บทที่ 685 อยากเจอเธออีก

“แต่เธอยังไม่ได้บอกยกโทษให้ฉันเลย! พี่เป็น ฉันผิดไปแล้ว เพราะหัวใจฉันถูกมันหมูปิดบังถึงทำร้ายเธออย่างไม่เอาด้วยเล่ห์ ก็เอาด้วยกลแบบนั้น

“ฉันนึกมาตลอด ที่ฉันอยากกลับมาตอนเหลือไม่กี่เดือน สุดท้ายขนาดนี้ ก็เพราะว่าฉันอยากคุยกับเธอให้ชัดเจน ไม่อยาก ให้ตัวเองเสียดายภายหลังอีก ฉันยังอยากเจอพี่สิงลังครั้ง สุดท้าย”

“แต่จนถึงตอนนี้ ฉันเพิ่งเข้าใจว่าผิดแล้ว ทุกอย่างผิดหมดแล้ว ฉันไม่แคร์สิงลังตอนนี้เป็นยังไงบ้างเลย ฉันก็ไม่แคร์ว่าฉันได้ พูดชัดเจนหรือไม่”

สิ่งที่ฉันแคร์คือ ในใจเธอยังมีน้องสาวฉันคนนี้หรือไม่ เธอยัง แคร์ฉันอยู่ไหม เธอสามารถยกโทษให้ฉันได้หรือไม่! พี่เงิน คุณ เข้าใจหรือยัง”

“ฉันพยายามอยากให้ตัวเองกลายเป็นคนสุขุมและไม่แยแส เหมือนไม่แคร์ทุกสิ่งทุกอย่างเลย แต่ความจริงแล้ว มีแต่ฉันเองที่ รู้ ฉันแคร์ ฉันแคร์สุดชีวิต”

“ฉันแคร์ความเกลียดแค้นที่เธอมีต่อฉัน ฉันแคร์ที่เธอแอบ ปล่อยชีวิตฉัน ในสถานการณ์ที่เกลียดฉันมากขนาดนั้นเมื่อยี่สิบ หกปีก่อน”
“และที่ฉันแคร์ยิ่งกว่าคือทั้งชีวิตอันเหลวไหล ทั้งชีวิตอันดั่ง เรื่องตลกของฉัน สุดท้ายแล้วตกลงยังจะมีโอกาสได้รับการยก โทษจากเธออีกไหม

“คนที่ใกล้ตาย ถึงรู้ว่าทั้งชีวิตนี้อะไรสำคัญกับตัวเองมากที่สุด พี่เป็น ถือว่าฉันขอร้องคุณ ช่วยพาฉันไปเจอเธออีกครั้งเถอะได้ ไหม”

สีหน้าของเวินเหวินจวินเยือกเย็นอย่างหนัก

คำพูดของซูหวานฟังดูซาบซึ้งมาก ล้วนเป็นคำพูดจากส่วนลึก ของหัวใจ

แต่พออยู่ในหูของเขา กลับเหมือนดั่งเข็มเหล็กเป็นแท่งๆ แทง อยู่ตรงหัวใจของเขาอย่างไร้ความปรานี

เขาก้มตัวลงมา สองมือดันตรงที่วางแขนของเก้าอี้ที่เธอนั่ง

สายตามองเธอไม่ห่างเลย

“คุณบอกว่าคนที่ใกล้ตาย ถึงรู้ว่าทั้งชีวิตนี้อะไรสำคัญกับตัว เองมากที่สุด ในใจของคุณ ไปๆ มาๆ คนที่สำคัญที่สุดก็คือพี่สาว ที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับคุณเลยคนนั้น”

“จนตายคุณก็ยังคิดถึงเธอนึกถึงเธอ คาดหวังว่าเธอจะยกโทษ ให้คุณยิ่งกว่านั้นคือกลับมายอมรับคุณใหม่! แล้วผมล่ะ ผมเป็น อะไรเหรอ”

เวินเหวินจวินก้มหน้าลงหัวเราะขึ้นมา ยกมือปิดตรงหัวใจของ ตัวเอง จริงๆ คือหน้ากำลังหัวเราะอยู่ ขอบตากลับแดงจนมีรอยนํ้าตา

“คุณลองสัมผัสหัวใจของผมดูสิ! ในนั้นมันมีแค่คุณ ยี่สิบหกปี แล้วหวานหวาน ผมอยู่เคียงข้างคุณยี่สิบหกปีแล้ว คุณคิดว่าผม เป็นอะไรเหรอ”

