บทที่ 695 ไม่ค่อยปกติ

“ในโลกนี้ มีผู้ชายผู้หญิงมากมายที่รักกันแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ เช่น เงินเหวินจวินแม้ว่าเขาจะอยู่กับหว่านยี่สิบหกปี แต่เธอก็ไม่ เคยมีเขาอยู่ในใจ”

“พวกเราถือว่าโชคดีมาก เพราะเรารักซึ่งกันและกัน แล้วยังได้ อยู่ด้วยกันอีก ถึงแม้ว่าจะเจออุปสรรคมากมายแต่ก็ไม่มีการแยก จากกันอย่างแท้จริง”

“มันเคยเป็นเพราะความขี้ขลาดของผมเอง ที่ทำให้หัวใจของ เรามีช่องว่างเกิดขึ้น

“ตอนนี้ ผมกล้าพูดความในใจของผมออกมา หวังว่าเราจะ

สามารถลบช่องว่างเล็กๆ นั้นได้ ให้หัวใจที่แท้จริงของซึ่งกันและ กันนั้นเชื่อมโยงกัน ยิงยิง คุณยินดีที่จะยอมรับคำขอโทษของผม หรือเปล่า? ”

หลังจากที่ผู้ชายพูดจบ เขาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง รอคอยคำ

ตอบจากเธอ

ตู้กูยิงมีความรู้สึกที่ซับซ้อน

มีทั้งความอ่อนไหว และมีทั้งความเศร้า ความรู้สึกประเด ประดังเข้ามาพร้อมกันหมด

น้ำตาเธอคลอที่ดวงเธอของเธอ ไม่ได้มองเขา แต่ก็กลั้นน้ำตา

ที่ไหลลงมาไว้ไม่อยู่
พอเฟิงสิ่งลังเห็นเธอร้องไห้ ทันในนั้นก็เอ็นดูเธอขึ้นมา เขารีบหยิบทิชชูออกมาเช็ดน้ำตาของเธอ

“ที่รัก ผมขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่รู้ว่า คุณได้รับความคับข้องใจมากมาย ในใจคุณตลอดหลายปีที่ผ่าน มา ผมคิดว่าเรื่องนี้จะค่อยๆ ผ่านไปอย่างช้าๆ

ขณะที่พูดนั้น ยิ่งพูดยิ่งโทษตัวเอง

แค่รู้สึกว่า หลายปีมานี้ไม่เคยได้ทำหน้าที่ของคนเป็นสามีเลย ถึงปากจะบอกว่าจะรักเธอในทุกวิถีทางที่ทำได้ ดูแลเธอ และ ป้องกันไม่ให้เธอถูกทำร้ายในชีวิต

แต่ในความเป็นจริงกลับทําอะไรไม่ได้เลย

ตู้กูยิงร้องไห้ไปด้วย เช็ดน้ำตาด้วยทิชชูไปด้วย

หลายปีแห่งความเศร้าโศกและความคับข้องใจ ราวกับว่าได้ ฟังคำพูดจากความในใจของเขาแล้ว ทันใดนั้นก็ระบายออกมา หมด

ผ่านไปสักพัก เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้

ทําเสียงหวือแล้วพูดว่า : “โอเค ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

เฟิงสิ่งลังมองดูเธออย่างกังวลใจ

ตู้กูยิงเหลือบมองเขา ดวงตาทั้งสองต้องกัน เธอสามารถมอง เห็นความจริงใจและความกังวลของชายคนนั้นได้อย่างง่ายดาย
ที่ก้นบึ้งของหัวใจเหมือนถูกบางสิ่งสัมผัสเบา ๆ ด้วยอุณหภูมิ อันอบอุ่น

ทันใดนั้นเธอยิ้มจางๆ

“ที่คุณพูดเมื่อกี้เป็นความจริงทั้งหมดเหรอ?

