บทที่ 779 ต่อยจนเขาร้อง

รอยยิ้มที่มีกลิ่นอายของความเยาะเย้ย “คุณช่างคิดถึงผม

เสียจริง”

หลินเยว่เอ๋อร์ไม่เห็นท่าทางของเขา เธอก้มหน้าลงและพูดด้วย น้ำเสียงที่นุ่มนวล “ฉันชอบคุณ ก็ต้องคิดถึงคุณอยู่แล้ว”

กู้ซือเฉียนกลับรู้สึกอยากจะอ้วกและหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล เขามองไปที่เธออีกครั้ง ก้าวขาเดินออกไปข้างหน้า

เห็นว่าเขาเดินเข้าไป หลินเยว่เอ๋อร์ก็ตกใจ หลังจากตกใจ ความสุขที่บรรยายไม่ได้ก็เกิดขึ้น เธอก็รีบเดินตามเข้าไป

พวกเขาเดินกลับไปที่สนามหญ้าอีกครั้ง

เฉียวที่หมุดข้อมือข้อเท้าอยู่ตลอด เธอพูดกับหลินซงที่เดิน ตามมาไกลๆว่า “คุณชายหลิน คุณยืนห่างๆหน่อย ฉันกลัวท่า ของฉันจะใหญ่เกินไป คุณจะโดนลูกหลงเอาได้”

หลินซงมองดูพวกเขาสองคนที่กำลังจะลงไม้ลงมือกันอย่าง ไม่มีเหตุผล เขาก็มีสีหน้าลำบากใจและหมดหนทาง

แต่เขาก็ถอนหายใจและออกไปยืนอยู่ข้างๆ

กู้ซือเฉียนเดินมาอยู่ข้างหน้าเธออย่างใจเย็น ดูเหมือนจะเตือนด้วยความหวังดี “เฉียว กังฟูของคุณผม เป็นคนสอนเกือบทั้งหมด บวกกับกำลังของผู้หญิงที่ไม่เท่าผู้ชายคุณคิดว่าคุณจะเอาชนะผมได้จริงเหรอ?”

เจียวอียิ้มแห้ง

มองเข้าไปในตาของเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า “ชนะหรือไม่ ชนะ ลองดูถึงจะรู้!”

พูดเสร็จ เธอก็พุ่งเข้าไปเหมือนลมกระโชก นี่เป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

ทั้งสองคนไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของฝีมือ ทักษะหรือปฏิกิริยา ล้วนแต่ถือว่าพอๆกัน แต่กู้ซื้อเฉียนมีความได้เปรียบในเรื่องของ กำลังผู้ชาย เหมือนอย่างที่เขาพูด เขามีพละกำลังมากกว่า แต่ เฉียว ก็ไม่ธรรมดา

ในช่วงสี่ปีที่อยู่ในคุก เธอไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เธอได้รู้จักกับ ปรมาจารย์ยูโดคนหนึ่ง ฝึกฝนทุกวัน สี่ปีผ่านไป เธอก็พอจะมี ความสามารถทางด้านยูโดอยู่บ้างเล็กน้อย

เพราะแบบนี้ พละกำลังของกู้ซื้อเฉียน จึงถูกเธอใช้ความนุ่ม นวลและความยืดหยุ่นของร่างกายผู้หญิงลบล้างได้อย่าง ง่ายดาย ผ่านไปสี่ห้าสิบท่า แต่ก็ยังดูไม่ออกว่าใครคือผู้ชนะ และ การต่อสู้ก็ดูเหมือนจะดุเดือนขึ้นเรื่อยๆ

หลินซงยืนมองอยู่ข้างๆ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

ดูลีลาการของทั้งสองคน รู้สึกได้เลยว่าสองคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ!
หลินเยวเอ๋อร์ก็รู้สึกกังวล แต่ไม่ได้กังวลว่าเขาสองคนจะได้รับ บาดเจ็บ เธอกังวลว่ากู้ซื้อเฉียนจะแพ้ ถึงตอนนั้นเขาก็คงจะเสีย หน้าและโทษเธอ

