บทที่ 696 ท่องเที่ยวรอบโลก

แต่เฟิง เขากลอกตา และเอนตัวเข้าไปยิ้มว่า “พ่อครับ แม่ ครับ วันนี้พวกคุณถูกหวยหรอ”

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นและถามด้วยความแปลกใจว่า “คุณ

หมายความว่าอย่างไร

“ถูกหวยใหญ่อะไร”

เพิ่งยิ้มอย่างมีเจตนาไม่ดีอะไรสักอย่างว่า “เฮ้ ทำไมคุณสอง คนกดแน่นขนาดนี้ เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนีไป ดูแปลกนะ”

เฟิงยี่

เฟิงสิงลัง”.…..”

ตู้กูยิง”……”

ทั้งสองผละออกจากกัน โดยพร้อมเพรียงกัน เฟิงสิ่งลังไอเบาๆ สีหน้าดูแบบไม่สบายใจ แล้วเขาก็จ้องมองเขาอีกครั้ง

“พูดบ้าอะไรเรากำลังดูละครอยู่

ฟังพยักหน้าเมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“โอ้ กำลังดูละคาอยู่หรอ แต่ผมคิดว่าถ้าดูละครไม่ต้องกด แน่นขนาดนั้นก็ได้มั้ง

ตู้กูยิงทนไม่ไหว ยกมือขึ้น คว้าหมอนแล้วขว้างใส่เขา
“พูดมาก ไปล้างมือ อย่ามายุ่งเรื่องผู้ใหญ่”

เฟิงยี่หยิบหมอน รู้ว่าตัวเองทำให้แม่โกรธแล้ว และก็หุบปาก ไป ยิ้มๆและพูดว่า”โอเค ผมกลับแล้วนะ”

พอพูดจบก็หนีไปทันที

เมื่อเขาและเพิ่งเหยี่ยนออกมาหลังจากล้างมือ พวกเขาก็เห็น ว่าพ่อแม่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารแล้ว

อาหารเย็นได้อยู่บนโต๊ะแล้วและอาหารมื้อนี้ดูน่ากินและ สวยงามกว่าปกติมาก

เฟิงยี่ยังสังเกตว่าอาหารหลาย ๆ จานเหมือนฝีมือของแม่ท

ตาเป็นประกายไป

ความรู้สึกของเขาไม่ได้ผิด วันนี้จะมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น

แม่เขาไม่ได้ทำอาหารบ่อย แต่วันนี้ทำอาหารเอง

นึกถึงความใกล้ชิดของคนสองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเมื่อกี้ เฟิง มีความคลุมเครือ ในใจอย่างคลุมเครือ

ในอีกฝั่ง เฟิงเหยี่ยนก็รู้สึกถึงความแปลก

แม้ว่าจะอยู่ต่อหน้าเฟิง เขาไม่อยากยุ่งกับเขา จึงไม่ยอมรับ แต่จริงๆ แล้ว เขามองออกได้ วันนี้ ไม่ว่าจะเป็น กูยิง หรือ เฟิงสิ่งลัง ทั้งสองคนก็แตกต่างกับปกติ

แต่ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้ชัดเจนว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดี ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวล

และก็ไม่รีบร้อนด้วย เพราะพวกเขาเรียกตัวเขาเองกับเฟิงยี่ กลับมากะทันหัน ก็เพื่ออยากบอกพวกเขาแหละ

หลังจากทั้งสองนั่งข้างบนโต๊ะแล้ว เพิ่งสิ่งลังก็สั่งให้ใครบาง คนเปิดขวดไวน์และรินไวน์ให้แต่ละคน

และก็เทไวน์ให้กูยิงด้วย เฟิงสิ่งลังดื่มเหล้าไม่ได้ ก็เลยใช้น้ำ แทน

“ให้พวกคุณกลับมาวันนี้ เพราะครอบครัวทั้งสี่คนไม่ได้อยู่ พร้อมหน้าพร้อมตามานานแล้ว”

