บทที่ 783 ฐานะอะไร

เฉียว คิดว่า เธอน่าจะทำได้

เพื่อเพื่อนของเธอ เพื่อคนน่ารักที่เคยยืนอยู่เคียงข้างเธออย่าง ไม่ลังเลแต่กลับต้องล้มลงทีละคน

เธอต้องทําได้!

ค่ำคืนที่เหน็บหนาว เธอมองดูเปลวไฟที่โหมกระหน่ำ สายตา ของเธอก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้นราวกับว่าเห็นผู้หญิงที่กล้าหาญชาญชัยคนนั้นอีกครั้ง เธอใส่ชุดสีดำยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ยิ้มให้เธออย่างบ้าคลั่ง “อาเฉียว! ผู้ชายมันคืออะไร ต่อไปมาอยู่กับพวกเราสิ พวกเรา

จะอยู่ด้วยกันตลอดไป!!

เสียงที่เย่อหยิ่งและสนิทสนมพวกนั้นราวกับว่าดังก้องอยู่ในหู ของเธอ แต่ในใจของเฉียวฉีกลับมีความรู้สึกคลุมเครือที่อธิบาย

ไม่ถูก

ตลอดไป? ตลอดไปนานแค่ไหนกัน!

ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างที่เหมือนมีดคมๆ กีดผ่านส่วนที่ บอบบางที่สุดของหัวใจ กีดเป็นรูยาวๆออกมา เลือดไหลจนแห้ง เดือด เหลือไว้เพียงความชาและความว่างเปล่า

เฉียว หลับตาลง ผมของเธอถูกลมพัดผ่านใบหน้าทำให้รู้สึกคัน มีกลิ่นเหม็นของศพที่ไหม้ลอยเข้ามากระทบที่ปลายจมูก แต่ มันเหมือนกับมีก้อนขนาดใหญ่ที่ทุบเข้ามาที่ใจของเธอ

“โหวเพิ่ง”

เสียงเรียกดังขึ้นในหัวใจเบาๆ มีความโดดเดี่ยวและความว่าง เปล่าที่ไม่รู้จักหมด เธอมองดูเปลวไฟที่แผดเผาเป็นเถ้าถ่าน จู่ๆ เธอก็พูดเบาๆว่า “ลาก่อน”

“เฮ้! นั่นใคร?”

ทันใดนั้นประตูเหล็กก็เปิดออก ชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดคน งานสีน้ำฟ้าเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ ดูเหมือนว่าเขากำลัง เมา เดินโวซัดโวเซ แต่เขาก็ยังมองเห็นเธอ ชี้มาที่เธอและตะโกน ตะกุกตะกัก : “คุณ คุณเป็นใคร?”

รีบเก็บซ่อนความรู้สึกทุกอย่างอย่างรวดเร็ว เฉียว หันหน้าไป ชำเลืองมองชายขี้เมาคนนั้น เธอยิ้มมุมปากแปลกๆ จากนั้นก็ กระโดดปีนขึ้นไปบนกำแพง แล้วกระโดดลงไปอย่างว่องไว

ราวกับผี รวดเร็วจนทำให้คนเห็นแค่เงาสีดำที่ล่องลอยผ่านไป ไร้ร่องรอย ในทันที

ชายวัยกลางคนตกใจ ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม ผ่านไปสักพัก ขวดเหล้า ในมือของเขาตกลงบนพื้น“เพลง”เขารีบวิ่งออกไปและตะโกน ว่า: “อ้าย! มีผี! มีผี!”

นกที่กำลังนอนหลับต่างพากันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงร้องตกใจ ของเขา แต่คนที่ที่ก่อเรื่องกลับวิ่งหนีไปตั้งนานแล้ว สุดท้ายก็หันกลับมองที่แดงของเปลวในยามค่ำคืนครั้ง จากนั้น ก็หลังวิ่งออกไปทางอย่างรวดเร็ว

ในตอนนี้

ซื้อเฉียนนั่งอยู่ในห้องหนังสือ เขานั่งสองชั่วโมงแล้ว

เวลากินอาหารเย็น คนรับใช้ไปเรียกเขาแต่ถูกออกมา บอก ว่าไม่หิวไม่อยากกิน

แต่กลับเห็นได้มรสุม

คนรับใช้ไม่กล้าขัดสั่งเขารีบลงเพราะเขาอารมณ์ ไม่ทุกก็รู้สึกเครียดไปด้วย เรื่องอะไรก็ต้องระมัดระวัง กลัวอะไรให้เขาไม่พอใจ

ทั้งปราสาทเต็มไปด้วยบรรยากาศที่หดหู่

และคนในปราสาท ทั้งต่างก็ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลินเยว่เอ๋อร์เข้ามาหลังเวลาอาหารเย็น รู้ซื้อเฉียนอา รมณ์ไม่ไม่กิน

หลังจากบทเรียนก่อนหน้านี้ เธอรู้ว่า แม้กู้ซื้อเฉียนจะเก็บ เธอเอาไว้ แต่เขาไม่ชอบให้เธออยู่ใกล้ๆ และก็ไม่ให้จัดอาหารให้เขาตามอำเภอใจ

ดังนั้น ครั้งเธอหยุดอยู่ที่บันได ให้โอลุงเป็นคนยกให้เขา บอกความในใจเธอให้เขาบอกเธอยากเจอเขา

ลุงโอเดินเข้าไป เดิมทีคิดว่ากู้ซื้อเฉียนจะไม่อยากเจอกับเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาพยักหน้า

ผ่านไปไม่นาน หลินเยว่เอ๋อร์ก็มาอยู่ในห้องรับแขกของตึก ใหญ่ เห็นเขาเดินลงมาจากข้างบน

“อเนียน!”

