บทที่ 775 จิตสงบเป็นมิตร

ในห้องรับแขกอีกหลัก

กู้ซื้อเนียนเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว รออยู่ตรงนั้น

วันนี้เขาใส่ชุดล่าลองสีขาวชุดหนึ่งอย่างเห็นได้ยาก ถอดเคร่ง เคลิ้มของปกติออก ทั้งคนดูสดใสและหล่อ ทำให้คนมีความรู้สึก เหมือนย้อนกลับไปที่ช่วงเวลาสมัยเรียนมหาวิทยาลัย

ข้างๆ เขา ผู้ชายเอ้อระเหยลอยชายกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น ตัว เอียงๆ พิงอยู่บนโซฟา ในมือถือองุ่นพวงหนึ่งกินเป็นเม็ดๆ

“ฉันว่านะพี่สาม ทำไมคราวนี้แกเปลี่ยนนิสัยแล้ว ไหนบอก ว่าไม่เคยรอผู้หญิง วันนี้เป็นคนสวยคนไหนที่ต้องเชิญคุณมารอ เธอที่นี่หรา”

สงสัยมาตั้งแต่เช้าแล้ว ฉะนั้นเขานั่งอยู่ตรงนี้ได้สักพักแล้ว

กู้ซื้อเฉียนอ่านข่าวในไอแพดไปด้วย เงยหน้าขึ้นเหลือบมอง

เขาไปด้วย

สีหน้าเย็นชาดั่งน้ำแข็งที่ไม่ละลายมาหมื่นปีแล้ว

“รอไม่ไหวแกก็ไปก่อน”

หลินซงเปลี่ยนสีหน้าทันที รีบบอกว่า “เฮ้ย อย่าคิดมากสิ ฉัน ก็แค่พูดเล่นๆ น่า อย่าคิดจริงจัง

พูดอยู่ ตัวผ่อนคลายลงมา สิ่งที่บนโซฟาต่อ ยิ้มพูดว่า “ไหนๆฉันนายน้อยช่วงนี้ว่างมาก รอแป๊บเดียวก็ไม่เป็นอะไรหรอก แค่ อยากรู้เฉยๆ ไม่รู้ว่าเป็นหญิงสาวคนไหน ถึงให้แก่พี่สามอยู่รอ ตรงนี้ได้

กู้ซื้อเฉียนมองเขาแวบหนึ่ง ไม่พูดอีกแล้ว

ไม่นาน เสียงฝีเท้าเบาบางก็ดังมาจากข้างนอก

หลินซงยกคิ้ว กระโดดขึ้นมาจากโซฟาทันที ยิ้มพูดว่า “ว้าย เจ้าของมาแล้ว”

ประตูใหญ่ของห้องรับแขกเปิดออกมา ร่างสูงผมคนหนึ่ง

ค่อยๆ เดินเข้ามา

วันนี้เฉียวใส่เสื้อลำลองสบายตัวเหมือนกัน เสื้อแจ็กเก็ต สปอร์ตสีเทาอ่อน ภายใต้กางเกงลำลองเป็นขาเรียวยาวคู่หนึ่ง ผมสั้นสะอาดเรียบง่าย ตรงหน้าผากเหลือเส้นผมนิดหน่อย ตาคู่ หนึ่งสว่างสดใส ใสบริสุทธิ์ สะอาดแบบอธิบายไม่ถูก

หลินซงเห็นเธอ ชะงักเล็กน้อย

เป็นเพื่อนกับกู้ซื้อเฉียนที่คบกันมาสิบกว่าปีแล้ว เขารู้จัก เฉียว แน่นอนอยู่แล้ว

และก็รู้ความรักความแค้น ในอดีตเหล่านั้นของสองคนนี้ เหมือนกัน

เรื่องของเขาสองคนในตอนนั้นวุ่นวายจนใหญ่โตมาก ไม่รอด ก็ตาย เพื่อนรอบข้างแทบไม่มีใครคนไหนที่ไม่รู้
สุดท้ายแล้ว กู้ซือเจียนยังทำเอาคนเข้าไปติดคุกอย่างใจ อำมหิต