”

เฟิงสิ่งลังพยักหน้าอย่างหนัก จากนั้นยกมือขวาขึ้นอีกครั้ง “ผมสาบาน มันคือคำพูดที่จริงใจที่สุด

ตู้กูยิงหลับตาลงเล็กน้อยและเงียบไปครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน ก็พูดว่า “เอาล่ะ ยอมรับคำขอโทษของคุณ ฉันยกโทษให้คุณแล้ว”

เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมา เพิ่งสิ่งลังก็เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ สายตา

จากนั้น จากใบหน้าที่ไม่เคยเปลี่ยนสีหน้ากับธุรกิจนับหมื่น ล้าน แต่ทันใดนั้น ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงดอกไม้แห่ง ความปีติยินดีเบ่งบาน

เขาวิ่งไปที่เธอ และกอดกูยิง กอดเธออย่างหนักแน่นอีกครั้ง

หนึ่ง

พูดด้วยความรู้สึกกระตือรือร้นและตื่นเต้นว่า: “ที่รัก ขอบคุณนะ”

กูยิ่งรู้สึกทึ่งกับการกระทำที่เปลี่ยนไปอย่างมากของเขา และ หลังจากรู้สึกตัว เขาก็รีบพยุงเขาขึ้นอย่างรวดเร็ว
อดไม่ได้ที่จะด่าเขา: “คุณกำลังทําอะไรอยู่น่ะ? ไม่อยากมี ชีวิตแล้วหรือยังไง? กลับไปนั่งลงเดี๋ยวนี้”

ร่างกายของเฟิงสิงลังยังไม่หายดี หมอได้เตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าไม่ควรเคลื่อนไหวขนาดใหญ่หรือเดินไปมา มิฉะนั้นจะโดน บาดแผลได้ง่ายและทำให้แผลที่กำลังจะสมานกลับมาเปิดอีก ครั้ง

ดังนั้น ในช่วงเวลานี้ แม้ว่าเพิ่งสิ่งลังจะพักผ่อนอยู่ที่บ้าน แต่ สมาชิกในครอบครัวของเขาก็ระมัดระวังตัวอยู่เสมอ

อย่าพูดว่าให้เขามีการเคลื่อนไหวขนาดใหญ่เลย แม้ว่าเขาจะ เปลี่ยนเสื้อผ้า ก็เป็นกูยิงที่ช่วยเขาเปลี่ยนทุกวันเป็นการส่วนตัว

ก็เพราะกังวลถ้าหากเขาเปลี่ยนด้วยตัวเองแล้ว จะไปโดน

บาดแผล และเกิดอุบัติเหตุ

แต่ตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ตื่นเต้นมากจนไม่สนใจแม้แต่ร่างกาย ของเขา เขากระโดดตรงมาที่เธอ

ตู้กูยิงทั้งมีความสุข ทั้งทุกข์ใจ และวิตกกังวล กลัวว่าบาดแผล

ของเขาจะเป็นอะไรมาก

เฟิงสิ่งลังปล่อยเธอ จากนั้นกลับไปนั่งบนรถเข็นและพูดด้วย รอยยิ้มว่า “ผมไม่เป็นไร คุณไม่ต้องกังวลมากเกินไปหรอก”

กูยิงจ้องมาที่เขา “คุณบอกไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรเหรอ? แผล ร้ายแรงขนาดนั้นมันใช่เรื่องล้อเล่นเหรอ? คุณคิดว่าชีวิตคุณ ยาวนานเกินไปใช่ไหม? ”
เฟิงสิงลังโดนเธอบ่นจนจมูกและไม่กล้าพูดอะไร

ตู้ยิงเรียกคนใช้และพูดว่า รีบเข็นแล้วเรียกหมอดูอาการของเขาหน่อย

คนใช้ตอบตกลงแล้วจากไป

ตอนหมอมาแล้ว

เขาถอดผ้าก๊อซออกและตรวจบาดแผลอย่างละเอียด และ พบแม้เคลื่อนไหวในตอนใหญ่มาก แต่บาดแผลเลยสักนิด

เฟิงสิงลังค่อยโล่งใจมาหน่อย

จากนั้นเขายิ้มให้กูครั้งและพูดดูสิ ผมบอกเป็นไร น่ะกังวล

ตู้ยิงจ้องมาเขา แต่พูดอะไร กลับให้ส่งหมอออก

ถูกเขาก่อเรื่องขนาดนี้ ทั้งอาบแดดต่ออีก

กูยิ่งมองเวลามันอาหารกลางวันของวันนี้

โดยปกติแล้วเธอไม่เข้าห้องครัวทำอาหารด้วยตัวเอง แต่ เพราะวันนี้อารมณ์ดี เลยห้องครัวโชว์ฝีมือสักหน่อยไม่เลว

