บทที่ 691 เริ่มด้วยความเข้าใจผิด

ในตอนแรก เฟิงสิ่งลังยังคงลังเล เมื่อเขาต้องตัดสินใจกับสิ่งนี้ สาเหตุที่ลังเลตัดสินใจไม่ได้ ก็เพราะคนขับรถคนนั้น

คนขับรถคนนั้นอยู่กับเขามาหลายปี และทำงานได้ดีมาโดย ตลอด เขาไม่ต้องการให้คนขับรถเสียสละชีวิตเปล่า ๆ เมื่อเกิด เหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น ไม่มีการตัดสินใจที่ยุติธรรมได้เลย

แต่หลังจากนั้น เขาก็คิดได้

สำหรับการตัดสินใจที่ยุติธรรมนั้น ถึงแม้ว่าจะยุติธรรมแล้ว พอคนตายจากไปก็มองไม่เห็นอยู่ดี

สิ่งที่สำคัญคือ ช่วยเขาดูแลครอบครัวของเขา และอย่าปล่อย

ให้ครอบครัวของเขาได้รับอันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น

สำหรับเงินเหวินจวิน ทางนี้ ณ ตอนนี้ตระกูลเฟิงทำอะไรเขาไม่ ได้ แต่ไม่ช้าก็เร็วแค้นนี้ต้องได้รับการแก้แค้นแน่นอน

พอนึกถึงจุดนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะมีแววตาที่มีท่าทีเคร่งขรึม แต่นั่นเป็นเพียงครู่เดียวเท่านั้น และไม่นานก็หายไป ตามด้วย มีท่าทีที่อ่อนโยนเหมือนเดิม

เขามองเฟิงเหยี่ยนที่อยู่ข้างๆ และกล่าว: “ตอนนี้ก็ไม่มีเรื่อง อะไรแล้ว มาเล่นหมากรุกกับพ่อเถอะ”
ทักษะหมากรุกของเฟิงเหยียนนั้นเขาสอนด้วยเองกับมือ ตอน นี้ก็ได้แซงหน้าเขาไปแล้ว

แต่เฟิงสิงลังและสไตล์การเล่นหมากรุกของเขาแตกต่างกับ เขาอย่างสิ้นเชิง เพิ่งเหยี่ยนจะเป็นฝ่ายบุกมากกว่า แต่เฟิงสิ่งลัง

จะป้องกันได้ดีกว่า

ฉะนั้น พอทั้งสองได้จดจ่อกับการเล่นอย่างจริงจังแล้ว ก็แบ่งไม่ ออกแพ้ชนะด้วยซ้ำไป

เฟิงเหยียนเห็นเขากระฉับกระเฉง ก็ไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้า ตอบตกลง

นำกระดานหมากรุกและตัวหมากรุกออกจากตู้ข้างๆ แล้วทั้ง สองคนก็นั่งลง และได้เล่นหมากรุก

ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ในการจบเกมหมากรุกนี้

ตอนจบคือเฟิงเหยี่ยนชนะ

เฟิงสิ่งลังมองดูกระดานหมากรุกที่ไม่เหลือเม็ดหมากรุกของ ตัวเองเลยสักนิด จึงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“คนเราต้องการยอมรับว่าแก่แล้วจริงๆ ตอนนี้พ่อเอาชนะลูก ไม่ได้แล้วละ”

เฟิงเหยี่ยนหัวเราะและพูดว่า : “พ่อควรจะดีใจนะ นี่เพราะพ่อ สอนมาอย่างดีต่างหาก”

พอได้ยินคำนี้ เฟิงสิ่งลังยิ้มตาหยี พยักหน้า “ใช่ แม้ว่าคลื่นหลังของแม่น้ำแยงซีจะผลักคลื่นหน้า ถ้าไม่มีคลื่นหน้าเช่นนี้ คลื่น หลังจะไม่สามารถผลักขึ้นได้ใช่ไหมล่ะ?”

