บทที่ 750 รู้สึกละอาย

เพียงแต่สําหรับหลินเยว่เอ๋อร์แล้ว ลุงโอวก็เป็นเพียงพ่อบ้าน ของที่นี่เท่านั้น จะพูดให้ชัดพ่อบ้านก็คือคนใช้ที่อยู่ในระดับสูงขึ้น มาหน่อยเท่านั้น ดังนั้นทำให้เขาโกรธแล้วก็โกรธไป ไม่มีความ สําคัญอะไร

เธอกลับไม่รู้ว่าลุงโอวนั้นไม่ได้เป็นเพียงพ่อบ้านในปราสาท แห่งนี้

เธอยังเป็นครอบครัว คนสนิท ผู้อาวุโส และแม้แต่ผู้มี พระคุณของกู้ซือเฉียนด้วย

ดังนั้นลุงโอวนั้นมีตำแหน่งสูงมากในปราสาทแห่งนี้ หรือ แม้แต่ในใจของกู้ซือเฉียน เขาถือเป็นคนที่สำคัญมาก

เธอกล้าทำให้ลุงโอวโกรธ ในวินาทีนั้นไม่ต้องคิดเลยว่าวัน

ข้างหน้าจะอยู่ยากขนาดไหน

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ลุงโอวก็เป็นผู้ที่มีความอดทนและมี

คุณภาพ

ดังนั้นแม้ว่าจะไม่สนใจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอีกต่อไปแล้ว แต่ เขายังคงแสดงสีหน้าที่สุภาพและห่างเหินและถาม “คุณหลิน ต้องการพบผมมีอะไรหรือเปล่าครับ?

หลินเยว่เอ๋อร์รู้สึกเกรงใจไม่น้อย
ที่สุดแล้ว ตนเองเพิ่งจะหักหน้าเขาไป ตอนนี้จะมาขอให้เขา ช่วย ไม่ว่ายังไงก็รู้สึกไม่ค่อยดี

แต่หลินเยว่เอ๋อร์ก็ไม่มีหนทางอื่นแล้ว

เธอเพิ่งจะวิ่งไปอย่างทุ่มสุดตัวเข้าไปหาซื้อเฉียนด้วยความ คิดที่จะประสบความสำเร็จ ดังนั้นเธอจึงไม่เหลือหนทางอื่นให้ตัว เอง

สําหรับเธอแล้วขอเพียงตนเองเกาะกู้ซื้อเฉียนได้ เป็นผู้หญิง ของเขาได้ แล้วลุงโอวจะมีความหมายอะไร?

จะมีค่าพอที่จะอยู่ในสายตาเธอเสียเมื่อไหร่?

ดังนั้น เธอจึงไม่ได้คิดจะปฏิบัติกับลุงโอวด้วยความเกรงใจ เธอไม่เคยคิดว่ากู้ซื้อเฉียนจะไม่สนใจการยั่วยวนหว่านเสน่ห์ ของเธอ สุดท้ายยังไล่เธอออกมาอีกด้วย

เมื่อเป็นแบบนี้อย่าว่าแต่ลุงโอว ต่อให้เป็นคนงานคนใดก็แล้ว แต่ในปราสาทนี้ เธอก็ไม่กล้าไปยั่วโมโหพวกเขาแล้ว

ดังนั้น ในตอนนี้ เธอจึงได้แต่ยิ้มและมองลุงโอวแล้วพูด: “ลุง โอวคะ ขอโทษค่ะ เมื่อครู่…ฉันรีบร้อนจึงได้โต้เถียงกับคุณ ฉันไม่ ได้ตั้งใจ …ไม่โกรธฉันใช่ไหมคะ?” คุณ…ไ

พูดแล้วก็ยังสํารวจดูสีหน้าของลุงโอวอย่างเอาจริงเอาจัง เขามีพื้นฐานการฝึกบัตเลอร์ชั้นยอดของอังกฤษอย่างแท้จริงได้รับการฝึกแบบดั้งเดิม การไม่แสดงออกซึ่งความยินดีและ ความโกรธคือการปฏิบัติการขั้นพื้นฐาน