“ได้ยินว่าอานเฉียวไปเรียนที่ต่างประเทศแล้ว จึงไม่ได้อยู่บ้าน ลั่วเหยาติดถ่ายละครอยู่ใช่ไหม”

เมื่อเฟิงได้ยินเขาถามแบบนี้ เขาพยักหน้าอย่างเรื่อยๆ “ใช่

เธอไปเมืองฝั่งใต้แล้ว ไม่ได้อยู่เมืองหลวง”

เฟิงสิงลัง “เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ตอนแรกผมยังอยากจะบอก ให้เธอมากับอานเฉียว แต่พวกเขาไม่อยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่เป็นไรไว้ คราวหน้ากันนะ”

ตอนเขาพูด สายตาของเขาก็ไม่เหลือบไปมองยิ่ง

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอไม่ได้แสดงสีหน้าแบบไม่ดีใจ เธอ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จากนั้นเขาก็พูดต่อ: “นอกจากอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาในครอบครัวแล้ว พ่อกับแม่ยังมีเรื่องอยากจะประกาศให้พวกคุณ ทราบด้วย”

เมื่อเฟิงยี่และเฟิงเหยี่ยนได้ยินแบบนี้ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะ หยุดสักครู่และวางตะเกียบลงมา

“เรื่องอะไรครับ”

เฟิง ถาม

เฟิงสิ่งลังยื่นมือออกไป จับมือกูยิงไว้แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พ่อกับแม่ตัดสินใจแล้วว่าเมื่ออาการบาดเจ็บพ่อหายดี เราจะไป เที่ยวรอบโลกกัน ในอนาคตจะให้พวกคุณมาบริหารและดูแล กิจการทั้งหมดของครอบครัวและบริษัท พวกคุณต้องเบิกรับ ความรับผิดชอบเรื่องนี้ไว้ไม่เข้าใจตรงไหนโทรหาฉันหรือถาม ตาก็ได้! จากนี้ไปครอบครัวนี้ต้องให้พวกคุณมาดูแลแล้วนะ”

เฟิงยี่และเฟิงเหยียนต่างก็ตะลึงกันหมด

พวกเขาไม่นึกเลยว่าเรื่องที่พ่อจะประกาศเป็นเรื่องนี้

เฟิงเหยี่ยนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ หลังจากเพิ่งตอบสนอง มา เขาลุกขึ้นและพูดด้วยตกใจ”คุณสองคนจะไปเที่ยว แถมยัง เป็นเที่ยวทั่วโลกหรอ ทำไมกะทันหันอย่างนี้”

ตู้กูยิงกลอกตาเขา

“กะทันหันอะไรกัน เราคิดตั้งนานแล้วอยากไปเที่ยว ก็เป็น เพราะว่าไอ้เด็กเวรสองคนแหละลากตัวเราอยู่ไปไม่ได้”
เพิ่งเคยชินกับการถูกแล้ว ดังนั้นไม่ว่าแม่เขาว่าอะไรเขาก็ ไม่สน

เฟิงเหยี่ยนเป็นคนที่เชื่อฟังพ่อแม่และมีมารยาทตั้งแต่ยังเด็ก เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเรียกว่าไอ้เด็กเวร ใบหน้าของเขาแข็งที่อ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เฟิงยี่ยิ้มและพูดว่า “ได้ได้ได้ พวกคุณไปเถอะ ผมแค่รู้สึกว่า กะทันหันไปหน่อย เลยรู้สึกงงๆ ”

ตู้กูยิงยิ้มแบบเย็นชา

“ทำไม มันสายเกินไปหรอที่ฉันบอกคุณตอนนี้ หรือว่าฉันกับ พ่อคุณจะไปไหน ต้องทักทายและบอกคุณล่วงหน้าสองสามเดือน หรอ”

