บทที่ 740 ไม่เหมือนเดิมแล้ว

แต่เธอก็ยังคงดื้อรั้น ตามหาให้เขากลับมาอธิบาย

แต่ถึงกระนั้นการอธิบายที่เธอรอคอยจนกระทั่งเธอสิ้นใจก็ยัง ไม่ได้รับคําตอบ

หยุนหลันเสียชีวิตลงหลังจากที่ให้กำเนิดกู้ซื้อเฉียนในปีที่เจ็ด

ในตอนนั้นหลังที่เธอเลิกร้างกลับกู้ฉางไห่ เธอจึงเพิ่งรู้ว่าต้น นั้นตั้งท้อง

เด็กคนนี้ สําหรับเธอมันเป็นความเจ็บปวด เนื่องจากเขาไม่ได้ เป็นเพียงสัญลักษณ์แห่งความรักอันงดงาม แต่ยังคงเป็น สัญลักษณ์ว่าเธอถูกทอดทิ้ง

ดังนั้นความรู้สึกของเธอที่มีต่อเด็กคนนี้จึงซับซ้อนมาก

เนื่องจากเธอทั้งรักและทั้งเกลียด

นอกจากนี้ หลังจากข่าวเรื่องของเธอและฉางไม่ถูกเปิดเผยอ อกมา ตระกูลหยุน ก็ขับไล่เธอออกจากตระกูลเนื่องจากว่าเธอ ทำให้ตระกูลต้องอับอายขายหน้า เพราะไปพัวพันกับครอบครัว ของคนอื่น

นับแต่นั้นเป็นต้นมา หยุนหลันจึงได้พากู้ซื้อเฉียนมาใช้ชีวิตอยู่

ในคฤหาสน์หลังนี้

ในสมัยนั้นสองคนแม่ลูก แม้จะมีสมบัติที่พ่อทิ้งเอาไว้ให้ในการดำรงชีวิต แต่กลับถูกครอบครัวใหญ่รังเกียจและปฏิเสธ คง พอจะคิดได้ว่าชีวิตของพวกเขานั้นไม่ได้ดีเท่าไรนัก

หยุนหลันติดอยู่ในความสัมพันธ์อันเจ็บปวดนี้ตลอดเวลา แต่ ศักดิ์ศรีทำให้เธอไม่อาจลดตัวลงและไปตามหาฉางไห ประเทศจีนได้

และหลังจากสามวันที่ตกลงไว้ ฉางไห้ก็ไม่มีข่าวคราวจากเขา อีกเลย

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้บอกกับเขาถึงเรื่องกู้ซือเฉียน ผ่านไปถึงเจ็ดปีและในปีนั้นหิมะตกหนักมาก คฤหาสน์หลังนี้แทบจะถูกหิมะปกคลุมเป็นน้ำแข็งแกะสลักรูป

ประสาท

เธอนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ สายตามองไปแฝงไปด้วย ความเศร้าโศก

เจ็ดปีมานี้ในฐานะแม่ เธอไม่เคยปฏิบัติดีต่อเขาเลย

เนื่องจากทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา เธอก็จะคิดถึงว่านอกเหนือจาก เลือดของเธอที่ไหลวนอยู่ในร่างกายเขาแล้ว ยังมีเลือดของผู้ชาย คนนั้นไหลวนอยู่ในร่างกายเขาด้วย

ประกอบกับเมื่อเขาเริ่มเติบโตขึ้น รูปร่างหน้าตาอันโดดเด่นก็ ยิ่งเหมือนกับคนคนนั้นเข้าไปทุกที

ทำให้ความขุ่นเคืองและเกลียดในใจนั้นยิ่งทวีรุนแรงขึ้นไปอีก
ไม่ใช่ว่าหยุนหลับไม่รู้การกระทำเหล่านี้กับเด็กไม่เป็นความ ยุติธรรมนัก แต่คนเราก็เป็นแบบนี้ หลายต่อหลายครั้ง มักจะ อยากมองเห็นเฉพาะสิ่งที่พวกเขาอยากเห็น ดังนั้นกู้ซือเฉียนที่ มีหน้าตาคล้ายคลึงกับฉางไห่เธอจึงไม่อยากเห็นนัก