ดังนั้นต่อให้หลินเยว่เอ๋อร์จะสังเกตนานแค่ไหนก็ไม่มีทางมอง

ออกว่าลุงโอว โมโหจริงๆ หรือไม่ได้โมโห

เขามองเธออย่างเรียบเฉยจึงพูด: “หลินเยว่เอ๋อร์ล้อเล่นแล้ว ครับ คุณเป็นแขกของที่นี่ ผมเป็นพ่อบ้านของที่นี่ จะโกรธได้ อย่างไรกัน? ผมก็ทำงานตามคำสั่งคุณชายเท่านั้นเอง กลัวว่าจะ ฝ่าฝืนกฎของท่าน ในเมื่อคุณชายไม่ว่าอะไร ผมก็ไม่มีความคิด เห็นครับ”

หลินเยว่เอ๋อร์ได้ยินเขาพูดแบบนี้แล้วจึงได้แอบถอนหายใจ อย่างโล่งอก

จากนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มอย่างเอาใจแล้วถาม: “คุณลุงไม่

โกรธก็ดีค่ะ ถ้าอย่างนั้นลุงโอวคะ เมื่อครูมีสาวใช้ชื่อเสี่ยวถาวมา

หาฉันบอกว่าคุณให้เธอมาดูแลฉัน นี่เป็นเรื่องจริงรึเปล่าคะ?”

ลุงโอวยังคงมีสีหน้านิ่งเฉยและพูด: “ใช่ครับ

ความหวังเพิ่มขึ้นในหัวใจของหลินเยว่เอ๋อร์ ดวงตาของเธอ เป็นประกาย “งั้นความคิดของคุณลุงหรือของคุณคะ ลุงโอวยิ้มเล็กน้อย

“ปราสาทนี้เป็นของคุณชาย เงินเดือนของคนงานทุกคน คุณชายก็เป็นคนจ่าย ดังนั้นคำสั่งนี้ย่อมมาจากคุณชายอยู่แล้ว ครับ”
ดวงตาของหลินเยว่เอ๋อร์เป็นประกายอย่างสมบูรณ์

โพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว “พูดแบบนี้แสดงว่าเขาไม่ไล่ฉันไป

แล้วใช่ไหมคะ?”

การแสดงออกที่มีความสุขอย่างไม่ปิดบังของเธอ สะท้อนไป

ในดวงตาของลุงโอว ทำให้ดวงตาของเขาดูซับซ้อนเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ยังไร้เดียงสาเกินไป

ฉันแค่ต้องการเอาเปรียบคนอื่น อย่างที่ทุกคนรู้ ทุกการต่อรอง ราคาที่คุณทำไป ได้ถูกตีค่าตีราคาไว้ก่อนแล้ว

พูดแบบบ้านๆ ก็คือเมื่อคุณเอาอะไรมาก็ต้องจ่ายคืนเสมอ แต่ลุงโอวไม่ได้ชี้โพรง เขาได้แต่พูดอย่างเรียบเฉย: “คุณหลิน ไม่อยากไป คุณชายก็ย่อมไม่ไล่คุณไปอยู่แล้วครับ”

ขณะที่เขาพูด เขายกมือขึ้นดูเวลาบนนาฬิกาและพูดว่า “หาก

คุณหลินไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปทำธุระก่อน คุณชายรอผมอยู่

เมื่อหลินเยว่เอ๋อร์ได้ยินว่าซื้อเฉียนสั่งงานเขา จึงไม่กล้าถ่วง เขาไว้จึงรีบพยักหน้า

“ฉันไม่มีอะไรแล้วค่ะ เชิญคุณลุงเถอะค่ะ เชิญค่ะ”

ลุงโอวจึงได้พยักหน้าแล้วหันหลังเดินไป เมื่อลุงโอวไปแล้ว หลินเยว่เอ๋อร์ก็กลับไปที่ห้อง

หัวใจไม่สามารถพูดได้ว่าไม่ตื่นเต้น
เดิมที่คิดว่าหลังจากที่ตนถูกกู้ซื้อเฉียนปฏิเสธแล้ว คงไม่มีหน้า และไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่าเมฆ ผ่านไปฟ้าจะเจิดจ้า ตอนนี้พวกเขาไม่ เพียงแต่จะไม่ไล่ตนไป ยังให้เธออยู่ต่อ ให้คนมาดูแลเธอ

มันคืออะไรกันแน่นะ?

หรือว่ากู้ซื้อเฉียนจะเกิดความละอายและยอมรับเธอขึ้นมา?

