บทที่ 668 กล้าได้กล้าเสีย

ท้ายที่สุด เธอจึงพูดในวงกว้างว่า “เอาอย่างนี้นะคะ พนันกัน ว่าถ้าใครแพ้ จะสัญญาว่าจะตามที่อีกฝ่ายหนึ่งบอกมาหนึ่งเรื่อง อะไรก็ได้ และไม่สามารถปฏิเสธได้

เมื่อเฟิงได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็สว่างไสวขึ้นทันที เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยและหัวเราะออกมาอย่างไร้ความปรานี

“ที่คุณพูดจริงหรือเปล่า?”

ถังลั่วเหยาไม่รู้ตัวหรอกว่าเธอขุดหลุมแล้วปล่อยให้ตัวเอง กระโดดเข้าไปข้างในแล้ว

อีกทั้งยังพูดด้วยทางชอบธรรมว่า “แน่นอนสิคะ ฉันพูดแล้วไม่

คืนค่าแน่! ใครปลิ้นปล้อน คนนั้นเป็นลูกหมา!”

เฟิงหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขในทันที “เอาล่ะครับ ใน เมื่อคุณต้องการจะเดิมพัน ผมก็จะเล่นกับคุณ”

ทั้งสองจึงตั้งท่าใหม่ พร้อมเดิมพันด้วยสองลูกสุดท้าย

ถังลั่วเหยานึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมาได้ และพูดว่า “เดี๋ยวก่อนค่ะ ถ้าเราทั้งสองคนตีเข้าทั้งสองหลุมล่ะ?”

เฟิงพูดว่า “ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นก็แข่งกันอีกหลุมสิครับ ใครที่ไม่เข้าก่อนก็แพ้

ถังลั่วเหยาครุ่นคิด และรู้สึกว่าแบบนี้ก็ได้และมันก็ยุติธรรมดี
ดังนั้น เธอจึงตอบตกลง

หลังจากที่ทั้งสองตกลงกันเรียบร้อยแล้ว การแข่งขันรอบใหม่ ก็เริ่มต้นขึ้น

เฟิง ทําคะแนนแรกได้ก่อน

ถังลั่วเหยาก็เช่นกัน หลังจากต้องพบเจอกับประตูอันน่ากังวล เหล่านั้นมาก่อนหน้า ความคิดในปัจจุบันของเธอก็ดูมั่นคงมาก ขึ้น และทําให้เธอได้คะแนน

อย่างไรก็ตาม ในลูกที่สองเธอไม่ได้โชคดีแบบนี้แล้ว

เฟิงยี่ตีเข้าหลุม โดยเป็นธรรมชาติ แต่ทิศทางช่วงตรงกลาง ของถังลั่วเหยาเบี่ยงเบนเล็กน้อย จึงทำให้ลูกคดเคี้ยวไม่ลงหลุม

เธอมองไปที่ลูกกอล์ฟ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความ

ประหลาดใจ

เธอกำลังรู้สึกว่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

เฟิงมีความสุขในทันทีเมื่อเห็นว่าบอลทำประตูไม่ได้ เขายืนค้ำไม้คิว ยิ้มแล้วพูดว่า “เป็นยังไงครับ ไม่พอใจเหรอ?”

ถังลั่วเหยายนจมูกด้วยความไม่พอใจ และตอบว่า “ลูกเมื่อกี้ ยังไม่นับ เป็นเพราะลมแรงเกินไปเลยทำให้พัดลูกออกนอกลู่ นอกทาง”

“หึม” เฟิงยี่เหล่ตาและไม่ได้โต้เถียงกับเธอ “โอเคก็ได้ ถ้าคุณ บอกว่าเป็นที่ลม งั้นมาตีอีกสักลูกสิครับ?”
ถังลั่วเหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ คิดว่าเขาจะพูดง่ายขนาดนี้

แดดแรงขนาดนี้ จะเอาลมมาจากไหนเล่า? เห็นได้ชัดว่าเธอ เจตนาจะโกง

แต่ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มนั้นไม่ได้เปิดเผยออกมาตรงๆ แน่