กู้ซื้อเฉียนในตอนเด็กนั้น ใช้ชีวิตอยู่ข้างกายแม่อันเยือกเย็น อยู่ถึงเจ็ดปี

และในปีที่เจ็ดนั้นแม่ของเขาได้สิ้นชีวิตลง เขาเปลี่ยนจากลูก นอกสมรสกลายมาเป็นเด็กกำพร้า

โชคดีที่เขายังไม่ตกต่ำลำบากถึงกับไม่มีที่ไป

แม้ว่าแม่ของเขาจะตายไปแล้ว แต่คนในตระกูลแม้ว่าอาจจะ ไม่อยากพบเขาแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาถึงกับต้องสิ้นไร้ไม้ตอก

พวกเขายังคงมอบคฤหาสน์หลังนี้ให้กับเขา อีกทั้งธุรกิจตอนที่

แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่และได้ทิ้งเอาไว้ ไม่มีใครแย่งไป

ดังนั้นแม้ว่าชีวิตของกู้ซือเฉียนในตอนเด็กๆ จะไม่ได้ราบรื่น มากนัก แต่เนื่องจากมีธุรกิจเหล่านี้มาคอยค้ำจุนอยู่จึงทำให้พอ จะผ่านไปได้บ้าง

พ่อบ้านเก่าแก่ลุงโอ เป็นคนที่ติดตามแม่ของเขามาด้วย และ เลี้ยงดูแม่ของเขาตั้งแต่เล็กจนโต

หลังจากที่แม่ของเขาจากไป พ่อบ้านก็ได้อยู่เลี้ยงดูชื่อเฉียน ต่อจนกระทั่งเขาเติบโต สำหรับกู้ซื้อเฉียนนั้นเขาเป็นคนที่สำคัญ มากเลยทีเดียว
อาจกล่าวได้ว่าหากไม่มีลุงโอ กู้ซื้อเฉียนอาจจะตายไปตั้งนาน แล้วก็ได้

เนื่องจากว่าแม้จะมีเงินทองแต่เด็กอายุเพียงไม่กี่ขวบครอบ ครองเงินทองมากมายขนาดนี้ มันไม่ใช่เรื่องดีนัก ดีไม่ดีอาจจะ สร้างปัญหากับตัวเองด้วยซ้ำ

แต่หากว่ามีลุงโอ พ่อบ้านอันชาญฉลาดเช่นนี้อยู่เคียงข้างก็ แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

ลุงโอไม่เพียงแต่คอยดูแลเขาในเรื่องชีวิตประจำวันแต่ยังช่วย

เขาดูแลเรื่องธุรกิจด้วย

อีกทั้งลุงโอตระหนักถึงความเหมาะสม ทุกเรื่องราวเขาได้ ช่วยกู้ซือเฉียนจัดการอยู่จนกระทั่งอายุสิบแปด และหลังจากที่ เติบโตพอจนสามารถรับผิดชอบหน้าที่ตนเองได้แล้ว ลุงโอก็ได้ ถอยออกมา

ตอนนี้ ในคฤหาสน์มีคนรับใช้มากมาย แต่ละคนล้วนทำหน้าที่ ของตนเอง ส่วนลุงโอก็ยังคงเป็นพ่อบ้านตามเดิม

แต่ละวันในคฤหาสน์นี้ เขาจะช่วยดูแลคฤหาสน์ และเรื่องส่วน

เขาไม่เคยเข้าไปแทรกแซงเรื่องภายนอกเลย

ข้อนี้ถือว่าทำได้ยากเลยทีเดียว

เนื่องจากในโลกนี้ทุกคนรู้ดีว่าการได้รับอำนาจนั้นง่ายดายแต่ การปล่อยวางลงช่างยากนัก ลุงโอเข้ามาจัดการคฤหาสน์หลังนี้ในตอนนั้นซือเจียนอายุเพียงเจ็ดขวบเท่านั้น

ตลอดสิบปีมานี้ลุงโอคอยช่วยเหลือในด้านต่างๆ ทุกประการ แต่ไม่เคยคิดจะอ้างถึงบุญคุณเลย

หลังจากที่เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ และไม่เคยทำตัวรักในอำนาจ เงินทองจนไม่อาจวางมือลง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนฉลาดและน่า เชื่อถืออย่างไร

ด้วยเหตุผลนี้เอง กู้ซือเฉียนจึงได้เคารพและไว้วางใจเขามาก กล่าวได้ว่าซื้อเนียน ไม่เคยเห็นเขาเป็นคนอื่น แต่ปฏิบัติต่อ ข่าวในฐานะผู้อาวุโส

