บทที่ 772 จากไปอย่างรู้ตัว

ในขณะที่ทุกคนคิดว่าละครสนุกฉากนี้ของวันนี้จะจบลงที่เธอ ถูกตระกูลกโยนออกไปอย่างไม่ไว้หน้า ทันใดนั้น เสียงเย็นชา ทีมดังมาจากข้างนอกประตู

“พวกคุณกำลังทำอะไร

เงาสูงใหญ่เงาหนึ่งปรากฏตัวออกมาในสายตาของทุกคน ด้วยเสียงชัดเจนและทรงพลังของรองเท้าหนังที่เหยียบบนพื้นหิน อ่อน

เนื่องจากทิศทางที่เขายืนตรงหน้าประตูย้อนแสง ดังนั้นคนใน ห้องรับแขกเห็นเขาไม่ชัดเจน แต่จากน้ำเสียงอันทุ่มนั้นก็ ฟังออกได้ว่าเขาเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

การปรากฏตัวของผู้ชายเหมือนกับก้อนหินที่หล่นลงไปใต้ ทะเลสาบ กระทบ โดนกระเพื่อม ในใจของทุกคนในที่นี้ แต่ กระเพื่อมนี้กลับไม่เหมือนกันทุกคน

สีหน้าของคุณนายขาวซีดลงมา มือของเสี่ยวหงชะงักอยู่ตรง

กลางอากาศ คนรับใช้คนอื่นๆ แอบก้มหัวลงเล็กน้อย ลุงโอก็ก้ม

หัวลงเหมือนกัน แต่มือที่สลับกันวางอยู่ตรงข้างหน้าอย่างเคารพ

กลับเปลี่ยนท่าแล้ว เหมือนกำลังส่งสัญญาณอะไรสักอย่างให้

อเฉียน

มีแต่เฉียวฉีคนเดียว ยืนตรงอยู่กลางห้องรับแขก สีหน้าเพิกเฉย ไม่รู้เป็นเพราะแสงมันแสบตาเกินไปหรือเหตุผลอย่างอื่น ดา ที่หันไปมองทางประตูหรี่ลงมากลายเป็นเส้นเดียว

ผู้ชายที่ไม่ได้คำตอบขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ก้าวเท้าค่อยๆ

เดินเข้ามา

อวัยวะทั้งห้าอันหล่อเหลา สีหน้าอันเพิกเฉย ตาอันมืดมนอน เหมือนจะทะลุหัวใจคน เข้าใกล้ตามฝีเท้าแบบนั้นปรากฏอยู่ตรง หน้าเฉียว อย่างเคร่งขรึมยิ่งใหญ่

สายตาของเขาเยือกเย็น ไม่มีความดีใจหรือความรังเกียจที่ ควรมีเมื่อเจอเธอสักอย่าง ริมฝีปากอันมีรูปทรงดูดเม้มไว้แน่นๆ ทำให้คนมีความรู้สึกเคร่งขรึมดุดันอย่างหนึ่ง

“ชิอเฉียน!”

หญิงวัยกลางคนตะโกนรีบก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว เหมือน อยากจะอ้าปากอธิบายอะไรสักอย่าง กลับถูกสายตาอย่างหนึ่ง ของผู้ชายปิดปากไว้

“ไม่ต้องพูดแล้ว! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะอยู่อาศัยที่นี่ด้วย ฐานะแขกคนหนึ่ง นี่คือการตัดสินใจของผม

“อยู่อาศัย?!”

หญิงวัยกลางคนจ้องตาโตขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ: “นายรู้ไหม ว่านายกำลังพูดอะไรอยู่ เมื่อกี้นายไม่เห็นสีหน้าท่าทางของเธอ เลย!”

เธอหันหน้ากลับไปเห็นเสี่ยวหง เหมือนกับจับความหวังสุดท้ายได้อย่างนั้น ชี้ไปที่หล่อนบอกว่า “นายลองถามเสี่ยวหง สิท่าทีของเธอเมื่อกี้กำเริบเสืบสานแค่ไหน! ผู้หญิงแบบนี้ไม่ คู่ควรกับการเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเราได้ยังไง

เสียวหงชะงักไปทั้งตัว แต่ก็ไม่กล้าไม่ทำตามคำพูดของหญิง วัยกลางคน ได้แต่ขึ้นไปพูดว่า “เมื่อกี้นี้คุณเฉียวพูดเถียงคุณ นายจริงๆ”

