บทที่ 727 พวกเธอหลอกลวง

“อะไรนะ”

ทันใดนั้น ไม่หนานลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความตกใจ

แล้วจึงหนึ่งก็พยายามอีกครั้ง ใช้แรงผลักไปที่ประตู และพบว่า เปิดไม่ออกจริงๆ ไม่ใช่เพราะเธอตาฝาด

ถึงหน้าเจื่อนไป แล้วหันหลังเดินกลับไป

“ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างแย่ ฉันสงสัยว่า พวกเขาอาจจะรู้ แล้วว่าตัวตนของเราไม่ง่ายอย่างที่เราพูดก่อนหน้านั้น

โม่หนานสีหน้ากระวนกระวายเล็กน้อย แล้วจะทำอย่างไร

จิ้งหนึ่งเม้นริมฝีปาก เงียบไปครู่หนึ่ง

“อย่าเพิ่งใจร้อน ดูก่อนว่าพวกเขาจะทำอะไรแล้วค่อยว่ากัน ถ้าไม่ไหวจริงๆ………..

ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ต้องแข็งเจอแข็งละ

ไม่ว่าอย่างไร ในสถานการณ์ตอนนี้เธอกับโม่หนานจะแยก จากกันไม่ได้เด็ดขาด

ขณะที่คิด จึงหนิงก็นำแผ่นกระดาษที่วาดแผนที่บริเวณใกล้ เคียงที่ซ่อนอยู่มุมกำแพงออกมา มองดูอย่างละเอียด จากนั้น เอากระดาษเก็บไว้ในตัว
เธอพูดอย่างเคร่งขรึม”คืนนี้เราออกไปไม่ได้แล้ว รอดู สถานการณ์พรุ่งนี้อีกครั้ง แกจําไว้นะ พรุ่งนี้ตื่นมาแต่เช้า เราก็ แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าคืนนี้พวกเขาล็อกประตูจากข้างนอก ยังคง ทําตัวเหมือนเช่นเคย หากเห็นว่าไม่ปกติ ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ทำให้ พวกเขาสองคนสลบไปเลย มัดคนไว้ก่อน แล้วถ้าเราจะหนี ก็ ค่อยว่ากันอีกที

ไม่หนานรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ว่า ก่อนหน้านั้นแกบอกว่าไม่ ได้ไม่ใช่หรือ คนทั้งหมดแถวนี้ล้วนจะช่วยพวกเขาตามล่าเรา

จิ่งหนึ่งถอนหายใจ เมื่อก่อนคือเมื่อก่อน ตอนนี้คือตอนนี้ สถานการณ์ไม่เหมือนกัน เราก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

เธอพูดไป พร้อมกับเก็บสิ่งของที่พวกเธอจําเป็นต้องใช้หลาย อย่างในยามปกติ

เก็บไปด้วยก็พูดไปด้วย เมื่อก่อนคิดว่าอาจจะยื้อเวลาออกไป ได้เล็กน้อย รอให้แกรักษาอาการบาดเจ็บให้หายดีบ้าง แต่ตอน นี้ดูไปแล้ว พวกเขารู้ตัวตนของเราแล้ว ”

“หากพวกเขากลัวตัวเองเดือดร้อน ก็จะกำจัดเราให้หลุดพ้น จากมือพวกเขาก่อนอย่างแน่นอน เมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็จะตกอยู่ใน อันตราย เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาพวกนั้นจะเกิดขึ้น เราจะต้องเตรียม การโดยเร็วที่สุด ”

โม่หนานฟังไป ก็พยักหน้าอย่างแรง

หลังจากเก็บข้าวของเสร็จแล้ว จึงหนึ่งถึงหายใจแรงๆออกมา
แล้วก็นำดอกไม้ที่เก็บมาเมื่อตอนกลางวัน ใช้สิ่งของบดให้ เป็นผงรวมไว้ด้วยกัน จากนั้นให้โม่หนานหนึ่งห่อ ตัวเองเก็บไว้ หนึ่งห่อเล็ก

เธอกล่าวว่า “ฉันก็ไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งของนี้มันจะมีประโยชน์หรือไม่ ไม่ว่าอย่างไรเตรียมตัวไว้ก่อน ถ้าไม่ได้ผลก็ให้ใช้แทนปูนขาว แล้วกัน”

