บทที่ 650 ทะเลาะกันในห้องอาหาร

แทบจะไม่เคยทะเลาะกับเธอเลย และยิ่งไม่เคยโกรธด้วย

แต่พวกเขาไม่เข้าใจว่า คนที่ไม่เคยทะเลาะกับคุณเลย ก็ใช่ว่า จะเป็นคนที่รักคุณที่สุด

กลับเป็นคนที่ไม่ห่วงใยคุณที่สุดอย่างแน่นอน เพราะไม่ห่วงใย ดังนั้นจึงไม่สนใจ

ไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ว่าคุณจะพูดอะไรทำอะไรก็ไม่ อยู่ในสายตาของเขา และก็ไม่สำคัญแล้ว ในใจของเขา คนที่สำคัญที่สุดเสมอก็คือนักแสดงต่ำต้อยคน

นั้น

คนที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก คนที่ในใจเขาใฝ่ฝัน ผู้หญิงที่ทำให้ เขาลืมไม่ลงตลอดชีวิต

แต่น่าเสียดาย ที่เธอยังโกรธไม่ได้ด้วย

รู้ทั้งรู้ว่าในใจของสามีตัวเองมีคนอื่นอยู่ กลับไม่มีสิทธิ์แม้แต่

หึงหวง

เพราะว่า คนที่มีชีวิตอยู่ จะไปแย่งกับคนที่ตายไปแล้วไม่ได้

เธอจะเอาอะไรไปแย่งล่ะ

เพราะเธอตายแล้ว ตายอย่างมีสวยหรู อย่างสวยงาม และได้ทิ้งเงาของเธอไว้ในใจเขาตลอดไป

ราวกับฝันร้าย ที่พัวพันเขา และก็พัวพันตัวเอง

เธอจะเอาอะไรไปแย่งล่ะ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดวงตากูยิงค่อยๆแดงขึ้น

หัวใจ ก็เหมือนถูกสิ่งของมาพันแน่น ทั้งเจ็บทั้งแสบ สายตาจ้องไปที่หน้าจอมือถืออีกครั้ง แล้วหัวเราะเยาะออกมา ดูซิ นี่เป็นลูกชายของเธอนะ

เธอคลอดเขามาอย่างยากลำบาก เลี้ยงเขาจนเติบใหญ่ วันนี้ เขากลับไปยืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับตัวเอง เกลี้ยกล่อมตัวเองให้ รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา เกลี้ยกล่อมให้ตัวเองต้องใจกว้าง

เชอะ จริงๆนะ………………..จริง

ตู้กูยิงก็ไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ไปนานเท่าไหร่

จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วมาจากข้างนอก รวมทั้งเสียง สุภาพของคนรับใช้ที่ชั้นล่างคุณผู้ชาย ท่านกลับมาแล้วหรือ

เธอถึงรีบเช็ดน้ำตา เข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ แล้วหันหลังเดิน ไปข้างนอก

เพิ่งจะเดินไปถึงปากบันได ก็เห็นเพิ่งสิ่งลังกลับมาจากข้าง นอกแล้ว

เมื่อเฟิงสิงลังเห็นเธอ ถามอย่างอ่อนโยนว่า”ได้ยินว่าเหวินเหวัน มาเมืองหลวงหรือ วันนี้คุณได้พาเธอไปเที่ยวที่ไหนบ้าง

แม้ว่าเหวินเหวินจะเป็นเพียงหลานสาวลูกพี่ลูกน้องทางฝั่งแม่

ของตู้กูยิง แต่เฟิงสิงลังก็ยังห่วงใยมาก ตู้กูยิงกล่าวด้วยสีหน้าเรียบๆว่า “ก็ไปเดินเล่นที่ไทม์สแควร์สัก

พัก”

เฟิงสิงลังไม่ได้สังเกตเห็นความไม่พอใจในสีหน้าของเธอ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ยิ้มแล้วกล่าวว่า “เด็กคนนี้ไม่นานก็จะจบ มัธยมปลายแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่คราวนี้ปิดเทอมช่วงฤดูหนาว มาเที่ยวถึงเมืองหลวง คุณจะต้องพาเธอเที่ยว ได้ยินว่าต่อไปเธอ อยากจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่เมืองหลวง ก็สามารถช่วย แนะนำเธอได้นะ คุณถนัดทำเรื่องพวกนี้ไม่ใช่หรือ ”

