บทที่ 638 ถูกเขาพาชั่ว

เพราะเพิ่งอยู่ทางนี้ เธอก็กลัวเวลาที่ทุกคนอยู่ร่วมกันนาน แล้ว พวกเขาจะดูอะไรออก

แต่ก็ทนความเซ้าซี้ของทุกคนไม่ไหว สุดท้ายหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทําได้แค่ตอบตกลง

สิ่งที่สำคัญคือ พรุ่งนี้เช้ามีภารกิจถ่ายทำเพียงครึ่งวันเท่านั้น หลังถ่ายเสร็จ คราวนี้งานทุกอย่างก็เสร็จสมบูรณ์อย่างแท้จริง

ทุกคนมีอารมณ์ที่ค่อนข้างผ่อนคลาย และก็อยากออกไปเที่ยว ด้วย

เธอไม่อยากทําให้ทุกคนเสียบรรยากาศดีๆ จึงตอบตกลง

ช่างภาพเห็นเธอตอบตกลงแล้ว เลยไปปรึกษากับทุกคนอย่าง มีความสุขว่าคืนนี้จะกินที่ไหนดี

ณ เวลานี้ ถังลั่วเหยาถึงค่อยผ่อนคลายลงจริงๆ และมีเวลา เป็นของตัวเองบ้างซะที

เวลานี้เป็นเวลาห้าหรือหกโมงเย็น และพระอาทิตย์ที่ตกดิน ส่องลงมายังพื้นดินโดยตรงราวกับลูกศรสีทอง

สถานที่ถ่ายทำของพวกเขาอยู่ในปราสาทยุโรปที่เก่าแก่มาก

ในเวลานี้ ขณะยืนอยู่ในปราสาทและมองออกไปไกลๆ หัน หน้าไปทางพระอาทิตย์ตกสีแดงที่ร้อนแรง รู้สึกเพียงแค่ว่าผ่อนคลายไปหมดทั้งตัว มันช่างงดงามและอธิบายออกมาไม่ได้

ทันใดนั้น ฝ่ามือก็อุ่นขึ้น

เธอหันกลับไปมอง ก็เห็นเพิ่งที่ไม่รู้ว่ามาถึงเมื่อไหร่

เขาได้ยืนอยู่ข้างๆของเธอ และมองดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่

ไกลๆเหมือนเธอ แล้วพูดว่า “สวยมาก

ถังลั่วเหยายิ้มบางๆ หันหน้าไปทางลมและหรี่ตาลงเล็กน้อย

“ใช่ สวยจังเลย”

เพิ่งเงียบไปสักพัก และพูดขึ้นมาว่า “คุณเคยได้ยินตำนาน เรื่องหนึ่งไหม?”

ถังลั่วเหยาตะลึง “ตำนานอะไร?”

เพิ่งได้กล่าว : “มีคนกล่าวไว้ว่า เมื่อเผชิญกับทะเลและ พระอาทิตย์ตก ให้หันหน้าไปหามัน และขอพร ความปรารถนา นั้นจะเป็นจริง”

เธอตะลึงอยู่สักพัก และหันไปดู เห็นแต่ทะเลที่ไกลพ้นจาก ประสาทและไม่มีที่สิ้นสุด

ดวงอาทิตย์ตกและสะท้อนกับทะเล ถูกคลื่นซัดจนเป็นทองชิ้น เล็กๆ ราวกับน้ำทะเลทั้งผืนถูกย้อมเป็นสีแดง

เธอยิ้มเล็กน้อย

“คุณเชื่อเรื่องนี้อยู่เหรอ”
เพิ่งได้กล่าว: “ฉันเชื่อในทุกสิ่งที่เป็นสิ่งสวยงาม ด้วยประโยคนี้ ถังลั่วเหยาตกตะลึงเล็กน้อยอีกครั้ง ทันใดนั้นฉันก็นึกได้ว่า

ใช่สิ!

