บทที่ 645 ตายทั้งเป็น

เธอหยุดไปชั่วครู่ รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งอยู่ยิ่งกว้างขึ้น และ ความเย็นเยือกในดวงตาก็มากขึ้น

“ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นพ่อเลี้ยงของฉันใช่ไหม ฉันคนที่เป็น ลูกสาว ไม่ว่าอย่างไรก็จะขอแสดงความกตัญญูหน่อย หากคุณ ตายไปเช่นนี้ ฉันจะไปกตัญญูได้ที่ไหนล่ะ”

“ก็เป็นธรรมดาที่ต้องใ องให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อไป ถึงแม้จะตายทั้ง เป็น ถึงแม้จะทุกข์ทรมานทุกวันจนกลิ้งไปมาบนพื้น ก็ต้องมีชีวิต อยู่อย่างหมาตัวหนึ่งต่อไป

“เมื่อถึงเวลานั้น แม้คุณจะกลับใจ อยากจะเห็น อยากจะตายก็ ไม่ได้แล้ว ”

เหอ อสั่นอย่างรุนแรง ใบหน้าซีดเผือด

ร่างกายของเขา สั่นเล็กน้อยเพราะความ

“แก แกกล้าดีอย่างไร………….

ถังลั่วเหยากะพริบตา ” ฉันทำไม ”

เหอศี่อไม่ได้พูดต่ออีก

เขารู้ว่า ตอนนี้ตัวเองเป็นเพียงแค่นักโทษ ไม่ว่าจะพูดอะไร ก็ ไม่มีประโยชน์แล้ว

ถังลั่วเหยาหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง แล้ววางไว้บนชั้นกระจก

“เซ็นเถอะ เพื่อจะได้ตายไปดีๆ ชาติหน้าจะได้ไปเกิดใหม่ที่ดี

กว่า ยังสามารถมีชีวิตได้อีกครั้ง เหอ อจ้องมองปากกาด้ามนั้น โดยไม่กระตุกกระดิกอยู่เป็น

นาน

ถังลั่วเหยาเองก็ไม่รีบร้อน รออยู่เงียบๆเช่นนั้น

ผ่านไปเนิ่นนาน ถึงเห็นเขาเงยหน้าขึ้น จ้องมองมาที่ถังลั่ว เหยา แล้วกัดฟันพูด“ฉันไม่เชื่อ หากฉันไม่เซ็นล่ะ แกยังจะทำ อะไรได้อีกหรือ”

ถังลั่วเหยาคิดไว้แล้วว่าเขาจะไม่ตกลงอะไรง่ายดายเช่นนี้

เธอค่อยๆยิ้มเบาๆ โน้มตัวไปข้างหน้า เข้าใกล้เขา โดยมี แผ่นกระจกกั้นกลาง กล่าวด้วยเสียงเบา “คุณรู้ไหม ผู้ชายคนที่ ช่วยฉันคราวก่อน และช่วยกันกับฉันส่งคุณเข้าคุกคนนั้นเขาเป็น ใคร”

พูดตามความเป็นจริง เรื่องนี้ เหอ อไม่รู้จริงๆ

เขารู้เพียงว่า ถังลั่วเหยาคบกับชายคนมีเงินคนหนึ่ง แต่ฝ่าย ตรงข้ามฐานะอะไรนั้น เขาเคยตรวจสอบ แต่ก็ตรวจไม่เจอ

รอยยิ้มของถังลั่วเหยาช่างสวยงามจนหาที่เปรียบไม่ได้ และก็ เย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ด้วย

“เขาชื่อเฟิง เป็นคุณชายรองตระกูลเฟิงแห่งเมืองหลวง ตอนนี้เป็นสามีถูกต้องตามกฎหมายของฉัน”

บูม—!

เหมือนเสียงฟ้าผ่าอย่างแรง ผ่าใส่หัวสมองของเหอ ออย่าง

รุนแรง

อะไรนะ

เฟิง ตระกูลเฟิง

หากจะบอกว่าสีหน้าของเขาเมื่อกี้นี้ดูไม่ได้ ตอนนี้กลับซีดเซียว

ชื่อเสียงของตระกูลเฟิงนั้น เหอ อยังรู้จักดี

สี่ตระกูลใหญ่นั้น ชาตินี้เขาทำได้เพียงแค่จ้องมอง ไม่กล้าคาด

หวัง

ไม่คิดว่า กลับถูกเธอ………..

