บทที่ 767 นอกร้อนในเย็น

เฉียว ลังเลสักพัก จึงอธิบายว่า “วันนี้ฉันไปนอกเมืองมา

ถังซีซีได้ยิน ทันใดนั้นตะลึง

ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ “เธอไปทําอะไรนอกเมือง

เฉียว ไม่อยากให้เธอรู้เรื่องพวกนั้นของตัวเอง เพราะฉะนั้นไม่ ได้บอกเรื่องจริงให้เธอ

จึงพูดมั่วๆ ว่า “ไปทำธุระนิดหน่อย

ไม่นานก็เปลี่ยนเรื่องคุยแล้ว “ใช่แล้ว ถ้าวันนี้เธอไม่มีเรื่อง อะไร ก็อยู่บ้านอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ พรุ่งนี้ฉันอยากไปซื้อเสื้อผ้าสัก สองชุด ติดเงินกับเธอไว้ก่อนนะ เดี๋ยวอีกสองวันฉันคืนให้เธอ

ถังชีพยักหน้า “ฉันลางานตั้งแต่แรกอยู่แล้ว วางแผนไว้ว่าจะ อยู่กับเธอสองวัน ส่วนเรื่องเงินยังไม่ต้องพูดถึงหรอกน่า เธอใช้ ไปก่อน เรื่องข้างหลังค่อยไปคุยกันทีหลัง”

เธอรู้เหมือนกันว่าบนตัวเฉียว ตอนนี้ไม่ค่อยมีเงินเท่าไหร่ ก็

เป็นไปไม่ได้ที่จะนำเรื่องเหล่านั้นขึ้นมาพูดอยู่แล้ว

เฉียวรู้ว่าในใจเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เวลานี้อธิบายมาก เกินไปก็ไร้ประโยชน์ ดังนั้นจึงได้แต่ให้เรื่องมันผ่านไปไม่ไปพูด ถึง

ในคืนนั้น ก็ผ่านไปแบบนี้อย่างสงบแล้ว
รูมเมทสองคนของถังซีซีเพิ่งกลับมาตอนเช้าของวันที่สอง สองคนดื่มจนเมาเละเทะ อ้วกออกมาเต็มพื้น

เธอสองคนต่างจากถังซีซี ทั้งสองยอมอยู่กับแขก ได้ทิปยิ่ง

เยอะ แต่แน่นอนก็ต้องเหนื่อยยิ่งกว่า

การถูกลวนลามก็ไม่จำเป็นพูดถึงแล้ว แค่ดื่มเหล้าอย่างเดียว ก็สามารถดื่มจนเลือดออกในทางเดินอาหารได้

ถังซีซีรีบตื่นขึ้นมาไปดูแลพวกเธอ ช่วยเก็บสิ่งสกปรกที่อ้วก ออกมาให้พวกเธอ และช่วยล้างตัวให้พวกเธอ พยุงพวกเธอไป นอนอะไรต่างๆ

เฉียวก็ถูกเสียงเหล่านั้นทำจนตื่นอย่างแน่นอน แต่กลับไม่ได้ เข้าไปช่วยเหลือ

อันที่จริงเธอไม่ค่อยชอบสัมผัสคนที่ไม่ค่อยคุ้นเคยอย่างใกล้

ชิด ถึงแม้ภายนอกดูใจดี ความจริงแล้วในใจเย็นมาก

ดังนั้น เธอก็แค่ยืนอยู่ข้างๆ มองเงียบๆ สักพัก เพราะแบบนี้ใน ใจกลับได้พิจารณาสถานที่ทำงานของถังซีซี คิดว่าอนาคตจะไม่ ให้เธอทำงานในที่แบบนั้นอีกต่อไปแล้วเด็ดขาด

คิดอยู่แบบนี้ เธอก็กลับเข้าไปในห้อง หวีผมล้างหน้านิดหน่อย จากนั้นก็ออกไปกับถังซีซีแล้ว

สองคนไปซื้ออาหารเช้าทานก่อน จากนั้นก็ไปช็อปปิ้งที่ห้าง จากระดับการบริโภคของถังซีซี ห้างที่ไปก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นพวกห้างสรรพสินค้าชั้นดีแน่นอนอยู่แล้ว

