บทที่ 642 เขาไม่เหมือนกัน

“ฉันไม่อยากให้ชีวิตของเธอเดินทางผิดจริงๆ และยิ่งไม่อยาก ให้เธอประสบพบเจอความทุกข์อย่างที่ฉันประสบผ่านมาอีกครั้ง แต่เมื่อพูดกลับมา คราวนี้ที่ฉันป่วยหนักเช่นนี้ และหลังจากผ่าน การผ่าตัด ทําให้ฉันคิดได้ว่า ลูกหลานมีบุญของลูกหลาน บาง ครั้ง ความคิดของเราที่เป็นผู้ปกครอง เป็นเพียงตัวแทนของตัว เอง ไม่สามารถจะเป็นตัวแทนของเธอ ยิ่งไม่สามารถรับประกันว่า เธอจะมีความสุขได้ ดังนั้น แทนที่จะเป็นแบบนั้น ก็ควรจะปล่อย มือ ให้เธอทําเรื่องที่ตัวเองชอบ รักคนที่ตัวเองอยากรักดีกว่า เมื่อ เป็นเช่นนี้ ต่อไปไม่ว่าจะมีความสุขหรือไม่ ก็จะไม่เสียใจ

เธอหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วมองดูถังลั่วเหยาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“อีกอย่าง ตอนนี้เหยาเหยาก็โตแล้ว ไม่ใช่เด็กผู้หญิงในตอน นั้นที่มีเรื่องอะไรก็ต้องถามความเห็นของฉันอีกแล้ว ดังนั้น เรื่องที่ พวกเธอแต่งงาน ขอเพียงเธอเห็นด้วย เธอชอบก็พอแล้ว อย่าง อื่นไม่สำคัญอีกแล้ว”

เมื่อถังลั่วเหยาฟังจบ ทันใดนั้นดวงตากแดงขึ้นมาทันที ตื้นตันจนโผเข้าไปในอ้อมกอดแม่ถัง กอดเธอไว้แล้ว กล่าว“คุณแม่”

แม่ถึงหัวเราะออกมา

ส่วนเพิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกตื้นตันไปด้วย
เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณป้า ผมขอสัญญากับท่านว่า ต่อ ไปผมจะดีกับเหยาเหยา ท่านสามารถคอยดูผมอยู่ข้างๆ หากผม มีการกระทําที่ทําร้ายเธอใดๆ ท่านสามารถโจมตีผมได้ทันที ”

แม่ถังยิ้มกล่าว “โถ ยังเรียกป้าอีกหรือ

ถังลั่วเหยาเงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของแม่ ใบหน้าเล็กแดง ด้วยความอาย เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง

ชื่อบื้อ ยังไม่เปลี่ยนอีก ”

เพิ่งถึงรู้สึกตัวขึ้นมา ใบหน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็ยังเรียกอย่าง

ดีใจ “แม่”

“จ๋า จ้าจ้า”

จากนั้น แม่ถังก็กลับไปที่ห้อง หยิบซองแดง ในกระเป๋าเดิน

ทางออกมาใส่ซองใหญ่สองซองให้พวกเขาสองคน

เธอยิ้มกล่าว “ตอนนี้ฉันก็ไม่มีอะไรจะให้พวกเธอ พูดไปแล้ว เรื่องนี้ต้องโทษพวกเธอเอง บอกฉันกะทันหันแบบนี้ ทำให้ฉันไม่ ได้เตรียมแม้กระทั่งของขวัญแต่งงาน ก็ให้ซองแดงสองซองแล้ว กัน ขออวยพรให้พวกเธอความรักสมหวัง มีความสุขกับการ แต่งงาน “ทั้งสองก็ยิ้มรับไว้

เฟิงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ณ ตอนนั้นจัดวางให้คนรับใช้ไป ทำงานของตัวเอง แล้วก็จัดให้หมอประจำครอบครัวมาทำการ ตรวจเช็คแม่ถัง

เขาอธิบายว่า “ต่อไปถ้าต้องการจะตรวจเช็ค ก็ไม่ต้องไปที่โรงพยาบาลอีกแล้ว โทรศัพท์ไปโดยตรง แล้วหมอจะมาที่บ้านเอง”

แม่ถึงรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย “มันจะเป็นการยุ่งยากเกินไปหรือ

เปล่า” เฟิงยี่กล่าวว่า “ไม่ยุ่งยาก พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นหมอประจำ