นอนว่าเธอคงจะเก็บเงียบเอาไว้อย่างดีใจ

ดังนั้นเธอจึงรีบยิ้มและพูดว่า “เอาล่ะ ลองใหม่อีกครั้งแล้วกัน” แต่เธอไม่รู้หรอกว่าทั้งหมดนี้เป็นกับดักของเขา

เหตุผลที่ยอมอ่อนข้อให้แก่เธอ เพียงเพื่อทำให้เธอรู้สึกแพ้ อย่างราบคาบเท่านั้น และเพื่อให้เธอไม่สามารถหาข้อแก้ตัวที่จะ ไม่ทําตามสัญญาได้ในตอนท้าย

สิ่งที่ปรากฏตามมาก็คือ อีกหลายๆไม้ต่อมา ถังลั่วเหยาก็แพ้

ทุกไม้

เหตุผลทุกอย่างที่จะสามารถหามาอธิบายได้ เธอก็หามาหมด แล้ว แต่ดูเหมือนว่าเทพเจ้าแห่งโชคดีจะไม่สนับสนุนเธอและจาก เธอ ไปเสียแล้ว ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนเธอก็ทำคะแนนไม่ สําเร็จ

อันที่จริงแล้ว สิ่งที่เธอไม่ได้สังเกตก็คือหลังจากเล่นมานาน กว่าหนึ่งชั่วโมง ร่างกายของคนปกติก็จะหมดแรง

แม้จะยังพอมีกำลัง แต่กล้ามเนื้อสามารถส่งแรงออกมาได้ไม่ แม่นยำเหมือนก่อนหน้าอีกต่อไป
ดังนั้นเธอมักจะตีไปในทางที่ผิด

แต่เพิ่งต่างออกไป ประการแรก ชายหนุ่มคนนี้มักจะออก กำลังกายเป็นประจํา การเล่นติดต่อกันหนึ่งชั่วโมงไม่มีผลอะไร

ต่อร่างกายเขาเลย นอกจากนี้ยังลั่วเหยาเล่นกีฬานี้มานานแค่ไหนกัน? แต่ผู้ชาย

คนนี้เล่นมาหลายปีแล้ว เธอจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย

ในที่สุดถังลั่วเหยาก็ยอมแพ้เพิ่งอย่างสุดหัวใจ

ตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อย และไม่มีแรงที่จะแข่งขันอีกต่อไป เธอจึง ทำได้เพียงยอมแพ้

เมื่อเพิ่งเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม เขาหยิบไม้กอล์ฟ ให้เธอ และช่วยเธอถือไม้กอล์ฟ ประคองเธอไปยังโซนพักผ่อน

เมื่อเดินไปถึงบริเวณพักผ่อน เขาก็ช่วยให้เธอนั่งลงก่อนแล้ว

จึงวางเครื่องดื่มเย็นๆไว้ในมือเธอ

ส่วนตัวเขาหยิบน้ำแร่หนึ่งขวดมาดื่ม

หลังจากดื่มเสร็จ เขาก็ถามขึ้นว่า “เป็นยังไงครับ ยอมรับว่า แพ้แล้วใช่ไหม?”

ถังลั่วเหยากลอกตา แม้ว่าเธอจะไม่อยากยอมรับ แต่แพ้ก็คือ แพ้ เธอไม่อยากกลับกลอก ดังนั้นเธอจึงหันไปมองเขาแล้วถาม ว่า “เอาล่ะ ว่ามาค่ะจะให้ทำอะไร?”

เมื่อเห็นว่าเธอถามอย่างจริงจัง เฟิงก็ยิ้มและพูดอะไรบางอย่างข้างหูของเธอ

เสียงของเขาเบามาก นอกจากเธอแล้วคงไม่มีใครได้ยิน

อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงลั่วเหยาได้ยินคำพูดเหล่านั้น ใบหน้า ของเธอก็กลายเป็นสีแดงราวกับถูกไฟแผดเผา

เธอมองไปที่เฟิงอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอไม่อยากเชื่อ

เลยว่าคําขอ ออกมาจากปากเขา

เฟิงยืดตัวขึ้นมองดูเธอด้วยรอยยิ้ม และเอ่ยเตือนว่า “ผม บอกไว้ล่วงหน้าเลยนะว่า คุณต้องกล้าได้กล้าเสีย เอ๊ะ คุณคงไม่ คิดจะกลับกลอกสินะ! ”

