บทที่ 829 ไม่อยากติดหนี้เขา

เธอยังจะมีเหตุผลอะไรอีกที่จะรักษาชีวิตนี้ไว้ถ้าไม่ใช่เพื่อแก้ แค้นแทนเธอ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ แววตาของเดียวก็เย็นชาลงอีก

ราวกับว่ารู้สึกถึงออร่าที่มืดมนและหม่นหมองที่เล็ดลอดออก มาจากร่างกายของเธอกู้ซื้อเฉียนก็มีดวงตาสีเข้มและพูดด้วยน้ำ เสียงที่ลึกล้ำ: “เธอวางใจเถอะ ฉันจะช่วยเธอแก้แค้นเอง จะ กําจัดไอ้พวกนั้นให้สิ้นซาก

ครั้งนี้เฉียวไม่ปฏิเสธอย่างหาได้ยาก

“ขอบคุณ”

เธอรู้ว่าอีกฝั่งนั้นมีอิทธิพล

ตนเองอาจจะสามารถทำให้สำเร็จได้ แต่ระหว่างนั้นอาจจะ ต้องเจออันตรายมากมายและมีโอกาสมากที่จะไม่สำเร็จ

หากมีกู้ซื้อเฉียนแล้วมันแตกต่าง

เขามีอิทธิพล มีมันสมอง มีเส้นสาย ขอเพียงเขายืนอยู่ข้างตน ทั้งสองรวมตัวกันเพื่อผลประโยชน์ดังนั้นจึงเทียบเท่ากับการมี อ๋านาจมากขึ้น

ทั้งสองมาถึงห้องของเฉียว ที่อาคารรับรอง

กู้ซือเฉียนจึงได้ปล่อยรถเข็น เฉียวหันกลับไปพูดกับเสี่ยวเยว่า “เธอออกไปก่อน เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

เสี่ยวเยวนั้นยินดีปรีดาและรับคำพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นก็รีบ ออกไป

เฉียว รู้ว่าเธอเข้าใจผิดเรื่องเธอกับกู้ซื้อเฉียน พวกเขามีเรื่อง ต้องคุยกันจริงๆ แต่เสี่ยวเยวยังเข้าใจว่าทั้งสองคงจะคืนดีกัน และอี๋อ๋อกัน

แต่เวลานี้เธอไม่มีแก่ใจจะอธิบาย

หลังจากเธอออกไปแล้ว จึงให้กู้ซือเฉียนปิดประตูแล้วจึงพูด เสียงเข้ม: “คนที่วางยาครั้งนี้พุ่งเป้าที่ฉัน แต่พวกมันทำไม่สำเร็จ ฉันมั่นใจมากว่ามันจะต้องมีครั้งที่สองอีก

กู้ซื้อเฉียนพยักหน้าเห็นด้วย

“เธอรู้สึกว่าเป็นคนกลุ่มไหน?”

เฉียวฉีพูดเสียงเข้า: “กลุ่มแรก”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเธอเย็นชาและมีแรงอาฆาตเล็ก น้อย

“พวกมันต้องการเอาชีวิตของฉัน ดังนั้นจึงใช้สารหนูซึ่งมีพิษ

ร้ายแรงขนาดนั้น ความจริงหากไม่ใช่เพราะหลินเยว่เอ๋อร์ ร่างกายแข็งแรงกว่าและในปราสาทก็มีหมอพร้อมอยู่แล้ว ไม่แน่ ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้อาจจะทำให้ถึงตายก็ได้

“แต่กับฉันมันแตกต่าง ใครๆ ก็รู้ว่าฉันยังรักษาตัวอยู่ ร่างกายก็ยังใช้การไม่ได้ ถ้าหากว่าโดนวางยาอีกก็เท่ากับเจ็บซ้ำซ้อน แบบนั้นต่อให้ไม่ตายก็คงใกล้ตายเต็มที

กู้ชื่อเฉียนเห็นด้วยกับที่เธอพูดเป็นอย่างยิ่ง

เขาพูดเสียงต่ำ: “ตอนนี้เธอมีความคิดอะไร?”

