บทที่ 824 คนที่อยู่เบื้องหลัง

เพราะบาดแผลบนตัวเธอยังไม่หายดี ตนเองจึงไม่สามารถจะ อาบน้ำได้ เธอจึงได้แต่บิดผ้าเช็ดตัวและเช็ดตัว

เมื่อออกมาเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่สะอาด เมื่อดูเวลาก็หก โมงเช้าแล้ว

ในเช้าตรู่ของฤดูร้อนแสงสว่างขึ้นแต่เช้า แม้ว่าจะเพิ่งหกโมง

เช้าแต่ท้องฟ้าก็เป็นสีขาวจางๆ แล้ว

เฉียวเองก็นอนไม่หลับแล้ว เธอจึงได้ไปต้มชาให้ตัวเองแก้ว หนึ่งแล้วขึ้นรถเข็นไปที่ระเบียงเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น

คิดไม่ถึงว่าพระอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้น ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์

ของรถมาจากชั้นล่าง

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง เอียงคอแล้วมอง

แต่เธอกลับเห็นรถออฟโรดสีดำกำลังออกมาจากโรงรถมุ่ง หน้าไปทางประตูปราสาท

เฉียวฉือดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

เธออาศัยอยู่ในปราสาทมานานขนาดนี้จนสามารถบอกได้ว่า

นั่นคือรถของกู้ซือเฉียน

ปกติแล้วไม่ว่าจะไปไหนเธอชอบขับรถคันนั้นมากที่สุด แต่เช้าแบบนี้ เขาจะไปไหนกัน?
ความสงสัยเกิดขึ้นในใจแต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่สะดวกที่จะ ติดตามไป และเฉียวฉีทำได้เพียงยอมแพ้

ในตอนนี้อีกฟากหนึ่ง

ภายในรถ

กู้ซื้อเฉียนกำลังก้าหน้าดูข้อมูลของคนกลุ่มหนึ่งใน คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คด้วยความเกรี้ยวกราด

คนที่กำลังขับรถอยู่คือฉินเยว่ เขาขับรถและรายงานเขาไป ด้วย: “พี่ใหญ่ ตรวจสอบคนพวกนี้แล้วพบว่าพวกเขาเคยเป็นคน สนิทของกลุ่มหงส์แดง หลังจากกลุ่มหงส์แดงเกิดเรื่อง คนพวกนี้ ก็หายตัวไป

คนภายนอกคิดว่าเราแอบกำจัดพวกเขาไปแล้ว แต่ความจริง แล้วหลายปีมานี้พวกเราก็ตามหาคนเหล่านั้นอยู่เหมือนกัน

แต่หลายปีนี้เหมือนพวกเขาหายสาบสูญ ไม่ว่าจะตรวจสอบยัง

ไงผมก็ไม่พบร่องรอยของพวกเขาเลย

จนก่อนหน้านี้ไม่นาน พวกเขาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน และมี การเคลื่อนไหวใหญ่มากมาย

จากที่ผมตรวจสอบ ครั้งก่อนพวกที่จับคุณเฉียว นอกจากจะ เกี่ยวข้องกลุ่มชาวจีนแล้ว ยังเกี่ยวกับคนกลุ่มนี้ด้วย

เมื่อเขาพูดถึงตรงนี้ก็เห็นกู้ซื้อเฉียนเคลื่อนไหวอยู่ครู่หนึ่ง และขมวดคิ้ว “พวกเขาไม่ใช่กลุ่มชาวจีน?”
ฉินเยวส่ายหน้า

“ถึงแม้ภายนอกพวกเขาจะเข้าร่วมกลุ่มคนจีนหลังจากกลุ่ม หงส์แดงเกิดเรื่อง แต่มมันไม่ได้เป็นไปตามความจริงนั้น จากที่ ผมเดา พวกเขาคงจะไม่ได้มีความสัมพันธ์กับกลุ่มคนจีนมากนัก และคงจะไม่ได้เข้าสวามิภักดิ์ด้วยใจจริง

กู้ซื้อเฉียนวางข้อมูลลงแล้วมีท่าทางจริงจังที่หายาก “ทำไมถึงพูดแบบนั้น?

“เพราะผมตรวจสอบแล้ว พวกที่จับตัวคุณเฉียวไปก่อนหน้านี้ ถึงแม้ว่าหัวหน้ากลุ่มคนจีนจะเป็นหัวหน้า แต่ความจริงแล้วคืน ก่อนจะลงมือพวกเขายังคงออกไปเจอกับพวกคนของกลุ่มหงส์ แดง”

กู้ซือเฉียนขมวดคิ้ว

ฉินเยวพูดต่อ: “คนพวกนี้ถึงจะเข้ากลุ่มคนจีนแล้ว แต่กลับไม่ ได้อยู่ในหัวใจหลัก และสถานะของพวกเขาในองค์กรก็ไม่สูงเท่า คนพวกนี้ ทำไมพวกเขาจะต้องไปเจอเขาด้วย? นี่เป็นจุดที่น่า สงสัย”

เขาพูดแบบนี้ กู้ซือเฉียนก็พบว่า

เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นอย่างเย็นชา “สืบต่อไป มีข่าว อะไร รีบแจ้งให้ฉันรู้”

ฉินเยว่กล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ครับ”
รถแล่นออกนอกปราสาท

ในขณะเดียวกันเฉียว พร้อมด้วยเสี่ยวเยวรับประทานอาหาร เช้าเสร็จแล้ว

ช่วงนี้เธออยู่บ้านเพื่อรักษาบาดแผลมาตลอดจึงรู้สึกเบื่อมาก

บวกกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นวาน ทุกวันนี้หลินเยว่เอ๋อร์อยู่ใน ปราสาทด้วยความมั่นใจ เดินไปไหนก็เหมือนกับรูจมูกไปขึ้นบน หัว เจอใครก็ขัดลูกหูลูกตาไปหมด

เสี่ยวเยวรู้สึกไม่พอใจกับสีหน้าได้ใจของเธอเป็นอย่างมาก และชอบบ่นให้เฉียวฟังอยู่ตลอด เฉียว ฟังออกว่าเธอโกรธที่มีดิ้นรนไม่มากก็น้อย

เพียงแต่เธอรู้สึกว่ามันน่าขันอยู่ในใจ ตนเองกับหลินเยว่เอ๋อร์

มีอะไรจะให้สู้กันได้?

หากพูดถึงก่อนเมื่อคืนนี้ เธอยังคงมีหวังกับกู้ซื้อเฉียนอยู่ แต่หลังจากเมื่อคืนนี้ความหวังเดียวในใจของเธอก็พังทลาย

ในเมื่อเป็นแบบนี้ แล้วทำไมยังจะต้องหาเรื่องปวดหัวให้ตัว เองด้วย?

ตอนนี้สำหรับเธอแล้ว เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการหากลุ่มคนที่ ยุยงให้กลุ่มหงส์แดงกับกลุ่มมังกรเกิดความขัดแย้งในตอนแรก และหาคนที่อยู่เบื้องหลังคนที่ขับรถชนเธอและแก้แค้นแทนซีซี เรื่องพวกนี้น่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญกว่าไม่ใช่เหรอ?
ส่วนเรื่องรักๆ ใคร่ๆ…หัวใจของเธอตายไปแล้วและเธอไม่ อยากคิดถึงมันอีกต่อไป

เมื่อคิดแบบนี้เฉียวฉีจึงได้เงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวเยวแล้วถาม “เรื่องที่ให้เธอช่วยไปทำก่อนหน้านี้ ทำเสร็จรึยัง?”

เสี่ยวเยวพยักหน้าและขมวดคิ้วเบาๆ

“เสร็จแล้วค่ะ แต่คุณเฉียว ทำไมคุณจะต้องให้ฉันไปถามเรื่อง เทศกาลเฉี่ยวด้วยคะ?”

ก่อนหน้านี้ เฉียวสั่งให้เสี่ยวเยว่ไปทำธุระแทนเธออย่าง เงียบๆ อันที่จริงมันไม่ใช่อะไร ก็แค่ใช้ให้เธอออกไปในเมืองที่

ครึกครื้นและออกไปสอบถามเรื่องเทศกาลโคมไฟวันเทศกาล

เฉี่ยวที่อยู่ใกล้เคียงที่ดูเหมือนจะไม่ตั้งใจแต่ด้วยความตั้งใจ

ที่นี่ไม่เหมือนกับที่ประเทศจีน ที่นี่ให้ความสำคัญกับเทศกาล เฉียวมากและถือว่าเป็นวันแห่งความรักภายในประเทศด้วย ทุก ปีในวันเทศกาลที่นี่จะมีการจัดเทศกาลโคมไฟใหญ่โต