“คุณคิดจริงๆ เหรอ มีแต่ความรักของคุณและพี่สาวคุณคือ ความรัก ส่วนความรักของคนอื่นที่มีต่อคุณก็ไร้ค่าจนสามารถใช้ ยี่สิบหกปีมารอบทบาทที่ไม่สำคัญสักนิดเลย แบบนี้ใช่ไหม

ซูหว่านอึ้งมาก

เธอนิ่งงันอยู่ตรงนั้น มองผู้ชายข้างหน้าที่คับขันจนใกล้จะบ้า เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่คำนึงถึงปัญหานี้

“พี่เวิน ฉัน….

“พอแล้ว!”

ผู้ชายพูดออกเสียงแทรกเธอเลย เหมือนไม่อยากฟังสิ่งที่เธอ พูดอีก

เขาลุกขึ้นมา สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง สาย หัวไปด้วย ถอยหลังไปด้วย

“จนถึงตอนนี้ผมเพิ่งเข้าใจ ผมโง่เกินไปแล้ว! ผมนึกว่าหัวใจ ของคนสามารถถูกโน้มน้าวได้ วันเดียวไม่ได้ก็หนึ่งปี หนึ่งปีไม่ได้ ก็สิบปี ไม่ว่าจะเป็นน้ำแข็ง ยี่สิบกว่าปีก็ควรละลายแล้วมั้ง”

“แต่ผมคิดผิดแล้ว มีน้ำแข็งบางอย่างที่ไม่สามารถละลายได้เธอเห็นทุกๆ คนบนโลกใบนี้ ไม่เห็นเพียงแค่คนคนนั้นที่อยู่ใกล้ เธอที่สุด”

“ซูหวาน คุณไม่เคยรักผมเลยใช่ไหม ไม่ว่าเราจะอยู่ด้วยกันทั้ง วันทั้งคืน อยู่เคียงข้างกันเช้าจนบ่าย ในใจของคุณก็ไม่เคยมีผม เลยใช่ไหม”

“ฉัน…

ซูหวานอยากจะตอบ แต่กลับถูกเขาพูดแทรกอีกครั้ง

“ฮาๆ! ไม่สำคัญแล้ว ทุกอย่างไม่สำคัญแล้ว อย่างไรก็ตาม ใน เกมนี้ผมก็คือคนโง่ที่โง่ที่สุดคนนั้น ผมคือคนนั้น

เขาพูดจบ หันหลังจากไปอย่างเร่งรีบ

ซูหวานดูด้านหลังจากไปของเขา นิ่งงันแล้วเนิ่นนาน นิ้วมือจึง กําเข้ามาแน่นๆ

พี่เงิน คุณคิดผิดแล้ว

คิดผิดแล้วจริงๆ

ในใจของฉัน คุณสำคัญมากมาตลอดเลยนะ!

ก็เหมือนกับญาติที่สนิทที่สุดคนหนึ่ง ถ้าสมมุติว่ามีวันหนึ่ง สามารถตายเพื่อคุณได้ ฉันจะไปโดยที่ไม่ลังเลเลย

แต่ความรัก…ขอโทษ ฉันทำไม่ได้จริงๆ

บนโลกนี้หมื่นๆ เรื่อง มีแต่คำว่ารักคำเดียวที่ลำบากที่สุด มี อาจอิดออดได้
กลางคืน ในที่สุด หวานก็เจอกยิงในโรงพยาบาลแล้ว

เนื่องจากเพิ่งสงสังตอนนี้ยังต้องอาศัยอยู่ในโรงพยาบาล ถึง แม้มีพยาบาลและหมอที่ยอดเยี่ยมอยู่ข้างนอกก็จัดบอดี้การ์ด จํานวนมากแล้วก็ตาม แต่กูยิงยังคงไม่ไว้ใจ

เพราะฉะนั้น เวลาช่วงนี้เธออาศัยอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเพื่อน เฟิงสิงลงมาตลอด

แน่นอน เป็นถึงท่านแม่ผู้ยิ่งใหญ่ของเจ้านายโรงพยาบาลซึ่ง เฉียว ถูกยิงไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่เพิ่มแค่เตียงแคมป์ตัวเดียวใน ห้องผู้ป่วยแน่นอนอยู่แล้ว

