บทที่ 792 เผชิญหน้ากับความเสี่ยง

แน่นอนว่าถังซีซีแทบจะรอไม่ไหว ดังนั้นเธอจึงเก็บข้าวของ ออกมาโดยไม่คิดอะไรแม้แต่น้อย

ในขณะที่เธอเพิ่งย้ายของออกจากหอพักก็ได้รับโทรศัพท์จาก

เฉียวฉี เธอก็ดีใจและรีบออกมาทันที

ทั้งสองคนนัดพบกันที่ร้านหม้อไฟแห่งหนึ่ง

เป็นร้านหม้อไฟที่ถูกตกแต่งมาอย่างดีไม่เหมือนร้านหม้อไฟ ราคาถูกตามข้างถนนเหล่านั้น เพียงแค่ไม่เพียงแค่วัตถุดิบจะสด อร่อย แต่บรรยากาศก็มีสไตล์ระดับเฟิร์สคลาส

นี่เป็นครั้งแรกที่ถังซีซีเดินทางมาสถานที่แบบนี้ ตอนที่เธอเดิน เข้ามาด้านในก็รู้สึกเขินเล็กน้อย

จนกระทั่งพนักงานบริการพาเธอมาที่ชั้นสองเข้าไปในห้องวีไอ พี จึงได้พบกับเฉียวนั่งอยู่ที่นั่น ร่างกายที่ตึงเครียดของเธอก็ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เธอตะโกนออกมาและวิ่งเข้าไปทันทีพร้อมกับรอยยิ้ม

เฉียวเงยหน้ามองดูเธอยิ้มและทักทายอีกฝ่ายหนึ่งว่า “อ้าว มาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ

ถังซีซี เดินไปฝั่งตรงข้ามและนั่งลงอย่างดีใจ และเห็นว่าหม้อตรงหน้านี้ใส่วัตถุดิบลงไปหลายอย่างแล้ว

เฉียวใช้ตะเกียบคีบเนื้อขึ้นมาสองสามชิ้นแล้วพูดว่า “กิน ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ถังชีพยักหน้าและหยิบตะเกียบขึ้น เธอคืบหน่อไม้ที่ต้มจนสุก แล้วและกัดเข้าไปคำหนึ่ง

“อื้อฮือ หอมมากเลย!

เฉียวมองดูเธอแล้วหัวเราะขึ้นพูดว่า “ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ

เมื่อพูดจบเธอก็ลวกเนื้อให้กับหล่อนอีก

ถังซีซีก็ไม่ได้เกรงใจและหยิบมันขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย ใน ขณะเดียวกันก็บอกกับ เฉียวว่า “พี่ก็กินด้วยนะคะ”

“อืม”

ทั้งสองคนพากันรับประทานอาหารอย่างอบอุ่น กลิ่นหอมของ หม้อไฟโชยขึ้นมาบนใบหน้า ทำให้ทั้งสองคนลืมปัญหาและ ความเศร้าโศกจากภายนอกไปได้

หลังจากรับประทานอาหารมื้อนี้เรียบร้อยแล้ว ก็กินเวลาไป ประมาณหนึ่งชั่วโมง

เฉียวให้พนักงานนำหม้อและจานชามยกออกไป จากนั้นสั่ง ให้นำน้ำชาเข้ามาเสิร์ฟแก้เลี่ยน

ต่อมาจึงได้เอนกายเข้าที่พนักพิง และมองดู ถังซีซีที่กินอิ่มเสียจนท้องกลม ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ซีซีฉันจะไปจากที่นี่แล้ว”

ชี ตกตะลึง

“ไปเหรอคะ? ไปไหน?”

เฉียว ครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดว่า “ไปประเทศ แล้วก็ อาจจะกลับประเทศสักพัก

ประเทศที่เธอพูดถึงก็คือประเทศจีนนั้นเอง

เมื่อได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรความ รู้สึกไม่ดีบางอย่างปรากฏขึ้นที่ก้นบึงหัวใจเธอ

เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “ทำไมต้องไปละค่ะ? ที่นี่ไม่ดีเห รอ?”

เฉียวฉียิ้มออกมาจางๆ

ท่าทางของเธอเอนหลังไปที่เก้าอี้อย่างเกียจคร้าน มือข้างขวา ยกขึ้นมาวางบนโต๊ะถูกถ้วย ในมือเบาๆ นิ้วอันบอบบางของเธอ เรียวงาม ให้ความรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก

เธอพูดออกมาเบาๆว่า “ที่นี่ก็ดี แต่ฉันมีเรื่องสำคัญมากจะต้อง จัดการ

ถังซีซีรู้สึกกังวลขึ้นมาจึงถามว่า “เรื่องอะไรกันคะ? พี่ทำคน เดียวได้เหรอ? ให้ฉันช่วยไหม?”

