บทที่ 797 ช่วยเหลือสำเร็จ

ทันใดนั้นเขารู้สึกเพียงหน้ามืด คนทั้งคนก็ล้มลงอย่างอ่อน ปวกเปียก

ร่างกายของเฉียวฉีถูกทิ้งลงกับพื้น

ไม่ว่าอย่างไร เธอยังคงได้รับบาดเจ็บอาการสาหัสอยู่ หลัง จากร่างกายร่วงถึงพื้นแล้ว ยังไม่ทันทรงตัว ก็กลิ้งลงบันไดไป

เฉียว มีเวลาเพียงปกป้องส่วนหัวของเธอเท่านั้น ร่างกายนั้น กลับถูกกระแทกที่ขั้นบันไดหินอย่างแรง รู้สึกเจ็บราวกับร่างกาย จะแตกกระจุยกระจาย

แต่ตอนนี้ ศัตรูอยู่ตรงหน้า ถึงแม้จะเจ็บอีกครั้ง เธอก็ไม่กล้า อยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว กลั้นเจ็บไว้รีบลุกขึ้น แล้ววิ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง

แต่ไม่คาดคิดว่า คนกลุ่มนั้นแม้จะต่อสู้กันอยู่ แต่สายตากลับ ยังเล็งดูเธออยู่

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะวิ่ง ในนั้นสองคน ก็ถีบคนที่ขวางพวก เขาไว้ แล้ววิ่งไล่ตามเธอไป

เฉียวฉี ในเวลานี้หมดแรงแล้ว

ไม่ว่าเธอจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ผ่านการถูกรถชน ตกน้ำ และ เวลานี้ความรู้สึกเริ่มเบลอๆแล้ว

ความเจ็บปวดที่หน้าอกและส่วนท้อง ทำให้เธอรู้ว่าตัวเองคงในแล้ว การต่อต้านในเวลานี้ เป็นเพียงความมุ่งมั่นของจิตตา นุภาพเท่านั้น

แต่เธอก็ไม่รู้ว่าความมุ่งมั่นนี้ จะคงอยู่ได้นานแค่ไหน สองคนข้างหลังที่ไล่ตามยิ่งตามยิ่งใกล้เข้ามา

แทบจะเพิกเฉยต่อภัยคุกคามรอบตัวทั้งหมด จําเป็นจะต้อง จับเธอกลับไปให้ได้

เฉียว ใจหายวูบ แอบเอามีดสั้นที่ซ่อนอยู่ตรงเอวออกมา โชค ดีที่ตอนนั้นคนกลุ่มนั้นเพื่อต้องการประหยัดเวลา หลังจากช่วย เธอแล้ว ก็ยังไม่ทันได้ค้นตัวเธอ

ดังนั้น สิ่งของบนตัวเธอยังอยู่

เมื่อสัมผัสกับกริชแล้ว ในใจเธอก็รู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย

รู้สึกได้ถึงแรงลมที่พัดมาจากข้างหลัง เธอไม่ต้องคิด ก็หันหลัง ไปแล้วกรีดไปที่สองคนนั้น

แต่ ในเวลานี้ ได้มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น มีคนเร็วกว่าเธอ พุ่งออกมาจากแนวทแยง ขวางสองคนนั้นไว้

คนคนนั้นหันหลังให้เธอ มือเร็วมากจนทำให้คนตาลาย แค่ เพียงสองที ก็ทุบจนสองคนตรงหน้าล้มลง เตะไปคนละที ร่วงลงที่ พื้น แล้วกลิ้งลงไปตามขั้นบันไดที่สูงชัน

เฉียว ชะงักไปเล็กน้อย

วินาทีต่อมา เห็นคนคนนั้นหันกลับมาจับตัวเธอ เธอตกใจยกมือขึ้นได้ก็ใช้กริชฟันไปที่อีกฝ่าย ในใจรู้เพียงว่าไม่ว่าอย่างไร ถึงแม้จะต้องตายก็ไม่ให้ตัวเองตกไปอยู่ในมือของอีกฝ่าย

แต่ว่า กลับเห็นคนคนนั้นท่าทางปราดเปรียวว่องไว เธอแทบ จะยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกอีกฝ่ายจับแขนไว้แล้ว

