บทที่ 613 บาดเจ็บสาหัส

พอหลังจากที่เพิ่งจากไปแล้ว ถังลั่วเหยาก็ไปอาบน้ำ

อาบเสร็จก็ออกมา เสี่ยวจึงเตรียมอาหารให้กับเธอเสร็จ

เรียบร้อยแล้ว ทรมานมาทั้งวันทั้งคืน จริงๆแล้ว ในตอนนี้ เธอเหน็ดเหนื่อย

เมื่อยล้ามาทั้งกายและใจ ไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไรแล้ว

เฟิงก็คิดถึงตรงนี้ ดังนั้นจึงให้เธอพักผ่อนที่บ้านก่อน ส่วนตัว เองก็ไปทําความเข้าใจกับสถานการณ์ตรงนั้นเอง

ทั้งหมดทั้งมวลต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้ เธอพักผ่อนแล้วค่อยว่า

กัน

ตอนนี้ถังลั่วเหยาก็รู้สึกหิวแล้ว พอหันมาเห็นอาหารที่หอมกรุ่น น่าอร่อย ก็หยิบตะเกียบขึ้นคบกันอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เสี่ยวจึงรู้ว่าเธอกลับมาอย่างปลอดภัย ในใจก็รู้สึกดีสุดๆ ตอนที่เธอกินอาหาร เสี่ยวนิงก็อยู่ข้างๆคอยพูดคุยกับเธอ ช่วยเธอคลายความหดหูออกมา

ในตอนนี้เอง จู่ๆมือถือของเสี่ยวนิงก็ดังขึ้นมา

มือถือของถังลั่วเหยาถูกเหอ อเอาไปแล้ว ตอนที่จับเธอ อ ได้ ก็ยังไม่ทันได้ค้นออกมา ด้วยเหตุนี้ทำให้ตอนนี้ ที่ตัวเธอไม่มี มือถือ
เสียวจึงหยิบออกมา มองเบอร์ที่แสดงบนหน้าจอแล้ว แววตา ก็เปล่งประกายขึ้นมา

จากนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้ รีบหันมองมายังถังลั่วเหยาทันที พูดขึ้นด้วยความตั้งหน้าตั้งตารอ พี่ลั่วเหยา เป็นสายของพี่เขียว จะต้องรู้ว่าคุณกลับมาแล้วแน่ๆ ดังนั้นจึงโทรมาเพราะเป็นห่วง คุณน่ะ”

ถังลั่วเหยายังไม่รู้เรื่องที่ว่าช่วงค่ำวันนั้นเซเดียวก็ผ่านไปที่นั่น

เหมือนกัน

พอได้ยินแบบนี้ก็อึ้งไปสักพัก ทางด้านของกองถ่ายปีดข่าวไป แล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วเขารู้ได้ยังไง?”

เสี่ยวจิงจึงรีบบอกเรื่องที่บังเอิญเกิดขึ้นในคืนนั้นให้กับเธอฟัง

อย่างรวดเร็ว

ถังลั่วเหยาฟังจบ จึงเข้าใจขึ้นมาทันที

เห็นว่ามือถือเอาแต่ตั้งอยู่ตลอดเวลา จึงพูดยิ้มๆ ถ้าอย่างนั้น เธอก็รีบรับสายเถอะ มัวแต่อึ้งอะไรอยู่?”

เสี่ยวนิงจึงรับสายทันที

เพิ่งจะกดรับสาย ก็ได้ยินเสียงที่รีบร้อนลนลานของอีกฝั่งดัง เข้ามาทันที

“เสี่ยวฉิง ฉันได้ยินมาว่าเจอตัวถั่วเหยาแล้วเหรอ? เรื่องจริงใช่ ไหม?”
เสียวจึงหันมามองถึงลั่วเหยา หลังจากที่ได้เห็นสัญญาณจาก สายตาแล้ว จึงพูดขึ้น”อื้อ เรื่องจริงๆ ขอบคุณสำหรับความเป็น ห่วงของ เซเซียวนะคะ

เซเซียวถอนหายใจออกมา

“เธอกลับมาก็ดีแล้ว ใช่แล้ว เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ไม่ได้รับ บาดเจ็บตรงไหน ใช่ไหม?

“ไม่มี อยู่ดีอยู่ค่ะ ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

“แล้วใครจับตัวเธอไป ตรวจสอบไม่ได้เหรอ? แล้วเธอกลับมา ได้ยังไง?”