ครอบครัว นี่เป็นอีกหนึ่งบริการ ในรายการของพวกเขาอยู่แล้ว”

ถึงทำให้แม่ยังยิ้มรับไว้

ทุกคนพูดคุยหัวเราะกันจนผ่านไปครึ่งบ่าย ตอนเย็น แม่ครัว มาใหม่ได้จัดเตรียมอาหารเลิศรสสำหรับงานเลี้ยง ในค่ำคืน ถือ เป็นการฉลองอวยพร

เนื่องจากคำนึงถึงสุขภาพร่างกายแม่ถังที่เพิ่งออกจากโรง พยาบาล ว่าไม่อาจกินอาหารที่มันเลี่ยนหรือเผ็ดเกินไป ดังนั้น อาหารในงานเลี้ยงมื้อเย็นจึงค่อนข้างจืดและสดชื่น

ถังลั่วเหยายังไปเปิดเหล้าขวดหนึ่ง แม่ถังดื่มไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ ห้ามพวกเขาดื่ม

เพียงแค่ถังลั่วเหยาว่า “หนูดื่มไม่เก่ง ดื่มน้อยหน่อย

ถังลั่วเหยายิ้มแล้วแลบลิ้นใส่ เพิ่งจึงยิ้มกล่าว “ไม่เป็นไรครับ วันนี้อยู่ในบ้าน ถึงแม้จะเมา ก็ไม่เป็นไร ”

แม่ถังถึงยิ้มกล่าวระวังจะให้ท้ายจนเสียคน ”

ถังลั่วเหยายนจมูกทันทีอย่างไม่พอใจ “แม่ ใครจะให้ท้ายหนู จนเสียคนล่ะ พูดเหมือนหนูไร้เดียงสาขนาดนั้น”
แม่ถึงเม้มริมฝีปาก และยิ้มอย่างมีความสุข

“ได้ หนูรู้เรื่อง หนูรู้เรื่องที่สุด

ไม่ว่าอย่างไร มื้ออาหารเย็นนี้ บรรยากาศเต็มไปด้วยความ อบอุ่นและเป็นกันเอง

และในเวลานี้ อีกด้านหนึ่ง

ที่วิลล่าเก่าตระกูลเฟิง

ตู้กูยิงเพิ่งจะทำสวยเสร็จ กำลังเดินลงมาจากชั้นบน ก็เห็นเฟิง งลังที่กลับมาจากข้างนอก

ปีนี้เฟิงสิงลังอายุครบห้าสิบปีแล้ว แต่ดูไปแล้ว ยังแข็งแรงเป็น พิเศษ เพราะได้รับการดูแลอย่างดี หากจะบอกว่าอายุสามสี่สิบ ปีก็ยังมีคนเชื่อ

ส่วนกูยิง แม้จะคลอดลูกชายสองคนแล้ว แต่หลายปีมานี้ ดำรงชีวิตอยู่ในครอบครัวที่สูงส่งและมั่งคั่ง ทำให้เธอได้รับการ ดูแลเป็นอย่างดี

ถึงแม้รูปร่างจะไม่เพรียวเหมือนตอนเป็นสาวๆแล้ว แต่ชนะ ตรงที่ผิวพรรณขาวผ่องเนียนนุ่ม ดูไปแล้วคนทั้งคนยังรู้สึกมีเสน่ห์

อยู่

เธอเดินเข้าไปหา รับเสื้อที่เพิ่งสิ่งลังยื่นมาให้ แล้วถามวันนี้ ทำไมคุณกลับมาคนเดียวล่ะ ”

เฟิงสิงลังขยับไหล่ที่รู้สึกเมื่อยเล็กน้อย แล้วกล่าววันนี้เหยี่ยนเอ๋อรไปดูงานที่ต่างประเทศแล้ว ประมาณสามสี่วันถึงจะกลับมา

ตอนนี้ กิจการของเฟิงซื่อกรุ๊ป ส่วนใหญ่แล้วจะมีเพิ่งสิ่งลังกับ เพิ่งเหยียนสองคนพ่อลูกช่วยกันดูแล

เทียบกับเฟิง คนที่ชอบเที่ยวชอบเล่น งานอดิเรกของตัวเอง ไม่ชอบการผูกมัดแล้ว ลูกชายคนโตเฟิงเหยียนจะเป็นผู้ใหญ่และ หนักแน่นมั่งคงกว่า

