บทที่ 786 กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ที่เหลืออยู่นั้น ถูกซ่อนไว้บนแผนที่ใบหนึ่ง และแผนที่ใบนั้นก็ถู กกู้ซื้อเฉียนเก็บซ่อนเอาไว้ เขาอาจไขปริศนาได้

บังเอิญกับที่เฉียว อยู่ในคุกก่อนหน้านั้น และได้สืบหาช่อง ทางบางอย่างพบ จึงได้วาดรูปนั้นออกมาและมีโอกาสในการ ทำความร่วมมือกับเขาในครั้งนี้

ทั้งสองคนนั่งเงียบอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครพูดอะไรออก บรรยากาศเปลี่ยนเป็นเงียบสงบทันใด

ผ่านไปสักพัก จึงได้ยินกู้ซื้อเฉียนพูดขึ้นว่า “เมื่อข้อมูลของ แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ออกมา กลุ่มหงส์แดงและกลุ่มมังกรใน ฐานะผู้ก่อตั้งรายใหญ่ทั้งสอง ก็ได้เข้าสู่การแย่งชิงสมบัติล้ำค่านี้ ทันที ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด ในขณะนั้น จู่ๆ ความลับอัน ลึกซึ้งของทั้งสองฝ่ายก็ถูกใครบางคนออกมาเปิดเผย

“ผมยอมรับว่าตอนนั้นผมใช้ประโยชน์จากคุณ แต่ถ้าผมไม่ทำ แบบนั้นละก็ จากความดุเดือดของการปะทะกันของทั้งสองฝ่าย พวกเราคงจะตายทั้งหมด!

“หอยกาบและนกทะเลาะกัน สุดท้ายแล้วชาวประมงก็รับ ประโยชน์ไปเต็มๆ! ต่อให้พวกเราเอาชนะกลุ่มหงส์แดงได้ ก็ คงจะบาดเจ็บไม่น้อย ต่อมาหลังจากที่กลุ่มมังกรประกาศยุบตัว ทุกคนก็แยกย้ายกันไป เมื่อจากกันไปแล้วจะยังรุ่งเรืองได้เหมือน เมื่อก่อนเหรอ? เฉียว คุณไม่เคยคิดมาก่อนหรือไงว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ ท้ายที่สุดแล้วเป็นเพราะเหตุผลอะไร?” เฉียว ชะงักลงทันใด

เธอเงยหน้าขึ้น และมองไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาของชื่อ เฉียน มีบางอย่างแวบเข้ามาในสมองของเธอจนทําให้สันหลัง ของเธอเสียววาบ

“คุณหมายความว่า นับตั้งแต่เริ่มต้นมีคนวางแผนไว้แบบนี้เห รอ?”

“ใช่” กู้ซือเฉียนหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น และบอกถึงการ เยาะเย้ยตนเอง “แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์อะไรกัน ตายแล้วเกิด ใหม่อะไรกัน! ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจอมปลอม เพียงแค่มีคน ต้องการสร้างขึ้นมาเหมือนละครฉากหนึ่งเท่านั้น พวกเขา สามารถดึงดูด กลุ่มก่อตั้ง ใหญ่ถึงสองกลุ่มให้มาต่อสู้กันอย่างดุ เดือดได้ ท้ายที่สุดแล้วทั้งสองฝ่ายก็สูญเสียอย่างมหันต์ ที่จริง แล้วหยกก้อนนั้น ละครฉากนั้นและรวมไปถึงแผนที่ทุกใบล้วน เป็นเรื่องโกหก!

เมื่อนึกไปถึงสิ่งที่หัวหน้ากลุ่มหงส์แดงซึ่งเคยมีความสัมพันธ์ แบบพี่น้องพูดเอาไว้กับเธอ

เขาบอกว่า “เฉียวฉี ผมไม่เคยคิดว่าจะเป็นอมตะ หากทุกคน ตายหมดแล้ว คนที่มีชีวิตเป็นอมตะจะอยู่เพื่ออะไรกัน? ผมเพียง ต้องการนํามันมาช่วยชีวิตเชียนเขียนเอาไว้เท่านั้น และตอนนี้ เขียนเขียนแทบจะไม่ไหวแล้ว เฉียวฉี ถ้าเห็นผมเป็นพี่น้องก็ต้อง ช่วยผมนะ”
เขียนเขียนเป็นลูกสาวคนเดียวของเขา และเฉียว ไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่ช่วยเขา