คําถามที่เชเซียวถามเยอะมาก เสียวจึงไม่มั่นใจว่าจะบอก

เรื่องนี้กับเขาได้ไหม ในตอนนี้

ดังนั้น จึงหันสายตาที่ร้องขอความช่วยเหลือมองไปหาถังลั่ว เหยา

ถังลั่วเหยาเห็นแบบนี้ ก็ยิ้มพลางยื่นมือไปหาเธอ

รับมือถือมา

เธอกุมมือถือ พูดยิ้มเบาๆ ฉันไม่เป็นไร เซ่เซียว สถานการณ์ โดยละเอียดช่วงนี้พอตอนที่ฉันกลับไปที่กองถ่ายแล้ว ค่อยบอก คุณก็แล้วกันนะ! ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกค่ะ

พอเซ่เซียวได้ฟังเสียงของเธอ ก็มั่นใจแล้วว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว
ตอนที่ถอนหายใจออกมา ในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีใจอยู่ไม่ น้อยเหมือนกัน

“…..คุณรู้ไหม ว่าตอนนั้นผมตกใจแทบแย่ ผู้ช่วยคนนั้นของ คุณตามหาตัวคุณจนขาได้รับบาดเจ็บเลยนะ ทุกคนล้วนแต่ กระวนกระวายกันสุดๆ โชคดีมากที่ตอนนี้คุณไม่เป็นอะไรแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆล่ะก็ ทุกคนคงกระวนกระวายใจแย่แน่ๆ

ถังลั่วเหยาฟังที่เขาพูด ก็อึ้งไปเล็กน้อย

หันไปมองเสี่ยวงเธอได้รับบาดเจ็บเหรอ?”

เสี่ยวจึงคิดไม่ถึงว่าเซ่เซียวจะพูดเรื่องนี้ออกมา จึงรีบโบกๆมือ ทันที

“ไม่มี ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรคะ”

ถังลั่วเหยาก็ไม่พูดอะไรอีก พูดกับในสายต่อ “เอาล่ะ รบกวน คุณช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับชั่วคราวก่อนนะ รอฉันกลับไปที่ กองถ่ายแล้วค่อยว่ากัน

แน่นอนว่าเซเดียวก็เข้าใจ เรื่องที่ถังลั่วเหยาหายตัวไป ต้อง ปิดเป็นความลับ ในกองถ่ายนอกจากผู้กำกับแล้ว ก็ยังไม่มีใครรู้

ทุกคนล้วนแต่นึกว่าเธอลาพักเท่านั้น

ดังนั้นจึงตอบรับไป ทั้งสองคนก็พูดกันอีกสองสามประโยค แล้วจึงวางสาย

หลังจากที่วางสายแล้ว ถังลั่วเหยามองไปยังเสี่ยวฉิง พร้อมกับพูดสั่ง“มานี่”

เสี่ยวนิ่งถอยหลังไปเล็กน้อย พูดยิ้มแห้งๆ “พี่ลั่วเหยา จะทำ อะไรเหรอ”

ถังลั่วเหยาไม่อยากที่จะพูดพล่ามไร้สาระอะไรกับเธอ จึงพูด

อีกหนึ่งที่ไม่ได้ทำอะไร เธอมานี่ก่อน

เสี่ยวจึงเห็นว่าหนีไปไหนไม่ได้แล้ว ก็ทำได้แค่เดินเข้าไปอย่าง ช้าๆ

พอถึงแล้วถังลั่วเหยาก็จูงเธอเข้ามานั่งลงบนโซฟา

จากนั้น ก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ก้มลงถูกขากางเกงของเธอขึ้น “ข้างไหนที่ได้รับบาดเจ็บ?”

เสี่ยวฉิงเห็นแบบนี้ ก็รีบหดขาไปข้างหลังทันที พลางพูดขึ้น ลั่วเหยา ฉันไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นอะไรจริงๆ

ถังลั่วเหยากลับไม่สนใจคำอธิบายของเธอ ขมวดคิ้วพูดขึ้น อย่างเย็นชาอย่าขยับ!

เสี่ยวจึงทำได้แค่อยู่นิ่งๆไม่ขยับเขยื้อน ถังถั่วเหยาก็ถามขึ้น ต่อ สรุปแล้วเจ็บขาข้างไหน? รีบบอกมา ถ้าไม่บอกฉันจะหาเอง

เสี่ยวจึงเห็นว่าหลบไม่พ้นแล้ว จึงชี้ไปที่ขาข้างขวาของตัวเอง

“ข้างนี้ค่ะ”

ถังลั่วเหยาจึงถูกขากางเกงข้างขวาของเธอขึ้น ม้วนขึ้นข้างบน
เป็นอย่างที่คิดไว้ พอม้วนขึ้นก็เห็นตรงบริเวณหัวเข่ามีรอย

เขียว รอยใหญ่ ตรงกลางยังใช้ผ้าพันแผลพันเอาไว้ด้วย น่าจะ เป็นบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ เพราะว่าพันผ้าพันแผล ดังนั้นจึงมองไม่เห็นบาดแผล แต่แค่

เห็นรอยเขียวช้ำที่อยู่รอบๆนั้นแล้ว ก็รู้ว่าจะต้องเจ็บสาหัสแน่ๆ

สีหน้าของเธอนิ่งขรึมลง กดลงเบาๆตรงรอบๆบาดแผล พร้อม กับพูดถามขึ้น ยังเจ็บอยู่ไหม?”

