บทที่ 774 ไม่รู้เรื่องวงใน

ฝีเท้าใต้ขาก้าวอย่างสุขุมนุ่มลึกและแน่วแน่ ดั่งค้อนหนักอัน หนึ่งทุบตรงหัวใจคนเบาๆ ไม่เจ็บ แต่กลับทำให้คนรู้สึกความ อ่ามหิตและความเสียใจยิ่งนักของเธอได้

เมื่อปลายกระโปรงสุดท้ายของผู้หญิงหายไปในประตูห้อง ประตูของห้องอ่านหนังสือเปิดอกมาอย่างไร้เสียง ในมือกู้ซื้อ เฉียนถือแก้วอันหนึ่งอยู่ เห็นประตูห้องของเธอปิดด้วยเสียงเบา พอดี ยกคิ้วขึ้นมา

ทันใดนั้น อยู่ๆ เสียงเยาะเย้ยของผู้ชายก็ดังขึ้นในหูฟัง

“ลูกพี่ ซ้ออุตส่าห์ส่งมอบตัวเองมาในกลางดึก ทำไมท่านไม่ เห็นแสดงอะไรเลยล่ะ”

เสียงเยาะเย้ยดังขึ้นมาในหูฟังขนาดเล็ก

ริมฝีปากของผู้ชายเม้มเป็นหนึ่งเส้น ในหัวกลับมีภาพของผู้ หญิงที่ใส่ชุดนอนสีเลือดหมูท่าทางเนือยๆ พิงอยู่ตรงประตูเมื่อ สองนาทีที่แล้วลอยขึ้นมา

ดวงตาลึกซึ้ง พูดออกมาประโยคหนึ่งอย่างเย็นชา “สงสัยช่วง นี้แกท่าจะว่างมาก ให้ฉันเรียกซูโม่มาฝึกซ้อมกับแกไหม

“อ๊า! ไม่ต้อง ไม่ต้อง!” อีกฝั่งรีบเปลี่ยนคำพูด: “ผมไม่เห็นอะไร เลย ลูกพี่! ผมสาบาน”
มุมปากแอบยิ้มเล็กน้อย ผู้ชายไม่ได้พูดอะไรอีก ถือแก้วเดินลง ไป นล่าง

สําหรับความสัมพันธ์ของเขากับเฉียว ลูกน้องส่วนใหญ่ เรื่องกันหมด

เพราะยังไงสี่ปีที่แล้ว….

ถึงแม้มีคนบางส่วนเกลียดเธอมาก แต่ก็มีอยู่หนึ่งส่วนที่รู้เรื่อง วงใน จึงไม่โทษเธอ

ส่วนคนส่วนนี้ ส่วนมากเป็นคนที่กู้ซื้อเฉียนไว้ใจจริงๆ

พวกเขารู้ความคิดและจิตใจที่กู้ซื้อเฉียนมีต่อเฉียว เพราะ ฉะนั้นคำเรียกที่ว่าข้อจึงไม่เคยเปลี่ยนแปลง

แต่ในที่สุดสองคนก็ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อยู่ดี พอคิดถึงตรงนี้ กู้ซือเฉียนมองลงไปข้างล่าง ตอนแรกยังอุ่นอยู่

แป๊บเดียวก็กลับไปเย็นเหมือนเดิมแล้ว

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง เฉียว ปิดประตูเสร็จก็ควักมือถือออกมา

นิ้วเรียวยาวกดเบอร์ชุดหนึ่งบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว จากนั้น รอรับสายด้วยเดินไปข้างหน้าหน้าต่างปิดผ้าม่านอันหนักหนา ด้วย

ห้านาทีผ่านไป โทรติดแล้ว อีกฝั่งเสียงผู้หญิงมีเสน่ห์ดังขึ้น “hello!”

รอสักพัก แต่กลับไม่ได้ยินการตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น อีกฝั่งถามอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ: “hello?”

นี่คือครั้งแรกที่ได้ยินเสียงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้นั้นหลังจาก

เฉียว ออกจากคุก รู้สึกได้แค่ตัวเองขนาดนิ้วยังสั่นเลย เธอแอบหายใจเข้าลึกๆ คำหนึ่งในใจ รอแน่ใจได้แล้วว่าเสียง ของตัวเองฟังนิ่งพอถึงเปิดปากพูดว่า: “เจ้าแปด

อีกฝั่งตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ทันทีเสียงเปลี่ยนกลายเป็นเย็นชา “คุณเป็นใคร”

มุมปากแอบยิ้มเล็กน้อย รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังตื่นเต้นอยู่ อารมณ์ของเฉียวฉีกลับอยู่ๆ ก็สงบนิ่งลง ค่อยๆ พูดว่า “ฉันเป็น ใครไม่สำคัญ แค่อยากแนะนำธุรกิจเรื่องหนึ่งให้คุณ ไม่รู้ว่าสอง วันนี้พอจะว่างไหม”

“พูดเลย!”