ของในนั้นไม่เข้าตาเฉียวอยู่แล้ว แต่เธอไม่ยอมให้ถึงผิด หวัง จึงยังเลือกสองสามตัว ถือเป็นเสื้อผ้าที่ใช้เปลี่ยน จากนั้นพอ ถึงเวลาตอนบ่าย เธอก็ให้ถังซีกลับไปก่อน ส่วนตัวเองไปที่ สถานที่ของกลุ่มหงส์แดง ในเมื่อก่อน สถานที่ในเมื่อก่อนของกลุ่มหงส์แดงอยู่ตรงนี้ กลายเป็นซาก

ปรักหักพังแล้ว

คนในองค์กรไม่อยู่แล้ว ที่ก็ถูกขายออกไปแล้ว

เธอไม่ได้เข้ามาอยู่ใกล้ แค่ยืนดูอยู่ห่างๆ ดูสนามฝึกซ้อมของ ตัวเอง ในเมื่อก่อน ตอนนี้กลายเป็นสนามฟุตบอลที่คนอื่นใช้ สร้างโรงเรียนแล้ว

จริงๆ แล้วพอตอนนี้มาดูก็รู้สึกดีเหมือนกัน

ความมืดมนอันมืดฟ้ามัวดินเหล่านั้น ตอนนี้กลายเป็นความ อ่อนเยาว์และพลังบวกอันสดใสคิดบวกแล้ว ดั่งแสงแดดสาดไป ที่กิ่งไม้ทุกๆ กิ่ง ทุกๆ คนสามารถสัมผัสแสงอันอบอุ่นได้

แต่คนที่ตายไปแล้วเหล่านั้นล่ะ

พวกเขาถูกฝังไว้ใต้ดินอันมืดมน จะรู้สึกหนาวบ้างไหมหนอ

เฉียวฉีหันหลังกลับ เดินกลับไปทีละก้าวๆ ทุกครั้งที่เดินได้หนึ่ง ก้าว ก็รู้สึกใต้ขาหนักมาก

เธอคิดในใจ สุดท้ายตัวเองยังคงไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองพูดทําถึงก้าวนั้น

เธอคิดว่าเธอไม่มีทางลืมฝูงเพื่อนเหล่านั้นที่แลเห็นเสมือนชีวิต ตลอดไป เพราะฉะนั้นจึงเกลียดเข้าไส้แบบนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับ ความเย็นชาไร้ความรู้สึกของกู้ซือเฉียน

เธอเดินไปถึงริมทะเลไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ทะเลแห่งนี้ไม่มีหาดทราย ข้างๆ เป็นราว โอบล้อมไว้ ใต้ราว คือพืดหินสีดำ ตะปุ่มตะป่าซ้อนกันตั้งอยู่ตรงนั้น คล้ายหัวใจสีดำ อันแข็งทื่อเป็นเม็ดๆ

เธอก้มตัวเล็กน้อย ปล่อยร่างกายนั่งอยู่บนราว

มองทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล แอบสาบานในใจ เธอจะต้องเอาสิ่งที่ตัวเองสูญเสียไปเหล่านั้นเอากลับคืนมา ทั้งหมดให้ได้!

สามวันถัดไป ข่าวของกู้ซื้อเฉียนมาแล้ว

เขาตกลงร่วมมือด้วยกัน

ผลลัพธ์นี้อยู่ในการคาดการณ์ของเฉียวมาตลอด

หลังจากที่ได้รับข่าว รถที่กู้ซือเฉียนสั่งมารับเธอก็มาถึงด้าน ล่างหอของถังซี ในวันเดียวกัน

อยู่ต่อหน้าสายตาอันตกใจและสงสัยของถังซีซี เฉียวไม่ได้ อธิบายให้เธอมาก แค่ตบไหล่ของเธออย่างปลอบโยน ให้เธอไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าตนเองว่างก็จะโทรหาเธอ ถ้าเธอมีเรื่องอะไรก็ โทรมาหาตนเองได้ จากนั้นก็จากไปแล้ว

ถึงแม้ในใจถังซีซียังคงกังวลมากก็ตาม แต่ก็รู้อยู่ ตัวเองไม่ สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเฉียวได้

ตัวเองไม่มีสิทธิ์แบบนั้น และไม่มีความสามารถแบบนั้นเช่นกัน

ดังนั้น เมื่อดูด้านหลังที่จากไปของเธอ เธอได้แต่กัดริมฝีปาก แรงๆ กดความกังวลภายใต้หัวใจนั้นลงไป