เฟิงเหยี่ยนพยักหน้าตาม

“ใช่ๆๆ พ่อพูดถูกหมด

ขณะที่เขาพูดนั้นก็ได้มองดูเวลา และพูดว่า : “ใกล้หมดเวลา แล้ว ไปกันเถอะ”

เฟิงสิ่งลังถึงจะหุบยิ้ม และให้เขาเป็นตัวเองเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น และเวลานี้ เป็นเหวินจวิน ยังคงนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผ่านไปครึ่งชั่วโมง อันที่จริงในใจเขาก็มีคำตอบเป็นที่

เรียบร้อยแล้ว

แต่สุดท้ายก็ยังไม่พอใจเล็กน้อย

ฉะนั้น เมื่อเห็นเฟิงสิงลัง ประโยคแรกของเขาไม่ใช่เห็นด้วย กับคำขอของเขา แต่กลับถามว่า: “คุณสงสัยฉันเรื่องนี้ได้ยังไง? เพียงเพราะฉันชอบ หวานหวาน”

เฟิงสิ่งลังคาดไม่ถึงว่าผ่านไปตั้งหลายชั่วโมงแล้ว เขาก็ยังคง คิดไม่ได้

ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ทำได้เพียงพูดเรื่องจริงที่เห็นเขา ตั้งแต่แรก ในวันนั้นออกมา

เงินเหวินจวิน ไม่คาดคิดว่าจะเป็นแบบนี้

มันเป็นเพียงความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้เรือพลิกคว่ำในรางน้ำ

เขาหัวเราะอย่างขมขื่นราวกับดูถูกตัวเอง และพูดว่า ” โอเค ผมยอมรับว่าผมทำอย่างนั้น

ขณะที่เขาพูด ก็เงยหน้าขึ้น จ้องมองเชิงสิ่งลังอย่างโกรธเคือง

ด้วยสายตาที่เหมือนไฟคบเพลิง

“แต่รู้ไหมว่าทำไมผมถึงทำอย่างนี้

เพิ่งสิ่งสังขมวดคิ้ว พยักหน้า แล้วมีสีหน้าที่ตั้งใจฟังด้วยความ เคารพนับถือ

“เพราะคุณมันเจ้าเล่ห์เกินไป!

บนใบหน้าของเวินเหวินจวินนั้น จู่ๆก็แสดงท่าทางชั่วร้ายออก

มา

เขามองไปที่เฟิงสิ่งลังและเยาะเย้ย “ภายนอกแสร้งทําเป็นว่า สุภาพเรียบร้อย แต่ในความเป็นจริงเป็นคนเห็นแก่ตัวมากที่สุด ในตอนนั้นที่คุณทิ้งหวานหว่าน แล้วไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ความ เป็นจริงแล้วคุณก็แค่เห็นว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของ ตระกูล กู แต่หวานหวาน เป็นแค่ลูกบุญธรรมไม่ใช่เหรอ?”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมคุณต้องไปยุ่งกับเธอด้วย? คุณทำให้ เธอตกหลุมรักคุณ ปล่อยให้เธอทำผิดหรือกระทั่งทำลายชีวิต เธอ?”

“คุณรู้มั้ยว่าหลายปีนี้เธอใช้ชีวิตยากมากแค่ไหน? กับการ ร้องไห้เสียใจทั้งวันทั้งคืน คุณรู้มั้ยว่าเพื่อจะชดใช้แล้ว เธอทำเพื่อภรรยาของคุณแล้วได้นำแผ่นจารึกอายุยืนตั้งในวัดเช่นกัน เพื่อ ชดเชยความผิดพลาดที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรก?”

“เรื่องทั้งหมดนี้เกิดเพราะคุณทั้งนั้น ฉะนั้น เพียงแค่คุณตาย จากไป บางทีเรื่องทั้งนี้อาจจะหายไปก็ได้”

“เธอก็ไม่ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดทุกวัน และไม่ต้องเห็นคุณกับผู้ หญิงคนนั้นมีความรักต่อกัน แต่ตัวเองกลับมานั่งเสียใจอย่างนี้

“เฟิงสิ่งลัง คุณแสร้งทำเป็นสุภาพบุรุษ แต่ที่จริงแล้ว คุณเป็น คนแย่มากๆคนหนึ่ง ที่ปากไม่ตรงกับใจ! ความรักที่ลึกซึ้งของ หวานหวานที่มีต่อคุณนั้นไร้ประโยชน์สิ้นดี!”