เรื่องนี้คนในคฤหาสน์ทุกคนรู้ดี

ก่อนหน้านี้ข้างกายของผู้ซื้อเฉียนไม่เคยมีผู้หญิงมาก่อน ซึ่งลุง โอก็กังวลอยู่เช่นกัน

เนื่องจากตนดูแลเขามาตั้งแต่เล็กจนโตและรู้ว่าชีวิตของเขา นั้น ลำบากเพียงใด ทำให้ในหัวใจแตกต่างจากคนทั่วไป เขาจึง หวังเป็นอย่างยิ่งว่ากู้ซื้อเฉียนจะได้พบกับผู้หญิงที่ห่วงใยและ ดูแลความรู้สึกของเขาได้

ไม่เพียงแต่ดูแลร่างกายภายนอกแต่ยังช่วยปลอบประโลม จิตใจด้วย

หลายปีมานี้ไม่ว่าเขาจะพยายามเคาะตีเท่าไหร่จากภายนอก เช่นไร ก็ไม่เคยเห็นซือเฉียนเปิดใจยอมรับ
เขาเหมือนกับคนที่ไม่มีโชคด้านความรักเอาเสียเลย

ลุงโอจึงยอมรับชะตากรรม เขาแทบจะคิดว่าพ่อเขียนไม่ชอบ ผู้หญิง และรู้สึกว่าไม่มีความหวังได้แล้วจึงได้ถอดใจ

คิดไม่ถึงว่า ในเวลาเช่นนี้เขาจะพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับมาบ้าน

เนื่องจากลุงโอไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เพียงแค่ถูกกู้ซื้อเฉียนช่วย ชีวิตมาเท่านั้น เมื่อเห็นว่าเขาพาผู้หญิงกลับมา จึงคิดว่าความ สัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่ธรรมดา

เขาจึงได้เดินหน้าติดตามเข้าไปด้านในด้วยความดีอกดีใจ

รถคันนั้นตรงเข้าไปจอดในที่จอดรถคันข้างในสุด มีคนรับสาย ลงมาเปิดประตูให้ และกู้ซื้อเฉียนก็ลงจากรถ

ข้างหลังรถด้านใน หญิงสาวเดินลงมา เมื่อมองเห็นคฤหาสน์

หลังใหญ่โตมโหฬารนี้เธอก็เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงอ้า

ปากค้าง เสียจนสามารถใส่ไข่ไก่เข้าไปได้ทั้งฟอง

กู้ซื้อเนียนมองดูเธอคุณคิดแล้วเอ่ยถามว่า “บ้านของคุณอยู่ ที่ไหน?”

หญิงสาวจึงได้สติกลับคืนมาเธอมองดูเขาแล้วรีบตอบว่า “ฉัน ไม่ใช่คนที่นี่ ฉันเป็นคนจีน”

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ กู้ซือเฉียนก็หรี่ตาลงมอง

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเขาจะยังคง เป็นชาวนาที่อยู่ในชนบทดั้งเดิม แต่หญิงสาวกลับรู้สึกว่าเขาแตกต่างจากตอนอยู่ในหมู่บ้านอย่างสิ้นเชิง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งแววตานั้นที่แหลมคมราวกับมีดดาบแฝง ไปด้วยความเยือกเย็น เหมือนกำลังไปที่หัวใจของเธอ จนทำให้ เธอแทบจะขาดใจ

เธออดไม่ได้ที่จะถอยหลังออกไปและรู้สึกถึงความกลัวเล็ก

น้อย

แต่ว่ากู้ซื้อเฉียนไม่ได้ทำอะไรเธอ

เขาเพียงแค่นิ่งเงียบไปชั่วครู่แล้วมองเธอ ก็หันหลังเดินไปอีก ทิศทางหนึ่ง

เขาก้าวออกไปได้ก้าวเดียวก็หยุดลงแล้วพูดว่า “ให้พ่อบ้าน พาคุณไปพักผ่อนก่อนแล้วพรุ่งนี้ผมจะให้คนส่งคุณกลับบ้าน

เมื่อพูดจบ เขาก็หายเข้าไปในอาคารหลังใหญ่

เธอยืนตกตะลึงอยู่ที่นั่น สายตามองตามร่างที่ค่อยๆเลือนหาย ไป เนิ่นนานทีเดียวเธอก็ยังไม่ได้สติกลับคืนมา