บทที่ 666 บังเอิญพบคนรู้จัก

อันที่จริง ตอนที่อยู่ต่างประเทศเมื่อ 20 ปีมานี้ เขาก็ทำได้ดีที เดียว

หลายปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็คงเป็นเงินเหวินจ

วินคนที่อ่อนเสมอ

คนที่คอยอยู่กับเธอ ดูแลเธอ และรักเธอ เป็นพี่เป็นของเธอที่ สามารถวางใจได้เสมอมา

แต่ว่าคนเราหนอ ในบางครั้งก็เป็นเช่นนี้

ไม่ว่าลมหรือพายุฝนจากภายนอกก็ไม่สามารถทำให้เขาสั่น คลอน ไม่สามารถส่งผลต่ออารมณ์ของใครๆได้ แต่หากหนามใน ใจถูกสะกิดขึ้นล่ะก็

ความแหลมคมที่ถูกปิดกั้นเอาไว้จะถูกเปิดเผยในทันที

เงินเหวินจวินสูดหายใจเข้าลึกและพูดเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ว่า “ขอโทษทีครับ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรเสียอารมณ์ใส่คุณ เสี่ยวหวาน เดี๋ยวผมจะส่งคุณกลับไปที่ห้อง คุณจะได้พักผ่อนนะ ครับ”

หว่านพยักหน้า เธอไม่พูดอะไร จากนั้นยื่นมือให้เขา ปล่อย ให้เขาเดินพาเธอไปที่โรงแรม

เมื่อมาถึงโรงแรม ซูหวานก็ดึงมือกลับและพูดกับเขาเบาๆว่า“ส่งถึงทีนี่ก็พอค่ะ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปเอง พี่เป็น วันนี้ต้องขอบคุณ มากนะคะ คุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ

เนื่องจากที่นี่เป็นวิลล่าที่คนดังและคนมีอิทธิพลมักแวะเวียน เข้ามา ปัญหาด้านความปลอดภัยจึงไม่ใช่เรื่องแย่นัก

อีกอย่าง สภาพร่างกายปัจจุบันของซูหวานก็ดีกว่าเมื่อก่อน

มาก ดังนั้นจึงไม่จําเป็นต้องกังวลเท่าไร

เมื่อเห็นดังนี้ เป็นเหวินจวินก็ไม่ยืนกรานไปส่งเธออีก เขา ปล่อยมือและมองดูเธอเดินเข้าไปข้างใน

ส่วนถังลั่วเหยาและเฟิงได้เดินเล่นข้างนอกเป็นเวลานาน พวกเขาก็เริ่มเหนื่อย ดังนั้นทั้งสองจึงพากันกลับไปที่ห้องเพื่อพัก ผ่อน

ทั้งถังลั่วเหยาและเฟิงยี่ยังไม่ได้ทานอาหารกลางวัน แต่ถังลั่ว

เหยารู้สึกเหนื่อยและไม่อยากกินข้าวนอกบ้าน

ดังนั้นเฟิงจึงตัดสินใจกลับไปที่ห้องและสั่งอาหารมาทานที่ ห้องโดยตรง

คาดไม่ถึงว่า ทันทีที่ทั้งสองคนเข้ามาในลิฟต์ พวกเขาก็เห็น ร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงนั้น

“บังเอิญจังนะคะ เราได้พบกันอีกแล้ว”

ซูหวานยิ้มออกมาเบาๆ และขยับเข้าไปเล็กน้อย

ถังลั่วเหยาและเฟิงก็ประหลาดใจเช่นกัน หลังจากเดินเข้ามาพวกเขาทักทายด้วยรอยยิ้มว่า

“บังเอิญจริงๆนะคะ คุณพักอยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า?”

หว่านพยักหน้า

เพิ่งมองมาที่เธอ และยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอเหมือนผู้หญิงที่ พ่อเก็บรูปไว้ในหนังสือมากๆ

เขาอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “คุณมาเที่ยวหรือครับ? หรือว่า อาศัยอยู่ที่นี่?”