เฟิงสิงลังมองเธอกลับเข้าไปในห้องครัว ด้วยรอยยิ้มร่าเริง ใบหน้าของเขา
ในตอนกลางคืน เมื่อเฟิงเหยี่ยนและเฟิงยี่ถูกเรียกกลับโดย พวกเขา ทันทีทีพวกเขาเข้าไปในบ้าน พวกเขารู้สึกว่าบรรยากาศ ที่บ้านแตกต่างกันเล็กน้อย ในวันนี้

ในวันปกติ ภาพที่พวกเขากลับมาเห็น คือพ่อของพวกเขานั่ง บนโซฟาในห้องนั่งเล่นอ่านหนังสือพิมพ์ และแม่ของพวกเขา กำลังดูแลผิวของตัวเองที่ชั้นบนอยู่

ไม่ก็แม่จะดูทีวีบนโซฟาในห้องนั่งเล่น และพ่อก็อ่าน หนังสือพิมพ์ในห้องอ่านหนังสือของเขา

สรุปก็คือ แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ทะเลาะกัน แต่พวกเขาจะไม่อยู่ ในห้องเดียวกันเหมือนที่เป็นอยู่วันนี้

แต่วันนี้กลับต่างออกไป ไม่เพียงแต่จะอยู่ในที่เดียวพร้อมกัน ยังนั่งบนโซฟาและดูทีวีด้วยกันอีกด้วย

เฟิงยี่เหลือบมองดูละครที่เล่นในทีวี มันเป็นละครรุ่นเยาว์จริงๆ

เมื่อมองไปที่พ่อของเขาอีกครั้ง แขนของเขาโอบกอดแม่ของ เขาด้วยความเอร็ดอร่อย เขารู้สึกราวกับว่าเขาเห็นสัตว์ ประหลาดเท่านั้น และภาพมุมมองก็แตกสลาย

“พี่ครับ หยิกผมเร็วๆ ดูสิว่าผมฝันไปหรือเปล่า”

เฟิงเหยี่ยนไม่ลังเลเลยสักนิด และหยิกเขาแรงๆ อย่างไม่เกรง อกเกรงใจ

“โอ๊ย!”
เฟิง เจ็บจนกระโดดขึ้นมา

“พี่! พี่หยิกจริงๆ เหรอ!”

เฟิงเหยี่ยมเหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบา “ก็ให้พี่หยิกเองไม่ใช่ เหรอ”

เฟิง : “.………….

ไม่มีไรจะพูดจริงๆ! เขาโบกมือ “ช่างเถอะๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหาเรื่องกัน ขณะที่กำลังพูด เขาจึงชี้ไปที่คนสองคนที่นอนอยู่บนโซฟา อย่างเงียบๆ แล้วกระซิบว่า : “ดูนั่นสิ วันนี้มีอะไรผิดปกติหรือ

เปล่า? ”

เฟิงเหยี่ยนสีหน้าไม่เปลี่ยน และก้าวเข้าไปข้างในพร้อมกับพูด ว่า : “มีอะไรผิดปกติ? พี่คิดว่ามันเป็นเรื่องปกตินะ”

พูดจบ คนก็ก้าวเข้ามาในบ้านแล้ว

เฟิงตะโกนอย่างรวดเร็ว: “เฮ้ พี่ อย่า…”

อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปแล้ว ที่จริงเสียงของทั้งสองก็มา ถึงหูของกูยิงและเฟิงสิ่งลังตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว

เงยหน้าขึ้น พอเห็นพวกเขากลับมาก็พูดว่า “กลับมาแล้วเห รอ? ไปล้างมือเตรียมกินข้าวเย็นกัน

เพิ่งเหยียนพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นหันหลังเดินไปยังห้องน้ำที่ อยู่ด้านหลัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