บทที่ 709 คนประหลาด

ก่อนจากไป เธออดไม่ได้ที่จะปลอบวิ่งหนึ่ง

“หนิงหนึ่ง ไม่ต้องคิดมากแล้ว มันอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในสองสามเดือนนั้น อย่างน้อยชีวิตปัจจุบันก็ ดีมาก ต่อให้มีอะไรเกิดขึ้นจริง ก็ไม่ส่งผลกระทบอะไรหรอก”

จิ้งหนึ่งพยักหน้าหงิก ๆ แล้วยิ้มให้เธอ

“ฉันเข้าใจแล้ว เธอรีบไปพักผ่อนเถอะ”

“อืม”

แล้วไม่หนานก็ออกไป

หลังจากที่เธอไปแล้ว ซึ่งหนึ่งก็นอนอยู่บนเตียงกว้างเพียง ลำพัง มองดูความมืดมิดในยามค่ำคืนที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ในหัว กลับไม่สามารถลืมภาพทรงจำไม่ปะติดปะต่อที่แวบเข้ามาได้

เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อนานมาแล้ว หลังจากที่เพิ่งถูกกู้ซื้อ เฉียนช่วยเหลือขึ้นมา หลังจากมีสติฟื้นขึ้นมา

ในเวลานั้น เธออยากรู้จริง ๆ เกี่ยวกับความทรงจำนี้ และ ต้องการคิดให้ออกว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น

แต่ในขณะนั้นเธออ่อนแอเกินไป ซึ่งนั่นทำให้เธอไม่มีกำลังที่ จะสามารถตรวจสอบสิ่งนี้ได้ ทั้งวันทำได้เพียงถูกขังอยู่ในการฝึกวันแล้ววันเล่า และไม่มีเวลาสําหรับตัวเองเลย

ต่อมาเมื่อเธอกลับประเทศ เนื่องจากยื่นเจือ หล่อนทุ่มเททํา ทุกอย่างเพื่อดูแลบริษัทให้เธอ

เห็นว่าธุรกิจมีประสิทธิภาพแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่

มาถึงจุดนี้ ท้ายที่สุดก็ไม่มีเวลาว่างเลยแม้แต่น้อย ที่จะคิด เรื่องของตัวเองอีกแล้ว

จิ่งหนึ่งหลับตาลง และถอนหายใจจากก้นบึ้งของหัวใจ โดยไร้ เสียงออกมา

พลิกตัวไปมา ถึงช่วงหลังเที่ยงคืนก็ผล็อยหลับไปจริง ๆ

ในค่ำคืนนั้น เธอฝันอีกแล้ว

ยังคงเป็นความฝันที่เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ฝัน ถึงการจมดิ่งลงสู่ก้นทะเล

ในฝันเธออยู่ในน้ำและจมดิ่งลงไปเรื่อย ๆ ลึกลงไปเรื่อย ๆ… จากนั้น ก็มีอีกมือหนึ่งคว้าเธอไว้อย่างแรง

เธอหันกลับมา และเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาที่คุ้นเคย แม้ใน น้ำจะมืดสลัว เขาก็ยังดูเปล่งประกาย

เธอพยายามส่ายหน้าอย่างสุดกำลัง ให้เขาปล่อยมือ

แต่เขาไม่ปล่อย เขาเพียงแค่กดริมฝีปากแน่น สีหน้าของเขา เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว
ตาของเธอเบิกกว้าง และไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นน้ำทะเล หรือน้ำตาที่ไหลลงบนใบหน้าของเธอ

ในท้ายที่สุด คลื่นลูกใหญ่ก็ซัดเข้ามา และทั้งร่างก็รู้สึกเหมือน ถูกคลื่นซักพาตัวออกไป

และมือที่โอบอยู่บนเอวก็คลายออก แต่เพราะไม่มีอะไรตั้งไว้ แล้ว เธอจึงถูกคลื่นซัดเข้าไปในก้นทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“อ๊าาา!”