ความคิดนี้ ทำให้หลินเยว่เอ๋อร์เกิดความตื่นเต้นในใจ

เธอหันไปมองที่นอกหน้าต่างเห็นเพียงฟ้าที่มืดไปแล้ว

แสงไฟสว่างไสว ตกแต่งปราสาททั้งหลังอย่างงดงามราวกับ แดนสวรรค์บนดิน ความปรารถนาและความคาดหวังเหล่านั้นที่ซ่อนอยู่ในก้นบึง

ของหัวใจของเธอดูเหมือนจะสว่างขึ้นด้วยแสงเหล่านี้ ยิ่งจุดยิ่ง

สวยงาม และเติมเต็มหัวใจของเธอในทันที

เธออดที่จะยกมุมปากและยิ้มออกมาไม่ได้

กู้ซือเฉียน…

ตอนนั้นเองกู้ซือเฉียนยังไม่รู้ว่าเพราะการตัดสินใจตามอำเภอ ใจของเขาได้ทําให้คนบางคนเข้าใจผิดโดยสิ้นเชิง อีกทั้งยัง

ทำให้ระลึกถึง

เขาจัดการงานสุดท้ายอีกเล็กน้อย เมื่อดูเวลาก็เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว

ทั้งปราสาทสว่างไสวด้วยแสงไฟ กู้ซือเฉียนลุกขึ้นยืนและยึดเข้ สนยืดสายพลางเดินไปที่หน้ากระจกบานใหญ่จรดพื้นตรงหน้า เขามองดูแสงไฟที่สว่างไสวด้านนอกด้วยแววตาดำสนิท

ในตอนนั้นเองที่มีเสียงคนเคาะประตูจากด้านนอก เขาพูดเสียงดังและเคร่งขรึม “เข้ามา

ประตูถูกเปิดออกทันที ลุงโอวเดินเข้ามาจากด้านนอก ในมือ เขามีถาด บนถาดมีชามหยกพอร์ซเลนสีขาวใบเล็กๆ ในชามนั้น มียาต้มสีแดงและสีขาว วางไว้ข้างหน้าเขา

“คุณชาย ยาของคุณเสร็จแล้วครับ”

กู้ชื่อเฉียนพยักหน้าเล็กน้อยและไม่แม้แต่จะมองไปที่ชามยา เขายื่นมือออกไปยกมันขึ้นมาแล้วยกดื่ม

ลุงโอวมอบผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดในเวลาที่เหมาะสมกู้ซื้อเฉีย นรับมันและเช็ดคราบยาบนริมฝีปากของเขา แต่เขายังคงมอง ออกไปนอกหน้าต่างและถามอย่างเงียบ ๆ “พรุ่งนี้วันที่เท่า ไหร่?”

ลุงโอวนิ่งไป

ก้มหัวเล็กน้อยแล้วจึงตอบ: “วันที่ยี่สิบสามครับ

วันที่ยี่สิบสามแล้ว…

คิ้วสวยของชายหนุ่มขมวดเข้าเล็กน้อย ราวกับลมพัดที่กิ่งของต้นสนและดันไซเปรสที่แข็งแกร่ง และเขาก็เงียบ

ลุงโอวรออยู่ที่ด้านข้างตลอดเวลาและก้มหน้าเล็กน้อย ไม่พูด อะไร

ผ่านไปสักพักจึงได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ

“ฉันรู้แล้ว ลุงไปเถอะ!”

ลุงโอวก้มลงเล็กน้อยแล้วตอบตกลงด้วยความเคารพ จากนั้น เขาก็หันหลังเดินจากไปพร้อมกับชามเปล่า

ประตูห้องหนังสือถูกปิดลงเบาๆ อีกครั้ง

แสงไฟสว่างและกู้ซื้อเฉียนยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ชัดเจนว่าไม่มี อะไรเปลี่ยนแปลงเลย แต่เขารู้สึกว่าบริเวณโดยรอบว่างเปล่าใน ทันใด

เขาเปิดหน้าต่างและปล่อยให้ลมเย็นในตอนกลางคืนกระทบ

ใบหน้าของเขา

เพราะข้างล่างเป็นสระว่ายน้ำ สายลมจึงเหมือนจะผสมกับ ความชื้นของน้ำในสระเมื่อมันกระทบกับใบหน้าจึงทำให้รู้สึก เย็นที่ผิวหนัง