“พรุ่งนี้เช้าสิบโมงโตเกียวช่วยขโมยศพให้ฉันหนึ่งศพ”

“พ” อีกฝ่ายเหมือนกำลังดื่มน้ำอยู่ จู่ๆ ก็สำลักจนไอไม่หยุด เนิ่นนาน หัวเราะออกมาว่า “ศพโบราณเหรอ ฉันไม่รับงานแบบ นี้หรอก!”

“สี่แสน!” เฉียวฉพูดออกมาอย่างแน่วแน่

“เออ…ความจริงเนียศพโบราณก็ไม่มีอะไรน่ากลัว ได้ ตกลง!!

“ได้ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวสักครู่ฉันจะส่งที่อยู่และรูปถ่ายให้คุณ
“โอเค!”

มือถือวางสายลง ดูหน้าจอที่ค่อยๆ มืดลงไป มุมปากเฉียว

แอบยิ้มจำใจเล็กน้อย จากนั้นเดินไปบนเตียงยกโน้ตบุ๊คขึ้นมา รวบรวมที่อยู่ รูปถ่ายกับรายละเอียดให้เรียบร้อยและส่งไป หลังจากสิบนาทีผ่านไป มือถือดังทิ้งเบาๆ เสียงหนึ่ง อีกฝ่าย ตอบกลับมาแล้วเร็วมาก

“ไอ้สัตว์! ไม่ใช่ศพโบราณเหรอ! คนรวยนี่มันว่างจนไข่เจ็บ จริงๆ นะเนี่ย!”

เฉียว ยิ้มแห้ง พอนึกถึงเมื่อก่อนถึงแม้สองคนก็เคยร่วมมือมา แล้วหลายครั้ง แต่กลับไม่เคยเจอกันเนื่องจากสถานะที่ไม่เหมาะ สม ตอนนี้กลับต้องให้เธอมาช่วยเก็บศพให้ตัวเอง บอกได้ว่า เรื่องของโลกมนุษย์แปลกจริงๆ

เธอรวบรวมข้อความให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็วแล้วส่งไป “ไม่ใช่ศพโบราณ สี่แสนดอลลาร์ถือว่าคุณได้เปรียบจริงๆ

อีกฝ่ายส่งสติกเกอร์กลับมาอันหนึ่ง อุ่นๆ ก้อนหนึ่ง

เมื่อตื่นมาอีกวันก็เก้าโมงเช้าแล้ว มองแสงแดดอบอุ่นตรงนอก หน้าต่าง เฉียวฉีบิดขี้เกียจอย่างเนือยๆ อยู่บนเตียง ไม่ค่อย อยากตื่นสักเท่าไหร่

ชีวิต ในเมื่อก่อนของเธอผ่านมาด้วยสภาพตื่นเต้นเคร่งเคลิ้ม กลุ่มหงส์แดงยุ่งมาก เธอยิ่งยุ่งกว่า ไม่ต้องพูดถึงอยากจะนอนต่อ เลย บางครั้งแม้กระทั่งไม่นอนมาสามสี่วันต่อกันก็ปกติมากอยากจะปล่อยตัวเองนอนจนกว่าจะตื่นเองตามธรรมชาติอย่าง ตอนนี้เหรอ ฝันไปเถอะ!

เธอลืมตางัวเงียขึ้นมา อมยิ้มเล็กน้อย อยู่ๆ ก็รู้สึกความจริง

ชีวิตแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยสบาย อิสระพอ

แต่ถึงจะอยากก็ตาม พอจำเรื่องที่จะต้องทำวันนี้ เธอก็รีบลง จากเตียง เดินไปห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัง

เพิ่งเอาแปรงสีฟันใส่เข้าไปในปาก จู่ๆ ก็รู้สึกมีบางอย่าง แปลกๆ

ใครเปิดผ้าม่านออก เมื่อคืนเธอปิดหมดแล้วไม่ใช่เหรอ

กำลังขมวดคิ้วอยู่ ประตูห้องก็ถูกคนเปิดออกมา ต่อมาก็เห็น เสี่ยวเยว่ยกถ้วยเล็กๆ อัหนึ่งเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง

เสี่ยวเยว่เป็นสาวใช้ส่วนตัวที่ลุงโอจัดหาให้เธอ อายุไม่เยอะ

แต่กลับเชื่อฟังน่าเอ็นดูมาก

ระหว่างประตูกระจก เฉียว หรี่ตาลงเล็กน้อย ดูเธอเอาถ้วย วางไว้บนตู้ข้างเตียง หันหลังมาเห็นผ้าห่มบนเตียงรกมาก แอบ ตะลึงเล็กน้อย

“เอ๋ คนล่ะ

เสี่ยวเยวดึงผ้าห่มขึ้นมาอย่างตกใจ วินาทีต่อมาก็ได้ยินเสียง ดังมาจากข้างหลัง

“แกทําอะไรตรงนั้น”
เนื่องจากว่าตอนบ่ายวันนั้นท่าทีของเหล่าคนรับใช้ที่มีต่อเธอ ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ ดังนั้น วันนี้เฉียวฉีก็ไม่ค่อยรู้สึกดีกับ พวกเขามาตลอด ปกติเธอไม่ออกจากห้อง เวลาทานข้าวเสียว เยวก็อยู่ในห้องครัวเป็นส่วนมาก เพราะฉะนั้นโอกาสที่เธอสอง คนจะได้เจอหน้ากันสามารถพูดว่าคือยังน้อยกว่าโอกาสที่จะได้ เจอหลินเยว่เอ๋อร์ด้วยซ้ำ

วันนี้เป็นอะไรเหรอ เฉียวเหลือบดูถ้วยซุปที่อยู่บนตู้ข้างเตียง เดินออกมาจากห้องน้ำ

“ฉัน ฉัน…” เสี่ยวเยวหันหลังกลับเห็นสีหน้าเย็นชาของเธอ หน้าเล็กอดแดงไม่ไว้รีบก้มหัวลงอย่างรวดเร็ว เนิ่นนานจึงพูด ตะกุกตะกักว่า: “คือคุณชายใหญ่ให้ฉันขึ้นมาส่งซุปให้คุณ

“กู้ซือเฉียน?” เฉียวฉียกคิ้ว: “เขายังไม่ได้ออกจากบ้านเหรอ”

“วันนี้เป็นวันอาทิตย์ คุณชายใหญ่นัดเล่นบอลกับคุณชายหลิน จึงไม่ได้ไปบริษัท

เฉียว ครุ่นคิด จ้องเธอสักพัก ใช้น้ำเสียง ให้นุ่มนวลกว่า บอก ว่า: “เธอเป็นคนเปิดผ้าม่านเหรอ”

เสี่ยวเยวยิ้มอย่างเขินอาย “คุณชายใหญ่เป็นคนสั่ง เห็นคุณ ยังไม่ได้ตื่นมาก็ให้ฉันขึ้นมาเปิดผ้าม่านออกก่อน และยังบอกว่า ถ้าคุณตื่นแล้วก็ให้คุณรีบลงไปข้างล่าง คุณชายหลิน เขามา ถึงกันหมดแล้ว”

ฟังจากความหมายของเธอก็คือกู้ซื้อเฉียนนัดเพื่อนไปเล่นบอล และจะให้ตัวเองไปด้วยอย่างนั้นเหรอ เฉียวขมวดคิ้ว จากนั้นโบกมือ ให้เสี่ยวเยว่ บอกว่า “รู้แล้ว เธอไปบอกเขาหน่อยว่าฉัน เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงไป

จากนั้นผลักเสี่ยวเยวที่ยังคิดที่จะพูดอะไรอีกออกจากห้องนอน “ปัง” เสียงหนึ่งปิดประตูลง

เฉียวเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อผ้าในนี้น่าจะเป็นชื่อ เฉียนที่ให้คนเตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว มีทุกสไตล์ เธอเลือกไป เลือกมา สุดท้ายเลือกชุดลำลองสีเทาอ่อนได้ชุดหนึ่ง รีบเปลี่ยน ขึ้นไป จากนั้นควักมือถือออกมาส่งข้อความให้เจ้าแปด

“ถึงเมื่อไหร่”

รอได้สามสิบวินาที อีกฝั่งตอบกลับ “สองทุ่ม

ยกคิ้วเล็กน้อย เฉียว สงบนิ่งครู่หนึ่ง จากนั้นเก็บมือถือเข้าไป ในกระเป๋าเสื้อ เปิดประตูเดินออกไป