กู้ซื้อเฉียนได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้ว แทรกคำพูดที่เธอรายงานมา “พอแล้ว! เรื่องของผมคนอื่นไม่ต้องยุ่ง ที่นี่คือปราสาท ไม่ใช่บ้าน ตระกูล เพราะฉะนั้นพวกคุณอยากยุ่งก็เปลี่ยนที่ไปยุ่งที่อื่นเอา เถอะ สรุปคือเรื่องของที่นี่เอาตามที่ผมว่า

หญิงวัยกลางคนหุบปากทันที เนื่องจากสบตาอันเย็นชาดัง หมาป่าของผู้ชาย คิ้วยาวอันดุดันขมวดเล็กน้อย เหมือนกำลัง แสดงความรำคาญของเจ้าของคนนี้อยู่

ในตระกูลกู้ ฐานะของเธอมิอาจสงสัยได้เลย แต่มีหนึ่งอย่างที่ ยิ่งมิอาจสงสัยได้เลยก็คือปัจจุบันอำนาจทั้งหมดของตระกูลกู้กำ อยู่ในมือชายหนุ่มคนนี้ แม้กระทั่งเธอคนนี้ที่เป็นแม่เลี้ยง แค่หนัง หน้าครึ่งหนึ่งเขายังไม่ให้เลย!

ส่วนสายตาของเขาเมื่อกี้ ก็คือ โมโหแล้วจริงๆ เหมือนในบ้าน หลังนี้แค่เป็นการตัดสินใจของเขา ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถสงสัย และเปลี่ยนแปลงแม้แต่ครึ่งหนึ่ง นี่คือกฎข้อบังคับที่ทุกคนใน ตระกูลกู้รวมทั้งท่านปู่กู้เจิงที่ปัจจุบันไม่จัดการเรื่องทุกเรื่องอีกแล้วยอมรับ โดยปริยาย

ส่วนกฎข้อบังคับนี้ตกลงเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีใครจำได้แล้ว รู้แต่ว่าไม่รู้เริ่มตั้งแต่วันไหน ทุกคนล้วนชินกับการบัญชาการของ เขา ชินกับการฟังทุกการวางแผนของเขาแล้ว

ส่วนเขาก็ใช้การปฏิบัติการจริงพิสูจน์การตัดสินใจถูกต้องของ ตัวเอง เสียงที่ไม่เห็นด้วยค่อยๆ กลายเป็นศูนย์ แม้กระทั่งทุกคน ลืมไปแล้วว่าในบ้านหลังนี้ยังมีเพิ่งที่เป็นเจ้าของตัวจริงยังอยู่อยู่

กู้ซื้อเฉียนหันหลังกวาดสายตามองเสี่ยวหงที่ทั้งตัวแข็งทื่อ ไม่ ได้มองนาน แต่กลับมองไปที่เฉียวนานอยู่นิดหน่อยอย่างคาด คิดไม่ถึง

ผู้หญิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สบตากับเขาอย่างใจเย็น ไม่มี ความน้อยเนื้อต่ำใจและความหวาดกลัวอย่างฐานะต่ำกว่าใคร สักนิดเลย

เขาหัวเราะเยาะที่หนึ่ง

“มา พาเธอกลับไปตีกรองดูแลดีๆ ถ้าให้ผมเห็นออกมาเดิน เล่น สร้างปัญหาให้กับผมอีก อย่ามาโทษผมไม่ไว้หน้าให้

แต่ละคนเงียบดุจจักจั่นในฤดูหนาว แม้กระทั่งคุณนายที่เป็น นายหญิงของบ้านขณะนี้ยังเหมือนลูกบอลที่ลมรั่วอย่างนั้น ถึงแม้ ยังไม่พอใจอยู่ กลับไม่ได้ส่งเสียงคัดค้านอีก

ดวงตาของเฉียวฉกลับสว่างขึ้นมาเล็กน้อย มองลงไปด้านล่าง อัตโนมัติเมื่อได้ยินประโยคนี้ มือที่วางอยู่ข้างลำตัวกำหมัดไว้แน่น ตอบสนองการเอ่อล้นของอารมณ์ในใจเธอตอนนี้ออกมา