เพราะว่าเขาต่อสู้กับผู้หญิงคนนี้เพราะเธอ

คิดแบบนี้ หัวใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวานและพอใจ

รู้สึกแค่ว่าผู้ชายที่เก่งและเย่อหยิ่งอย่างกู้ซื้อเฉียน ยอมต่อย กับคนอื่นเพราะตัวเอง เห็นได้ว่าเธอยังคงมีเสน่ห์ การปฏิเสธของ เขาทั้งหมดก่อนหน้านี้ ก็เป็นแค่ปัญหาของนิสัย ในใจของเขายัง มีเธออยู่ เขาจะค่อยๆตกหลุมรักเธอแน่นอน

ความกังวลของหลินเยว่เอ๋อร์ยังไม่ทันหายไป จู่ๆก็ได้ยิน เสียง“ปัง”

ขาของกู้ซือเฉียนกวาดไปที่ขาของเฉียว ทำให้เฉียวฉล้มลง

กับพื้น

เธออดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไปว่า “ดีมาก! ซื้อเฉียน คุณเก่ง

ที่สุด!”

หลินซงหันหน้าไปเบิกตาใส่เธอ

และหลังจากนั้น ยังไม่ทันได้ดีใจ จู่ๆ ก็เห็นเฉียวที่ล้มลงกับ พื้นราวกับว่าไม่มีกระดูก ฟันขาของกู้ซื้อเฉียนไว้ทันที จากนั้นเธอ ก็ลุกขึ้นมา พวกเขาเห็นไม่ชัด วินาทีต่อมา ก็เห็นว่าไม่รู้ว่าเธอขึ้น ไปขี่บนไหล่เขาได้ยังไง

หลินซงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เขาตระโกนออกมาในใจ หล่อมาก!

มือทั้งสองข้างของเฉียว จับที่คอของกู้ซือเวียน เธอหอบเล็ก น้อยและถามอย่างเยาะเย้ย “กู้ชื่อเรียน ยังไง? ยอมแพ้ไหม?”

แรงของมือเธอไม่ใช่เบาๆ เธอจับตรงที่หลอดเลือดใหญ่ของ เขาพอดี ด้วยกังฟูของเธอ แค่เธอต้องการ เธอก็สามารถเอาชีวิต เขาไปได้ทุกเมื่อ

แต่กู้ซือเฉียนกลับยิ้มแห้งและพูดว่า “ยอมแพ้? อย่าแม้แต่ จะคิด!

พูดจบ เขาก็จับน้องที่อยู่บนคอของเขาอย่างไม่สนใจอะไรทั้ง นั้น ทิ้งตัวกลิ้งลงกับพื้น เหวี่ยงเฉียวออกไปทันที

แต่ว่า เฉียวจะยอมถูกเขาเหวี่ยงได้ยังไง

แม้ว่าตัวเธอจะตกลงมา แต่มือของเธอก็ยังจับอยู่ที่คอของเขา ในท่าทางที่ดูแปลกประหลาด และเธอก็ปีนขึ้นไปบนหลังเขาอีก ครั้ง

แบบนี้ ทำให้กู้ซือเฉียนเริ่มรู้สึกโมโห

เขาพูดด้วยความโมโห “เฉียว นี่มันทําอะไร ลงมาเดี่ยว

เฉียวฉียิ้มแห้ง เธอจับคบของเขาเอาไว้อย่างแน่น หน้าของเขา แดงไปหมดก็ไม่ยอมปล่อยมือ เธอพูดว่า “ต่อสู้แบบอิสระยังจะ ถามอะไรเยอะแยะ กู้ซื้อเฉียน ไม่เจอกับสี่ปี กังฟูของคุณไม่ พัฒนาเลย แต่นิสัยของผู้หญิงกลับพัฒนาขึ้นไม่น้อย ไม่แปลกที่กลุ่มมังกรแย่ลงเรื่อยๆ ตอนนี้แทบจะไม่มีอำนาจอะไรแล้ว

คำพูดแบบนี้ดูเหมือนจะทำให้เขาโมโห เห็นเบ้าตาของเขา แตง เขากัดฟันและพูดว่า “ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ปล่อยมือ

เฉียวไม่ยอม “ไม่ปล่อย!”