วิลล่าตากอากาศหมิงหลิวมีที่พักด้วย ซึ่งด้านหลังมีพื้นที่ขนาด

ใหญ่สำหรับคนบางกลุ่มที่มาฝึกฝนร่างกายและบำบัดจิตใจของ พวกเขา แน่นอนว่าคนพวกนี้รวยมาก ต้องใช้เงินเยอะหากจะอยู่ที่นี่

นานๆ

หว่านยิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “พอดีฉันเพิ่งกลับมาจาก ต่างประเทศ จะพักอยู่ที่นี่สองสามวัน อีกไม่กี่วันก็ไปแล้วล่ะค่ะ

เมื่อได้ยินดังนั้นทั้งสองก็พยักหน้าทันที

ไม่รู้ว่าทำไมถังลั่วเหยาถึงรู้สึกมีความสนิทสนมกับผู้หญิงที่อยู่ ข้างหน้านี้

อาจเป็นเพราะเธอเป็นคนสวยมาก แต่ในความงดงามของเธอ ไม่ได้มีความดุดันเย่อหยิ่งอยู่เลย

เธออ่อนโยนแต่เหมือนพี่สาวคนสวยคนหนึ่ง
ดังนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “พี่สาวคะ คุณ ออะไร?” ซูหวานยิ้มและพูดว่า “ฉันแซ่ซูซื่อหว่านค่ะ”

ถังลั่วเหยาพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันเรียกคุณว่าพี่ซู ได้ไหมคะ?”

ซูหว่านรู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ฟัง คิดไม่ถึงว่าเธอจะเรียกตนเช่นนี้ หลังจากนั้น เธอก็พยักหน้าอย่างมีความสุขและถามว่า “แล้ว คุณล่ะคะ คุณชื่ออะไร?”

ถังลั่วเหยาเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ หลงตัวเอง แต่เธอก็แปลกใจมาก “คุณไม่รู้จักฉันเหรอคะ?”

หว่านรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอมองไปอย่างงุนงงก่อนจะ มองไปที่เฟิง และถามด้วยความเขินอายว่า “ฉัน ฉันควร จะ รู้จักคุณเหรอคะ?”

ถังลั่วเหยา ”

พูดตามตรงว่า หากประโยคนี้ถูกพูดด้วยอีกคนหนึ่ง และน้ำ เสียงอีกแบบหนึ่งเกรงว่าประโยคนี้จะยั่วยุมากทีเดียว

เพราะตอนนี้ถังลั่วเหยาได้รับความนิยมอย่างมาก อย่าว่าแต่ คนหนุ่มสาวในประเทศจีน แม้แต่ผู้สูงอายุถึงจะไม่รู้ชื่อจริงของ เธอ ก็รู้จักชื่อตัวละครที่เธอเล่นอยู่สองสามชื่อ

ไม่น่าจะมีใครไม่รู้จักหน้าเธอนี่นา แต่ว่า ถังลั่วเหยาก็ไม่กล้าจะหลงตัวเองเกินไป เธอเอามือแตะไปยังจมูกด้วยความเคอะเขินเล็กน้อย จากนั้นจึงแนะนำอย่าง เขินอายว่า “ฉันแซ่ถัง ชื่อลั่วเหยาค่ะนี่คือสามีของฉัน เขาชื่อเพ่ง เราเดินทางมาเที่ยวกันค่ะ

ถังลั่วเหยาแอบสังเกตเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของซู หว่านไม่ได้เปลี่ยนไปเมื่อเธอแนะนำตัวเอง

แต่เมื่อเธอแนะนำเพิ่งรอยยิ้มบนใบหน้าของอีกฝ่ายก็แข็ง ที่อลงอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนความตกตะลึงจะแวบผ่านดวงตา ของเธอ

“คุณแซ่เฟิงงั้นเหรอคะ?”