จิ่งหนึ่งหอบหายใจเฮือก ลุกขึ้นนั่งบนเตียง

ข้างนอกท้องฟ้าสว่าง พบว่านี่เป็นเวลาเช้าแล้ว

และเธอ ที่ไม่ได้นอนสักชั่วโมงเลย ก็ต้องตกใจตื่นขึ้นเพราะ

ฝันร้าย

เธอหลับตาลง เช็ดเหงื่อเย็น ๆ จากหน้าผาก ยกผ้าห่มออก แล้วลุกขึ้น ออกไปเทน้ำกินหนึ่งแก้ว

พอกลับถึงห้อง เมื่อเวลา ก็เพิ่งเจ็ดโมงเช้าเอง

เนื่องจากเที่ยวบินเป็นรอบสิบโมงเช้า ดังนั้น เธอกับโม่หนาน จึงตกลงกันว่าพวกเขาจะตื่นเวลาเจ็ดโมงครึ่ง เก็บสัมภาระและ ออกไปด้วยกัน

ตอนนี้ ก็จวนจะถึงเวลาตื่นแล้ว

จิ่งหนึ่งก็จึงตัดสินใจไม่กลับไปนอนต่อ แต่ไปจัดแจงเปลี่ยน เสื้อผ้า แล้วเดินออกไปข้างนอก
เมื่อออกไปข้างนอก พบว่าไม่หนานก็ตื่นแล้ว

เมื่อเห็นเธอ ไม่หนานยิ้มและทักทายเธอ

“อรุณสวัสดิ์ เมื่อคืนนอนเป็นอย่างไรบ้าง หลับดีไหม?”

จิ่งหนึ่งรู้ว่าหล่อนกำลังกังวลเรื่องอาการปวดหัวกะทันหันของ เธอเมื่อวานนี้ ดังนั้นเธอจึงส่ายหัว “ดีมากเลย

เธอพูด พร้อมกับเหลือบมองดูเวลา

“ได้เวลาแล้ว พวกเราเก็บข้าวของเสร็จลงไปกินอาหารเช้า แล้วก็ค่อยออกไปกันเนอะ

“อืม”

ทั้งสองเดินไปที่ร้านอาหารชั้นล่างเพื่อกินอาหารเช้า หลังจาก กินเสร็จ จึงหนิงและโม่หนานก็ขึ้นเครื่องบินกลับไปยังประเทศจีน

เพราะต้องใช้เวลาเจ็ดชั่วโมงกว่าจะบินได้ครึ่งทาง ดังนั้น ทั้งคู่

จึงพากันพักผ่อน

จึงหนิงนอนไม่หลับเมื่อคืนนี้ เธอเลยใช้โอกาสนี้พักบนเครื่อง

บิน

ดังนั้น เธอจึงสวมผ้าปิดตา หลับตาและเริ่มเข้าสู่นิทรา

ห้องโดยสารเงียบมาก บางครั้งก็มีคนพูดเสียงพึมพำบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าเสียงดัง แต่กลับทำให้รู้สึกโล่งใจเล็ก น้อย

ก่อนขึ้นเครื่องบิน เธอส่งข้อความถึงลู่วิ่งเซิน โดยบอกเวลาเที่ยวและเวลาลงเครื่องของเธอเอง

วิ่งเป็นเมื่อถึงเวลามารับเธอสนามเจอน้อยเธอจะกลับมาวันดีใจกันมาก

จิ่งหนึ่งเอนตัวมุมปากกระตุกยิ้ม

ในเต็มเปี่ยมไปด้วยความสงบสุขและความผ่านไปครึ่งทาง หลับไปสองชั่วโมง เครื่องบินยังคงอยู่เหนือน่านชั้นสตราโตสเฟียร์ เธอเปิดม่านแล้วมองออกไป ทั้งหมด

ไม่หนาน

เมื่อรู้สึกว่าเธอตื่นไม่หนานก็ลืมตาและพูด“ยัง เหลือเวลาอีกชั่วโมง นอนต่อกันเถอะ

หนึ่งส่ายหน้า นอนแล้ว ไม่อยากนอนแล้ว

ไม่หนานเห็นเป็นเพื่อนเธอ

พนักงานหนิงไม่อยากอาหาร จึงไม่กิน

โม่หนานส่วนหนึ่ง และกับเธอว่า ครู่เห็นชาย สองคนเดินผ่านไปข้างหลัง เท้าข้างหนึ่งเอียงเล็กน้อย เมื่อมอง รูปร่าง

จิ่งหนิงตกตะลึง และถามอย่างเข้าใจ คนพิการเหรอ?มีอะไรแปลกล่ะ?”

