บทที่ 776 ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

กู้ซือเจียนพาหลินเยวเอ๋อร์ขึ้นไปบนรถโรลส์รอยซ์ที่อยู่ข้าง หน้า

เฉียวฉียืนนิ่งอยู่ที่เดินสองสามวินาที จากนั้นหลินซงก็เดินออก มาจากข้างหลัง

เขาเป็นคนอยู่เป็น เห็นซือเฉียนกับหลินเยว่เอ๋อร์ขึ้นไปบนรถ ที่อยู่หน้าเขาจากไกลๆ เขาทนเห็นเฉียว อับอายไม่ได้ เขาจึงยิ้ม และรีบเดินเข้าไปพูดว่า “คุณเฉียว ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ให้ผมนั่ง รถคันเดียวกับคุณได้ไหมครับ?

เฉียวไม่แสดงสีหน้าอะไร เธอเปิดประตูรถเล็กซัสและเข้าไป นั่ง

และในขณะเดียวกันก็พูดออกมาว่า “แล้วแต่

หลินซงหยุดชะงักอีกครั้ง มีความรู้สึกเหมือนคนสองคนทะเลาะกัน ส่วนเขาถูกจับไว้เป็น ทีระบายตรงกลาง

แต่เมื่อนึกถึงความแค้นของคนสองคนที่เรียกได้ว่าแค้นเข้า กระดูก เขาก็ส่ายหน้า ไม่คิดอะไรแล้วเดินไปขึ้นรถอีกฝั่ง

สนามกอล์ฟอยู่ไม่ไกลจากปราสาท และยังเป็นกิจการขอ งกู้ซือเฉียน
ขับรถออกมาประมาณยี่สิบนาทีก็ถึง

พวกเขาลงมาจากรถก็จะมีคนขับรถขับรถออกไปจอด เฉียวฉี ยืนอยู่บนลานโล่ง เหล่ตาลงเล็กน้อย ยกมือขึ้นบังแดดที่ตา สังเกตพื้นที่โดยรอบ

หลินซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเธอ เขาเห็นแบบนี้จึงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณเฉียวยังคงมีนิสัยเดิม

เฉียวฉียืนแข็งทื่อ

เมื่อก่อน เพราะว่าสถานะที่พิเศษ เนื่องจากมีความจําเป็นใน การปกป้องความปลอดภัยของเธอ ทุกครั้งที่เธอไปที่ใหม่ๆ สิ่ง แรกที่เธอทําก็คือการสังเกตพื้นที่โดยรอบและพื้นที่ที่กระจัด การกระจายอย่างละเอียด

มีทางเข้าทางออกที่ทางร้านอาหารและห้องน้ำอยู่ตรงไหน ระยะห่างระหว่างพื้นที่แต่ละพื้นที่รวมถึงการไหลเวียนของผู้คน เป็นต้น

และยังจำได้ว่าเดิมทีนิสัยนี้กู้ซื้อเฉียนเป็นคนสอนเธอ ก็ไม่รู้ เหมือนกันว่าเธอเก็บนิสัยแบบนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไร

ถึงแม้ว่าความรู้สึกที่สูญเสียไปจะไม่สามารถกลับคืนมาได้อีก แต่นิสัยที่แทรกซึมเข้าไปในกระดูกพวกนี้ มันกลับเปลี่ยนแปลง ไม่ได้อีกต่อไป

สีหน้าของเธอซับซ้อนขึ้นมาทันที ราวกับว่ามีคนมาดึงบางสิ่ง บางอย่างที่ซ่อนอยู่ในหัวใจของเธอออกมา ทำให้คนขาดสมาธิ
และในขณะนี้เอง เสียงอ้อนของหลินเยวเอ๋อร์ที่พูดกับกู้ซื้อเฉีย นก็เข้ามาในหูของเธอ

“กู้ซือเฉียน แดดที่นี่แรงมาก ฉันไม่ได้เอาครีมกันแดดมาด้วย

พระเจ้า! ฉันจะไหม?”