เพิ่งพูดโน้มน้าวเธอไม่ได้ ฉะนั้นจึงจัดสรรห้องเดี่ยวให้ห้อง หนึ่งเป็นพิเศษ อยู่ข้างๆ ห้องผู้ป่วยของเฟิงสิ่งลังเอง

แบบนี้เธอไม่เพียงแค่อยู่ได้สบาย และยังสามารถดูแลอยู่ใกล้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

เมื่อหว่านหาเธอเจอ เธอกำลังตื่นซุปในห้องครัวน้อยของ ห้องตัวเองอยู่

ซุปกระดูกเนื้อชั้นดี ใส่สารอาหารเสริมสุขภาพหลายอย่าง มาก ก็เพื่อให้เฟิงสิ่งลังสามารถบำรุงร่างกาย ทดแทนหยวนที่ หายไปหลังเกิดรถชน

บอดี้การ์ดพาซูหวานขึ้นมา เธอกำลังตักซุปออกมาใส่ในถ้วยเล็กอยู่
หันหัวมองเธอแวบหนึ่งถามว่า “แกมาทำไม

ซูหวานดูเธอ สายตาวุ่นวาย ข้างในซ่อนเร้นอารมณ์ที่ไม่ สามารถอธิบายได้ชัดเจนหลายๆ อย่าง

“พี่สาว ฉัน…”

เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย สองมือดิ้นอย่างไม่สบายใจ ท่าทาง ของตู้กูยิงนิ่งงัน

คิดไปคิดมา ในที่สุดก็เอาซุปยื่นให้บอดี้การ์ด สั่งว่า: “นายยก

อันนี้ไปให้ท่านก่อน แล้วเฝ้าอยู่ที่ข้างนอก

“ครับ”

บอดี้การ์ดตอบ ยกซุปขึ้นมาเดินออกไปข้างนอก

ประตูปิดอย่างไร้เสียง ตู้กูยิงจึงจะมองซูหวานแวบหนึ่งตรงๆ

ถามว่า: “พูดสี แกอยากมาทำอะไร มีเรื่องอะไรก็พูดให้มันจบที เดียวเลย แกก็ไม่ต้องมาให้เหนื่อยอีกรอบแล้ว เธอพึ่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัวที่เพิ่งทำอาหารเสร็จ แม้กระทั่ง

คิดเปิดปากชวนเธอไปนั่งลงที่ห้องรับแขกยังไม่มีเลย

ทันใดนั้น หว่านรู้สึกพะอืดพะอม ก้มหน้าลงเล็กน้อยกัดริม

ฝีปาก

แต่ความทุกข์ที่อยู่ในใจกลั้นมานานมากแล้ว ถ้ายังไม่พูดอีก เธอกลัวว่าตัวเองจะเป็นบ้า

ดังนั้น หลังจากสงบเงียบสั้นๆ ผ่านไป เธอจึงเงยหัวขึ้นมาอีกครั้ง มองตู้กูยิงด้วยสายตาสว่างพูดว่า: “พี่สาว ฉันมีเวลาเหลือ ไม่มากเท่าไหร่แล้ว”

ตู้กูยิงยกคิ้ว

ในสายตาเผยความประชดเยาะเย้ยออกมา

“แกจะตายหรือไม่ตายเกี่ยวอะไรกับฉัน ไม่เหลือเวลาแล้วควร จะไปทำเรื่องของแกเอง มาหาฉันครั้งแล้วครั้งเล่า คืออยากได้ อะไรไปจากฉันหรือไง”

คำพูดไร้หัวใจ เหมือนดั่งมีเล่มหนึ่งแทงตรงหัวใจของหว่าน อย่างรุนแรง

เธออึ้งทึ่งอย่างแรง สีหน้าแอบขาวซีด

มองกูยิง พูดด้วยเสียงโศกเศร้า “พี่สาว ฉันไม่เคยคิดอยาก ได้อะไรไปจากเธอเลย ฉันก็แค่…

“ถ้าไม่อยากได้อะไร มิฉะนั้นก็ไปเถอะ! ฉันไม่อยากเจอหน้าแก อีก”

ตู้กูยิงพูดแทรกเธอ พูดจบก็หันหลังกลับอย่างเด็ดขาดเดินไป

ข้างนอก

ซูหว่านเห็นแล้วลนลาน ในชั่วขณะ

อยากจะยื่นออกไปดึงเธอ แต่ก็ไม่กล้า