“เหอะ! ”

เขายิ้มแห้ง วินาทีต่อมา เฉียว รู้สึกปวดที่ข้อมืออย่างรุนแรง สายตาของเธอเย็นชา ไม่พูดไม่จา ขยับเท้า เขวี้ยงเขาลงบนพื้น ทันที

ทั้งสองคนสู้กันต่อบนพื้น

แต่การต่อสู้ครั้งนี้ไม่นานนัก เพราะบนพื้นเดินทีก็เป็นความ ชำนาญของยูโด เฉียวขยับไม่กี่ทีก็จับซื้อเฉียนเอาไว้ได้

มือข้างหนึ่งจับมือเขาไว้ด้านหลัง มืออีกข้างหนึ่งจับหัวเขาไว้

เธอคุกเข่าอยู่บนหลังของเขา กดเขาลงกับพื้นจนลุกขึ้นไม่ได้

“ยังไง? ยอมรึยัง?”

พวกเขาทั้งสองคนหอบ เฉียวยิ้มอย่างมีชัย

กู้ซื้อเฉียนโมโหจนสีหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียว สองสามปีมานี้ เขาไม่ค่อยแสดงท่าที่โหดร้ายสักเท่าไหร่ เขากัดฟันและพูดว่า “ไม่ยอม! ”

พึ่งจะพูดเสร็จ มือที่จับหัวเขาอยู่ของเฉียวฉีก็กดลงอย่างแรง กดหน้าของเขาลงบนพื้นหญ้า
“ยอมรียัง?”

“ไม่ยอม!”

กดลงไปอีกครั้ง!

“ยอมรึยัง?”

“ไม่ยอม!”

แม่ง! เฉียวโมโห จับผมของเขาแล้วดึงเขาขึ้นมา พลิกตัว และต่อยไปที่ท้องของเขา

“ถามคุณอีกครั้ง ยอมรึยัง? ”

แรงของเธอไม่ใช่เบาๆ ทำเอาชื่อเฉียนเจ็บปวดจนพูดไม่ออก

หลินซงที่อยู่อยู่ไม่ไกลๆเห็นแบบนี้ เขาก็หน้าซีด รู้ดีว่าถ้าเป็น แบบนี้ต่อไป พวกเขาต้องต่อยกันจนเกิดเรื่องแน่ๆ เขารีบวิ่ง เข้าไปแยกพวกเขาออกจากกัน

“อาเฉียว พอแล้วพอแล้ว หยุดได้แล้ว วันนี้พอแค่นี้เถอะ กู้ซื้อ เฉียนแพ้แล้ว”

กู้ซื้อเฉียนกุมท้องอยู่นาน ในที่สุดก็หายใจออก พ่นน้ำลาย ออกมาบนพื้นแล้วพูดอย่างโมโหว่า: “ใครบอกว่าผมแพ้?”

หลินซงหันหน้าไปเบิกตาใส่เขา

เฉียวฉียืนขึ้นตัวตรงลูบข้อมือของตัวเอง จ้องมองไปที่เขาแล้ว เยาะเย้ย : “ไม่เป็นไร ไม่ยอมแพ้ก็มาอีก วันนี้ไม่ค่อยจนคุณ เรียกแม่ อย่ามาเรียกนามสกุลฉันว่าเฉียว!”
หลินซง:

…….…….

หลินเยว่เอ๋อร์ยืนอยู่ข้างๆ เธอโมโหจนตัวสั่นไปหมด

เธอรีบวิ่งเข้ามา อยากจะจับเฉียวฉีเอาไว้ แต่ก็กลัวว่าเธอจะ ต่อยตัวเอง เธอจึงทำได้แค่ยืนอยู่ตรงนั้น แม้แต่ปากและนิ้วก็ สั่น แต่เธอก็พูดไม่ออกสักคำ

ผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนนี้……..

น่ากลัวและน่าเกลียดที่สุด!

เธอทำอย่างนี้ได้ยังไง? เธอยังเป็นผู้หญิงอยู่รึเปล่า?