ถังลั่วเหยาคิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นแบบนี้ แก้มของเธอก็ป่องขึ้น ด้วยความโกรธ

เพิ่งมองไปที่ใบหน้าที่ไม่พอใจของเธอ แต่ก็ไม่กล้าโกรธ

ออกมา เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะจริงๆ

ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ทั้งสองคนก็พากันพักผ่อนและ เดินออกจากสนามไป

แน่นอนว่าพวกเขากินอาหารมื้อเย็นข้างนอก

ถังลั่วเหยารู้สึกว่าเหงื่อทั่วร่างกายของเธอ เธอจึงไม่ยอมกิน ข้าวก่อน ดังนั้นทั้งสองจึงกลับไปที่ห้อง เพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนออกไปกินข้าว

หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว ทั้งสองก็พักกันอยู่สักครู่เธอเห็นมีคนพายเรือออกไปอยู่ไม่ไกล และดึงดันว่าจะขึ้นไปพาย เรือนั่งเล่น

หลังจากพายเรือเสร็จแล้ว ถังลั่วเหยาก็พาเขาไปเล่นที่อื่นอยู่ สักพัก

สรุปก็คือ เธอพยายามดึงเขาเอาไว้ไม่ให้เข้ากลับเข้าไปใน

โรงแรม

แน่นอนว่าเพิ่งรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงอยู่เล่นกับเธอ

สักพัก

เธอจะเล่นอะไรก็ทำตามที่เธอต้องการเล่น เธอจะพูดอย่างไร ก็ได้

เพราะยังไงก็ตาม สุดท้ายแล้วก็ต้องกลับห้องไม่ช้าก็เร็ว

ท้ายที่สุด ก็เล่นจนเกือบเที่ยงคืน ข้างนอกแทบไม่เหลือใครอยู่ แล้ว ถังลั่วเหยาเห็นว่าเธอไม่สามารถไว้ได้อีกต่อไป ดังนั้นเธอจึง ทำได้เพียงร้องไห้และถูกชายหนุ่มลากกลับไปที่โรงแรม

คืนนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งสองได้แสดงความรักต่อกันอย่าง สุดซึ้ง

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่ถังถั่วเหยาทำสิ่งที่น่าละอาย

เหล่านี้ ซึ่งทำลายขีดจำกัดของเธอจริงๆ

ดูเหมือนชายหนุ่มจะดูตื่นเต้นมาก ท้ายที่สุดไม่ว่าเธอจะร้องขอ ความเมตตาอย่างไร เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป
วันรุ่งขึ้น เธอนอนจนถึงเที่ยงกว่าจะตื่น

เมื่อถังลั่วเหยาตื่นขึ้น เธอก็รู้สึกว่ามุมปากของเธอยังเจ็บอยู่ เธออยู่ในห้องนอนคนเดียว เพิ่งไม่อยู่ในห้องด้วย คาดว่า คงจะออกไปข้างนอก

เธอจึงลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำและมองดูใบหน้าของตัวเองใน กระจก พบว่ามีบาดแผลฉีกขาดเล็กน้อยที่มุมปากของเธอ ทำให้ เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้

เป็นเพราะผู้ชายคนนั้น คิดพิเรนทร์อยากให้เธอ……..

เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านั้น ในเมื่อคืนนี้ ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้น อีกครั้ง

เธอกัดริมฝีปาก แหละหยิบหลอดครีมมาทาที่มุมปากก่อนจะ

ซักไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

ทันทีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เฟิงก็กลับมา

เห็นได้ชัดว่าเขาลงไปวิ่งมา เมื่อตอนที่เขากลับมาเหงื่อยังซึม ทั่วร่างกาย

เมื่อเห็นเธอตื่นแล้ว เขาก็เดินไปจูบเธอเข้าเบาๆ

หลังจากจูบเสร็จจึงรู้สึกถึงกลิ่นบางกลิ่น เขาจึงมองเข้าไป ใกล้ๆแล้วพูดว่า “คุณทายาหรือครับ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