เขาจ้องมองถังลั่วเหยาอย่างไม่เชื่อ เห็นเพียงเธอกล่าวอย่าง ใจเย็น “ฉันไม่มีปัญญาทำให้คุณตายทั้งเป็นได้ แต่สามีของฉัน ดีกับฉันมาก เห็นฉันไม่มีความสุขไม่ได้ เมื่อถือเวลาคุณยังจะทำ เช่นนี้ ฉันก็ขวางไว้ไม่ได้ใช่ไหม คุณสงสัยในความสามารถของ ฉันไม่ใช่หรือ ฉันคิดว่าความสามารถของเขา คุณน่าจะไม่ต้อง สงสัย ใช่ไหม ริมฝีปากเหอ อสั่นระริก แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆออก มา

ในที่สุด เขาก็คอตกอย่างหมดแรง แล้วก็ไม่มีค่าพูดใดๆออกมา
หลังจากผ่านไปสิบนาที ถังลั่วเหยาถือหนังสือหย่าที่เป็นเสร็จ แล้วเดินออกมา

เฟิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เมื่อเห็นเธอ ก็ลุกขึ้นเดินมาหาทันที “เป็นอย่างไรบ้าง”

ถังลั่วเหยา โชว์ข้อตกลงในมือเธอฉบับนั้น แล้วกล่าวด้วยรอย ยิ้ม “ทําสําเร็จแล้ว”

เฟิงตะลึงไปชั่วครู่ ตามด้วยยิ้มอย่างมีความสุข

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว

ถังลั่วเหยามองดูเขา ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรได้ โผเข้าไปหาทันที แล้วกอดเอวเขาไว้ เอาหน้ามุดไปที่อ้อมกอดเขา

น้อยครั้งมากที่เพิ่งจะเห็นเธอทำกับตัวเองเช่นนี้ตอนอยู่ข้าง นอก ทันใดตัวแข็งทื่อ ผ่านไปชั่วครู่ ถึงเอามือวางไว้บนตัวเธอ ลูบหลังเธอเบาๆ แล้วกล่าวด้วยความเป็นห่วงเป็นอะไรหรือ เปล่า ”

ถังลั่วเหยาพยักหน้าเงียบๆ

หลังจากผ่านไปหลายวินาที จึงเงยหน้าขึ้น จ้องมองเขา แล้ว กล่าวเสียงเบา“เฟิงยี่ ช่างดีเหลือเกินที่มีคุณ

ถึงแม้เพิ่งจะไม่รู้ว่าเมื่อกี้ข้างในนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ก็ยังชะงักไป แล้วตามด้วยหรี่ตายิ้มอย่างมีความสุข

เขาก้มหัว จูบไปที่ริมฝีปากหญิงสาว แล้วกล่าวเสียงอ่อนโยน “ถ้าอย่างนั้นผมก็จะอยู่กับคุณตลอดไป

ถังลั่วเหยาพยักหน้าแรงๆ

ยื่นนิ้วออกมา จะเกี่ยวก้อยกับเขา

“พูดกันแล้วนะ ว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป ห้ามจากไปนะ ”

เพิ่งยืนนิ้วก้อยออกมา เกี่ยวกับนิ้วก้อยของเธอ แล้วเอานิ้ว โป้งชนกันปั๊มตราประทับ

คนสองคนในวัยยี่สิบกว่า ขณะนี้กำลังเล่นเกมของเด็กน้อย อายุไม่กี่ขวบ แต่ทั้งสองก็สนุกกับมัน

หลังจากประทับตราแล้ว ถึงจ้องหน้ากันหัวเราะออกมาอย่างมี

ความสุข

เมื่อข้อตกลงหย่าอยู่ในมือแล้ว เรื่องการหย่าก็ง่ายขึ้นเลย

ภายใต้การช่วยเหลือของเฟิง ถึงแม้จะไม่ได้ออกหน้ากับ เหอศี อด้วยตัวเอง แต่ก็ได้รับหนังสือหย่าอย่างราบรื่นแล้ว

แม่ถึงมองดูหนังสือหย่าในมือที่อยากได้มานานแล้ว แต่ไม่ได้ สักที อย่างตื่นเต้นจนน้ำตาไหลออกมา