เฉียวฉีขึ้นไปนั่งบนรถ มาถึงปราสาทกับรถตลอดทาง

ขณะนี้ กู้ซือเฉียนกำลังอยู่ในปราสาท รอคอยการมาของเธอ

รถยนต์ขับเข้าไปคฤหาสน์อันกว้างใหญ่ ประตูเหล็กฉลุลาย

ดอกสีค่าดั่งปากของยักษ์ใหญ่ตัวหนึ่ง อ้าออกเสียงดังสนั่น ให้ รถค่อยๆ ขับเข้าไป ข้างในเป็นน้ำพุกับสวนดอกไม้ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง เดินเข้าไป

ข้างในอีก จึงเป็นตึกหลักที่กู้ซื้อเฉียนอาศัยอยู่

รถยนต์จอดลงมาที่หน้าประตูตึกหลัก

มีคนขับลงมาเปิดประตูรถให้เธออยู่แล้ว เฉียวลงจากรถ เงย หน้ามองตึกอันมโหฬารแห่งนี้ ดวงตาอันแอบแคบและยาวหรี่ตา ลงเล็กน้อย มุมปากมีรอยยิ้มบางๆ

สี่ปีผ่านไป ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาอีกแล้วเสี่ปีที่แล้ว เรื่อง เหล่านั้นที่เกิดขึ้นที่นี่ โผล่ขึ้นมาตรงหน้าอย่างกับภาพฉากภาพยนตร์ทีละเรื่องๆ

ทุกๆ ความเจ็บใจ ความรักและความเกลียดอันมีความรู้สึกลึก ซึ่งที่ไม่มีวันลืม ก็เหมือนกับถูกไหลเซาะลงมาตามกระแสน้ำแรง แห่งกาลเวลา ณ เวลานี้เหลือแค่ความเคียดแค้นและความ เกลียดชังอันแกะสลักเข้ากระดูกดำ

เธอก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน

สงสัยลุงโอรู้ว่าเธอจะมา เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูตั้งแต่เช้า

เห็นเธอ รอยยิ้มอันเหมาะสมกับพ่อบ้านที่เป็นลักษณะเด่นของ เขาคนเดียวนั้นห้อยอยู่บนหน้า พูดว่า “คุณเฉียว ไม่เจอกันตั้ง นาน คุณมาแล้ว”

เฉียว รู้จักลุงโออยู่แล้ว

ตอนนั้นที่เธอกับกู้ซื้อเฉียนยังอยู่ที่ท่านผู้อำนวยการตรงนั้นอยู่ ลุงโอก็จะมาเยี่ยมดูกู้ซื้อเฉียนบ่อยๆ สำหรับเฉียวที่อาศัยอยู่ ตรงนั้นด้วยกัน ก็มักจะดูแลใส่ใจเยอะหน่อยอยู่แล้ว

อย่างเช่นถ้ามีอะไรที่มันอร่อยหรือสนุก ก็จะเตรียมให้เธอชุด หนึ่ง ดังนั้น สองคนไม่เพียงแค่รู้จักเอง ยังคุ้นเคยมากด้วยซ้ำ

เฉียวมองเขา พยักหน้าเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม สำหรับลุงโอ แล้วเธอยังคงเคารพอยู่

“ลุงโอ ไม่เจอกันนานเลยนะ

บนหน้าลุงโอมีรอยยิ้มอันเมตตาห้อยอยู่ ผลักประตูให้เธอออก พูดว่า “เข้าไปเถอะ คุณชายอยู่ข้างในรอคุณอยู่

เฉียวพยักหน้า ก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน

แต่ทว่า เพิ่งเข้ามาในบ้าน ก็ได้ยินเสียงหัวเราะอ่อนโยนของผู้ หญิงเป็นช่วงๆ

แสงในบ้านค่อนข้างมืด เทียบกับแสงแดดเจิดจ้าของข้างนอก

แล้ว ภายในห้องรับแขกอันกว้างขวาง มีโคมไฟตั้งพื้นที่เปิดไว้ แค่ไม่กี่ดวงเอง

เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย ฝีเท้าหยุดตรงหน้าประตูที่ห่างจากห้อง

ไม่กี่ก้าว รอตาเคยชินกับแสงข้างในแล้ว

เพิ่งมองเห็นได้ชัดเจน ขณะนี้บนโซฟาหนังแท้ในห้องรับแขก ผู้ชายคนนั้นกำลังนั่งอยู่อย่างสะดุดตา

แต่ว่า ในห้องรับแขกไม่เพียงแค่เขาคนเดียวเอง