เธอตกใจกลัวมาก รู้ว่าเพราะตัวเองได้รับบาดเจ็บ ท่าทางไม่ ได้รวดเร็วเหมือนปกติ

ดังนั้น ทำได้เพียงพยุงไว้อย่างสุดกำลัง แล้วยกขาเตะไปที่อีก ฝ่าย

แต่อีกฝ่ายก็รับไว้ แสงแดดในตอนเที่ยงแรงจัด ทำให้เธอ หน้ามืด รู้สึกเพียงทั้งวิงเวียนทั้งตาลาย ทุกอย่างล้วนใช้ความ รู้สึกที่มีอยู่เพียงนิดหนึ่งพยุงไว้ก็เท่านั้น

แม้แต่รูปลักษณ์ของอีกฝ่ายเธอก็ยังดูไม่ชัดเจน เพียงแต่ขัดขืน เหมือนกลไกเครื่องจักร ไม่กี่กระบวนท่า ทั้งตัวก็ถูกอีกฝ่าย ควบคุมไว้แล้ว

แล้วเธอก็ใช้แรงเอาหัวไปชนอีกฝ่าย และในเวลานี้ เธอก็ได้

ยินเสียงเคร่งขรึมที่คุ้นเคย

“พอแล้ว เฉียวฉี ผมเอง”

เฉียวฉีชะงักไป

ตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

เธอเงยหน้าขึ้น มองดูชายเฉยเมยที่รูปร่างสูงใหญ่ตรงหน้าแสงแดดส่องลอดผ่านช่องว่างของใบไม้บนเหนือศีรษะลงมา ทําให้ตาเธอลาย แต่กลับทําให้เธอมองเห็นใบหน้าและโครง หน้าของคนตรงหน้าอย่างชัดเจน

“กู้ซือเฉียนหรือ”

ทําไมคุณอยู่ที่นี่

ประโยคข้างหลัง เธอยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม

รู้สึกเพียงหน้ามืด พยุงไว้ไม่ไหวอีกแล้ว ก็สลบไป กู้ซื้อเฉียนพาคนกลับไปที่ปราสาททันที

ยังมีคนร้ายหลายคนที่ลักพาตัวเธอมาถูกพากลับไปพร้อมกับ เธอด้วย พวกเขามีกันทั้งหมดหกคน ตายไปสองคน ส่วนคนที่เหลือ ได้ รับคําสั่งจากเขา ต้องจับเป็นกลับไปทั้งหมด ตอนนี้ได้ถูกคุมขัง

อยู่ในปราสาท จัดคนเฝ้าดูไว้แล้ว ขอเพียงรอให้เขามีเวลาไป ก็

สามารถสอบสวนได้ทันที

เฉียว ตื่นขึ้นมาเพราะความเจ็บปวด

เจ็บไปทั้งตัว เหมือนกับถูกรถสิบล้อหลายคันทับ และก็เหมือน กับถูกคนแยกกระดูกออกจากกัน แล้วประกอบใส่เข้าไปใหม่อีก รอบ

เธอลืมตาขึ้น เห็นเพดานที่ขาวสะอาด

บนศีรษะมีโคมไฟระย้าที่สวยงามวิจิตรตระการตาแกว่งไปมาอยู่ตรงหน้า ทั้งรู้สึกมีความคุ้นเคย และก็แปลกเล็กน้อย

ความรู้สึกนึกคิดก่อนจะสลบไปวิ่งเข้ามาในหัวสมอง เธอเอียง หัวเล็กน้อย ตามคาด ก็เห็นเงาของคนคุ้นเคยยืนอยู่ตรงนั้น

เวลานี้ เป็นเวลาตอนเที่ยงของวันที่สองแล้ว

เธอสลบไปหนึ่งวันกับหนึ่งคืนเต็มๆ จากการตรวจเช็คของ หมอ พบว่านอกจากรอยฟกช้ำบนศีรษะแล้ว เธอยังมีอาการบาด เจ็บที่กระดูกหลายจุดในร่างกาย เส้นเอ็นเท้าก็ฉีกขาดเล็กน้อย ส่วนอื่นนั้นไม่เป็นอะไรมาก

อาการบาดเจ็บถือว่าไม่หนัก แต่ก็ไม่เบาเช่นกัน

เธอเพียงแค่ขยับเบาๆ ก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว แล้วอดไม่ได้ซี้ด”

ร้องออกมาเบาๆ

เมื่อกู้ซื้อเฉียนได้ยินเสียงก็หันหน้ากลับมา

แสงแดดข้างนอกดีมาก ถึงแม้เปิดผ้าม่านหน้าต่างออกแล้ว แต่ผ้ารองซับสีขาวบางระหว่างกลางยังไม่ได้เปิดออก

ดังนั้น เมื่อแสงอาทิตย์ส่องผ่านผ้าบางสีขาวเข้ามา ก็จะทำให้ รู้สึกอบอุ่นอ่อนโยน และเมื่อสาดส่องผ่านตัวชาย ก็นำพากลิ่น ความแข็งกระด้างของเขาให้อ่อนโยนลงไปเล็กน้อย

เขาเดินเข้ามา ยืนมองดูเธออยู่ตรงหัวเตียง แล้วถามว่า “ตื่น แล้วหรือ”

เฉียวฉพยักหน้า
เมื่อเห็นเขาอีกครั้ง ในใจเธอสับสนยิ่งนัก

ไม่ว่าอย่างไร ก็ไม่เคยคิดว่า ตัวเองวกวนไปมา สุดท้ายก็กลับ มาอยู่ในมือของเขา

น่าจะคิดเหมือนเธอ กู้ซื้อเฉียนกระตุกมุมปากยิ้มเย้ยหยัน อย่างเย็นชา แล้วกล่าวว่า “รู้จักกลุ่มคนที่ลักพาตัวคุณไหมว่า

เป็นใคร”

เมื่อเฉียวได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย

แล้วส่ายหัว

กู้ซื้อเฉียนโยนเอกสารหนึ่งกองลงตรงหน้าเธอ

“นี่คือข้อมูลที่ผมใช้เวลาทั้งคืนสอบสวนได้มา คุณดูเอาเอง

เฉียว ชะงักไป

ยกมือขึ้นไปเก็บเอกสารพวกนั้น

ที่แขนของเธอก็มีแผลถลอกมากมาย ซึ่งเกิดจากตอนนั้นที่ เธอฟุบบนหัวรถ เพื่อจะควบคุมรถให้อยู่

เวลานี้ สองแขนของเธอรวมทั้งฝ่ามือถูกผ้าพันแผลหนาๆพัน ไว้ ดูไปแล้วก็เหมือนอุ้มตีนหมี ช่างตลกสิ้นดี

สภาพเช่นนี้ จะพลิกกระดาษแผ่นบางๆออกนั้น ย่อมเป็นเรื่อง ยากมากอยู่แล้ว

ดังนั้น ถึงแม้เธอจะดึงเอกสารมาแล้ว พยายามอยู่ครึ่งวันก็ เปิดไม่ออก
กู้ซื้อเฉียนก็ไม่คิดว่าเธอจะเป็นเช่นนี้ ซะงักไปเล็กน้อย และเดิน เข้าไปอย่างรู้สึกตลกเล็กน้อย นำเอกสารมาช่วยเธอเปิดออก แล้ววางลงตรงหน้าเธอ

เฉียว รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

แต่ในเวลานี้ ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เวลาที่จะมารักษาหน้าตา จึง เริ่มดูจากหน้าที่เขาเปิดออกให้

กู้ซื้อเนียนสังเกตดูแววตาของเธออยู่ตลอดเวลา รอเธอดูจบ หนึ่งหน้า ก็ช่วยเธอเปิดอีกหนึ่งหน้า

จากการช่วยเหลือของเขาเช่นนี้ ทำให้เฉียวฉีดูเอกสารทั้งหมด จนจบ

ในใจเธอคิดหนัก

เธอไม่เคยคิดเลยว่า คนเหล่านั้นที่เธอนับถือเป็นพี่น้องในตอน นั้น กลับหักหลังเธอ และแม้หลังจากไปเข้าร่วมกับกลุ่มชาวจีน แล้ว ยังไม่ปล่อยเธอไป

เรื่องมันผ่านมาสี่ปีแล้ว ยังคงจงใจคิดจะฆ่าเธออีก

เฉียว มึนงงเล็กน้อย

ตามหลักแล้ว ถ้าตอนแรกจะใช้เธอเป็นเครื่องมือ เพื่อยุแยง ให้เกิดความแตกแยกระหว่างสมาคมกลุ่มหงส์แดงกับกลุ่มมังกร แต่พวกเขาถูกกลุ่มชาวจีนซื้อตัวไปนานแล้ว รอเพียงทำงานให้สําเร็จ ก็จะสามารถถอนตัวได้เมื่อทํางานสําเร็จ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