บทที่ 597 เลี้ยงดูเธอเหรอ

เพิ่งมีบ้านมากมาย ข้อนี้เธอรู้ดี ดังนั้นเพ้นเฮ้าส์นี้จึงไม่ได้น่า แปลกใจเท่าไหร่

เมื่อคิดแบบนี้ ถังลั่วเหยาก็เข้าใจขึ้นมาทันที

นั่งลงจากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมา ต่อสายหาเสี่ยวฉิง เมื่อมีคนรับแล้ว เธอจึงถามสถานการณ์ในกองถ่าย เสี่ยวนิง ตอบไปตามตรง

โชคดีที่ฉากของเธอถูกวางเอาไว้ตอนบ่าย ยังไงกว่าเธอจะตื่น ก็แปดโมงครึ่งแล้ว ยังต้องรีบไปแต่งหน้า ไม่งั้นคงไม่ทัน

เมื่อถึงลั่วเหยาถามเวลาตามประกาศชัดเจนแล้ว จึงเตรียม

วางสาย

อีกด้าน เสี่ยวนิ่งลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็ไม่ได้ถามออกไป บอกเพียงว่าให้เธอรีบกลับมาที่กอง เพื่อไม่ให้ผู้กำกับรู้ว่าเธอไม่ อยู่ ถึงตอนนั้นไม่พอใจก็คงไม่ดีแน่

ถังลั่วเหยารีบตอบรับ จากนั้นตัดสาย จึงหันไปถามเฟิง “จริงสิ เมื่อคืน ฉันไปเจอคุณได้ยังไงคะ”

เฟิงมองเธอ บอกเสียงเรียบ “คุณจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ เหรอ”

ถังลั่วเหยารีบส่ายหน้า
เฟิงยี่คีบเสี่ยวหลงเปาวางไว้ในถ้วยของเธอ บอก “เมื่อคืนคุณ เมา

อืม เรื่องนี้เธอจําได้

ถังลั่วเหยาพยักหน้าเห็นด้วย

“ผมได้รับโทรศัพท์จากคุณ บอกว่าคิดถึงผม ให้รีบไปหา

ถังลั่วเหยาเบิกตาโต

เฟิงยี่ยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “ตอนนั้นผมกำลังยุ่ง เดิมจะปลีกตัวออกมาไม่ได้ แต่ดูแล้วว่าคุณเมามาก บอกว่า คิดถึงผม จนอยากร้องไห้แล้ว จึงต้องไปรับคุณ

ถังลั่วเหยาฟังจบ ได้แต่นิ่งอึ้ง สามารถใช้คำว่าตกตะลึงมา บรรยายได้เลย ในตอนนี้

เธอมองเฟิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ เนิ่นนาน ค่อยส่ายหน้า

บอก “ฉัน ฉันไม่เชื่อ ฉันจะพูดแบบนั้นได้ยังไง”

เฟิงยี่หรี่ตา ไม่ตอบโต้ เพียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ถ้า คุณคิดว่าไม่มี ก็คงไม่มี ยังไงซะเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไร หรอก”

ถังลั่วเหยา “.….

ถ้าเขาไม่พูดแบบนี้คงดี เขาพูดออกมาแล้ว ทำไมถึง รู้สึก…เหมือนว่าเธอทำเรื่องอะไรไว้กับเขา

หรือว่าเมื่อคืน เธอ…
ในใจถึงลั่วเหยานั้นแทบบ้า ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองเมาแล้ว จะพูดอะไรน่าอายแบบนั้น

แต่ว่า เดิมเธอมีข้อดี

นั่นก็คือ ทําอะไรกล้าทำกล้ารับ

หากเป็นสิ่งที่เธอทําจริงๆ แม้จะจำไม่ได้ ก็จะไม่ปฏิเสธ เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงกัดปาก ลุกขึ้นยืน

“เฟิง คุณมั่นใจว่าสิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เมื่อคืนฉันโทรหาคุณแล้วพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ”

เพิ่งมองเธอ จ้องลึกเข้าไป สุดท้ายยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

ใบหน้าไม่สื่ออารมณ์ใดๆ เอ่ยเสียงเรียบ “ผมบอกแล้ว มันไม่ ได้สําคัญแล้ว”

“ไม่ได้”

ถังลั่วเหยาคิดว่า เฟิงพูดแบบนี้เพราะกำลังดูถูกเธออยู่

“ฉันต้องทำให้มันชัดเจน เฟิง ฉันคิดว่าฉันไม่ใช่คนที่จะไป บอกคิดถึงคุณก่อน คุณกำลังโกหกฉันใช่ไหม ห

เห็นได้ชัดว่าแผนการของเขาถูกหญิงสาวมองทะลุแล้ว เพิ่ง ยังคงนิ่งอยู่แบบนั้น

หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปาก บอกยิ้มๆ “คุณอยากคิดยังไงก็คิดไป ยังไงผมก็ไม่มีหลักฐาน อีกอย่าง เรื่องนี้มันไม่ได้สำคัญอะไรกับ ผม”
ถังลั่วเหยาเห็นท่าทางนิ่งเฉยของเขา ก็ยิ่งสับสน