ตอนนี้กลับสามารถอาศัยอยู่ร่วมกันในบ้านเดียวกันอย่างจิต สงบเป็นมิตรแล้วเหรอ

นี่คือคืนดีกันแล้ว หรือว่าทำข้อตกลงอะไรหรือเปล่า

หลินซงมองคนนี้ดู เดี๋ยวก็มองคนนั้นดูด้วยสายตาสงสัย ใน ใจหวาดกลัวไม่หยุด

กู้ซื้อเฉียนกับเฉียว กลับหน้าใหญ่ใจโตมาก หลังจากที่เฉียว เดินเข้ามา มองหลินซงแวบหนึ่ง ยกคิ้วถามว่า: “แค่เราสามคน เหรอ”

หลินซงสีหน้าแปลกประหลาด

กู้ซื้อเนียนใจนิ่งมาก วางไอแพดลงและลุกขึ้นมา สะบัดเสื้อที่ ใส่อยู่ พูดด้วยเสียงต่ำ : “ยังมีอีกหนึ่งคน

เพิ่งพูดจบ เสียงผู้หญิงอ่อนหวานก็ดังมาจากข้างนอกเข้ามา

“โอ๊ย วันนี้อากาศข้างนอกดีจังเลย ซื้อเฉียน คุณควรออกไป เดินเล่นกับฉันจริงๆ เลย”

คนที่เข้ามาตามเสียง คือหลินเยว่เอ๋อร์ที่ใส่ชุดตัดเย็บชั้นสูง ของแชนเนลทั้งตัว

เห็นแต่เธอแต่งหน้างดงามละเอียดอ่อน ตาสว่างฟันขาว ลอน ผมหลวมๆ กระจายอยู่บนไหล่อย่างนุ่มนิ่ม ดิ้นเล็กน้อยตามท่าทางการเดิน วิญญาณที่ต่างกัน เห็นแล้วก็รู้สึกใจขึ้น

หลินซงเห็นแล้วซะงักอีกครั้ง

ยังไม่ทันกลับมาตอบสนองได้ว่าข้างหน้าเป็นสถานการณ์อะไร ก็ได้ยินเสียงหัวเราะตลกของผู้หญิง

ก็ต้องเป็นเสียงของเฉียวอยู่แล้ว

ผู้หญิงคิ้วตาเย็นชา ท่าทางเหลือบไปมอง มีความเยาะเย้ยและ ดูหมิ่นอย่างหนึ่ง

หลินเยว่เอ๋อ ก็ไม่สนใจเธอ หลายวันผ่านมา เธอก็ทำความ เข้าใจและซักถามให้ชัดเจนแล้ว รู้ว่าระหว่างเดียวกับกู้ซื้อเนียน เคยมีอดีตช่วงหนึ่งแบบนั้น ก็ซาบซึ้งลึกซึ้งดี

แล้วทําไม

ปัจจุบันคนที่อยู่ข้างๆ กู้ซื้อเฉียนคือเธอ สุภาษิตพูดถูก ม้าที่ดี ไม่หันหลังกลับไปกินหญ้าเก่า

คนอย่างกู้ซื้อเฉียนแบบนั้น ดูก็รู้เป็นเด็ดขาด

ถ้าสามารถส่งผู้หญิงคนนี้ไปติดคุกได้ ปล่อยเธออยู่ในคุกตั้ง ปีไม่ถามหาเลย จะยังมีใจให้เธออีกสักเท่าไหร่

ดังนั้น หลินเยว่เอ๋อร์ไม่กังวลเลย และยังเพราะว่าสืบอดีตของ

สองคนให้ชัดแจ้งแล้วจนลดความเป็นศัตรูต่อเฉียวฉีลงด้วย

เธอบิดเอว เดินไปข้างๆ กู้ซื้อเฉียน กอดแขนของเขาไว้ อ้อน ว่า “ซื้อเฉียน ได้ข่าวว่าวันนี้คุณจะพาฉันไปเล่นกอล์ฟใช่ไหม”
สายตาของกู้อเนียนตกอยู่ตรงแขนที่ผู้หญิงจับเขาไว้แน่นๆ ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างมิอาจสังเกตได้

กลิ่นน้ำหอมฉุนบนตัวผู้หญิงลอยมาที่จมูก ยิ่งกระตุ้นจนทำให้

เขาอยากจาม แต่ในที่สุดเขาก็อดทนไว้ และยังมีการยื่นมือโอบเอวของเธอ ไว้ พยักหน้าเบาๆ “อืม ก็คุณบอกว่าอยู่ที่นี่จนเบื่อแล้วไม่ใช่เหรอ

