บทที่ 64 เธอคือความภาคภูมิใจของเขา

ตอนนี้เธอกำลังทำคดีบางอย่างที่บริษัท รวมไปถึงทำการวิเคราะห์ คดีที่ผ่านมาด้วย

และยังต้องแบ่งภาระงานให้ลูกน้องอีก เธอยุ่งไปจนถึงตอนเที่ยง

หลังจากนั้นการประชุมก็ได้สิ้นสุดลง

เดิมที่มีคนในบริษัทบางส่วนที่ไม่ยอมรับเธอ แต่พอผ่านการประชุม ไป พวกเขาก็ทั้งยอมรับและเชื่อมั่นในตัวเธอทั้งกายวาจาใจ

เพราะมีหลายคดีที่เคยทำให้พวกเขาตกอยู่ในสภาพยับเยิน แต่จิ่ง หนิงกลับสามารถเสนอวิธีแก้ไขปัญหาออกมาในการประชุมเล็กๆนี้ได้ อย่างตรงประเด็น

อีกทั้งแบบแผนวิธีของเธอล้วนใช้งานได้จริง ไม่มีข้อผิดพลาดเลย ด้วยสถานการณ์แบบนี้ ไม่นานนักจิ่งหนิงจึงตั้งหลักได้อย่างมั่นคง ในแผนกประชาสัมพันธ์

ตอนแรกลู่จิ่งเซินก็กังวลเล็กน้อยว่าจะมีคนกังขาเนื่องจากเธออายุ น้อย ฉะนั้นเขาเลยส่งซูม่ไปคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของเธออยู่ ตลอด

แต่ผ่านไปครึ่งเดือน เขาก็พบว่าพนักงานในฝ่ายประชาสัมพันธ์ ไม่ เพียงแต่ไม่เบียดเบียนจึงหนิง แต่กลับยอมเชื่อฟังเธอ และคอยดู ทิศทางลมให้

เมื่อได้รับการรายงานจากซูมู่ ลู่จิงเซินก็ฉีกยิ้มออกมา เขาพบว่าเธอยอดเยี่ยมมากกว่าที่เขาคิดไว้ซะอีก ความจริงเธอมีนิสัยเย็นชาไม่สนใจอะไร แต่ทว่าเมื่อไหร่ที่ได้ลง

สนามทำงาน เธอกลับกลายเป็นคนที่เด็ดขาดและดุดัน มีอิทธิพล

อำนาจต่อทุกคนซะงั้น

ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของความสามารถ หรือวิธีการจัดการแก้ไข ปัญหา ใครก็เทียบเธอไม่ติด ในใจของใครบางคนจึงรู้สึกภาคภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะยังไงก็ตาม คนที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ก็เป็นผู้หญิงของเขา เห็นเจ้านายมีความสุข ซูมูก็มีความสุขไปด้วย

เพียงแต่ว่าเขายังไม่ค่อยเข้าใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เท่านั้น

เขาเหลือบมองสีหน้าของลู่จิ่งเซิน เห็นทีวันนี้เจ้านายจะอารมณ์ดี เป็นพิเศษ เขาจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย: “ท่านประธานครับ เมื่อก่อน ท่านไม่เคยเห็นด้วยกับการมีความรักในที่ทำงานมาโดยตลอด และมัก จะพูดว่ามันจะมีผลกระทบต่อการทำงานอยู่เสมอ แล้วทำไมครั้งนี้….

ลู่วิ่งเซินเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง

เขามองมาด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่ากำลังคิดอะไร แต่ซัก

พักเขาก็หัวเราะออกมา

“พูดไปนายก็ไม่เข้าใจหรอก”

ซูมู่ : ? ? ? ?

ท่านไม่พูดแล้วผมจะเข้าใจได้ยังไง?

ลู่จิ่งเซินโบกมือปัดไปมา “เอาล่ะ ฉันมีแผนสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้วกัน

นายไม่ต้องถามแล้ว”

ซูมู่ดูสถานการณ์แล้วตัวเองไม่นาจะได้คำตอบอะไรจากที่ถาม เขา จึงยอมแพ้ไป

พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปหนึ่งเดือน

ถึงฤดูหนาวแล้ว

แม้ว่าเมืองจิ้นจะอยู่ทางภาคตะวันออกของจีน แต่ทว่าฤดูหนาวกลับ มาถึงเร็วเป็นพิเศษ ตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาวมานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว และ ด้านนอกก็มีหิมะตกลงมาเล็กน้อย

