บทที่ 736 ทั้งสองถูกช่วย

เมื่อวิ่งหนึ่งเห็นดังนั้น ก็ไม่ได้ทำท่าทางรังเกียจและพาไม่ หนานเดินตรงเข้าไปร่วมรับประทานกับพวกเขา

การที่เธอเป็นคนว่าง่ายและทําตัวเขาได้กับสภาพแวดล้อมเช่น นี้ จึงทำให้ชายอีกคนหนึ่งวางใจลงไม่น้อย

ระหว่างรับประทานอาหารเช้า เขาได้ถามคำถามเธออยู่หลาย คำถาม ซึ่งจึงหนิงก็ตอบเขาทุกอย่าง ทำให้เขารู้สึกมีความสุข

มาก

จิ่งหนึ่งเหลือบมองไปที่กู้ซื้อเนียน และส่งสายตาไปยังเขา

แน่นอนว่าซื้อเฉียนมองเห็นและสัมผัสได้แต่กลับไม่ตอบเธอ ทำเป็นมองไม่เห็นและละสายตาไปทางอื่น

จิ่งหนิงโมโหและจ้องเขาด้วยความรำคาญ แต่ก็ไม่สามารถทำ

อะไรเขาได้

หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว เธอจึงได้หาโอกาส ไปพบกู้ซื้อเฉียนตามลำพัง

ขณะนี้กู้ซื้อเฉียนกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่หน้าต่าง

เขาสวมชุดซุนยัดเซ็นแบบโบราณ แม้ว่าจะเป็นการแต่งตัวที่ ค่อนข้างล้าหลัง แต่เมื่อเขายืนอยู่ตรงนั้นกลับทำให้คนที่มองดู รู้สึกเหมือนเขาเป็นเจ้าชายจากยุคกลางที่รอดตายและเป็นอิสระมา

จิ้งหนึ่งมองดูอยู่สักครู่จากนั้นจึงส่ายหัว

เธอคิดอยู่ในใจว่าเธอคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆที่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้

เหมือนเจ้าชาย เธอเดินตรงเข้าไปและพูดกับกู้ซื้อเฉียนว่า “ฉันจะติดต่อกับ

จิ่งเซิน”

เมื่อกู้ซื้อเฉียนได้ยินดังนั้นก็หันหน้ากลับมามองเธอ ดวงตาของเขาดูแข็งทื่อ แต่สิ่งหนึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้อยาก จะปฏิเสธแต่อย่างน้อย

เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ครับ เดี๋ยวผมจะจัดการให้

จิ่งหนิงขมวดคิ้วขึ้น

เธอรู้สึกประหลาดใจจริงๆ กู้ซื้อเฉียน ในวันนี้ดูเหมือนว่าจะพูด ง่ายอย่างเหลือเชื่อไปหน่อย

เธอจึงนิ่งเงียบไปสักพัก ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจถามออกมาว่า “คุณเดินทางมาที่นี่ในครั้งนี้เพื่ออะไรกันแน่?

กู้ซื้อเฉียนตอบ “ผมบอกคุณไปแล้วไม่ใช่รึไง ว่าผมมาช่วย คุณ?”

วิ่งหนึ่งยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

“คุณจะบอกว่าบังเอิญคุณอยู่ใกล้ๆ และได้ยินเรื่องราวของฉัน ก็เลยบังเอิญได้มาช่วยฉันอย่างนั้นเหรอ? กู้ซื้อเฉียน ตอนที่ฉันอยู่ประเทศ และคุณโทรหาฉัน คุณบอกว่าอยู่ที่ประเทศจีนไม่ใช่ ไง?

กู้ชื่อเฉียนมองดูเธอและหรี่ตาลง

เขาเผยอยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบว่า “คุณกำลังสงสัยผมอยู่ หรือไง?”

