บทที่ 825 แย่งซุปของเธอ

ปกติที่เก็บตัวเพื่อความปลอดภัยและไม่ออกจากปราสาท แต่ ตอนนี้คู่รักที่จริงใจและรักกันด้วยใจจริง ทำไมถึงจะยอมปล่อย โอกาสนี้แล้วไม่ออกไปขอพรเพื่อความรักล่ะ?

ดังนั้น ตอนนี้เธอมีเหตุผลที่จะออกไปแล้ว และเธอก็เชื่อด้วยว่า ในหนึ่งเดือนที่ผ่านที่อีกฝ่ายไม่มีการเคลื่อนไหวไม่ใช่เพราะยอม แพ้แล้ว

ความจริงแล้วฝั่งตรงข้ามก็กำลังมองหาโอกาส และในวันนี้ก็ ถือเป็นโอกาสที่เหมาะที่สุดสำหรับพวกมัน

ดังนั้นพวกมันจะต้องลงมือแน่ เมื่อเป็นแบบนี้ก็จะเข้าทาง ตนเองที่จะเล่นงานคนพวกนี้ได้โดยง่าย และตรวจสอบเบื้องหลัง และจุดมุ่งหมายของคนพวกนี้ให้กระจ่าง

แต่น่าเสียดาย…

เฉียวหัวเราะเย้ยหยันออกมาเหมือนคิดอะไรออกมาได้ วันนั้นเธอไปที่ยิมต่อยมวยเพื่อไปหากู้ซื้อเฉียนก็เพื่ออยากจะ

ไปเล่าแผนการให้เขาฟัง

แต่คิดไม่ถึงว่ากลับไปเจอเขากับหลินเยว่เอ๋อร์อยู่ด้วยกันและ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่เรียบร้อยแบบนั้น

ตอนนั้นเธอเองก็โกรธจึงไม่ได้บอกเขา เมื่อมาสคิดย้อนไปก็ยังคิดว่าเรื่องจริงจังนั้นสำคัญ พอจะพูดก็ถูกหลินเยว่เอ๋อร์เข้ามา หาเรื่อง ส่วนเขาก็ไม่เคยจะซักไซ้ไล่เลียงแล้วก็เข้าข้างหลินเยว่เอ อร์ไปเลย

ที่จริงแล้ว จนถึงตอนนี้เฉียว ก็ยังไม่เข้าใจว่าผู้ชายที่ฉลาด แบบนั้นอย่างกู้ซื้อเฉียนทำไมถึงได้ถูกลูกไม้ตื้นๆ ของหลินเยว่เอ๋ อ หลอกเอาครั้งแล้วครั้งเล่า?

เขามองไม่เห็นมุกห่วยๆ ที่เธอไม่อยากเล่นตั้งแต่เธออายุ 10

ขวบจริงๆ หรือ?

เฉียว ไม่เข้าใจหรือว่าบางทีดอกไม้ข้างทางจะดึงดูดสายตา อาจจะจริง

เขารักหลินเยว่เอ๋อร์เข้าแล้วจริงๆ และความรักก็ทำให้ตัวเอง

ตาบอด จึงทำให้เขามองไม่เห็นแผนการที่ออกจะชัดเจนขนาดนี้ อย่างไรเสียไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเฉียวฉีก็ผิดหวังในตัว อเนียนมาก

และไม่หวังให้เขาต้องมาแสดงละครกับตนเองอีก

วันนี้คือวันเทศกาลซีเฉี่ยวและเธอก็ไม่อยากรออีกต่อไป

ดังนั้นไม่ว่าจะมีเขาหรือไม่ ก็ควรจะต้องออกไป เธออยากจะ ออกไปไม่ว่าฝั่งตรงข้ามจะโดนหลอกหรือไม่ ทั้งหมดก็ถือว่าต้อง อาศัยมติสวรรค์แล้ว

เมื่อคิดแบบนี้เธอก็ถอนหายใจ
แล้วพูดกับเสี่ยวเยวอย่างเรียบเฉย “เธอไม่ต้องถามเรื่องพวก นี้ให้มากความ อย่างไรก็ตาม ทำให้มั่นใจว่ามีคนจำนวนมากที่รู้ ผู้หญิงที่อาศัยอยู่ปราสาทตระกูลคนนั้น วันนี้จะออกไปงานโคม ไฟเทศกาลซีเฉี่ยว เข้าใจไหม?”

