกี้ที่เธออยู่ข้างนอกจะไม่เห็นบอดี้การ์ดเลยสักคนก็เถอะ แต่ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาอาจจะซุ่มโจมตีอยู่?

ดังนั้น ในเวลานี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ขังตัวเองไว้แล้ว ตัวเองก็แค่ ต้องทำกิจกรรมอยู่ภายในบ้านหลังนี้ก็เท่านั้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉียวก็ถามขึ้น “เสี่ยวเยวละ? พวกคุณทำ อะไรกับเธอบ้าง?”

เมื่อถามถึงที่อยู่ของเสี่ยวเยว่ ดวงตาของลิ่วเส็นก็ขยับเล็กน้อย