สําหรับเธอแล้วไม่ว่าทรัพย์สมบัติจะมีค่าขนาดไหน สุดท้ายก็ เป็นเพียงสิ่งของนอกกายเท่านั้น

และสมบัตินี้ก็ได้กลายมาเป็นความขัดแย้งอันดุเดือดดุจสาย เลือดของกองกำลังใต้ดินหลายแห่ง แท้จริงแล้วมันเป็นเพียงเกม ที่คนอื่นสร้างขึ้นมา

สายตาของชื่อเฉียนมองไปยังเธอ ใบหน้าของเขาทำท่าที จริงจังขึ้นมา เฉียวฉีเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาของเขาแล้ว ถามว่า “คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

นิ้วมือของกู้ซื้อเฉียนขยับเล็กน้อย

ริมฝีปากบางเผยอขึ้นพูดว่า “ประมาณครึ่งเดือนก่อน

“นั่นหมายความว่า คุณรู้ก่อนที่ฉันกำลังจะออกจากคุกใช่

มั้ย?”

เขาพยักหน้าตอบรับ

เฉียวยิ้มออกมาอย่างเศร้าสร้อย

“ในเมื่อคุณรู้ว่าเป็นแบบนี้แล้วทำไมคุณถึงต้องยอมรับ เงื่อนไขของฉัน? และให้ฉันช่วยคุณไขปริศนาแผนที่ที่ไม่มีประโย ชน์ใดๆอยู่เลย? คุณรู้แล้วไม่ใช่เหรอว่ามันเป็นเพียงเกม เป็น เพียงแค่กระดาษไม่มีค่าใบหนึ่ง?
ในห้องหนังสือเงียบสงัดลงทันใด ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

กู้ชื่อเฉียนยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆราวกับต้นสนสีเขียวที่ โดดเดี่ยวและดื้อรั้น

เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ดูเหมือนเฉียว จะรู้สึกถึงอะไร บางอย่าง เธอหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง หันหลังกลับเดินจากไปข้าง

นอก

ดวงตาของชายหนุ่มหรี่ลงอย่างรวดเร็ว

เขายกมือขึ้นไปจับข้อมือของเธอเอาไว้

“คุณจะไปไหน?”

“ฉันขออยู่เงียบๆ”

น้ำเสียงของเฉียวนั้นเบามาก แต่ก็ไม่ได้เฉยเมยเหมือนเมื่อ

ก่อน

มือของเขาเกร็งขึ้นเล็กน้อย แต่ในที่สุดผ่านไปสักพักเขาก็ ตัดสินใจปล่อยมือเธอไป ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ผมไม่ให้คุณไปไหน”

เฉียวไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอก้าวขาออกไป

ตลอดทั้งคืนนั้น บรรยากาศในคฤหาสน์เยือกเย็นลงอย่างน่า

ประหลาดใจ

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น รู้เพียงแต่ว่าในค่ำคืนนี้บน ใบหน้าของแต่ละคนดูระมัดระวังมากกว่าปกติเล็กน้อย
ไฟในห้องหนังสือของเรือนหลักเปิดอยู่ทั้งคืนไม่ได้ดับลง

ส่วนในเรือนเล็ก ไฟในห้องนอนก็สว่างอยู่ทั้งคืนเช่นกัน เช้าวันต่อมา แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ตกกระ ทบไปยังผ้าปูที่นอนอันขาวสะอาด

เฉียวฉลืมตาขึ้นและถูกแสงแดดที่ส่องเข้ามาแยงตา เธออดไม่ ได้ที่จะยกมือขึ้นกำบัง

นาฬิกาแขวนผนัง เข็มไปยังเก้านาฬิกาแล้ว หมายความว่า เธอไม่ได้นอนนานสักเท่าไร

เมื่อคืนนี้ จู่ๆเธอก็รู้เข้ากับความจริง จึงทำให้รีบวิ่งกลับมายัง ห้องนอนด้วยความตกใจ เธอรู้สึกสับสนมึนงงจนทำให้นอนไม่ หลับ

และนั่งอยู่ที่นั่นทั้งคืน เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวมากมาย

จนกระทั่งสว่าง จึงได้ฝืนหลับไป

จนตอนนี้เธอหลับไปเพียงแค่สามชั่วโมงเท่านั้น

แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนี้เธอก็ไม่ได้คิดจะนอนต่อ เธอลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเลือกชุดที่เบาสบายที่สุด ก่อนจะ เดินออกไปด้านนอก

ที่ด้านนอกนั้นกู้ซือเฉียนกำลังพาสุนัขเดินเล่นอยู่ในสวน ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ เดินจูงสุนัขอยู่สองตัว และโน้มตัวไป แกล้งพวกมันอย่างสนุกสนาน
มองดูแล้ว เขาคงจะรักสุนัขสองตัวนี้มาก

เพราะแม้แต่สุนัขทั้งสองตัวนั้นจะกระโดดเข้ามาและเลียเขาก็ ไม่เห็นเขาทําท่าทางรังเกียจใดๆออกมา

เฉียว ยืนอยู่ตรงทางเดินซึ่งห่างออกไปไม่ไกลมาก ในใจของ เธอนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนที่เขาพูดขึ้น ความทรงจำนั้นแวบเข้ามา

ในหัวใจทำให้สั่นเทา

ทันใดนั้นเอง ลุงโอ ก็เดินมาจากตรงที่ไม่ไกลนัก

“คุณเฉียวตื่นแล้วเหรอครับ?

เฉียว หันศีรษะไปมอง เมื่อพบว่าเป็นเขา เธอก็พยักหน้าเล็ก

น้อย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะลุง โอ”

“ครับ อรุณสวัสดิ์”

เมื่อลุง โอเผชิญหน้ากับเฉียว ท่าทางของเขาแน่นอนว่าค่อน ข้างดีทีเดียว

เขาเหลือบไปเห็นกู้ซื้อเฉียนที่กำลังพาสุนัขเดินเล่นอยู่บน สนามหญ้าและก็ยิ้มขึ้น “วันนี้คุณชายตื่นสายไปหน่อย ยังไม่ได้ รับประทานอาหารเช้าเลย คุณเฉียวจะเข้าไปร่วมรับประทาน อาหารเช้าในเรือนใหญ่ด้วยกันไหมครับ?”

เฉียวฉีก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

“ได้ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”
“ไม่รบกวนอะไรเลยครับ เดี๋ยวผมจะไปเตรียมให้เดี๋ยวนี้

เมื่อเขาพูดจบ ก็หันหลังเดินลงไป เฉียว ยังคงยืนอยู่ที่นั่นมองเขาอยู่สักพักก่อนจะเดินไปยังห้อง อาหาร

ในห้องอาหาร ลุงโอได้สั่งให้คนรับใช้จัดเตรียมอาหารเช้าไว้ เรียบร้อยและยกออกมา

แม้ว่าจะเป็นเพียงอาหารเช้า แต่ก็มีความงดงามอย่างไร้ที่ติ

เฉียวบังเอิญพบว่าอาหารหลายอย่างที่เธอชื่นชอบได้วางอยู่ บนจาน เธอคิดในใจว่า นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือลุงโอตั้งใจเตรียม มาให้เป็นพิเศษกันนะ?

แต่อย่างไรก็ตาม ในเมื่อทุกอย่างจัดเตรียมเรียบร้อยแล้วเธอ ก็ไม่ได้คิดอะไรมากและดึงเก้าอี้ออกมานั่งลง

กู้ซื้อเฉียนเดินเข้ามา หลังจากนั้นประมาณสิบนาที

ทันทีที่เขาเข้ามาก็พบว่าเธอนั่งอยู่ที่นั่นด้วย ดวงตาสีดำเข้ม ของเขาไม่ได้แสดงถึงความประหลาดใจ ดูเหมือนกับจะเดาได้ว่า เธอจะเดินทางมาหาเขาในตอนเช้านี้

เขาส่งมอบสุนัขให้แก่คนรับใช้แล้วเดินไปล้างมือ ก่อนจะนั่ง

“เมื่อคืนนี้ คุณคิดดีแล้วใช่ไหม?”

เขาถามขณะเช็ดมือด้วยผ้าขนหนู
เฉียว นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

ลึกๆ ในหัวใจของเธอ ที่จริงแล้วเธอไม่อยากจะยอมรับความ จริงอันโหดร้ายนั้นสักเท่าไหร่ แต่เธอก็รู้ว่าซือเฉียนจะไม่โกหก เธอแน่นอน มันไม่มีเหตุผลและไม่จำเป็นเลย