ไม่หนานพยักหน้า ทันใดนั้น ก็หยิบมีดเล็กเล่มหนึ่งออกมา จากใต้หมอนตัวเอง

จิ้งหนึ่งมองดูมีดเล็ก อย่างตกตะลึง

“แกไปได้จากที่ไหนมา

โม่หนานกล่าวอย่างไม่แคร์ว่า “พกติดตัวตลอดเวลาอยู่แล้ว”

จิ่งหนิง”? ? ? ”

“แกมีมีดเล่มหนึ่ง ฉันนอนกับแกมาตั้งนาน ทำไมฉันไม่รู้

เมื่อไม่หนานได้ยินเช่นนั้น ก็ยิ้ม ซ่อนไว้ในที่ใกล้ตัวที่สุด แก จะเห็นได้อย่างไร มีดเล่มนี้เมื่อพับเก็บแล้วจะเล็กมาก หากกาง ออก ใช้แทนกริชได้เลย ก่อนหน้านั้นฉันได้หาคนสั่งทำพิเศษขึ้น มา ปกติจะเหน็บไว้ที่เอว คนทั่วไปจะมองไม่เห็น

จิ่งหนิงพยักหน้า

เมื่อมีอาวุธป้องกันตัวแล้ว ในใจเธอก็จะรู้สึกปลอดภัยเพิ่ม มากขึ้น
แล้วกล่าวกับไม่หนานว่า “พรุ่งนี้เราเห็นโอกาสก็ลงมือ ห้าม วู่วามเด็ดขาด

ไม่หนานพยักหน้า”อืม ฉันรู้แล้ว”

หลังจากทั้งสองปรึกษากันเสร็จแล้ว รู้ว่าเวลานี้ แม้จะกังวลไป ก็ไม่มีประโยชน์ ทุกอย่างล้วนต้องรอฟ้าสว่างแล้วค่อยว่ากัน

ดังนั้น ก็นอนลงบนเตียงคุยกันสักพัก จากนั้นก็หลับไปด้วยกัน ขณะเดียวกัน ที่ห้องนอนชั้นล่าง

ป้ายังนั่งอยู่บนหัวเตียง ใช้แสงสว่างสลัวจากตะเกียงน้ำมัน ก๊าตซ่อมแซมเสื้อผ้าอยู่ตรงนั้น

ลุงสีดูดไปป์ยาสูบไปด้วย แล้วเดินกลับไปกลับมาอยู่ในบ้าน หลังจากเดินหลายรอบแล้ว ในที่สุดป้าก็อดไม่ได้ จึงเงย หน้ามองไปที่เขา แล้วกล่าวว่า “หยุดเดินได้แล้ว เดินจนฉัน ตาลายหมดแล้ว มองไม่เห็นรูเข็มแล้ว

ลุงสี่หยุดเดิน มองดูเธอ แล้วถามด้วยเสียงเย็นชา วันนี้เด็กผู้ หญิงสองคนนี้มีอะไรผิดปกติไหม ”

ป้าก้มหน้าเย็บผ้าไปแล้วตอบไปด้วยว่าจะมีอะไรผิดปกติได้ ล่ะ ก็แค่คุณหนูพันชั่งในเมือง ในใจมีแต่เรื่องโรแมนติกรักๆ ใครๆพวกนั้น ยังจะมีความผิดปกติอะไรได้อีก ”

ลุงสี่ครางอย่างเย็นชา

“แกอย่าถูกพวกเธอหลอกล่ะ ฉันจะบอกแกนะ พวกเธอไม่ใช่คนธรรมดาอย่างคุณหนู ในเมืองอะไรหรอก

เมื่อป้าได้ยินเช่นนั้น ก็ชะงักไปเล็กน้อย

เงยหน้ามองดูเขาอย่างไม่เข้าใจ

เห็นเพียงลุงสี่หลังจากพูดจบแล้ว ก็ดูดยาไปแล้วก็เดินไปมา ในห้องอย่างกังวล

ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงกล่าวว่า วันนี้ในหมู่บ้านมีคนมา เป็น คนจากข้างนอก”