ทุกอย่างที่เป็นสิ่งสวยงาม เขาก็จะเชื่อหมด

เขาก็เป็นคนแบบนี้ ดูภายนอกแล้วดูเหมือนเป็นเพลย์บอย แต่ จริงๆ แล้วเขาเห็นคุณค่าของความรักและความชอบธรรม และมี จิตใจที่สะอาด

รู้ซึ้งถึงความมืดมนและอัปลักษณ์ทั้งหมดบนโลกนี้ แต่รังเกียจ ที่จะไปปนเปื้อนกับพวกมัน ขอเลือกที่จะรักษาความบริสุทธิ์และ ความง่ายๆของความตั้งใจแรกเริ่มดีกว่า

สิ่งที่เรียกว่าหัวใจไร้เดียงสา ก็แค่นี้เองแหละ

เธอรู้สึกเหมือนมีน้ำมันร้อนๆราดอยู่ในใจเธอ มีความร้อน หน่อยๆ

จู่ๆฝ่ามือของเธอก็แน่นขึ้น เพิ่งมาจับมือเธอไว้

ตัวเธอแข็งทื่อ และพูดอย่างมีสติว่า “ยังมีคนอยู่ข้างหลังนะ

“กลัวอะไร?”

เฟิงยี่หัวเราะเบาๆ “พวกเขากำลังยุ่ง ไม่มองมาทางเราหรอก” ถึงแม้ถังลั่วเหยาก็รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง แต่ก็ยังรู้สึกกังวลอยู่บ้าง

ในขณะเดียวกัน ที่มีความรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจคล้ายกับกำลัง ลักลอบมีชู้กันอยู่

คือ… เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะถูกพาชั่วโดยผู้ชายคนนี้

เฟิงก็เดินเข้ามาจากด้านหลังและล้อมรอบเธอไว้

ถังลั่วเหยานั้นตัวเล็ก แต่ความสูงของเฟิงสูงถึงหนึ่งร้อยแปด สิบเซนติเมตรทีเดียว พอยืนอยู่ข้างหลังเธอแล้วก็บังตัวเธอไว้ อย่างง่ายดาย

ในตอนแรกถังลั่วเหยาไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร จนผู้ชายได้จับมือ เธอไว้ และโอบกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง ยิ้มเบาๆ และพูดว่า”อย่างนี้โอเคไหม? ผมบังคุณเอาไว้ พวกเขาจะไม่ เห็นคุณ แน่นอนว่าเขาก็จะไม่รู้ว่าคุณยืนอยู่กับผม มาดู พระอาทิตย์ตกด้วยกัน ดีไหม?”

ถังลั่วเหยารู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงและเต้นเร็วมาก ณ เวลานี้ จะพูดออกมาได้ไงว่าไม่ดี?

ทําได้เพียงพยักหน้า

พอเฟิงเห็น ก็ยิ้มทันที

ยิ้มได้อย่างมีความสุขมาก

ทั้งสองยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เฝ้าดูทะเลกับพระอาทิตย์ตก เพลิดเพลินกับความเงียบสงบและความงามที่หาได้ยากในขณะ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

จนกระทั่งมีคนตะโกนขึ้นว่า “หือ? ถังลั่วเหยาอยู่ที่ไหน เมื่อ ตะกี้ฉันยังเห็นเธออยู่ที่นี่ ทำไมเธอถึงหายตัวไปในพริบตา

เธอพึ่งดึงสติกลับมาได้และรีบผลักแขนของชายคนนั้นออก ลดเสียงลงและพูดว่า “พวกเขากำลังตามหาฉันอยู่ คุณรีบ ปล่อยให้ฉันไปโดยเร็ว”

เฟิงยี่เลิกคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เมื่อเขาปล่อยเธอไป เขาก็ก้มศีรษะอย่างรวดเร็วและจูบเธอที่ ริมฝีปาก

โอ้พระเจ้า!

ถังลั่วเหยาตกใจจนยืนที่ออยู่นั่น ในขณะนั้นเธอรู้สึกว่าจิต วิญญาณของเธอกำลังจะหลุดออกมา

จากนั้น เห็นเขายิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วรีบพุ่งไปที่บันไดอีกฝั่งอย่าง รวดเร็ว

ไม่นานก็มีพนักงานเข้ามาหาเธอ

“คุณอยู่ที่นี่นี่เอง พวกเรากำลังตามหาคุณทุกที่เลย เก็บของ เรียบร้อยกันหมดแล้ว กลับกันเถอะ”