เฟิง กลัวปากร้ายของแม่

เขารีบยกมือยอมแพ้และขอร้อง “ไม่กล้า ไม่กล้าแตกขนาด คุณเต็มใจจะบอกผม ผมดีใจมากอยู่แล้ว พ่อแม่พวกคุณไม่ต้อง เป็นห่วง ผมกับพี่ชายต้องดูแลบ้านและบริษัทให้ดีในช่วงที่พ่อ กับแม่ไม่อยู่ ต้องไม่เกิดปัญหาอะไรแน่นอน ”

คราวนี้ เฟิงเหยียนไม่ได้โค่นล้มเขา

และพยักหน้าเห็นด้วย

มองดูพ่อกับแม่อย่างจริงจัง และพูดว่า”พ่อแม่ พวกคุณทำงาน หนักมาหลายปีแล้ว คราวนี้ออกไปเที่ยว เที่ยวให้สนุกนะ ไม่ต้อง กังวลเรื่องที่บ้าน”
เฟิงสิงลังพยักหน้าและยิ้ม “เอาล่ะ มีค่าพูดของคุณแบบนี้ พ่อ ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกและแหละ”

ตู้กูยิงเป็นคนที่พูดแล้วทำ มีนิสัยตรงไปตรงมา

พอตัดสินใจจะไปเที่ยวรอบโลก ก็เริ่มจัดเส้นทางทันที

เพราะว่าถ้าพวกเขาอยากจะเที่ยวรอบโลก ต้องเตรียมพร้อม สําหรับทุกอย่างและจัดการหลายๆ เรื่องด้วย ก็ไม่ใช่อยากไปก็ ไปทันที

ดังนั้นในช่วงที่เฟิงสิงลังรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ เธอจึงไป จัดการเรื่องเหล่านี้ เพื่อไม่ชักช้าเรื่องใด

หลังจากจัดการทุกอย่างและรายละเอียดเรียบร้อยแล้ว ร่าง กายของเฟิงสิ่งลังก็เกือบจะหายดีแล้ว

เนื่องจากการผ่าตัดของแพทย์ประสบความสำเร็จมาก จึงไม่มี

ผลอะไรที่ตามมา

ทั้งสองกล่าวคำอำลากับลูกๆ และเพื่อนๆ และออกเดินทาง โดยเครื่องบินในวันเดียวกัน

วันนั้น เฟิงและเฟิงเหยี่ยนไปส่งพวกเขาไปที่สนามบิน เมื่อ เห็นพวกเขาจากไป เฟิงยังถอนหายใจและถามเฟิงเหยียนว่า

“พี่ครับ เมื่อไหร่เราถึงจะเท่เหมือนพ่อแม่ได้อยากไปเที่ยวก็ไป โรแมนติกมาก”

เฟิงเหยี่ยนหันหน้ามองเขา ในสายตามรังเกียจสักอย่าง
“กับคุณหรอ ช่างมันเถอะ ชีวิตนี้ก็ไม่อยาก

เมื่อเห็นหลังพี่ชายของเขาจากไป เขาก็ส่งเสียงอย่างไม่ พอใจ จากนั้นยกกำปั้นขึ้นแล้วแกว่งไปในอากาศ

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดอย่างไม่ยอมแพ้ว่า” ใครอยากกับ

คุณ ผมหมายถึงภรรยาของผม”

คืนนั้น หลังจากที่เพิ่งกลับบ้าน เขาก็ไปคุยเรื่องนี้กับถังลั่ว เหยา

ละครใหม่ของถังลั่วเหยาปิดก้อง และเป็นเรื่องยากที่จะได้พัก สองสามวันในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

เมื่อได้ยินว่าพ่อแม่ขึ้นเครื่องบินอย่างปลอดภัยแล้ว เฟิงเหยี่ย นก็พยักหน้าและพูดว่า “ฟังดูก็โรแมนติกนะ แต่ระหว่างทาง น่า จะมีอันตรายมากมายเกิดขึ้น อย่าลืมโทรไปเป็นห่วงพวกเขา และให้ความสนใจกับความปลอดภัยของพวกเขาด้วย