คิ้วที่บอบบางของเฉียวฉียนเล็กน้อย

เธอพูดเสียงเข้ม: “โจรมีเป็นพันวัน แต่คงจะป้องกันโจรพันวัน ไม่ได้ ในเมื่ออีกฝั่งเคลื่อนไหวขนาดนี้แล้ว ใช้วิธีการมากมาย แต่ เรายังไม่รู้แม้แต่ตัวตนของพวกมันแม้แต่นางก็ยังคลไม่โดน ฉัน ไม่คิดว่าการรอต่อไปแบบนี้จะเป็นความคิดที่ดี ที่สุดแล้ว คนที่ โดนวางยาครั้งนี้คือหลินเยว่เอ๋อร์ แล้วครั้งหน้าล่ะ? ไม่ต้องบอก ว่าเป็นตัวฉัน ฉันไม่อยากให้ตัวเองเป็นเหมือนระเบิดเวลา ที่ สามารถทําให้คนรอบข้างบาดเจ็บได้ตลอดเวลา”

และไม่รู้ว่าทำไมเมื่อได้ยินสิ่งนี้แล้ว กู้ซื้อเฉียนก็เกิดยิ้มขึ้นมา

เมื่อมองดูเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำเหล่านั้น พวกเขายิ่งยิ้มมาก ขึ้นแต่ไม่ยิ้ม และมีรอยยิ้มจาง ๆ ซ่อนอยู่

เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูด: “ตอนนี้เธอไม่ได้เกลียดหล่อนเหรอ? เธอรู้สึกผิดที่ทําร้ายเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ?”

เฉียวนิ่งไป จนได้สติกลับมาสีหน้าเธอก็มืดมนทันที เธอพูดเสียงเข้ม: “ฉันดึงตอนไหนกัน? กู้ซื้อเฉียน อย่าพูดมั่วๆ
ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ และเดินเข้ามา ทันใดนั้นก็เอนตัวมา วางมือบนที่วางแขนทั้งสองข้างของรถเข็นของเธอ แล้วกระซิบ เบาๆ “ไม่ทิ้ง? ฉันไม่เชื่อ เฉียวเธอน่ะปากแข็งเสมอเลยนะ

เสียงเย็นเยียบของชายคนนั้นตั้งอยู่ในหูของเธอ ทำให้ใจเธอ

และไม่รู้ว่าเพราะอะไรจู่ ๆ ใบหน้าที่เกิดร้อนฉ่าขึ้นมา

เธอไม่กล้าหรือจะบอกว่าไม่ยอมที่จะสบตากับเขา ดังนั้นจึงได้ เบือนหน้าหน้าแล้วมองไปทางอื่นอย่างลุกลี้ลุกลน

ขณะเดียวกัน ปากก็ยังคงแข็ง “ฉันไม่รู้ว่านายพูดเรื่องอะไร กู้ซือเฉียนหัวเราะเบาๆ

โดยไม่ฝันจึงลุกขึ้นยืนแล้วจึงกลับมาทำหน้าเย็นเยือกตามเดิม อีกครั้ง

เขาก้าวไปข้างหลังสองก้าวแล้วพิงโต๊ะตัวหนึ่งแล้วพูด: “เธอ พูดต่อสิ”

เฉียวผงะไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตระหนักว่าเขากำลังเคลื่อนไหว เพื่อดาเนินการต่อ ในหัวข้อก่อนหน้า

เธอใจเต้นและอดค่าเขาในใจไม่ได้ว่าผู้ชายนี้มันแย่จริงๆ แต่สุดท้ายก็ยังเก็บสีหน้าและพูดต่อไป

“พวกเราจะเอาแต่ป้องกันฝ่ายตรงข้ามตลอดไปไม่ได้ ดังนั้น ฉันวางแผนจะล่อเสือออกจากถ้ำ พวกมันไม่ยอมจะปรากฏตัวใช่ไหม? ทําให้พวกเราไม่สามารถแม้แต่จะคลำหางมันได้ ในเมื่อ เป็นแบบนี้ งั้นเราก็สงเคราะห์เป็นฝ่ายออกไปเองเลยดีกว่า พวก มันเก็บตัวอยู่นานก่อนจะใช้แผนวางยาครั้งนี้ เห็นได้ชัดเลยว่าวิธี อื่นก็คงลองมาแล้วแต่ว่าเข้าไม่ถึงตัวฉัน ดังนั้นจึงได้เลือกวิธีที่ อาจจะล้มเหลวได้แบบนี้