น้ำเสียงนั้นช่างเยือกเย็นเหลือเกิน มีความรู้สึกถึงความสงสัย

ครอบง่าอยู่

จิ่งหนิงอึ้งไปชั่วครู่

เธอรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าที่เหมือนกำลังจะโกรธ

ก็จริงอยู่ เขาไปช่วยเธอมาด้วยความหวังดี แต่ตอนนี้เธอกลับ ใช้น้ำเสียงเหมือนกับสงสัยตั้งคำถามนี้ขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นใครก็คงโมโหแน่

ดังนั้นเธอจึงถอนหายใจอย่างอดไม่ได้

และรู้สึกว่าก่อนหน้านี้เธอคงจะเข้าใจเขาผิดไป จึงเปลี่ยนน้ำ เสียงเป็นอีกแบบหนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันไม่คิดจะสงสัยคุณหรอกค่ะ ฉันเพียงแค่อยากจะพูดว่า”

เธอหยุดลงและพูดอย่างจริงจัง “ฉันเพียงแค่เป็นห่วงคุณ เท่านั้น กู้ซื้อเฉียน ที่จริงก่อนหน้านี้ด้วยเหตุผลหลายๆประการ ทำให้พวกเรามีปัญหาต่อกัน แต่พวกเราก็ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ ไม่ใช่เหรอ?”
ชื่อเฉียนมองดูเธออย่างเงียบๆ

จิ่งหนิงจึงพูดต่อไปว่า “ครั้งนี้ฉันต้องขอขอบคุณจริงๆ ที่คุณ ช่วยฉันเอาไว้ แต่ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือฉันก็หวังว่าฉัน จะพอช่วยคุณได้บ้าง และหวังว่าคุณจะบอกกับฉันตรงๆ เข้าใจ

ไหม?” กู้ซื้อเฉียนหรี่ตามองเธอ เขายืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ได้พูดอะไร

ออกมา

รอยยิ้มจางๆปรากฏบนใบหน้า แสงแดดในยามเช้าของดวง อาทิตย์ย้อมรอยยิ้มให้เจิดจรัสยิ่งกว่าเดิม

ผ่านไปสักพักเขาจึงพูดว่า “ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือ อะไรหรอก” เขาหยุดลงสักพักจากนั้นก็ยิ้มขึ้นเบาๆ

แล้วพูดว่า “วางใจได้ครับ การที่ผมเดินทางมาครั้งนี้เพียงแค่

ต้องการพบใครคนหนึ่ง จึงได้แต่งตัวแบบนี้

เขาชี้ไปที่เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่แล้วพูดว่า “ช่วยไม่ได้นี่ คุณก็รู้ถึง ตัวตนผมดี ถ้าใครรู้ว่าผมมาที่นี่ละก็เกรงว่าจะเกิดเรื่องเข้าใจผิด ได้ง่ายๆ”

จิ่งหนึ่งได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจออกมา

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ”

เมื่อเธอพูดจบ ก็หันหลังไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังข้างฝาอันเก่าแก่

แล้วพูดว่า “ฉันจะติดต่อกับลู่จึงเป็นได้เมื่อไหร่?”

กู้ซื้อเฉียนพูดว่า “คงอีกสักพัก ตอนนี้เขายังมาไม่ถึงหมู่บ้าน แต่ผมได้บอกเขาล่วงหน้าแล้ว

จิ้งหนังตกใจเล็กน้อย

“คุณบอกเขาแล้วเหรอ?”

“ใช่? ทำไมเหรอ? คุณแปลกใจมากหรือไง?

กู้ซื้อเฉียนหัวเราะขึ้นเบาๆ “น้องเซเว่นในสายตาของคุณผม เป็นคนใจร้ายอย่างนั้นเลยเหรอ?”

จิ้งหนังฝืนยิ้มออกมา

แต่ในใจของเธอกลับกำลังดุด่า

“ใครจะไปรู้กันล่ะ? ก่อนหน้านี้คุ้นก็เป็นคนแบบนั้น เรื่อง

ร้ายๆคุณทำมากมายนัก

แต่เพียงว่าตอนนี้เห็นแก่ที่เขาช่วยเธอเอาไว้ เธอจึงไม่ได้พูด ค่าเหล่านี้ออกมา เพื่อเป็นการไว้หน้าเข้าเธอจึงได้แต่พึมพำอยู่ ในใจ

และตอบกลับไปว่า “เอาเถอะค่ะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ฉันจะรอข้อความจากคุณนะ”

กู้ซื้อเฉียนพยักหน้า ต่อมาจึงหนึ่งจึงเดินจากไป
สู่จึงเป็นเดินทางมาถึงหมู่บ้านในตอนบ่าย

เมื่อคืนนี้เขาได้รับโทรศัพท์จากกู้ซื้อเฉียน และได้รับรู้ว่าวิ่งหนี งอยู่ที่ไหน แต่ตัวเขายังไปไม่ถึง กู้ซื้อเฉียนกลับมีช่องทางพาเธอ ออกมาแล้ว