เสี่ยวเยวพยักหน้าโดยไว “เข้าใจแล้วค่ะ คุณวางใจได้ ตอนที่

ฉันซื้อของ ฉันตั้งใจทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วถามพวกเขา

เพราะกลัวว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นถึงจุดนี้ ฉันตั้งใจถามพวก เขาถึงวันรายการต่างๆ งานเทศกาลและสถานที่ที่น่าไป สุดท้าย ยังเดินเล่นไปที่ร้านเครื่องประดับและยังบอกพวกเขาว่า วันนี้จะ ออกไปกับคุณเฉียว ถึงเวลาจะพาคุณไปซื้อเครื่องประดับร้าน พวกเขาด้วยค่ะ

ฉันยังทำตามที่คุณบอก โม้ไปถึงความยากลำบากกว่าคุณจะ ออกไปได้ บอกว่าคุณอยู่บ้านอึดอัดจะแย่แล้ว ไม่ง่ายเลยที่จะมี โอกาสออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้าง จึงไม่มีทางเบี้ยวแน่ ฉัน เชื่อว่าพูดออกไปขนาดนี้พวกเขาจะต้องไม่สงสัยอะไรแน่

เฉียวฉีได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า

“งั้นก็ดี”

เธอมองดูเวลา นี่ก็สิบโมงเช้าแล้ว

งานโคมไฟเทศกาลซีเอี่ยวนั้น แน่นอนว่าเวลาเริ่มงานก็ต้อง เป็นตอนหัวค่า

ดังนั้นตอนนี้จึงยังไม่ต้องรีบ
เมื่อเดียว คิดเช่นนี้จึงให้เสี่ยวเยวออกไปก่อนและตนเองได้ กลับไปพักผ่อนและเติมพลังที่ห้อง ท้ายที่สุด อาจมีการต่อสู้ที่ ยากลําบากคืนนี้ก็ได้

ในขณะที่เธอกำลังพักอยู่นั้น อีกฟากหนึ่งภายในอีกห้องหนึ่ง ในอาคารเดียวกัน

เสี่ยวถาวพบว่าหลินเยว่เอ๋อร์ที่สมใจกับเรื่องที่ทำให้เกิดความ ฮึกเหิมเมื่อคืน วันนี้ไม่รู้ทำไมจึงได้ดูโทรมไป

ถึงแม้ตอนออกจากห้องเธอจะมีท่าทีหยิ่งผยองและได้ใจอย่าง นั้น แต่พอกลับห้องก็พบว่าสีหน้าที่ได้ใจของเธอนั้นกลับหายไป ในชั่วพริบตา

เสี่ยวถาวไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่ทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้ ต้องเข้าใจก่อนว่าเมื่อคืนนั้นระหว่างการปะทะกันของเธอกับ

เฉียว คุณชายยืนอยู่ข้างเธออย่างชัดเจน หรือว่าเท่านี้มันยังไม่พอที่จะทำให้เธอดีใจอย่างนั้นเหรอ?

เมื่อคิดแบบนี้ก็เริ่มทำให้เสี่ยวถาวเกิดความสงสัยขึ้นมา

จึงได้เข้าไปถามด้วยความอยากรู้ “คุณหลินคะ เป็นอะไรไป คะ? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคุณดูไม่ค่อยจะดีใจเลยคะ?”

หลินเยว่เอ๋อร์มองเธอและหัวเราะออกมาอย่างประชดประชัน ดีใจ? ดีใจอะไรกัน?

ก่อนหน้านี้กู้ซือเฉียนหลอกเธอ เขาจะส่งเธอไปให้คนอื่นแล้วเธอจะยังดีใจอะไรได้อีก

เมื่อคิดถึงผู้ชายคนนั้นเธอก็อดที่จะกัดฟันด้วยความเกลียดชัง ไม่ได้

กู้ซือเฉียน—นายไม่มีหัวใจเลยจริงๆ ใช่ไหม?

เธอแสดงออกต่อเขาอย่างลึกซึ้งขนาดนี้ เขาไม่เพียงแต่จะไม่ หวั่นไหว คิดไม่ถึงว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่เคยจะให้เธออยู่ อยู่ ข้างๆ กายเขา

แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น เธอก็อดทนต่อความอัปยศอดสูและ สัญญาว่าจะไปอยู่เคียงข้างหนานมู่หรงเพื่อเขา แต่เขาก็ยังคงเย็นชาอย่างไม่เห็นอกเห็นใจใคร