กู้ซื้อเฉียนกอดเธอ ปลายนิ้วเรียวยาวเลื่อนผ่านผิวหนังบนแขน ของเธอ เขายิ้มอ่อนๆ : “ผมให้ลุงโอบอกคนเอามาให้คุณ

หลินเยว่เอ๋อร์ทําตัวอ่อนแรงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา รอย ยิ้มบนใบหน้าของเธอน่าหมั่นไส้พอที่จะทำให้คนถึงขั้นตายได้ เธอโอบคอและหอมแก้มเขาที่หนึ่ง

“กู้ซือเฉียนดีกับฉันที่สุดเลย

กู้ซือเฉียนหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

สีหน้าที่ซับซ้อนของเฉียวเย็นชาลงทันที เพราะเสียงหัวเราะ นั้นมันยิ่งทำให้เธอเย็นชา

หลินซึ่งมองเห็นภาพทั้งหมดนี้ เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ในใจ แต่สีหน้ากลับเสแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ก้าวเข้าไปพูดกับ

เฉียว : “คุณเฉียว พวกเราไปกันเถอะ” เฉียวฉพยักหน้า ทั้งสองคนก็เดินไปข้างหน้า

กู้ซือเฉียนกอดหลินเยว่เออร์เหลือบมองมาที่พวกเขา ใบหน้า ที่เคร่งขรึมไม่มีความวอกแวกเลยสักนิด มีแค่ดวงตาสีดำคู่นั้นที่ส่องประกาย
สนามกอล์ฟที่กู้ซือเจียนเป็นคนเปิด พื้นที่ธรรมชาติขนาดใหญ่ บริการและสิ่งอำนวยความสะดวกระดับเฟิร์สคลาส

เฉียว ก็ไม่เกรงใจ ถึงสนามก็ไปเล่นเองสองสามรอบ ตีลง

หลุมทุกรอบ แม่นจนหลินชิงต้องปรบมือ

เธอยิ้มมุมปาก ใบหน้าที่สวยงามมีประกายของความภาค ภูมิใจในตัวเอง ช่างดูสดใส

กู้ซือเฉียนมองดูด้วยสายตาที่มืดมน เขาปล่อยมือหลินเยว่เอ๋ อ แล้วก็ไปหยิบไม้กอล์ฟเดินไปที่สนาม

หลินเยว่เอ๋อร์ตีกอล์ฟไม่เป็น ถึงแม้ว่าในใจอยากจะเรียน แต่ เธอก็ไม่กล้าบอกกู้ซื้อเฉียน ตอนนี้เธอจึงทำได้แค่นั่งอยู่เฉยๆ เพราะแบบนี้ เธอรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นท่าทางของ เฉียวจี

แต่นอกจากไม่พอใจแล้ว เธอก็ไม่ได้กังวลอะไร

ในสายตาของเธอ ตัวเองสวยกว่าผู้หญิงที่ชื่อเฉียวคนนั้น เป็นพันเท่าหมื่นเท่า แค่เป็นผู้ชายก็ต้องรู้ว่าจะเลือกยังไง

ผู้ชายอย่างกู้ซื้อเฉียนคงไม่มีทางชอบเธออีก

ดังนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะเล่นกอล์ฟเป็นแล้วยังไง?

รูปร่างที่เหี่ยวเฉาแบบนั้น ใส่เสื้อผ้ายังมองไม่เห็นน้ำเห็นเนื้อ เห็นได้ว่าเมื่อถอดเสื้อผ้าแล้วคงจะดูเหมือนฉ่ายถั่วงอก ไม่เห็น มีอะไรน่ามอง
คนแบบนี้ แน่นนอนว่าเธอไม่เป็นกังวลอยู่แล้ว

หลังจากสร้างจิตวิทยา ให้กับตัวเองแล้ว หลินเยว่เอ๋อร์ก็นั่งลง บนเก้าอี้ แต่หลินซงกลับคันไม้คันมือ เขาหยิบไม้กอล์ฟแล้ว เข้าไปร่วมเล่นด้วย

และในตอนนี้ บนพื้นหญ้า กู้ซื้อเฉียนมองดูผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้า เขาและพูดออกมาว่า “ยังไง? แข่งกันหน่อย? ”

เฉียวไม่ได้มองเขาเลยแม้แต่น้อย ตีลูกกอล์ฟออกไปแล้วพูด ว่า “แข่งยังไง?