มีเกมต่าง ๆ ในเทศกาลโคมไฟเมื่อเดือนที่แล้ว ในวันนี้ของ ทุกปีจะมีผู้คนมาเล่นกันตามท้องถนนมากมายทั้งคู่รักและคู่สามี ภรรยา

เฉียว คิดแล้วว่าก่อนหน้านี้มีกลุ่มคนสองกลุ่มที่ต้องการจับตัว กลุ่มหนึ่งต้องการจะจับเป็น อีกกลุ่มต้องการจะจับตาย
ต่อมาเธอโชคดีที่หนีรอดและมีชีวิตกลับมาได้ เดิมทีเธอคิดว่า คนพวกนั้นเล่นใหญ่ขนาดนั้นคงจะไม่มีทางวางมือแน่นอน

แต่คิดไม่ถึงว่าเธอรักษาตัวในปราสาทมาเกือบเดือนแล้ว อีก ฝ่ายก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร

อีกฝ่ายไม่ลงมือเธอจึงไม่สามารถจะไปจากที่นี่ได้ อย่างไร ก็ตาม ตามความสามารถของเธอในตอนนี้ ถ้าเธอออกจากที่นี่ เธออาจตกไปอยู่ในมือของอีกฝ่ายได้ทุกนาที

แต่โบราณว่าไว้อย่างดีว่า ขโมยมีมาเป็นร้อยวัน จะสามารถ ป้องกันโจรร้อยวันได้อย่างไร?

ดังนั้นปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปมันจึงไม่ใช่ทางออก

บวกกับเรื่องเมื่อคืน กู้ซือเฉียนไม่มีความเชื่อในตัวเธออย่าง ชัดเจนยิ่งทําให้เกิดบาดแผลลึก ในใจเธอ

ความทรงจําที่ลืมไปเมื่อปีก่อนกลับมาให้หวนคิดถึงอีกครั้ง

เธอไม่อยากเรื่องที่เคยประสบมาแล้วจะต้องกลับมาเจอมันอีก ครั้งหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงอยากไปจากที่นี่เร็วๆ และจำเป็นจะต้อง จากไปอย่างรวดเร็ว ไปให้พ้นหูพ้นตาเขา

แบบนี้ทั้งสองจึงจะได้ห่างกันอย่างแท้จริง และเธอจะได้สงบ จิตใจของตัวเองและจะได้ปล่อยวางชะตากรรมนี้อย่างสมบูรณ์ เสียที

เมื่อคิดอย่างนี้แล้วเฉียวฉีสูดหายใจลึก
ในเมื่อฝั่งตรงไม่ข้ามไม่แสดงตัว การรอต่อไปจึงไม่ใช่หนทาง เช่นนั้นเธอจึงต้องเป็นฝ่ายเคลื่อนไหวและเริ่มการโจมตี

พวกมันอยากจะจับตัวเธอมากไม่ใช่เหรอ? มัวแต่เก็บตัวอยู่ใน ปราสาท คนพวกนั้นก็ไม่ออกมา งั้นเธอช่วยสงเคราะห์เป็นฝ่าย

ออกไปเอง

เพียงแต่ว่าหากออกไปในเวลาปกติก็กลัวว่าพวกมันจะสงสัย หากคนพวกนั้นไม่โดนหลอก ไม่ออกมาแบบนี้ก็ถือว่าเสียแรง เปล่า

ดังนั้นช่วงเวลาที่ออกไปจึงสำคัญ และออกไปกับใครก็สำคัญ ยิ่งกว่า

เดิมทีเฉียว วางแผนไว้ว่าจะแกล้งทำเป็นคืนดีกับกู้ซือเฉียน

และใช้โอกาสในช่วงงานโคมไฟเทศกาลเฉียวออกไปข้างนอก

พร้อมกัน

อย่างไรเสียคนที่รู้จักพวกเขาไม่มีใครไม่รู้ว่าพวกเขามีความ สัมพันธ์กันอย่างไร

ในตอนนี้อาศัยอยู่ในปราสาทแห่งนี้มานานแล้วสามารถพูด ได้ว่าทั้งสองคืนดีกันแล้วก็ยังได้