มีเพียงแค่เวลาอยู่ต่อหน้าเฉียวเท่านั้น เขาถึงจะแกล้งทำเป็น

ใส่ใจตัวเธอเป็นอย่างมาก

แต่หลินเยว่เอ๋อร์ก็รู้ว่า แต่นั่นก็แค่เป็นเพราะเขาต้องการจะให้ เฉียวฉีเกิดความหึงหวง อยากเห็นความอิจฉาบนใบหน้าของเธอ เขาทำขนาดนี้ไม่ใช่เพื่อตนเอง แต่ทั้งหมดก็เพื่อผู้หญิงคนนั้น เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความโกรธก็ผุดขึ้นในดวงตาของหลินเยว่เอ๋

อร์

เสี่ยวถาวไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่แต่เมื่อเธอเห็นเธอนอน อยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเธอดูน่าเกลียด ดวงตาของเธอเหมือนมีด คม เธอจึงตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความตกใจ
แล้วจึงร้องถามออกไปด้วยความกล้า “คุณหลิน?”

หลินเยว่เอ๋อร์จึงได้สติกลับมา เธอเงยหน้ามองเธอแล้วถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี “มีอะไร?” เสียวถาวถอนหายใจ

เธอหยิบขนมเปี๊ยะถั่วแดง นดีออกมาจากห่อแล้ววางตรงหน้า เธอพร้อมกับพูดเบาๆ “เมื่อเช้าฉันเห็นคุณไม่ได้ทานอะไร กลัวว่า คุณจะหิวค่ะ ก็เลยจัดขนมมาให้คุณ ถ้าหากว่าคุณหิวก็สามารถ รองท้องไปก่อน อีกชั่วโมงครึ่งก็ถึงเวลาอาหารแล้วค่ะ”

หลินเยว่เอ๋อร์หรี่ตามองดูขนมเปี๊ยะถั่วแดงงานนั้น

มีความรังเกียจ ในสายตาของเธอ

เธอไม่แม้แต่จะคิดแล้วยื่นมือออกไปปัดจานนั้นแล้วพูดอย่าง เย็นชา “ฉันไม่ชอบกินอันนี้ เธอไปที่ครัวแล้วเอาซุปเห็ดหูหนูขาว เม็ดบัวมาให้ฉันที

ช่วงนี้เป็นฤดูร้อน ซุปเห็ดหูหนูขาวเม็ดบัวมีสรรพคุณบรรเทา ความร้อนและเพื่อความกระจ่างใสสวยงามซึ่งเหมาะกับเธอที่สุด แล้ว

เสี่ยวถาวได้ยินแล้วจึงรีบรับคำสั่ง: “ค่ะ ฉันจะรีบไปนำมาให้ ค่ะ”

พูดจบก็หันหลังแล้วรีบเดินไป

หลินเยว่เอ๋อร์เห็นเธอที่เชื่อฟังและว่าง่ายสิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย

ผ่านไปไม่นาน เสี่ยวถาวก็ถือซุปเห็ดหูหนูขาวเม็ดบัวเข้ามา ถ้วยหนึ่ง

เธอเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าเปรมปรีดิ์

พอเห็นหลินเยว่เอ๋อร์ เธอก็รีบปรี่เข้าไปแล้ววางถาดลงพร้อม กับยิ้มและพูด “คุณหลิน คุณลองทายดูสิคะว่าเมื่อครู่ฉันเจอใคร เข้า?”

หลินเยว่เอ๋อร์เงยหน้าและหรี่ตามองเธอและถามอย่างไม่ได้ สนใจอะไร: “ใคร?”

“ฉันเจอเสี่ยวเยวในครัวค่ะ นางคนชั้นต่ำนั้น พอเห็นฉันคิ้วไม่ เป็นคิ้วตาก็ไม่เป็นตา ฉันเห็นแล้ว โมโหจริงๆ ค่ะ ที่บังเอิญก็คือ เธอไปที่ครัวก็เพื่อจะไปเอาซุปเห็ดหูหนูขาวเม็ดบัว ให้คุณคนนั้น กินเหมือนกัน พอดีว่าฉันเห็นว่าในหม้อในห้องครัวมีเหลือเพียง ชุดเดียวก็เลยรีบแย่งมา อ้อ แล้วมันก็อยู่ตรงนี้ คุณคนนั้นของ หล่อนก็ไม่มีจะกินแล้ว ถ้าอยากกินก็ต้องรอแม่ครัวตุ๋นอีก แล้วซุป นี่ถ้าตุ๋นไม่ถึงสามสี่ชั่วโมงก็ไม่อร่อย ปล่อยให้พวกนั้นรอไป เถอะ”