“กติกาเดิม ทั้งหมดสามตาชนะสองตาถือว่าเป็นผู้ชนะ ใครแพ้ ต้องทําเรื่องเรื่องหนึ่งให้อีกฝ่าย

เฉียว หยุดชะงักไปพักหนึ่ง แค่เห็นลูกกอล์ฟกลิ้งตกลงไปใน หลุม เธอเหล่ตาขึ้นมอง ยิ้มมุมปากอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “โอเค”

การแข่งขันเริ่มต้นขึ้น

หลังจากที่หลินซงรู้ เขาก็เสนอตัวเป็นพยานและผู้ตัดสิน

สองคนนี้ก็ไม่มีอะไรให้โกง กติกาก็เห็นๆกันอยู่ ดังนั้นผู้ตัดสิน อย่างเขาที่จริงแล้วมีก็ได้ไม่มีก็ได้

แต่หลินซงไม่ยอมไปไหน ยืนดูพวกเขาแข่งขันกันอยู่ข้างๆ ทั้ง สองคนก็ไม่ว่าอะไร ดังนั้นผู้ตัดสินอย่างเขาก็เลยได้อยู่ต่อ

ประตูแรก กู้ซือเฉียนนำไปก่อนหนึ่งลูก
เฉียว ก็ลงตามไปติดๆ

ประตูที่สอง กู้ซือเฉียนลงไปอีกครั้ง

เฉียว ก็ไม่ยอมแพ้ ลงไปแล้วเหมือนกัน

เมื่อมาถึงประตูที่สาม ทั้งสองคนหันหน้ามามองหน้ากัน และในขณะที่หลินซงคิดว่าคนสองนี้จะเสมอกันอีกครั้ง เขา เห็นกู้ซือเฉียนยิ้ม

เขายึดตัวขึ้นแล้วพูดว่า “แข่งแบบนี้มันน่าเบื่อ แข่งไปก็ไม่ เห็นผล กล้าเล่นอะไรใหม่ๆไหม”

คำว่ากล้าไหมของเขา ก็รู้อยู่แล้วว่าเดี๋ยวจะต้องรับปาก แน่นอน

เป็นอย่างที่คิดไว้ เขาเห็นเธอเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามว่า “เล่นยังไง?”

กู้ซือเฉียนชี้ไปที่ลูกกอล์ฟที่อยู่ใต้เท้าและพูดว่า “เราสองคน ตีลูกนี้ลูกเดียว ใครที่สามารถลงหลุมเป็นผู้ชนะ ไม่มีการจำกัด เทคนิค ไม่มีกติกา แค่ลงก็ถือว่าชนะ เป็นไง? ”

เฉียวฉีหรี่ตาลง

กู้ซื้อเฉียนพูดต่ออีก : “ถ้าไม่กล้าก็บอกตรงๆ ผมไม่บังคับคุณหรอก”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเธอ เธอไม่พูดไม่จา หยิบไม้กอล์ฟขึ้นมาแล้วพูดอย่างเย็นชา“ใครบอกว่าฉันไม่กล้ามา! ”

พูดเสร็จก็ตั้งทํา วางลูกกอล์ฟบนฐาน

กู้ซือเฉียนเห็นแบบนี้ เขาก็ยกมุมปากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว แต่ผ่าน ไปแปปเดียวมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

ทั้งสองคนได้ทําการเตรียมตัว หลินซงได้ยินว่าพวกเขาจะ เปลี่ยนกติกา หลังจากที่เขาเข้ามาทำความเข้าใจเรียบร้อยแล้ว เขาก็รู้สึกว่าบางทีอาจจะต้องให้วิธีนี้เท่านั้น ถึงจะตัดสินผู้ชนะได้ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

เขาแค่อยากจะเห็นว่า สองคนนี้สุดท้ายแล้วใครจะเป็นผู้ชนะ

ดังนั้นเขาเลยออกคำสั่ง ทั้งสองคนก็เริ่มตีลูกกอล์ฟ การเคลื่นไหวของเฉียวฉีเร็วที่สุด แต่ไม้กอล์ฟยังตีไม่โดนลูก กอล์ฟ มันก็ถูกขวางด้วยไม้อีกอันที่ออกมาในแนวนอน

สายตาของเธอเป็นประกาย และก่อนที่อีกฝ่ายจะตีลูกกอล์ฟ ออกไป เธอรีบวิ่งเข้าไปกระแทกที่หน้าอกของเขาทันที