ทุกคนละเลยไปหนึ่งจุด แต่เธอไม่ได้ละเลย

นั่นก็คือเมื่อคุณนายกู้พูดออกมาว่าเธอไม่คู่ควรกับการเป็นลูก สะใภ้ของตระกูลกู้

กู้ซื้อเฉียนไม่ได้ออกเสียงอธิบายอะไรเลย

สำหรับคนอื่น จุดนี้อาจจะไม่มีความหมายอะไร

แต่สำหรับเธอแล้วกลับมีความหมายอันลึกซึ้งมาก

เพราะสองคนเคยหมั้นกัน เพราะจนถึงตอนนี้ ในใจของเธอ ยังคงมีเขาอยู่

พอนึกถึงตรงนี้ รอยยิ้มเยือกเย็นลอยขึ้นมามุมปากของเธอ ล่อ วิญญาณ งับวิญญาณ ดั่งมันจูซาเงะที่เบิกบานอยู่อีกฝั่งของสะ พานไม่เหอ

ภายใต้การยืนหยัดของเขา เฉียวอยู่อาศัยภายในประสาทนี้ อย่างปลอดภัย

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใช่กู้ซื้อเฉียนแอบกำชับกับคนในบ้านอะไร บ้างหรือเปล่า ตั้งแต่เรื่องของตอนบ่ายวันนั้นผ่านไปก็ไม่มีคนมา หาเรื่องเธออีกแล้ว

โชคดีที่ทุกวันนี้เฉียวนอกจากทานข้าวแล้วแทบไม่ลงมาด้าน ล่างเลย ดังนั้นถึงแม้ว่าจะอาศัยอยู่ในปราสาทแห่งเดียวกันทุก คนก็น้อยมากที่จะเจอหน้ากัน หนึ่งวันผ่านมาก็ค่อยๆ เคยชินกันแล้ว

ยังดีที่คุณนายก็ไม่ได้อยู่ที่นี่นานเท่าไหร่

อันที่จริงเธอแค่ออกมาท่องเที่ยว เดินทางผ่านที่นี่พอดีจึงมา อยู่สักสองวัน

เพราะเรื่องนี้ทำให้ถูกกู้ซื้อเฉียนไม่ชอบ ตัวเองก็รู้สึกเบื่อ เหมือนกัน ดังนั้นตอนบ่ายวันที่สองก็เก็บของออกไปแล้ว

กู้ซือเฉียนไม่ได้ไปส่ง แค่สั่งให้ฉินเยวขับรถส่งพวกเธออย่าง เดียว

คุณนายกู้รู้ดี ตอนนี้เขาอยู่ที่สูง กลัวแต่ว่าวันหลังทั้งตระกูล จะเป็นของเขาคนเดียว เรื่องที่ตัวเองต้องดูสีหน้าของเขายังมีอีก เยอะ แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเอง ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่เลย

เพราะฉะนั้นเธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

แค่ในใจอดแอบคิดไม่ได้ ถ้าลูกชายสองคนนั้นของตัวเอง เจริญบ้างก็ดีแล้ว

เมื่อคุณนายออกไป เฉียวก็ยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่างในห้อง ของตัวเอง ดูทุกสิ่งทุกอย่างนี้

เธอแอบจําเวลาที่คุณนายออกไปและเลขทะเบียนรถไว้

หลังจากทำทุกอย่างนี้เสร็จ ต่อมาจึงเอาโน้ตบุ๊คมาเครื่องหนึ่ง จากบนโต๊ะ

โน้ตบุ๊คเครื่องนี้และมือถือที่เธอใช้อยู่ตอนนี้ล้วนเป็นที่ลุงโอส่งมาให้เมื่อวันที่สองหลังจากเข้ามาอยู่ตระกูล ตอนที่รับมาเธอได้ ตั้งใจตรวจสอบดูแล้ว เครื่องใหม่ ไม่มีรอยแกะออกแล้วประกอบ ใหม่ และก็ไม่มีการติดตั้งอุปกรณ์ “ไม่เป็นมิตร” ใดๆ สามารถ แน่ใจได้ว่าปลอดภัยดี

แต่นี่จะโทษเฉียวที่ละเอียดอ่อนเกินไปไม่ได้ ข้อหนึ่ง ประสบการณ์จากเมื่อก่อนทำให้เธอไม่เตรียมพร้อมที่จะเชื่อใจ ใครคนไหนได้ง่ายๆ อีกแล้ว

ข้อสอง กี่วันนี้ที่อยู่ที่นี่เธอรู้สึกได้แล้วว่าถึงแม้ปราสาทแห่งนี้ ภายนอกจะดูปกติมาก นอกจากหรูหราไปหน่อย ฟุ่มเฟือยไป หน่อย ไม่มีตรงไหนที่ไม่เหมือนกัน ความจริงแล้วรอบๆ นี้แอบซุ่ม จารชนไว้ไม่น้อยกว่ายี่สิบคน และแต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือ