บทที่ 614 เจอหน้ากันแล้วพูดไม่ออก

“ลั่วเหยา คุณเป็นยังไงบ้าง? ไม่เป็นไรใช่ไหม? พอถูกปล่อยออกมา ก็รีบวิ่งมาหาถังลั่วเหยาทันที

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย พอเจอกับที่ความ กระตือรือร้นขนาดนี้ ก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวไปอย่างทันที

ยี่ยื่นมือออกมากุมมือของเธอไว้อย่างเร็ว แต่กลับคว้าได้แต่ อากาศ

ถังลั่วเหยามองเขา เม้มปาก พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำๆ “ฉันไม่ เป็นไร ขอบคุณสําหรับความเป็นห่วงของคุณ

น้ำเสียงแปลกๆ ทำให้ร่างกายของคู่ก็ชะงักตามไปด้วยเช่นกัน

ราวกับว่าตระหนักได้ถึงอะไร แล้วก็ค่อยๆเอามือลงอย่างช้าๆ สักพัก ก็ฝืนยิ้มออกมา

“คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ผมก็แค่เป็นห่วงคุณ ก็เลยมาหานะ

ถังลั่วเหยาพยักหน้า

จากนั้น ทุกคนก็ไม่พูดอะไรต่อ

บรรยากาศอึดอัดมาก เห็นๆอยู่ว่าเคยเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ตับไต ไส้พุงกันหมด แต่พอตอนนี้กลับเจอหน้ากันแล้วพูดอะไรไม่ออก ซะอย่างนั้น
แม้ว่าในใจจะมีคำพูดมากมายขนาดไหน แต่ตอนที่เห็นหน้า ของอีกฝั่งแล้ว กลับพูดไม่ออกสักคำเดียว

ใจของฉ่ยี่ก็รู้สึกขมขื่นทันที ถังถั่วเหยาราวกับว่าไม่อยากคุย อะไรกับเขาอีกแล้ว หลังจากที่เงียบกันไปสักพัก ก็พูดขึ้นมา เบาๆ “ฉันสบายดีมาก ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ส่วนคนร้ายก็จับได้ แล้ว ดังนั้นคุณสบายใจได้เลย

พยักหน้า นิ้วมือที่วางอยู่ข้างลำตัวก็กำแน่นเล็กน้อย

แต่ยังยิ้มๆ ให้กับเธออย่างอ่อนโยน

“อื้อ ผมเข้าใจแล้ว ได้เวลาแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอตัวกลับ ก่อนนะ”

ถังลั่วเหยาพยักหน้า ฉู่ยี่จึงหันเดินจากไป

มองเงาหลังของเขาเดินจากไป ถังลั่วเหยาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จนกระทั่งอีกฝั่งเดินขึ้นลิฟต์ไป จึงถอนหายใจออกมาอย่างเบาๆ

เสี่ยวนิ่งที่อยู่ข้างหลังพูดขึ้นอย่างเบาๆ พี่ลั่วเหยา คุณไป แล้ว พวกเราก็กลับกันเถอะ”

ถังลั่วเหยาพยักหน้า แล้วก็พูดกับพวกเหลิงเม่ย คืนนี้ลำบาก พวกคุณแล้วนะคะ”

เหลิ่งเมียรีบโค้งคํานับทันที ไม่ลำบากหรอกครับ มันเป็นสิ่งที่ พวกเราควรทําครับ”
ถังลั่วเหยาไม่ได้พูดอะไรต่อ หันเดินเข้าไปพร้อมกันกับเสี่ยว

ค่อยๆมืดลง คืนนี้ ถังลั่วเหยาหลับลึกมาก

ความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาตลอดสองวันติด ก็หายไปจนหมด เนื่องจากการนอนในครั้งนี้

วันต่อมา ตอนที่ตื่นนอนขึ้นมา ก็เป็นเวลาเก้าโมงแล้ว

เมื่อคืนเสี่ยวจึงไม่ได้จากไปไหน แต่นอนอยู่ที่ห้องนอนรับแขก

ดังนั้นพอ ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา ก็เห็นอาหารเช้าที่วางเตรียมอยู่ บนโต๊ะในห้องอาหารเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวจึงเห็นเธอมา ก็ยิ้ม ทักทาย” ลั่วเหยาตื่นแล้วเหรอ?”

ถังลั่วเหยายิ้มๆพร้อมกับตอบ อื้อออกมาหนึ่งคำ เดินไปดู อาหารเช้าก่อน จากนั้นค่อยเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหน้าต่างของ ห้องรับแขก บิดขี้เกียจรับแสงแดด

ท้องฟ้าที่สดใสหลังฝนตก อากาศในวันนี้ดีสุดๆ

อากาศที่อืมครีมมาติดต่อกันสิบกว่าวัน วันนี้ก็มีพระอาทิตย์ โผล่ออกมาให้เห็นอย่างน่าแปลกใจ

แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาบนกองหิมะที่อยู่ตามทางและบน ต้นไม้ สะท้อนออกมาให้เห็นแสงประกายระยิบระยับ แม้แต่ ความมืดมนในใจของคนก็ราวกับว่าถูกสาดส่องจนหายไปไม่ น้อยเหมือนกัน
หลังจากที่ถังลั่วเหยายืดเส้นยืดสายอย่างง่ายๆ แล้ว ก็กลับมา ทานอาหารที่โต๊ะ

ในเวลานี้ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น เสี่ยวนิ่งรีบวางตะเกียบลง พร้อมกับพูดขึ้น “เดี๋ยวฉันไปเปิด

ประตูเองค่ะ!”

จากนั้นก็รีบวิ่งไปเปิดประตูอย่างรีบร้อน

ไม่คาดคิด พอประตูเปิดออก คนที่มาก็คือเพิ่ง

เสี่ยวจึงรู้สึกตกใจ ส่วนถังลั่วเหยากลับไม่รู้สึกแปลกใจ ลุกขึ้น ยืน พูดกับเขาอย่างยิ้มๆ “กินข้าวแล้วยัง?”

เพิ่งส่ายหัว ยังไม่กิน

เสี่ยวนิ่งเห็นแบบนี้ ก็รีบพูดขึ้นอย่างรู้งาน เดี๋ยวฉันไปหยิบ

ถ้วยกับตะเกียบมาให้ค่ะ

จากนั้นก็ไปเอาถ้วยกับตะเกียบมาเพิ่มอีกหนึ่งชุด

โชคดีที่เสี่ยวนิงทำอาหารเข้ามาเยอะมาก ไม่ใช่แค่พอสำหรับ เฟิงเท่านั้น แม้แต่พวกเหลิงเมียที่คอยเฝ้าคุ้มกันอยู่ข้างนอก ก็ได้กินด้วย

ถังลั่วเหยาสังเกตได้ว่าสีหน้าของเฟิงดูเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ขอบตายังด่าคล้ำอีกด้วย บอกได้ว่าเมื่อคืนน่าจะไม่ได้นอนมาทั้ง

คิน

เธอตักโจ๊กให้เขาถ้วยหนึ่งพลางพูดถามขึ้นเป็นยังไงบ้าง?เรื่องเมื่อคืนจัดการเรียบร้อยแล้วยัง?”

เพิ่งก้มลงชุดโจ๊กไปหนึ่งคำ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ เกือบ หมดแล้ว พอไปถึงท้องนา เขาก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้อง ปิดบังแล้ว เมื่อคืนก็พาพวกเราไปที่โรงงานเก่า ย้ายศพออกมา จากห้องใต้ดิน”

ถังลั่วเหยาได้ยินแบบนั้น แม้ว่าจะรู้ผลที่เกิดขึ้นก่อนแล้วก็ตาม แต่ก็ยังรู้สึกคลื่นไส้อย่างอดไม่ได้อยู่ดี

เธอพยายามหักห้ามความรู้สึกสะอิดสะเอียนเอาไว้ก่อนจะพูด ถามขึ้น”คนพวกนั้นตายจริงๆแล้วเหรอ?”

เฟิงยีพยักหน้า

เหมือนกับกลัวเธอเป็นกังวล เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอ สายตานิ่งขรึม “พวกนั้นก็เป็นพวกที่ชอบทำแต่เรื่องทั่วๆทั้งนั้น มันเกิดขึ้นจากความขัดแย้งกันภายใน ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้อง รู้สึกเศร้าเสียใจอะไรมากมายหรอก”

ถังลั่วเหยาฝืนยิ้ม

แม้ว่าเหตุและผลจะเป็นแบบนี้ แต่ถึงยังไงก็เป็นคนที่ตนเอง เคยเห็นหน้าเห็นตามาก่อน บอกว่าตายก็ตายไปแล้ว แถมยังใช้ วิธีการที่โหดร้ายแบบนี้อีก

ถึงจะคิดยังไง แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

ถึงยังไงเธอก็เป็นคนปกติทั่วไป แม้ว่าจะใช้ชีวิตมาอย่างยาก ลำบากก็ตาม แต่ภายใต้การปกป้องเลี้ยงดูจากแม่ถัง ก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อนว่าโลกใบนี้มันดำมืดได้มากขนาดนี้

ดังนั้นตอนนี้จึงรู้สึกยากที่จะรับไหว

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว เนื่องจากถังลั่วเหยายังต้องไป ทำธุระที่สถานีตำรวจต่อ เพิ่งจึงไปเป็นเพื่อนเธอ

จริงๆแล้วเรื่องราวทั้งหมดมันก็ถูกเปิดโปงมาหมดแล้ว เธอก็ แค่ไปทำเรื่องตามขั้นตอนเท่านั้น จึงใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ เสร็จ

ความดำมืดและสกปรกของโลกใบนี้ เธอเจอมาแล้วหนึ่งครั้ง ไม่อยากจะเจออีกเป็นครั้งที่สอง

พอออกมาจากสถานีตำรวจ เฟิงก็พูดขึ้นมาทันที พวกเขาจะ ไล่ตามจับคนที่สมรู้ร่วมคิดของผู้ช่วยคนนั้น ดังนั้นหลังจากนี้ไม่ ต้องกังวลอะไรแล้ว แต่ว่าสถานะของคุณไม่ธรรมดา เวลาเข้า ออกก็ควรจะพาบอดี้การ์ดสองคนไปด้วยจะดีที่สุด ถึงตอนนั้นผม จะจัดเตรียมให้คุณเอง ล้วนแต่เป็นคนที่มีประสบการณ์เชื่อถือได้ ทั้งนั้น พาไปด้วยจะมีประโยชน์กับคุณมาก

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถังลั่วเหยาอาจจะปฏิเสธข้อเสนอนี้ไปแล้ว แต่ตอนนี้ เธอกลับไม่พูดอะไร พยักหน้า ยอมรับเอาไว้ เธอรู้ดีว่าตัวเองในตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธเลยด้วยซ้ำ เมื่อก่อนเธอเอาแต่นึกว่าตนเองเก่งมากๆ เก่งถึงขนาดที่ไม่ ต้องให้ใครมาปกป้อง สามารถปกป้องตนเองและแม่ได้
แต่พอผ่านเรื่องราวในครั้งนี้มา เธอกลับพบว่า ความเก่งของ

เธอนี้ พออยู่ต่อหน้าคนที่เก่งกาจจริงๆ กลับไม่คุ้มค่ากับการที่จะ เอ่ยถึงเลยแม้แต่น้อย ไม่ต้องพูดถึงพวกคนที่เก่งกาจจริงๆพวกนั้นหรอก ต่อให้อยู่

ต่อหน้านักเลงแบบเหอ อ ก็รับมือไม่ไหวแล้ว

ดังนั้น ไม่ว่าเพื่อตนเองหรือว่าเพื่อแม่ เธอมีเหตุผลอะไรที่จะ ปฏิเสธได้อีกเหรอ?

พอเห็นเธอรับข้อเสนอของตัวเองแล้ว อารมณ์ของเฟิงก็ดีขึ้น มาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ยื่นมือออกมา กุมมือของเธอเอาไว้

ร่างกายของถังลั่วเหยาชะงักไปเล็กน้อย หันมามองเขา

กลับเห็นเขาไม่ได้มองตัวเองเลย แต่สายตามองไปนอก

หน้าต่าง

แต่สิ่งที่ได้เห็นจากมุมหน้าข้างของเขาก็คือมุมปากที่กำลังยก ขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกว่าเขากำลังรู้สึกดีใจ

จิตใจของถังลั่วเหยาจู่ๆก็รู้สึกอ่อนโยนขึ้นมา แสงแดดที่อบอุ่น สาดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง แล้วก็สาดเข้ามาในใจของเธอ ด้วยเช่นกัน

เธอแอบคิดเงียบๆ ในใจ

บางทีเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

ดีมากจริงๆ ที่มีเขาอยู่ด้วย มีแม่อยู่ด้วย อย่างอื่นก็ไม่ต้องคิดถึงแล้ว แล้วก็ไม่อยากที่จะคิดถึงมันอีกแล้วด้วย