ถังลั่วเหยาก็พยักหน้า
ขณะที่เขาเดินตามคนคนนั้นออกไป เขาก็เหลือบมองไปยัง ทางของบันได

เห็นแต่ความว่างเปล่าที่นั่น ชายคนนั้นก็หายตัวไปนานแล้ว และไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน

เธอเดินตามพนักงานออกไป

อุณหภูมิที่เย็นยะเยือกที่ชายคนนั้นทิ้งไว้ยังคงจาง ๆ อยู่ที่ริม ฝีปาก ทำให้ใจเธอสั่นเล็กน้อย

จนกระทั่งไปถึงรถ ก็เห็นชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมสีดำและเดิน ช้าๆ มาแต่ไกล

ในฐานะที่เป็นผู้ช่วยของถังลั่วเหยา เขาก็ต้องกลับไปพร้อมกัน

เพียงแต่ว่าอยู่ในกองถ่ายนี้ มีสถานะที่แตกต่างกัน ฉะนั้นจึงไม่

สามารถนั่งรถคันเดียวกัน

ถังลั่วเหยาเม้มปากและไม่พูดอะไร ก้มตัวลงเดินเข้าไปในรถ

ไม่นานรถก็มาถึงโรงแรม

เนื่องจากทุกคนก็เหนื่อยกันหมด สถานที่ทานอาหารเย็นเลย ไม่ไกลเกินเอื้อม อยู่ในภัตตาคารชั้น 2 ของโรงแรม

หลังจากกลับมาที่โรงแรม ถังลั่วเหยากลับไปที่ห้องพักเพื่อ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน

เพราะเสื้อผ้าที่ใส่และเครื่องสำอางที่แต่งในระหว่างวัน มัน เป็นความจำเป็นของการถ่ายทำทั้งนั้น ซึ่งอาจจะดูเกินจริงไปหน่อย

พออาบน้ำเสร็จก็เปลี่ยนเป็นชุดลำลอง และได้แต่งหน้าจางๆ บนใบหน้าซะหน่อย ดูแล้วสีหน้าก็ค่อนข้างดูดี ไม่ได้ดูยิ่งใหญ่ และตั้งใจแต่งมากเกินไป

เพราะเธอคือตัวเอก มื้อเย็นทั้งมือ ถึงพนักงานจะมากันครบ หมดแล้ว แต่ทุกคนก็ยังคงอยู่รอบๆตัวเธอเป็นหลัก

ถังลั่วเหยาดื่มไม่เก่ง พอดื่มได้ไม่กี่แก้ว ก็แสดงให้เห็นว่าเธอ

ดื่มไม่ไหวแล้ว

พอเพิ่งที่อยู่โต๊ะไม่ไกลเห็นเข้า สายตามืดมิด แต่เดิมจะเดินมาโดยตรง แต่ถูกสายตาของถังลั่วเหยาหยุด เอาไว้

เธอยิ้มและพูดคุยกับพนักงานว่า “ถ้ายังดื่มต่อ การถ่ายทำใน วันพรุ่งนี้ก็อาจจะล่าช้าออกไปอีก ฉันคิดว่ามันก็ไม่เช้าแล้วนะ ทำไมพวกคุณไม่กลับไปพักผ่อนแต่เนิ่นๆ หลังจากที่เราถ่ายทำ เสร็จเรียบร้อยแล้ว กลับประเทศแล้วค่อยสังสรรค์ก็ได้

ทุกคนพอได้ยินแล้ว ก็ไม่อยากให้กระทบถึงงาน เลยตกลง ตามนั้น

หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จแล้ว ถังลั่วเหยาพอกลับถึงห้องพัก พบว่าผู้ชายคนนี้มาเร็วกว่าตัวเขาเองซะอีก

หลังจากผ่านเรื่อง โดนจับที่ปีนหน้าต่างเมื่อคืนแล้ว
ต่อมาเธอก็ไม่กล้าล็อกประตูอีก ดังนั้นเพิ่งจึงสามารถเปิด

ประตูได้ด้วยกุญแจห้อง หลังจากที่เธอเข้าไปในบ้าน ขณะที่เธอถอดผ้าพันคอและเสื้อ

คลุมออก และถามว่า “คุณขึ้นมาเมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เห็น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