บทที่ 654 ไร้ความสามารถ

“จนกระทั่งวันนี้ที่ได้มาที่บ้านของตระกูลเฟิงฉันถึงได้รู้ บาง อย่าง ก็เป็นผลมาจากอคติภายในใจ ที่หยั่งรากลึกจนไม่อาจ เปลี่ยนแปลงได้”

เธอหยุดครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบแก้วไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา หันหน้าไปพูดกับเฟิงสิ่งลังอย่างเอาจริงเอาจังว่า “ถ้าเป็นกรณีนี้ ฉันก็ไม่จําเป็นต้องพยายามอีกต่อไป ขอบคุณสำหรับที่ลุงเฟิงพูด ก่อนหน้านี้นะคะ ฉันเชื่อว่าพ่อของฉันที่ฟังอยู่บนสวรรค์จะต้อง รู้สึกได้ถึงคำปลอบโยนนั้นแน่นอน ส่วนเรื่องอื่น ๆ คุณลุงไม่ต้อง กังวลหรอกค่ะ 11

หลังจากพูดจบ เธอก็กระดูกไวน์ทั้งหมดในแก้ว

เฟิงชิงหลังขมวดคิ้วแน่น

แต่ท้ายที่สุด เขาก็ถอนหายใจออกมา

เขาหยิบแก้วไวน์ตรงหน้าเขา และดื่มรวดเดียวหมด

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ “ฉันรู้ คุณเป็นเด็กดี ยิงยิงเธอ…

เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ เกิดภาพสีสลับซับซ้อน ปรากฏขึ้นในตา จากนั้นเขาก็ส่ายหัวให้ภาพเหล่านั้นหายไป

“ลืมมันไปเถอะ อย่าพูดถึงมันเลย พวกเธอกินกันต่อเลย เดี่ยว ฉันจะไปดูให้”
พูดจบเขาก็ลุกจากที่นั่งไป

งานเลี้ยงอาหารค่ำดี ๆ ถูกทำให้วุ่นวาย คนที่เหลือก็ไม่มีกะ จิตกะใจจะกินต่อไป

เฟิงยี่เสียใจที่เขาเชื่อคำพูดของเฟิงสิ่งลัง พาถังลั่วเหยากลับ บ้าน ทำให้เธอต้องเผชิญกับความคับข้องใจโดยใช่เหตุ

ที่สำคัญก็คือ เขารู้ดีว่า เหตุผลที่ถังลั่วเหยาพูดในตอนสุดท้าย ไม่ใช่เพียงเพราะยิ่งทำให้เธออับอาย

แต่เป็นเพราะว่า หล่อนพูดถึงแม่ของเธอ สำหรับผู้เป็นลูกนั้น สิ่งที่แย่ที่สุดคือ การที่เห็นพ่อแม่ถูกดูถูก เหยียดหยาม โดยที่ต้นเหตุเป็นเพราะตัวเอง

แม้ว่าสิ่งที่ถูกยิงโดนไปวันนี้ เทียบไม่ได้เลยกับการที่คุณถัง

โดนดูถูก

แต่การดูถูกเหยียดหยามจากคำพูดแย่ ๆ เหล่านั้น ทุกคนที่อยู่ ตรงนั้นรู้สึกได้

เชื่อว่าถ้าเป็นหนุ่มสาวเลือดร้อน จะอดทนต่อคำพูดและกิริยา เช่นนั้นไม่ได้แน่นอน

ทุกคนกินข้าวต่ออย่างเงียบ ๆ หลังจากกินเสร็จก็ลุกไปจาก โต๊ะ

เฟิงไม่ค้างที่บ้านของตระกูลเฟิง หลังจากกินเสร็จ เขาก็พา ถังลั่วเหยาออกไป
ระหว่างทางกลับบ้าน เขาใช้มือหนึ่งขับรถ อีกมือหนึ่งกุมมือถัง ลั่วเหยาไว้

ทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไร

ในรถมีบรรยากาศที่เงียบและสงบ

มืออีกข้างหนึ่งของถังลั่วเหยาวางบนหน้าต่างรถ เธอเท้าคาง พลางมองไปนอกกระจกรถ

ลมเย็นพัดมาในค่ำคืนฤดูหนาว ผมที่ถูกลมพัดปลิวมาปรกบน หน้าผากของเธอ มีความงามที่สิ้นหวังและยุ่งเหยิง

ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยมานานเท่าไหร่แล้ว ในที่สุดเฟิงก็หมด

ความอดทน

เขาพูดเบา ๆ ว่า “ลมกลางคืนมันเย็นนะ ระวังจะไม่สบาย

พูดจบ ก็ปิดกระจก

ใบหน้าและมือที่โดนลมของถังลั่วเหยาเย็นจนชา แต่ไม่ใช่ว่า เธอไม่ได้ไม่ชอบความรู้สึกนี้ บางครั้งเธอกลับชอบมันด้วยซ้ำ

บางทีอากาศเย็น ๆ แบบนี้ ก็ทำให้สมองของเธอรู้สึกตื่นตัว ไม่ จมดิ่งไปกับอารมณ์

เธอหันมองเฟิงยี่

“คุณว่า เพราะอะไรแม่ของคุณถึงได้จงเกลียดจงชังฉันขนาดนั้น?”

ความจริงนี่คือสิ่งที่เธอไม่เข้าใจมาโดยตลอด
ตอนที่ยังเป็นเด็กรู้ว่าหล่อนไม่ชอบเธอ คงเป็นเพราะ ครอบครัวถังมีฐานะต่ำกว่า ไม่คู่ควรกับตระกูลเฟิง

แต่ว่าตอนนี้ เธอใช้ความมุมานะพยายาม จนกลายมาเป็นนัก แสดงนำในวงการบันเทิง

ในแง่ของฐานะทางสังคม รายได้ และอิทธิพล สิ่งเหล่านี้ไม่มีที่

เลย

แม้ว่าเธอจะไม่ได้เลิศเลอเท่าลูกสาวของผู้มีชื่อเสียงของ ตระกูลใหญ่เหล่านั้น แต่เธอจะไม่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าไม่คู่ควร กับตระกูลแน่นอน

มิหนำซ้ำ ในตอนนี้เธอก็เพิ่งจะอายุเพียง 23 ปี

หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ตราบใดที่เธอตั้งใจทำงานต่อ ไป อนาคตของเธอจะสดใสแน่นอน

ทำไมตู้กูยิงต้องเกลียดเธอมากขนาดนั้น เกลียดขนาดที่แม้แต่ โอกาสเพียงครั้งเดียวก็ไม่ให้

เพิ่งได้ยินคำถามนั้น ก็ได้แต่เงียบ

ความจริงคําตอบของคำถามนี้ แม้แต่เขาเองก็ยังไม่รู้

ที่กูยิงแสดงออกถึงเจตนาร้าย ดูเหมือนจะไม่มีที่มา เกิดขึ้น จากเพียงอากาศบาง ๆ

เมื่อคิดแบบนั้น เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ คิ้วของเขาเริ่ม ขมวดเล็กน้อย
เขาพูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยน “ทุกคนต่างมีความชอบของตัว เอง เราไม่จําเป็นต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนอื่นหรอก”

เขาพูดต่อว่า “ไม่ว่าหล่อนจะคิดอย่างไร พวกเราสองคนอยู่

ด้วยกันอย่างมีความสุขก็เพียงพอแล้ว” ถังลั่วเหยาชำเลืองมองเขาด้วยความเงียบสงัด และสังเกตว่า

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และยิ้มให้เธอ

“เป็นเพราะว่าฉันเอง เป็นคนทำให้ที่ผ่านมาคุณต้องลำบากใจ ไม่ใช่เหรอ?”

เฟิงยักคิ้วไปมา

ถังลั่วเหยาหัวเราะชอบใจ แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้น นำมาซึ่ง ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

เธอหันกลับไป สายตามองทอดไปข้างหน้า เธอไม่ได้มองไปที่ ใดที่หนึ่ง แต่สายตาคู่นั้นกลับจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายาม คําคืนอย่างเลื่อนลอย

“ก่อนนั้นฉันคิดมาตลอดว่า เพียงแค่ฉันมุ่งมั่นพากเพียร ทำงานหนัก ก็จะทำให้ผู้คนชอบฉันได้ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว ถึงฉันจะขยันเพียงใด ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะชอบฉัน เฟิง สมมติว่า มีวันหนึ่ง แม่ของคุณบังคับให้คุณจำเป็นต้องเลือกระหว่างหล่อน กับฉัน ถ้าเกิดว่าคุณเลือกหล่อน เลือกตระกูลนั้น ฉันก็จะไม่ว่าคุณ สักคำเลย จริง ๆ นะ