เฉียวฉี ยิ้มขึ้นเบาๆ

รอยยิ้มของเธอดุจดั่งสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ซีซีรู้สึกหูของเธอร้อนผ่าวและอายเขินอายอย่างถูก ฉันตัวถ่วงเปล่าๆ แต่ว่า ฉัน

พัก ดูเหมือนจะคิดอะไรอย่างไม่พูดมันออกมา

แต่เมื่อเงยหน้าพบมองอยู่ เธอไม่อาจทนอีกต่อไปและรวบรวมออกมา

“พี่ฉันว่าไม่เหมือนพวกเรา ไม่เหมือนคนความสามารถและเฉลียวฉลาด แล้วเงินเก่งมาก เรื่องที่ทำ พวกเรา

แต่นะ สิ่งเหล่านั้นมันหรือไง? เมื่อต้องกับอันตราย ความเสี่ยง แม้และมีความขนาดผิด พลาดได้เหมือนกัน และวันที่ไม่อาจควบคุมมันอย่างก่อนคงเข้าคุก

ดังนั้นฉันแค่อยากจะบอกกับพี่ว่า ถ้าเป็นไปได้ไปทำเรื่อง พวก”

อาจจะเงินน้อยหน่อยแต่อย่างชีวิตเลย แล้วพวกอันตรายเพื่อผลประโยชน์ที่ไม่ของเราด้วย”
ดวงตาของเฉียวฉีหรี่ลงเล็กน้อย

ร่างกายของเธอเย็นชา ดวงตาอันเหมือนนกฟินิกซ์คู่นั้นของ เธอหรี่เล็ก เมื่อเธอทำเช่นนั้น มักจะสร้างความน่าหวาดกลัว ให้ กับผู้พบเห็นเสมอ

เธอขยับริมฝีปากแล้วถามว่า “ผลประโยชน์ที่ไม่ใช่ของพวก เราอย่างงั้นเหรอ? ซีซี ไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน?

ถังซีซีตัวแข็งทื่อ

เธอก้มหน้าลงผ่านไปสักพักจึงพูดด้วยเสียงอันเบาว่า “ไม่ได้รู้ มาจากที่ไหน ฉันเดาเอง

เฉียว นิ่งลง

เธอรู้ว่าชี พยายามที่จะสื่อคำพูดของเธออย่างมีไหวพริบและ อ้อมค้อม แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดลึกๆ ในหัวใจนั้น ออกมา

หล่อนคิดว่าเธอทำในเรื่องที่ไม่ถูกต้องอย่างงั้นเหรอ คิดว่าเธอ เดินในทางที่ผิดจึงได้ถูกจับเข้าคุก ในปีนั้น หล่อนคิดว่าเธอทำ เรื่องอาชญากรขึ้นจริงๆเหรอ?

เฉียวฉือดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ที่จริงแล้วเรื่องที่เธอทำก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไรนัก หากมองจากมุม อื่นอาจจะเห็นว่าเธอทำผิดกฎหมายอยู่ แต่เธอก็ไม่ยอมรับว่าสิ่งที่ เธอท่านี้คืออาชญากร
เนื่องจากว่าแม้เธอจะเคยฆ่าคน เธอก็ฆ่าคนในแวดวง และคน พวกนั้นไม่ใช่คนบริสุทธิ์

มือของพวกเขาเต็มไปด้วยเลือด มากมายกว่าเธอด้วยซ้ำไม่มี ใครน้อยกว่าเธอเลย

และเส้นทางนี้ เสมือนกับลวดเหล็กที่ใครๆก็อยากจะเข้ามา แต่ท้ายที่สุดแล้วมันจะรองรับได้สักกี่คน ไม่เธอก็ฉันที่ต้องตกลง ไป

เค้กก้อนหนึ่งจะใหญ่ขนาดไหนเชียว ถ้าเธอไม่รีบลงมือก่อน คนอื่นก็จะแย่งเอาไปกิน เมื่อถึงเวลาแล้วคนที่ตายไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นตัวเธอเอง

ดังนั้น บนเส้นทางนี้เธอจะมีความปรานี้ไม่ได้ ในบางครั้งอาจ จะบอกได้ว่าเธอโหดเหี้ยมก็ได้

แต่สำหรับบรรดาผู้บริสุทธิ์ เธอไม่เคยคิดจะลงมือ และไม่เคย จะไปแตะต้อง

นี่คือหลักการของเฉียวฉี และเป็นบรรทัดล่างของเธอ

เพียงแต่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้เธอไม่คิดจะบอกกับถังซีซี และไม่ ต้องการอธิบายให้เข้าใจ

การที่หล่อนมองเธอผิดไปว่าเป็นคนเช่นนั้น ที่จริงอาจจะเป็น เรื่องดีก็ได้

อย่างน้อย หล่อนอาจจะระมัดระวังตัวขึ้น และสร้างกำแพงใน ใจขึ้นมา รู้ว่าเรื่องอะไรควรทำและเรื่องอะไรไม่ควรทำ
บนโลกนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะมองเห็นพื้นที่สีเทา หากว่าเป็นไปได้ เธอหวังว่าถังซีซีจะเป็นแบบนี้ตลอดไป ในใจของเธอไม่ใช่สีดำ สีขาว และยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ มองเห็นแสงสว่างสดใสซึ่งเป็น ความหวังอยู่เสมอ แต่ไม่ใช่เป็นแบบตน ที่ทำได้เพียงเดินไปบน เส้นทางสีดำมองไปยัง หลุมที่ลึกล้ำและถูกมองจากอีกฝ่ายอยู่ เช่นกัน

เมื่อพบว่าเธอไม่พูดอะไรออกมา ความกังวลใจของถังซีซี หนักอึ้งมากขึ้น

ในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกถึงความเสียใจและโทษตัวเอง

เธอรู้สึกว่าเฉียวฉีดีกับตนมากขนาดนี้ และช่วยเหลือตนมา ตลอด คิดแทนเธอมาเสมอ แต่ตนนั้นกลับใช้คำพูดแบบนี้มาพูด กับหล่อน

เธอพึ่งพาหล่อนแต่กลับดุด่าหล่อน เธอกำลังทำแบบนั้นอยู่

จริงๆ

เมื่อคิดได้ดังนั้น ถังซีซีก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นและมองดู เฉียวฉี