ที่จริง เฟิงสิงลังไม่ได้มีความหมายอื่น

ก็หมายความตามตัวอักษรที่พูดไปนั่นแหละ ถูกยิงเป็นคนที่ ชอบช่วยเหลือคนอื่น จะยินดีให้คำแนะนำพวกนี้กับลูกๆของ ญาติ

แต่อาจจะเป็นเพราะตอนนี้กูยิง กำลังไม่ค่อยสบายใจ เมื่อได้ยินคำพวกนี้ ทันใดนั้นก็ได้กลิ่นเหมือนกำลังประชด ประชันเล็กน้อย

เธอยิ้มเย็นชา “ฉันถนัดอะไรหรือ หรือว่าวันๆ ฉันทำได้เพียง ช่วยเหลือแนะนำเด็กคนอื่นสอบเข้ามหาวิทยาลัยอะไรอย่างนั้น หรือ ฉันไม่มีงานของตัวเองไม่มีเรื่องของตัวเองหรือ”
เฟิงสิ่งลังชะงักไป รู้สึกงงเล็กน้อย

ผ่านไปสักครู่ ถึงตอบอย่างเสียงอ่อนว่า “ผม ผมก็ไม่ได้พูด อะไรนี่”

ใครจะคิดว่า กูยิงกลับไม่คิดจะปล่อยผ่านไปง่ายดายเช่นนี้

แล้วก็กล่าวต่ออย่างเป็นชาว่า “ได้ ในที่สุดฉันก็ได้เห็นแล้วว่า คุณดูถูกฉันไม่ใช่หรือ คุณว่างานของฉันสบายเกินไปไม่สำคัญ จําเป็นจะต้องช่วยคนในครอบครัวนี้พิจารณานั่นพิจารณา หรือ เวลาของคุณเป็นเวลาแต่เวลาของฉันไม่ใช่ สรุปคือฉันต่ำกว่าคน ของตระกูลเฟิงหนึ่งชั้น”

หากจะบอกว่าเมื่อกี้นี้ เขายังคิดว่ากูยิงเพียงแค่โจมตีเขา อย่างไม่ตั้งใจ

พอพูดประโยคนี้ออกมา เขาก็รู้ได้ทันทีว่า เรื่องนี้ไม่ง่ายอย่าง

ที่ตัวเองคิด

เขาคิ้วขมวดขึ้นมาทันที และก็ไม่มีเวลาสนใจมือที่กำลังถอด เสื้อโค้ตแล้ว เดินเข้าไปถามอย่างห่วงใยว่า “วันนี้คุณไปพบเจอ เรื่องอะไรมาหรือ”

ตู้กูยิงนิ่งไปสักครู่ แล้วพึมพำเสียงเย็นชา

ไม่พูดไม่จา หันหลังเดินไปทางห้องอาหาร เธอไม่ตอบ เฟิงสิ่งลังก็ช่วยไม่ได้ คิดๆดูแล้ว รู้สึกว่าวันนี้ตัว เองได้ทำเรื่องทั้งหมดอย่างเต็มที่สุดแล้ว
ก็ไม่ได้เป็นคนไปหาเรื่องเธอ และยิ่งเป็นไปไม่ได้ว่าจะเป็นคน ทําให้เธอโกรธ

ดังนั้นตอนนี้เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ โดยไม่มีสาเหตุเช่นนี้ น่า

จะไม่เกี่ยวกับตัวเองหรอกใช่ไหม เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาถึงโล่งใจลงเล็กน้อย แล้วก็เดินตามไป

ทางห้องอาหาร

เฟิงยี่กับเฟิงเหยี่ยนต่างก็ไม่อยู่บ้าน สุขภาพร่างกายของนาย ท่านเฟิงช่วงหลายปีมานี้นับวันแย่ลง ไม่ได้พักอยู่ในเมืองหลวง มานานแล้ว แต่ไปเลี้ยงชราที่เมืองอบอุ่นทางตอนใต้แล้ว

ดังนั้น บนโต๊ะอาหารในบ้าน เหลือเพียงสองสามีภรรยา เท่านั้น

โดยปกติ บรรยากาศระหว่างทั้งสอง ถึงแม้จะพูดไม่ได้ว่ารัก

กัน แต่ยังเข้ากันได้

จะพูดว่าเคารพกันเหมือนเป็นแขกก็ไม่ได้พูดเกินจริง แต่บนโต๊ะอาหารวันนี้ บรรยากาศเห็นได้ชัดว่ามีบางสิ่งไม่