ไม่หนานขมวดคิ้วนึกถึงเรื่องเมื่อครู่ แล้วส่ายหัวอีกครั้ง

“ฉันบอกไม่ถูก มันอาจจะเป็นแค่สัญชาตญาณ แต่พวกเขาไป ตรงนั้นแล้ว และมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรา ฉันเลยไม่สนใจ

จิ่งหนิงเงียบไปครู่หนึ่ง และสุดท้ายก็พูดว่า “ถ้าเธอคิดว่าคน คนนั้นมีปัญหาจริง ๆ เธอก็ควรบอกลูกเรือ เพื่อไม่ให้กระทบต่อ ความปลอดภัย”

ไม่หนาน พยักหน้า เหลือบมองพนักงานที่ส่วนท้ายของห้อง โดยสาร และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปพูดเดี๋ยวนี้”

“อืม”

จิ่งหนิงทำแบบนี้ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล

สิ่งสำคัญคือต้องรู้ว่าไม่หนานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างมืออาชีพ ด้วยวิสัยทัศน์ที่ มองสิ่งชั่วร้ายออก และที่ผ่านมากแทบไม่เคยมีปัญหาใด ๆ

ตอนนี้เธอได้เห็นแล้วว่าสองคนนั้นมีอะไรผิดแผกไป นั่น หมายความว่า พวกเขามีบางอย่างแปลกไปจริง ๆ

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าหมายถึงสิ่งไหน แต่ก็เกริ่นกับลูกเรือไปก่อน จะ ได้ไม่มีอะไรผิดพลาด

หลังจากที่วิ่งหนึ่งอธิบายกับโม่หนานเรียบร้อย ก็ไม่ได้คิด อะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก
เพราะนั่งเครื่องบิน ก็ต้องผ่านการตรวจสอบความปลอดภัย

อย่างเข้มงวดก่อนขึ้นเครื่อง ปกติแล้ว จะไม่มีปัญหาใหญ่โตอะไร เธอหลับตาลง และสืบต่อ แต่ในขณะนี้ เครื่องบินก็ถูกกระแทก อย่างกะทันหัน

จึงหนิงก็มีสติในชั่วพริบตา

มีผู้คนมากมายรอบตัวที่สังเกตรู้สึกถึงการกระแทกเล็ก ๆ นี้ ก็ ทยอยลืมตาขึ้นทีละคน และมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาด ใจ

จิ่งหนึ่งขมวดคิ้ว เธอจำได้ว่าเมื่อเช้านี้ตอนเธอออกไปข้างนอก เธอตั้งใจดูพยากรณ์อากาศและสภาพของเส้นทางส่วนนี้ แสดง ให้เห็นว่ามีเสถียรภาพมาก ไม่มีอันตรายแน่นอน

ถ้าอย่างนั้นเมื่อครูเกิดอะไรขึ้น?

ในเวลานี้โม่หนานก็กลับไปบอกลูกเรือเกี่ยวกับสองคนนั้น จึง ไม่อยู่ตรงนี้

เธอนั่งอยู่คนเดียวตรงที่นั่ง และไม่รู้ว่าทำไม จู่ ๆ ก็รู้สึกใจสั่น

จิ่งหนิงไม่ใช่คนที่ชอบกระต่ายตื่นตูม หลายปีมานี้กับเรื่อง พายุฝน ไม่นานเธอก็คุ้นชินแล้ว

แถมยังฝึกฝนตัวเองให้ไม่สะทกท้าน อย่างน้อยก็นับว่าเป็นอารมณ์นิ่ง ๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