วันนี้เป็นวันหยุด จิ่งหนิงจึงไม่ต้องไปทำงาน หลังจากที่ไปเยี่ยมดู วัฒนธรรมซิงฮุยเมื่อตอนเช้าเสร็จ ตอนบ่ายเธอก็ขี้เกียจออกไปข้าง นอกแล้ว เธอเลยมานังอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา ส่วนลู่วิ่งเซินก็กลับไปที่เมืองหลวงเมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนแรกก็พูดกัน ดิบดีว่าจะพาเธอกลับไปด้วย แต่ก็ถูกจิ่งหนิงปฏิเสธไป

เพราะเธอไม่แน่ใจว่าสุดท้ายแล้วควรจะกลับไปกับเขาดีไหม

เธอมักจะรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนในตอนนี้ถ้ากลับไปที่ เมืองหลวงคงจะน่าอายเล็กน้อย

ลู่จิ่งเซินก็ไม่ได้บังคับ เขารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจ และรู้จักนิสัย ของเธอดี ถ้ารีบร้อนมากไปแทนที่มันจะดีอาจจะตรงกันข้ามก็ได้ เพราะงั้นจึงทำได้แค่ให้เวลาเธอค่อยๆคิด

ยังไงเธอก็อยู่ข้างๆเขา หนีไปไหนไม่ได้ ฉะนั้นจึงไม่ต้องกังวลอะไร ถึงอย่างไรปัญหามันก็อยู่แค่ที่เรื่องเวลาเท่านั้น

แต่ไม่เป็นไรเขารู้ว่าตัวเองมีความอดทนมากพอ

เธอมองไปยังเบอร์โทรศัพท์ที่โชว์ขึ้นมา นัยน์ตามีความดีใจและ แปลกใจปนกันวาบผ่านไปแวบหนึ่ง เธอรับโทรศัพท์ด้วยความรีบร้อน และก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจริงๆ

“นายมาถึงแล้วเหรอ? 1

ลู่จิ่งเซินตอบอืม “พึ่งลงจากเครื่องบินมานะ แต่ว่าที่บริษัทมีเรื่องด่วน นิดหน่อยเลยต้องไปจัดการ เพราะงั้นผมคงไม่สามารถกลับบ้านได้ ทันที หรือว่าคุณมารอผมที่บริษัท แล้วตอนเย็นพวกเราค่อยไปกินข้าว กันที่วิลล่าลู่สุยดีไหม?

จึงหนิงใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แบบนี้ก็ได้

แล้วเธอก็ตอบตกลง

หลังจากที่วางสาย เธอก็กลับไปใส่เสื้อคลุมเพิ่มอีกหนึ่งตัวที่ห้อง จากนั้นก็ลงมาทักทายป้าหลิวอีกครั้ง ถึงจะออกบ้านไป

เกล็ดหิมะเล็กๆยังคงลอยกระจายอยู่บนท้องฟ้า และอากาศก็ยังคง เต็มไปด้วยความหนาวเหน็บเข้ากระดูก

จึงหนิงขับรถเข้าไปจอดที่ใต้ตึกลู่ชื่อ ไม่ได้ขึ้นไปบนตึก เธอเพียง แค่ส่งข้อความไปหาชายคนนั้น แล้วนั่งรอในรถ

สู่เซินตอบกลับมาว่าอีกเดียวเขาก็ลงมา

ขณะที่กำลังรออยู่ จู่ๆสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นต้น คริสต์มาสที่อยู่ในร้านหรูข้างทาง เธอจึงนึกขึ้นได้ว่าเร็วๆนี้จะถึงวัน คริสต์มาสแล้ว

ร้านอันหรูหรานี้ทั้งสะอาดและเป็นระเบียบมาก อีกทั้งยังมีชุดสูท สำหรับผู้ชายที่ทันสมัยและหรูหราแขวนโชว์อยู่ที่หน้าต่างด้วย

สายตาของเธอกวาดไปยังชั้นวางของข้างๆชุดสูทแล้วหยุดลง

จากนั้นเธอก็ดับไฟและลงจากรถไป

มันคือผ้าพันคอขนแกะสีเทาเข้ม สไตล์เรียบๆ ตรงปลายมีชื่อยี่ห้อ ของมันที่ใช้ด้ายสีเดียวกันปักอยู่ ดูดีมาก

แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเห็นลู่จิ่งเซินใส่ผ้าพันคอเลย แต่พอ เห็นผ้าพันคอผืนนี้ เธอก็รู้สึกว่ามันเหมาะกับเขามากอย่างแปลก ประหลาด

เธอได้วาดภาพตอนที่ผู้ชายคนนี้ใส่มันไว้ในหัวแล้ว ยิ่งคิดดูก็ยิ่งรู้สึก ว่าหล่อ

พนักงานร้านเดินเข้ามาพอดี เธอจึงชี้ไปที่ผ้าพันคอผืนนั้นแล้วพูด

ขึ้น: “รบกวนเอานี่ให้ฉันผืนหนึ่งค่ะ”

พนักงานร้านมองที่ผ้าพันคอแวบหนึ่งแล้วจึงยิ้มขึ้น: “ได้ค่ะ กรุณา รอสักครู่นะคะ”

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยให้ของขวัญอะไรกับลู่จิ่งเซินเลย แต่ใน ทางตรงกันข้ามสองเดือนกว่าที่แต่งงานกันมานี้ เขากลับซื้อของให้เธอ มากมาย

เธอมักจะรู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้อยู่เสมอ งั้นคริสต์มาสครั้งนี้ถือว่านี่ เป็นเซอร์ไพรส์ให้เขาก็แล้วกัน!