เฟิงลงลิงกวาดสายตามองรอบบ้าน แล้วขมวดคิ้ว วันนี้เอ๋อร์

ไม่กลับมาอีกแล้วหรือ

กู้ยิงถอนหายใจ ” คุณชินแล้วไม่ใช่หรือ บ้านนี้ก็ไม่ได้มีเรื่อง ใหญ่อะไร ถ้าเขากลับมาถึงจะรู้สึกแปลก

เมื่อเฟิงสิ่งลังได้ยินเช่นนั้น ยิ่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้าไปใหญ่

ผ่านไปครู่หนึ่ง ถึงกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจ “ไปกันใหญ่ แล้ว เขาทำแบบนี้ยังมีบ้านอยู่ในใจสักนิดหรือเปล่า เตลิดจนชิน แล้ว”

เมื่อกูยิ่งเห็นเขาโกรธ ก็ยิ้มกล่าว “ได้ คุณก็ไม่ต้องโกรธ หรอก ตั้งแต่เล็กจนโตคุณก็ใช่ว่าจะรู้จักเขาครั้งแรก พูดไปพูดมา ล้วนเป็นลูกชายของคุณทั้งนั้น ก็ไม่รู้ว่ารับยืนกรรมพันธุ์การชอบ เที่ยวชอบเล่นของใครในตัวเราไป ”

คำพูดของเธอนี้ เหมือนประชดประชัน

เฟิงสิ่งลังชะงักงันไป ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าฉาย แววสํานึกผิด
จากนั้นยิ้มอ้อนกูยิง “ก็ได้ เขาไม่กลับมาก็ช่างเหอะ ท กับข้าวเสร็จหรือยัง ผมดูซิว่าวันนี้มีอะไรกันบ้าง

พูดจบ ก็เดินไปทางห้องอาหารทันที

กูยิ่งมองดูเขาที่จากไปคล้ายหลบหลีก นัยน์ตาถมึงทึง แต่ก็ไม่ได้เจาะลึก ในหัวข้อนี้ต่อไป แล้วก็เดินตามไป ค่ำคืนนี้ หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว ถังลั่วเหยาก็พาแม่เดิน รอบสวนหนึ่งรอบ

ส่วนเฟิงนั้นขึ้นชั้นบนไปห้องหนังสือ ตอนนี้ทั้งสองเป็นสามี ภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย ก็ไม่ต้องหลบซ่อนอะไรอีกแล้ว ดัง นั้น คืนนี้เขาจะอยู่ที่นี่ พักที่นี่

เมื่อเดินเล่นกับแม่เสร็จแล้ว ถังลั่วเหยาก็กลับไปที่ห้องนอน

เมื่อเห็นว่าในห้องนอนไม่มีคน ก็รู้ว่าเพิ่งต้องอยู่ในห้อง หนังสืออย่างแน่นอน

จึงหันหลังเดินไปทางห้องหนังสือ

ขณะนี้ ในห้องหนังสือ เพิ่งที่กำลังจดจ่อวาดอะไรอยู่บน คอมพิวเตอร์

เขากับพี่ชายคนโตเฟิงเหยียนไม่เหมือนกัน เฟิงเหยี่ยนเป็น ลักษณะที่ตั้งแต่เล็กก็เหมือนประเภทที่เป็นลูกของคนอื่น

ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดีที่สุด ทำอะไรก็ล้วนสามารถทำได้พิเศษสุด ไม่ว่าจะเป็นอีคิวหรือไอคิว ล้วนเป็นที่หนึ่ง หาคู่แข่งได้ยาก
ดังนั้น ตั้งแต่เล็กเขาก็รู้แล้วว่า ในด้านนี้ตัวเองจะเทียบกับพี่

ชายไม่ได้

ยังดีที่เขาก็ไม่เคยคิดจะไปเปรียบเทียบด้วย และอีกอย่าง ความสนใจและความชอบของทั้งสอง ไม่เหมือน

กันเลยสักนิด

ก็อย่างเช่น หลังจากจบปริญญาตรีแล้ว ตามการร้องขอของ พ่อ พี่ชายก็ไปทํางานในบริษัทของครอบครัว

แต่ก่อนเขาก็เคยถามพี่ชายว่า เกี่ยวกับการจัดวางของพ่อ แบบนี้ รู้สึกไม่พอใจบ้างไหม