ปกติ

ตู้กูยิงยังคงอยู่ในอารมณ์ตลอดเวลา จนทำให้เพิ่งสิ่งลังที่ปกติ จะสนุกกับการทานข้าว ก็ไม่ค่อยพูดอะไรไปด้วย

คนสองคนบนโต๊ะอาหารเดียวกัน ต่างทานข้าวอย่างเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร
บรรยากาศนั้นไม่ว่าจะดูอย่างไรก็รู้สึกแปลกๆ

คนรับใช้ในบ้านยังสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกระหว่างคุณ ผู้ชายกับคุณผู้หญิง ต่างถอยออกไปอย่างเงียบๆ อย่างไม่กล้ายืน อยู่ในห้องอาหาร กลัวว่าหากไม่ระวังจะพลอยติดร่างแหไปด้วย

ดังนั้น ในห้องอาหาร ตอนนี้ไม่มีแม้แต่คนรับใช้สักคน

ตูกยิงทานไปไม่กี่คำ ก็วางตะเกียบลงอย่างรวดเร็ว

เอาผ้าเช็ดปาก แล้วลุกขึ้นเดินออกไปทางด้านนอก

เฟิงสิ่งลังชะงักงัน มองดูถ้วยตรงหน้าเธอที่ทานไปไม่กี่คำ ขมวดคิ้ว “คุณจะไปไหน ”

กูยิงตอบอย่างไม่พอใจ “ไม่ใช่เรื่องของคุณ คิ้วของเฟิงสิงลังขมวดเข้าไปอีก

นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาไม่นิ่ง และก็ไม่ยอมถอย

แต่เกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงดีๆว่า “ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร จะต้อง ทานข้าวให้หมดใช่ไหม กระเพาะคุณไม่ดี หากไม่ทานข้าว เดี๋ยว เวลากลางคืนก็จะปวดกระเพาะขึ้นมาอีก จะทำให้คนทั้งหมด นอนไม่ดีไปด้วย”

ความตั้งใจของเขา ที่จริงไม่ได้หมายถึงรังเกียจกูยิง

เพียงแค่จะบอกว่า จะต้องดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ ไม่อย่างนั้น กลางดึกปวดกระเพาะขึ้นมาตัวเองจะทรมาน หมอประจํา ครอบครัวกับคนรับใช้ในบ้านทั้งหมดต่างต้องดูแลเธอ จะเป็นการรบกวนคนอื่นเกินไป

แต่ฟังอยู่ในหูกยิง ทำไมกลับเหมือนได้กลิ่นกำลังรังเกียจตัว เองเช่นนั้น

ความโกรธที่ระงับอยู่ในใจเดิมทีนั้น ก็ระเบิดออกมาทันที

เธอหันหน้ามา จ้องมองเฟิงสิ่งดังกล่าวอย่างดุเดือดว่า “คุณ ปวดกระเพาะแล้วอย่างไรหรือ ฉันปวดกระเพาะแล้วรบกวนคุณ หรือคุณพูดมาเลยนะ หากคุณทนดูไม่ได้ไม่ชอบ คุณก็ไม่ต้องพัก ในบ้านไปพักข้างนอก ฉันก็ไม่ได้สนคุณอยู่แล้ว ใครร้องขอให้ คุณมานอนไม่ดีที่นี่ล่ะ ”

เธอใส่ไฟมาชุดใหญ่อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย จนทำให้เฟิงสิ่งลัง งุนงงไปเลย

นี่ยิ่งทำให้เขาตระหนักได้ว่า ถูกยิงในวันนี้ ช่างไม่เหมือน

คน ในวันปกติจริงๆ

เขาครุ่นคิด แล้วรู้สึกว่าในเวลานี้ ยังไม่ต้องไปต่อล้อต่อเถียง กับเธอจะดีกว่า

ยิ่งทั้งสองต่อล้อต่อเถียงกันก็ยิ่งจะทะเลาะกันรุนแรงขึ้น

ท้ายที่สุดก็จะควบคุมไม่ได้ ไม่จำเป็นเลยจริงๆ

ต่างก็อายุกี่สิบปีแล้ว ลูกๆก็แต่งงานกันแล้ว ทะเลาะกันไปก็จะ ทำให้เสียความรู้สึกเปล่าๆ