รอยยิ้มที่อ่อนหวาน โผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของเธอทันที เธอเดิน เข้าไปแล้วพูดว่า “ได้ยินมาว่าคุณกลับมาก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ ในห้องอาหารเย็นก็ไม่กิน คุณเป็นอะไร? ไม่สบายตรงไหน เปล่า?”

กู้ซื้อเนียนมองหน้าเธออย่างเย็นชา ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร

ออกมา

“มีเรื่องอะไร?”

เห็นว่าเขาไม่ตอบคำถามของตัวเอง หลินเยว่เอ๋อร์ก็รู้สึก

ลำบากใจ ต่อหน้าคนรับใช้ เธอไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แต่เธอก็รู้ดีว่า กู้ซือเฉียนนิสัยแบบนี้ ถ้าเธออยากอยู่กับเขา ต้องมีความอดทนและความเพียรพยายามมากกว่านี้

ดังนั้น เธอจึงยิ้มและก้าวออกไปข้างหน้า “ไม่มีอะไร บ่ายวัน นี้อยู่เฉยๆไม่มีอะไรทำ ก็เลยทำซุปกินเอง ตอนกินอาหารเย็นฉัน ชิมไปแล้วนิดหน่อย มันก็อร่อยดี ได้ยินมาว่าคุณไม่มีอารณ์กิน ข้าว เลยเอามาให้คุณลองชิม”
เงียบไปพักหนึ่ง กลัวว่าเขาจะโกรธ เธอจึงรีบพูดต่อว่า “ไม่กิน ก็ไม่เป็นไร ไม่ใช่ของหายากอะไร ฉันแค่เป็นห่วงคุณ

กู้ซื้อเนียนมองหน้าเธอ ค่อยๆก้าวขาเดินลงไป

พันแขนเสื้อพร้อมกับบอกว่า “ในเมื่อคุณเป็นห่วง ผมไม่กิน มันก็คงจะผิดมนุษย์มนา

หลินเยว่เอ๋อร์ได้ยินแบบนี้ สายตาของเธอก็เป็นประกาย

ในใจของเธอมีความคาดหวังอยู่เล็กน้อย แต่เพราะว่ามันผิด หวังบ่อยครั้ง เธอจึงไม่กล้าแสดงออกมามากเกินไป

เธอก้มหน้าลงและพูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไรค่ะ คุณรับฉันมาอยู่ ด้วย ฉันก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว ขอแค่ได้ทำเรื่องที่เป็นประโยชน์ ต่อคุณ สําหรับฉันแล้วมันคือความสบายใจ ถ้าคุณไม่อยากกิน จริงๆ แต่กลับทนกินเข้าไปเพราะความหวังดีของฉัน มันจะดู เหมือนว่าฉันกลายเป็นภาระของคุณ

คำพูดพวกนี้ช่างพูดได้อย่างสวยงามมาก

แม้แต่กู้ซื้อเฉียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม มองเธอตั้งแต่หัวจรดพื้น พูดได้เลยว่าช่วงบ่ายผ่านไป ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการแต่งตัว การพูดการจาและการกระทำ ล้วนแต่แตกต่างไปจากตอนอยู่ที่สนามกอล์ฟวันนี้อย่างสิ้นเชิง

เขาเลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจและก็รู้สึกตลก
เธอไปขอคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญที่ไหน มีแผนการอะไรอีก? แต่ไม่ว่าจะเป็นแผนการอะไร เห็นได้ชัดว่ากู้ซื้อเฉียนไม่ได้ สนใจในตัวเธอเลยแม้แต่น้อย

เพราะแบบนี้ เขาเลยพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณ ก็ยกกลับไปเถอะ! ผมไม่อยากกิน

พูดจบก็เดินผ่านเธอออกไปข้างนอก

ถึงแม้ว่าเธอจะเดาออกอยู่แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ แต่ ได้ยินเขาพูดออกมาจากปากจริงๆ จะบอกว่าในใจของหลินเยว่ เอ๋อร์ไม่เสียใจก็คงไม่จริง

ทั้งๆที่วันนี้ตอนกลางวันยังออกหน้าแทนเธอ ยอมหักหน้าแฟน เก่าของตัวเอง ทำไมจู่ๆ ตอนนี้ถึงได้กลายเป็นคนใจร้ายแบบนี้? แต่เธอรู้ว่า ตอนนี้เธอไม่ควรถามอะไร

เธอจึงฝืนยิ้มออกมา เดินตามเข้าไปและพูดว่า “โอเค ฉันจะ ยกออกไปเดี๋ยวนี้ คุณจะออกไปตอนนี้เหรอ? ”

กู้ซือเฉียนหยุดเดิน

หันหน้าไปมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา

“คุณหลิน ตอนนี้คุณอยู่ในฐานะอะไร?”

หลินเยว่เอ๋อ ตกใจ

ยืนอยู่ตรงนั้น มองดูสายตาที่เย็นชาของเขาไกลๆ ของเธอ สับสนไปหมด