ป้า ชะงักด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“ทำไมมีคนมาอีกแล้ว ใครหรือ

“ฮม ยังจะเป็นคนอะไรได้ “ลุงสี่ยิ้มเย็นซา”คนที่ตามหาพวก เธอไง”

ป้าสี่ประหลาดใจ

ถูกเข็มที่ติดอยู่ปลายนิ้วทิ่มเข้าโดยไม่ตั้งใจ ทันใดนั้นนิ้วมือ รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที

เธอร้องเสียงเบา ยกนิ้วขึ้นใส่เข้าไปในปาก ดูดไปหนึ่งที หลัง จากดูดเลือดออกแล้ว ถึงกล่าวว่า “ตามหากันเร็วเช่นนี้เลยหรือ”

ลุงสี่หันหน้ามองดูเธอ ด้วยสายตาที่ความหมายไม่ชัดเจน

“ไม่เพียงแต่เร็ว ยิ่งกว่านั้น คนพวกนั้นไม่ใช่คนธรรมดา แกรู้ ไหมว่าบนตัวพวกเขาพกอะไรด้วย
สีหน้าป้า งุนงง “อะไรหรือ

“ปืน”

เธอหน้าซีดด้วยความกลัว และเสียงอุทานออกมา แล้วจับไปที่ หน้าอกตัวเอง

สีหน้าของลุงสี่ก็ดูไม่ดี เดินไปมายิ่งกังวลมากขึ้น

“สองสาวนี้จะต้องไม่ได้พูดความจริงกับเราแน่นอน ผู้หญิง ธรรมดาสองคน ทำไมถึงมีคนถือปืนมาหาพวกเธอ ไม่แน่ว่า พวก เธออาจจะเป็นสายลับจากสงครามแนวหน้า กว่าเราจะหาชีวิต สงบสุขได้มันไม่ง่ายเลย ห่างไกลจากสงคราม วันๆอยู่แต่ใน หมู่บ้านนี้ จะให้คนมาทำลายสันติสุขแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว เรา จําเป็นต้องรีบจัดการพวกเธอซะ ”

ป้าสี่เม้นริมฝีปาก แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย

“จะจัดการอย่างไร คุณรับปากกับพวกซานมจื่อแล้วไม่ใช่ หรือว่าจะขายคนให้พวกเขา

“ขายให้พวกเขาไม่ได้อีกแล้ว ”

ขณะที่ลุงสี่พูด ทันใดนั้นก็หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วก็กล่าวด้วย เสียงเคร่งขรึมว่า “พวกเขาล้วนเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน หากคน พวกนั้นตามมา เห็นพวกเธอ เมื่อถึงเวลาจะนำพาหายนะมาสู่ หมู่บ้านได้ เราจําเป็นต้องคิดหาวิธีขายคนไปนอกพื้นที่ ”
ป้าสี่ขมวดคิ้ว

เธอเงยหน้ามองดูสามีตัวเอง เสนอความคิดเห็นอย่างกล้า

หาญ

“ถ้าไม่อย่างนั้น…..เราปล่อยพวกเธอไปเถอะ อย่างนี้จะ สามารถหลีกเลี่ยงความยุ่งยาก และก็สามารถ……….

“พูดไร้สาระ”

ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกลุงสี่ตัดบทแล้ว

เขาหันไปมองดูเธอด้วยความโกรธเคืองเล็กน้อย เนื้อที่ส่งถึง ปากแล้ว ตอนนี้แกบอกให้ฉันปล่อยพวกเธอไปหรือ นั่นมันเงิน หลายหมื่นหยวน เพียงพอสำหรับเราต้องหาหลายปีเลยนะ ปล่อยพวกเธอไปแล้วใครจะให้ชีวิตที่ดีอย่างนี้กับเราล่ะ”

เธอพึมพำเสียงเย็นชา “อีกอย่าง พวกเขาบุกเข้ามาเอง ไม่ใช่ ฉันไปหลอกล่อหรือลักพาตัวพวกเธอมา ของดีที่ส่งมาถึงหน้า บ้านแล้วถ้าไม่เอาก็เสียฟรี เรื่องแบบนี้ จะปล่อยไปไม่ได้ แน่นอน”