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังมองดูตนเอง และกำลังเอ่ยถามเขาจริงๆ ดังนั้นชายหนุ่มจึงพยักหน้าอย่างสุภาพตอบว่า

“ใช่ครับ”

ซูหวานตกตะลึงขึ้นทันที

เธอมองเฟิงอย่างไม่ขยับเขยื้อน แม้ว่าการจ้องมองแบบนี้มัน ดูไม่สุภาพเอาเสียเลย

เนื่องจากทั้งสองไม่คุ้นเคยกัน และนี่เป็นเพียงการพบกันครั้งที่ สองในระยะเวลาที่พบกันไม่เกินสองชั่วโมง

แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะไม่รู้สึกอุ่นเคืองใดๆเลย ไม่รู้ว่ามันเป็น ภาพลวงตาเขาหรือเปล่า แม้ว่าหว่านจะมองเขาอยู่ แต่เขากลับ รู้สึกว่าเธอไม่ได้มองเขาอยู่จริงๆ
สายตาของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของเขา แต่ดูเหมือนว่าจะ ทะลุผ่านใบหน้าของเขาและมองเห็นเป็นอย่างอื่น

ถังลั่วเหยาสังเกตเห็นสิ่งนี้เช่นกัน เธอเงยหน้าขึ้นมองเฟิง ทั้ง สองสบตากัน ทั้งคู่เห็นความสับสนในดวงตาของอีกฝ่าย ถังลั่วเหยาถามเสียงดังว่า “พี่ซู คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

ซูหว่านจึงกลับมารู้สึกตัวขึ้นอีกที

เมื่อตระหนักได้ว่าเธอเหม่อลอยไป ดังนั้นจึงยิ้มขึ้นอย่าง รวดเร็วแล้วพูดอย่างนุ่มนวลว่า “ฉันขอโทษนะคะ ฉันเหม่อลอย ไปหน่อย”

สายตาของถังลั่วเหยามองไปด้วยรอยยิ้มอันเป็นมิตร “ไม่ เป็นไรค่ะ เมื่อครู่………

ซูหว่านเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดเบาๆ ว่า “ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่ เห็นว่าคุณผู้ชายคนนี้หน้าตาคุ้นเคยมาก และทำให้ฉันนึกถึง เพื่อนคนหนึ่งของฉัน”

ขณะที่เธอพูด ก็มีร่องรอยของความคิดถึงปรากฏบนใบหน้า ของเธอ

แม้ว่าการแสดงออกบนใบหน้าของเฟิงจะสงบและไม่มีการ เปลี่ยนแปลงใดๆ แต่ปากของเขาอยากจะถามคำถามที่เขา ข้องใจมาโดยตลอด

“เพื่อนที่คุณกำลังพูดถึงแซ่เฟิง ชื่อว่าเฟิงสิ่งลังหรือเปล่า ครับ?”
ร่างกายของซูหวานสั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่าเฟิงพูดในสิ่งที่เธอคิดออกมา

ท่าทางของเธอดูตื่นเต้นเล็กน้อย แต่เธอก็พยายามเก็บมันเอา

ไว้ จากการที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี มีเพียงดวงตาที่ใสสะอาดคู่นั้น เกิดเป็นแสงลุกโชติช่วงเปล่ง

ออกมา

“คุณรู้จักเขาเหรอคะ?”

เฟิงยีพยักหน้า

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เขาเป็นพ่อของผมเอง

ซูหวานตกตะลึงอีกครั้ง

วินาทีนี้ ใบหน้าอันบอบบางและสวยงามของเธอก็เปลี่ยนเป็น สีขาว ดอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ราวกับว่า เธอได้ยินบางสิ่งที่น่าตกใจ

แต่นั่นเป็นเพียงครู่เดียวเท่านั้น ไม่นานเธอก็ได้สติกลับคืนมา

เพียงแต่ว่ารอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นอีกครั้งนั้น ไม่ได้ดูผ่อนคลาย และอ่อนโยนอีกต่อไปแล้ว มันดูเหมือนไม่ค่อยยินดีนัก

เธอก้มศีรษะลงเล็กน้อย ราวกับว่าเธอกำลังคุยกับพวกเขา แต่ ก็ดูเหมือนว่าเธอกำลังพูดกับตัวเอง

เธอพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ฉันน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ คะ อืม พวกเขาคงจะแต่งงานกันแล้ว นี่มันก็เกินกว่า20ปีแล้วพวกเขาน่าจะมีลูกกันแล้วล่ะ”