เมื่อถังลั่วเหยาเห็นเช่นนั้น กอดแม่ไว้อย่างสงสาร แล้ว

ปลอบโยนเธอตลอด

อย่างไรก็ตาม เรื่องอย่างนี้จะปลอบกันได้อย่างไรกัน
ความคับข้องใจ น้ำตา ความขมขื่นที่ได้กลืนกินอย่างเงียบๆ ในเวลาสิบกว่าปีมานี้ บัดนี้ ทลายลง ถูกระบายออกมาราวกับว่ามันพัง

ทุกคนล้วนรู้ว่า เหอ อไม่ได้ดีกับเธอ

แต่มีน้อยคนนักที่จะเข้าใจจริงว่า ไม่ดีอย่างไร ความทุกข์ทางกายนั้นเป็นเรื่องเบา ที่สำคัญสุดคือความทุกข์ ทางใจ

เดิมที เพื่อชีวิตความเป็นอยู่ อยากให้ถังลั่วเหยามีชีวิตที่ดี จึง แต่งงานกับเหอศี อ

แต่เมื่อแต่งงานแล้วถึงรู้ว่า เขาไม่ใช่คนดีอะไร แต่กลับเป็นก องไฟ

ต่อมา เธอก็เคยพูดเรื่องหย่าหลายครั้ง

แต่ทุกครั้งก็จบลงที่ความล้มเหลว พูดบ่อยเข้า เหอศี อยังเคยเอาการฆ่ามาข่มขู่พวกเธอสองแม่

ลูก

เธอกังวลว่าถังลั่วเหยาจะได้รับอันตรายจากเรื่องนี้ ดังนั้น ต่อ มาก็ไม่กล้าเอ่ยถึงอีกเลย

แต่ในความเป็นจริง ใจดวงที่อยากจะหย่า ไม่เคยตายไปจาก

อันที่จริง หลังจากแต่งงานภายในหนึ่งปี ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในบ้าน ก็ล้วนตกเป็นภาระของเธอแล้ว

ดังนั้น ที่จริงก็ไม่ได้สนใจว่าจะเลี้ยงลูกคนเดียวหรือจะมีอีกคน มาช่วยเลี้ยง

อย่างไรก็ตามเหอศี อไม่ได้ทําอะไร นอกจากสร้างปัญหาให้

พวกเธอสองคนแม่ลูก

ตอนนี้มาคิดดูแล้ว ความทุกข์ในหลายปีมานี้ ที่จริงตัวเองเป็น คนก่อเองและรับกรรมเอง

แต่ท้ายที่สุดแล้ว กลับต้องให้ลูกสาวและลูกเขยมาช่วยเคลียร์

ปัญหาวุ่นวายนี้

อารมณ์ของแม่ถึงร้อยพันความรู้สึก ทั้งสับสน คับข้องใจและก็ ดีใจมาก

สิ่งที่ทำให้ผิดหวังคือความทุกข์ทรมานที่ตัวเองได้รับในหลาย

ปีมานี้ ไม่มีใครเข้าใจอย่างแท้จริง

โชคดีที่ตอนนี้ถังลั่วเหยาโตแล้ว และก็หาที่พึ่งพิงที่แท้จริงของ ตัวเองได้แล้ว

ในอนาคต แม้ตัวเองจะจากไปแล้ว ก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป ถังลั่วเหยาไม่เข้าใจแท้จริงในใจแม่กำลังคิดอะไร

เพียงมองดูเธอร้องไห้ ก็รู้สึกเศร้าเสียใจ ดังนั้นปลอบประโลม เธอตลอดเวลา

ในสถานการณ์เช่นนี้ เฟิงไม่เหมาะที่จะอยู่ในเหตุการณ์
ไม่ว่าอย่างไร เวลาของสองแม่ลูก เขาที่เป็นลูกผู้ชายอยู่ใน เหตุการณ์ จะทำให้รู้สึกเก้อเขินบ้างไม่มากก็น้อย

ความรู้สึกที่เก็บกดไว้ในใจพวกนั้น ก็ไม่สามารถระบายออก มาต่อหน้าเขาได้ ดังนั้น ทันทีที่กลับถึงบ้าน เขาก็ออกไปอย่างเงียบๆ โดยทิ้ง

พื้นที่และเวลาไว้ให้สองคนแม่ลูก

ไม่รู้ว่าแม่ถึงร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดก็หยุดร้อง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