ทันทีที่เสียงลดลง ใบหน้าของชายคนนั้นก็สลดลง
เขากุมมือเธอไว้ เสียงทุ้มเอ่ย “จะไม่มีวันนั้นหรอก เพียงชั่วครู่ น้ำเสียงเขาหนักแน่นขึ้น “ฉันสัญญา จะไม่มีวันนั้น แน่นอน ”

ถังลั่วเหยารู้สึกได้ถึงสีหน้าที่จริงจังของผู้ชายคนนั้น และหลัง จากเงียบไปไม่กี่วินาที เธอก็ยิ้ม “ตกลงค่ะ ฉันเชื่อคุณ”

รถเคลื่อนไปไม่นาน ก็ถึงบ้านแล้ว

ทั้งสองลงจากรถ ก่อนที่พวกเขาเดินจูงมือกันเข้าไปในบ้าน เหล่าคนใช้ตระเตรียมซุป ไว้ให้เรียบร้อยแล้ว พวกเขาดื่มซุป ร้อน ๆ เพื่ออบอุ่นร่างกาย ก่อนจะขึ้นไปพักผ่อนชั้นบน

ตารางเวลางานและการพักผ่อนของถังค่อนข้างจะเข้มงวดมี กฎระเบียบ แต่นี่ก็สี่ทุ่มแล้ว ถ้าเป็นปกติเธอคงผล็อยหลับไปแล้ว

ถังลั่วเหยานวดคลึงไหล่ที่ปวดเมื่อยของเธอ และถามว่า “อีก

ครึ่งเดือนจะฉลองตรุษจีนไหม”

เฟิงตกตะลึง เมื่อชำเลืองมองดูเวลาบนโทรศัพท์ และดู เหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น

เขายิ้มร่า และเดินไปกอดถังลั่วเหยา ดึงเธอให้นั่งลงบนตัก ของเขา

แล้วถามว่า “ตรุษจีนปีนี้ คุณอยากจะฉลองอย่างไร?” ถังลั่วเหยาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่ายหัวเป็นนัยว่าเธอก็ไม่รู้ เหมือนกัน
เฟิงยี่ยิ้ม และเอื้อมมือออกไปขยี้จมูกเล็ก ๆ ของเธออย่าง

เบามือ

“อย่างไรแล้วแม่ก็อยู่นี่ เมื่อถึงเวลานั้นเราหาที่เที่ยวกันสักที่

ไหม?”

สายตาของถังลั่วเหยาเป็นประกายอย่างมีความหวัง

“จริงเหรอคะ?”

แต่ไม่นานเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา รอยยิ้มบนใบหน้า ของเธอก็เลื่อนลง

“แต่ว่าคุณไม่ต้องกลับบ้านไปหาพ่อแม่…

เฟิงส่ายหน้า

เขากุมมือเธอ แล้วพูดว่า “พวกเขายังมีพี่คนโตอยู่

ใช่แล้ว พวกเขายังมีเฟิงเหยี่ยน แม้ว่าเพิ่งจะไม่อยู่บ้าน แต่ ครอบครัวของเฟิงจะไม่เงียบเหงา แต่ถังลั่วเหยามีเพียงแต่เขาเท่านั้นจริง ๆ

ถ้าเขาไม่อยู่ ฝั่งนี้คงเงียบเหงาเป็นแน่

ถังลั่วเหยารู้ว่าเขากำลังคิดอะไร และเธอก็รู้สึกซาบซึ้งใน หัวใจของเธอ เธอเหยียดแขนโอบรอบคอของเขา และจูบเบา ๆ

ที่ แก้มหนึ่งที

“ขอบคุณนะคะ”
เฟิง ยิ้มด้วยความเอ็นดู

“ในเมื่อคุณต้องการขอบคุณฉัน คุณไม่ควรแสดงความจริงใจ ด้วยหรือ?”

ถังลั่วเหยาตะลึงงัน ถามด้วยความไม่รู้ว่า “ความจริงใจอะไร คะ?”

เฟิงยี่พูดอย่างเคร่งขรึม “เหยาเหยาเราแต่งงานกันมาก็ตั้ง นานแล้ว ฉันยังไม่เคยได้ยินคุณเรียกผมว่าสามีเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