เสี่ยวฉิงส่ายหัวรัวๆ

“ไม่เจ็บๆ จริงๆนะคะ จริงๆแล้วไม่ได้สาหัสขนาดนั้น ก็แค่พี่ เซียวพูดชะเว่อร์เท่านั้นแหละค่ะ ก็เลยรู้สึกว่ามันต้องสาหัส แต่ จริงๆแล้วตอนนี้ไม่เจ็บเลยสักนิด”

ถังลั่วเหยายืนยันได้ว่าสีหน้าของเธอไม่ได้พูดโกหก จึงวางใจ

ลง

ไม่แปลกที่เมื่อตะกี้ตอนอยู่ข้างนอก เธอก็รู้สึกว่าท่าเดินของ เสี่ยวฉงแปลกๆ

ที่แท้ก็เจ็บขานี่เอง

เธอดึงขากางเกงของเสี่ยวนิ่งลง พร้อมกับพูดขึ้นช่วงสองสาม วันนี้เธอก็อยู่พักฟื้นกับฉันก็แล้วกัน อย่าเดินวิ่งไปทั่วล่ะ ต้องการ อะไรเดี๋ยวฉันให้เหลิ่งเม่ยไปซื้อให้ก็ได้แล้ว”

เสี่ยวฉิงก็รู้เหมือนกัน ว่าแผลที่ขาของตนเองนี้แม้ว่าจะไม่ได้ เป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่ถ้าวิ่งไปวิ่งมาจะกระทบต่อการฟื้นฟูได้
ดังนั้นก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

พอกินอาหารเสร็จ ถังลั่วเหยาก็เตรียมจะพักผ่อน

ในตอนนี้เอง จู่ๆข้างนอกก็มีเสียงดังเข้ามา

เธอขมวดคิ้ว เสี่ยวถึงก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาเช่นกัน คว้าแขน ของถังลั่วเหยาเอาไว้ทันที พร้อมกับพูดถามขึ้น “พลั่วเหยา ใคร มาเหรอ?”

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้วฟังอย่างละเอียดอีกสักพัก จากนั้นจู่ๆก็ เข้าใจอะไรขึ้นมา รีบตรงไปยังประตูทางอย่างรวดเร็ว

ข้างนอกประตู มีคนสองสามคนยังกำลังฉุดกระชากลากจูง อะไรอยู่ จู่ๆประตูก็เปิดออกมา

จากนั้น ก็เห็นถึงลั่วเหยาและเสี่ยวจึงปรากฏตัวอยู่ตรงประตู

พร้อมกัน

เหลิงเม่ยรีบเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้านิ่งขรึม โค้งตัวพูด ขึ้น“ขอโทษครับคุณถัง รบกวนเวลาพักผ่อนคุณหน่อยนะครับ”

ตรงที่ไม่ไกล ก็มีที่ถูกบอดี้การ์ดสองคนกำลังกุมตัวไว้อยู่ มองมายังถังลั่วเหยา คิดที่จะวิ่งตรงมายังเธอ แต่กลับถูกคนดึง เอาไว้

“ลั่วเหยา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? คุณไม่เป็นไรก็ดีมากแล้ว ผู้ ช่วยครั้งเอาไว้ไม่ยอมให้ผมไปเจอคุณ พวกมันกล้าดียังไง?”

เขาโกรธจนหน้าแดงไปหมด ถังลั่วเหยาเห็นแล้วก็ขมวดคิ้ว
จากนั้นก็พูดกับเหลิงเมย”ปล่อยเขามาเถอะ

เหลิ่งเมียขมวดคิ้วทันที แน่นอนเขารู้ว่าเป็นใคร ถ้าไม่รู้ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับถังลั่วเหยาไม่ธรรมดา แล้วไปแตะ ต้องตัวเขาอาจจะทำให้ถังลั่วเหยาโกรธได้ ป่านนี้โยนเขาออกไป นานแล้ว

ไม่มีทางให้เขามาส่งเสียงดังรบกวนถังลั่วเหยาขนาดนี้ แน่นอน

เหลิงเมียนิ่งสงบอยู่สองสามวินาที สุดท้ายก็กวักๆ มือ ให้คนปล่อยฉ่ยี่ออกมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