เฟิงสิ่งลังกับเฟิงเหยี่ยนฟังเขาพูดจบ อึ้งอยู่ที่เดิมอยู่สักครู่ คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะพูดคำพวกนี้ออกมา

เห็นแต่ เงินเหวินจวินในขณะนี้ เขาสูญเสียความสง่างาม

เรียบร้อยของวันปกติไปอย่างสิ้นเชิง นั่งอยู่ที่นั่นแล้วทั้งตัวถูกมัดด้วยเชือก ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าบน

ร่างกายหรือสีหน้าของเขา ก็ดูเหมือนคนจรจัดที่ใกล้จะบ้า เฟิงสิงลังเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ “ผมไม่รู้ว่าพวกคุณคิดอย่างนั้น เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย และฟังดูไม่ค่อยมีความสุขนัก เฟิงเหยี่ยนขมวดคิ้ว

เขาไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น
บางส่วน ก็เพียงแค่ได้ยินเรื่องเล่ามาเอง ฉะนั้น ณ เวลานี้ เขาก็พูดอะไรไม่ได้

เห็นแต่เพิ่งสิ่งลังเงียบไปสักครู่ แล้วพูดว่า “ตอนนั้น ผมนึกไม่ ถึงจริงๆว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ถ้าผมรู้ตั้งแต่แรก ใน ตอนนั้นผมก็จะไม่เข้าใกล้เธอเลย ก็จะไม่เป็นเพราะสงสารเธอ เลย……..…..

เฟิงเหยี่ยนฟังแล้วแปลกๆ หัวใจสั่นสะท้านไปสักครู่

“พ่อ พ่อคงจะไม่ทําอะไร น้าน……..

เพิ่งสิ่งลังเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่เขา “คิดอะไรอยู่? พ่อ มองเธอในฐานะเด็กผู้หญิงในตอนแรก มันน่าสงสารมาก แม้ว่า เลี้ยงดูที่ตระกูลกู ก็ถือว่ามีครอบครัวของเธอเอง แต่เธอก็หยิ่ง ยโส ห่วงเรื่องศักดิ์ศรีและไวต่อความรู้สึกมาก ในหลายครั้งที่ ชอบคิดไปเองดังนั้นพ่อจึงชี้แจงเธอสองสามคำ

“ในเวลานั้น พ่อกับแม่ของลูกรู้จักอยู่แล้ว พ่อรู้ว่าเธอเป็นน้อง สาวของแม่เอง จึงได้ไปดูแลเธอ”

“ตอนนั้นแม่ของลูกบังเอิญไปเรียนต่างประเทศ พ่อคิดว่าพี่ น้องของแม่ลูกนั้นมีไม่เยอะ ช่วงนั้นพ่อทำงานเป็นอาจารย์ที่ โรงเรียนของพวกเขาพอดี เธอเป็นนักเรียนของพ่อด้วย พ่อเลย รู้สึกมันก็สมเหตุสมผลอยู่ เลยไม่ได้จะตีห่างจากเธอเลย

“หลังจากนั้น ก็เพราะพ่อไม่รู้ว่าเธอรู้สึกดีกับพ่อ แต่ตอนนั้นมัน สายไปแล้ว เธอไม่เคยพูดออกมา โดยตรง พ่อก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง จะให้วิ่งไปบอกว่า สาวน้อยอย่ามาชอบผมนะ ผมไม่ได้ชอบ คุณเลย ผมมีแฟนแล้ว อย่างนี้ก็ไม่ได้

“ถ้าทำแบบนั้นก็จะยิ่งทำร้ายความรู้สึก จะทำให้เธอเสียหน้า ไม่ใช่หรือ? ตอนนั้นพ่อไม่เคยพูดมาโดยตลอด คิดว่าจะมี ทางออกที่ดีให้กับทุกคน โดยไม่เจ็บตัวใดๆทั้งนั้น

“ทุกคนก็รู้ดี ว่าเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง เมื่อแม่ของลูกกลับมา ที่ประเทศแล้ว เราตัดสินใจจัดงานแต่ง ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่าแม่ ของลูกเป็นแฟนของพ่อ”

“เธอ ในตอนนั้นคือไม่ยอมรับอะไรเลย แต่พ่อก็ได้บอกกับเธอ โดยตรงแล้ว ว่าความรู้สึกของพ่อที่มีต่อเธอเป็นเหมือนกับความ รู้สึกของพี่คนหนึ่งที่มีต่อน้องคนหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่มีความรู้สึกที่ เกินเลยกว่านั้น”