“เมื่อเป็นแบบนี้ ก็ถือพวกมันแหวกหญ้าให้ตื่น เห็นได้ว่าหาก ไม่ใช่เพราะไม่มีหนทางอื่นแล้วจริงๆ พวกมันก็คงไม่เลือกทางนี้

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมเราถึงไม่ทำแผนซ้อนแผน ทำเป็นไม่รู้ ว่าที่จริงเรื่องวางยาวันนี้มุ่งเป้ามาที่ฉัน นายสามารถจะปล่อยข่าว ออก โทษฉันเรื่องวางยาครั้งนี้ และตามที่พวกนายพูด ฉันจึงเรื่อง ระหว่างนายกับหลินเยว่เอ๋อร์ ดังนั้นก็เลยวางยาเธอ

“พอเป็นแบบนี้อีกฝ่ายก็จะเข้าใจว่าเรายังไม่รับรู้ถึงการมีตัว ตนของพวกมัน พวกมันรอมานานขนาดนี้หากไม่ใช่รอเพื่อหา โอกาสที่จะลงมือหรอกเหรอ ตอนนี้ฉันกลับออกมาเอง นี่ถือเป็น โอกาสที่หาได้ยาก ต่อให้ในใจอาจจะสงสัยเรา แต่โอกาสดีๆ แบบนี้พวกมันไม่ปล่อยไว้แน่

กู้ซือเฉียนฟังเธอพูดจบแล้ว แววตาก็ลึกล้ำลง เขาพูดเสียงเข้ม: “แล้ว? เธอจะให้ฉันร่วมมือกับเธอยังไง?”

เฉียวไม่อ้อมค้อมและเงยหน้ามองเขาแล้วพูดตรงๆ “ฉัน อยากให้นายทำเป็นหลงหัวปักหัวป่าแล้วแกล้งทำเป็นทะเลาะกับ ฉันต่อหน้าคนอื่นในปราสาท จนถึงขั้นไล่ฉันออกไปจาก ปราสาท!”
รูม่านตาของกู้ซือเฉียนหดตัวอย่างรุนแรง

และสีหน้าก็เย็นชาลง

ไม่นานเขาก็พูดประชดขึ้น “ฉันคิดว่า เธอจะให้ฉันร่วมมือกับ เธอทําเป็นรักใคร่แล้วไปงาน โคมไฟงานเทศกาลซีเรี่ยวด้วยกัน ในตอนเย็นเสียอีก แบบนี้เราก็มีเหตุผลที่จะออกไปด้วยกัน แถม

ยังได้ผลลัพธ์แบบเดียวกัน

อย่างไรก็ตาม เฉียวฉีส่ายหน้า

เธอพูดอย่างเรียบเฉย: “พูดตามจริง ก่อนหน้านี้ฉันก็คิดแบบนี้ แต่จู่ ๆ ฉันก็คิดได้ เราไม่รู้แม้แต่ตัวตนของฝั่งตรงข้ามอย่าง ชัดเจน ถ้าออกไปด้วยกันแบบนี้ มันอันตรายเกินไป ถ้าหากเป็น ฉันที่ออกไปคนเดียว ถ้าหากมีอะไรมีนายตามมาก็ถือเป็นแผน รับมือที่ดี”

อย่างไรก็ตามกู้ซื้อเฉียนกลับมีสีหน้าเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก จากค่าพูดนี้ของเธอ

“อันตราย? ไปด้วยกันสองคนมันอันตรายกว่าการออกไปคน เดียวงั้นเหรอ?”

เฉียวฉีขมวดคิ้ว

เห็นได้ชัดว่าเธอรับรู้ได้ถึงความโกรธของฝ่ายชาย เธอรู้ว่าเขา โกรธอะไร แต่กลับไม่สามารถตอบรับได้

เธอพูดเสียงขรึม: “กู้ซื้อเฉียน ฉันไม่อยากให้นายเจ็บตัวเพราะ ฉัน”ดวงตาของชายผู้นั้นควบแน่นอย่างดุเดือด