วันนี้ก็พาคุณออกไปเดินเที่ยว

หลินเยว่เอ๋อร์ตาสว่างขึ้นมาทันที

ตื่นเต้นจนเกือบจะกระโดดขึ้นมา “จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันรีบไปเปลี่ยนเสื้อ

“เอ๋”

เธอกำลังจะไป ก็ถูกกู้ซื้อเฉียนดึงหมุนกลับมา

กู้ซื้อเฉียนมองดูเสื้อผ้าทั้งตัวที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ พูดว่า “ไม่ ต้องเปลี่ยนแล้ว ชุดนี้ก็ได้ สวยดี”

วันนี้ที่หลินเยว่เอ๋อร์ใส่คือกระโปรงทรงนางเงือกตัวหนึ่ง ข้าง บนเป็นเสื้อเชิ้ตแขนค้างคาวสีขาวตัวหนึ่ง จริงๆ แล้วหุ่นผอมเรียว มาก แต่ความอิ่มอวบตรงหน้าอกกลับอุดจนเสื้อเชิ้ตแน่นมาก ยิ่ง เห็นเอวนั้นเหมือนกับบีบเบาด้วยมือเดียวก็ขาดแล้ว

หลินเยว่เอ๋อร์สังเกตเห็นสายตาของเขา หน้าก็แดงขึ้นมา อัตโนมัติ มีความเขินอายอีกด้วย
“จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ใส่ชุดนี้แล้วนะ”

กู้ซื้อเฉียนพยักหน้าอย่างไม่สนใจใยดี สายตากลับแอบ เหลือบไปมองทางเดียว

กลับเห็นเธอหันหลังไปแล้ว ด้านหลังที่หันหลังให้เขาตั้งตรง และเย็นชา ดั่งต้นสนอันหนักแน่นเล่ห์ปานภูผาต้นหนึ่ง

จู่ๆ ในใจของเขาก็อึดอัดขึ้นมา เหมือนมีลมหายใจคำหนึ่งติด อยู่ตรงนั้นคายออกไม่ได้

เขาส่งเสียงไม่พอใจ แต่ก็ไม่สนใจเธอ หันหลังหยิบเสื้อกัน

หนาวของตัวเองขึ้นมา จากนั้นก็พาหลินเยวเอ๋อ เดินไปข้างนอก

จนถึงชายหญิงคู่หนึ่งเดินออกจากประตูใหญ่ห้องรับแขก หลิน ซงงงงันทั้งหัวเพิ่งตอบสนองได้ มองดูด้านหลังของเขาสองคน จากนั้นก็มองดูเฉียวแวบหนึ่ง

ลองถามดูว่า: “คุณเฉียว เรา…ไปไหม

บนหน้าเฉียวไม่มีสีหน้าใดๆ แม้กระทั่งประโยคเดียวยัง เกียจตอบเขา ก้าวเท้าเดินออกไปแล้ว

หลินซงคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะถูกปฏิเสธ แตะจมูก รู้สึก

อับอายเล็กน้อย

แต่เขารู้ดีนิสัยของเฉียวนี้เป็นแบบนี้มาตลอด สี่ปีก่อนก็เย็นชา มากอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลังสี่ปีผ่านไปแล้ว

แค่ไม่เข้าใจว่ากู้ซื้อเฉียนคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ ในเมื่อสองคนเลิกกันแล้ว อย่างนั้นเธอก็ควรน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง ตั้งแต่นี้ไป ห่างกันสุดขอบฟ้า ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไป

แต่เขากลับตั้งใจหาคนมาข้างๆ แบบนี้ยังไม่ค่อยเท่าไหร่ ถ้า

เขาสองคนคืนดีกัน หลินซงก็ดีใจที่ได้เห็นเหมือนกัน

แต่ดูสถานการณ์ตอนนี้สิ ความจริงแล้วข้างๆ เขายังมีผู้หญิง อีกคน และยังเป็นผู้หญิงที่ดูก็รู้แล้วว่าไม่มีทางเป็นคนที่เขาชอบ แน่นอน นี่กำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย

หลินซงงงจริงๆ

ในที่สุด ก็ทำได้แค่จำใจถอนหายใจ ส่ายหัว เดินออกไปข้าง นอกตาม

ข้างนอกมีรถยนต์สองคันจอดไว้อยู่ โรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่ง เล็กซัสสีเทาเข้มคันหนึ่ง