เธอเดินตามพนักงานไปที่เคาน์เตอร์ และขณะที่กำลังจะจ่ายเงินนั้น จู่ๆก็มีเสียงประหลาดใจดังขึ้นมาจากข้างหลัง

เจิ่งหนิง? ”

เธอชะงักไปครู่หนึ่งแล้วถึงหันหลังกลับไปดู

เธอเห็นแค่ว่ามีหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังเดินลงมาจากชั้นบน และคนที่ เรียกเธอก็เป็นผู้หญิงที่อยู่ตรงนั้น”เป็นแกจริงๆด้วย? ฉันนึกว่าฉันมอง คนผิดซะอีก! ”

ผู้หญิงคนนั้นเดินลงมาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าที่แปลกใจ จิ่งหนิงม องเธออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง ความเยือกเย็นฉายผ่านบนหน้าเธอเล็ก น้อย เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

เธอหยิบบัตรธนาคารในกระเป๋าตังยื่นให้พนักงานร้าน แล้วบอกให้ หล่อนรูดบัตร

หลังจากที่พนักงานรูดบัตรเสร็จ เขาก็ยิ้มขึ้นเบาๆ : “ทั้งหมด34, 800หยวน คุณผู้หญิง นี่คือผ้าพันคอของคุณค่ะ กรุณารับไปด้วย” จึงหนิงพยักหน้าเป็นการขอบคุณ แล้วหันหลังเดินออกไปข้างนอก

พร้อมกับผ้าพันคอ

ผู้หญิงที่ลงมาจากชั้นบนเห็นเธอมองข้ามตัวเองไป เธอจึงหัวเราเยาะ ออกมาด้วยความเหยียดหยามทันที

“เสแสร้งไปเถอะ? ฉันได้ยินมาว่าแกกับมู่ยั่นเจ๋อเลิกกันแล้วหนิ? ตอนนี้ไปได้เศรษฐีที่ไหนมารีว่ายังไง? ถึงได้ยอมซื้อผ้าพันคอผืนหนึ่ง ตั้งสามหมื่นกว่า หรือว่าซื้อไปให้เสี่ยที่ไหนรึเปล่า? ”

สายตาของจิงหนิงเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นขึ้นมาทันที

เธอหันไปมองหญิงสาวคนนั้น แล้วพูดอย่างเย็นชา : “หนิวลี่ลี่ ฉันว่า แกควรพูดจาให้มันดีๆหน่อยนะ!

หนิวลี่ลี่พูดขึ้นอย่างลำพองใจ: “เมื่อกี้ยังทำเป็นไม่รู้จักฉันอยู่เลยนี่ นา?ตอนนี้รู้จักแล้วหรอ?

หนิวลี่ลี่เป็นเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่คนละห้องสมัยที่เธอเรียนม.ปลาย แน่นอนว่าจึงหนิงต้องรู้จักหล่อนอยู่แล้ว

ในปีนั้นตอนที่เธอกับมู่ยั่นเจอพึ่งรู้จักกัน หนิวลี่ลี่ก็ชอบมู่ยั่นเจ๋อ

เพียงแต่ว่ามู่ยั่นเจ่อไม่มีความรู้สึกอะไรกับหล่อนเลย และต่อมาเขา ก็ตามจีบจึงหนิงอย่างเปิดเผย หลังจากที่สองคนคบกันแล้ว หนิวลี่ลี่จึง เกลียดจึงหนิงเข้ากระดูกด่าอยู่พักใหญ่เลยทีเดียว

จนป่านนี้ไม่คิดเลยว่า หล่อนยังจะเอาเรื่องที่ผ่านมานานกว่าหกปีฝัง ไว้ในใจอยู่ วิ่งหนึ่งเหลือบมองเธออย่างเย็นชา จากนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความ

เยาะเย้ย

“ขอโทษทีนะ มันคงเป็นเพราะฉันไม่รู้สึกว่าการที่ได้รู้จักกับแกมัน เป็นเรื่องที่ดี ดังนั้นฉันเลยแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นนะ ตอบแบบนี้แกพอ ใจรึยัง?