หลังจากรับรู้ว่าไม่หนานได้รับบาดเจ็บ จึงเซินก็เป็นห่วงทั้ง สองคนมาก

เพื่อเป็นการไม่ให้เกิดปัญหาที่ตามมา โดยไม่จำเป็น ดังนั้นเขา จึงยอมให้กู้ซื้อเฉียนพาพวกเธอทั้งสองคนออกมา

แน่นอนว่าระหว่างการตกลงบางอย่างไม่จําเป็นต้องอธิบาย อย่างละเอียด

ไม่ว่าจะเป็นลูจิ่งเซินหรือวิ่งหนึ่งทุกคนต่างรู้ดีว่า กู้ซื้อเฉียนจะ ไม่ยอมให้ตัวเองต้องขาดทุนแน่นอน

ในครั้งนี้เขาได้ช่วยจึงหนิงเอาไว้

ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องขูดเลือดขูดเนื้อลู่วิ่งเงินให้ได้ แต่ในสายตาของลู่วิ่งเซินแล้ว เพียงขอแค่จิ่งหนึ่งปลอดภัย กลับมา ต่อให้เขาจะต้องขูดรีดเนื้อตัวเองอย่างไร ก็ไม่เป็นไร

ดังนั้นทั้งสองคนจึงได้ตกลงกันเรียบร้อย

ในตอนบ่าย เสียงรถคันหนึ่งแล่นมาจากด้านนอก

ลู่วิ่งเซินและคนที่เขาพามา ในที่สุดก็มาถึงสักที

เมื่อจิ่งหนิงมองเห็นเขา เธอก็ดีใจปลื้มปีติอย่างมาก เธอรีบพุ่งเข้าสู่อ้อมอกเขาทันที

ลู่จึงเป็นอ้าแขนรับและกอดเธอเอาไว้แน่น

ไม่หนานก็ใช้ไม้ค้ำเดินออกมาตาแดงแล้วพูดว่า “ท่าน ประธานคะ ขอโทษด้วย ในครั้งนี้ฉันปกป้องคุณหนิงได้ไม่ดี

ลู่วิ่งเซินมองไปทางเขาและไม่ได้พูดอะไร เพียงพูดแค่ว่า “กลับไปแล้วค่อยว่ากันเถอะ”

ด้านของกู้ซื้อเนียน เขาไม่ได้ออกมาส่งวิ่งหนึ่ง

และผู้ชายอีกคนหนึ่งไม่รู้ว่าถูกเขาหลอกไปที่ไหน เพราะใน ขณะนี้ไม่อยู่ในบ้าน

ดังนั้นจึงเป็นและคนอื่นๆ จึงได้เดินทางออกไปอย่างราบรื่น

วิ่งหนึ่งและไม่หนานเดินขึ้นรถไปกับเขา เมื่อขึ้นไปบนรถแล้ว ท่าทางอันเย่อหยิ่งสูงส่งของลู่วิ่งเซินก็เปลี่ยนไปทันที

เขามองดูจิ่งหนึ่งด้วยท่าทางกระวนกระวายใจมองซ้ายมอง ขวาไปทั่วตัวด้วยความเป็นห่วง “เป็นยังไงบ้างครับ? บาดเจ็บ ตรงไหนหรือเปล่า? คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

จิ่งหนิงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที “ขอโทษนะคะ จิ่งเซิน ที่จริงแล้วครั้งนี้ฉันโกหกคุณ…….

มือของลู่จิ้งเซินหยุดชะงักลง
เขามองดูเธอแล้วตอบว่า “ไม่เป็นไรครับ

ที่จริงเขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าการที่จิ้งหนึ่งเดินทางไป ประเทศ ในครั้งนี้ ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องทางธุรกิจ

เขารู้ดีว่าปมในใจของเธอคืออะไร

แต่การที่เธอไม่พูดออกมานั้นแน่นอนว่าเธอคงมีเหตุผลส่วน ตัว เขาคิดว่า บางทีการที่เธอไปตรวจสอบด้วยตัวเองจะทำให้ เธอรู้สึกสบายใจขึ้น

แต่เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเธอระหว่างทาง เขาคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจิ้งหนึ่งจริงๆล่ะก็

เขาจะทําอย่างไร

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