ดูแล้ว เขาก็ไม่ได้แสดงอาการร้อนตัวอะไรนี่นา

ไม่เหมือนกําลังโกหก

หรือว่า…เมื่อคืนเธอจะ…

แค่คิดก็ขนลุกแล้ว

ถังลั่วเหยาไม่สามารถเผชิญหน้ากับตัวเองในรูปแบบนี้ได้ คิด ว่าตัวเองน่ากลัวเกินไป

เธอไม่เคยคิดเลยว่า ทุกอย่างนั้นจะเป็นสิ่งที่เพิ่งสร้างขึ้น หรือแม้กระทั่งบอกว่าคิดถึงเขานั้น ล้วนเป็นสิ่งที่เพิ่งยกขึ้นมา หลอกเธอทั้งนั้น

ทานข้าว ในบรรยากาศกระอักกระอ่วน ถังลั่วเหยาเห็นว่าสาย แล้ว จึงเตรียมตัวออกเดินทาง

ก่อนออกมา กลับถูกชายหนุ่มเรียกเอาไว้ เพิ่งเดินเข้ามา ยื่นกุญแจให้เธอ

ถังลั่วเหยามึนงง จึงถามขึ้น “อะไรเหรอคะ”

“กุญแจบ้าน”

เพิ่งบอก “อีกไม่นาน คุณป้าก็ต้องออกจากโรงพยาบาลแล้ว ถึงตอนนั้นคงจะไปอยู่ในคอนโดแคบๆ ของคุณไม่ได้แล้ว ที่นี่สภาพแวดล้อมค่อนข้างดี เงียบสงบ เหมาะกับการพักฟื้น ร่างกาย คุณก็สามารถย้ายเข้ามาอยู่กับเธอได้ สาวใช้ผมก็ จัดการให้เรียบร้อยแล้ว อีกสองวันก็มา

ถังลั่วเหยายืนนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่คิดว่า เพิ่งจะจัดการให้เธอ เรียบร้อยขนาดนี้

เธอมองกุญแจในมือ เนิ่นนานจึงเผยรอยยิ้มออกมา

“นี่คุณคิดจะเลี้ยงดูฉันเหรอคะ”

เฟิง หรี่ตามองเธอ น้ำเสียงราบเรียบ “ผมก็อยาก คุณจะยอม ไหม”

ถังลั่วเหยาหน้าตึง “ฝันไปเถอะ”

เฟิงหัวเราะออกมา ยื่นมือออกไป คว้าเธอเข้าสู่อ้อมกอด ก้ม ลงไปพูดกับเธอ ถาม “งั้นคุณบอกมาสิ ต้องทำยังไงถึงจะยอมให้ ผมเลี้ยง”

ถังลั่วเหยาได้ยินเขาพูดแบบนั้น หัวใจว้าวุ่นขึ้นมา ราวกับมี กระต่ายกำลังวิ่งอยู่ในอก

เธอรีบหลบสายตา บอก “ไม่บอกหรอก”

ไม่นานจึงเอ่ย “พอแล้ว สายแล้ว ฉันต้องไปทำงาน ไม่คุยกับ คุณแล้ว”

พูดจบเธอจึงรีบหนีไป

เฟิงขี่มองเห็นท่าทางรีบหนีของหญิงสาว เขาจึงยกยิ้ม
สายตาเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู

หลังจากถังลั่วเหยากลับมาถึงกองถ่าย พบว่าไม่มีใครรู้ว่าเมื่อ คืนเธอไม่อยู่

เห็นเธอมาช้า ยังคิดว่าเพราะเมื่อคืนเธอดื่มเยอะ วันนี้จึงตื่น

สาย ไม่มีใครสงสัยว่าเธอไปไหนมา

ถังลั่วเหยาจึงพ่นลมหายใจออกมา

หยิบบทขึ้นมา เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ เธอเปลี่ยนชุดที่ต้องถ่าย วันนี้เรียบร้อยแล้ว ศีรษะม้วนมวยผมเอาไว้ ใบหน้าตกแต่งเบาๆ เหมาะสมกับบทบาทของเธอ

เซ่เซียวยังถ่ายฉากเปิดอยู่ ถ่ายไปหลายรอบกว่าจะผ่าน

เมื่อมองเห็นเธอ ดวงตาเขาจึงสว่างวาบ ถ่ายเสร็จแล้วจึงรีบ เดินเข้ามาหา

“เหยาเหยา”

ถังลั่วเหยาชะงัก เงยหน้าขึ้นมา

มองเห็นว่าเป็นเซ่เซียวเธอก็ตกใจเล็กน้อย

“มีอะไรคะ”

เซ่เซียวยิ้ม ย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเธอ บอกยิ้มๆ “ไม่มีอะไร แค่ จะมาถามว่าเมื่อคืนเธอดื่มไปเยอะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ไม่ปวด หัวใช่ไหม”

หลายคนเมื่อดื่มหนักแล้ว วันต่อมามักจะเมาค้างปวดหัว
อาจเป็นเพราะว่าเมื่อคืน เฟิงยี่ป้อนยาแก้เมาค้างให้เธอแล้ว วันนี้เธอจึงไม่ปวดหัว เพียงแต่ร่างกับกลับปวดเมื่อยมาก

แต่สำหรับสาเหตุที่ทำให้ปวดเมื่อย เธอคงไม่สะดวกจะบอกเซ

เขียว

ดังนั้นจึงยิ้มให้เขา บอกขอบคุณ “ไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณที่เป็น ห่วงค่ะ”

“เฮ้ย ไม่ต้องเกรงใจ”

เซ่เซียวโบกมือไม่ใส่ใจ บอก “จริงสิ วันนี้ฉันให้ผู้ช่วยอุ่นซุป มาให้ตอนกลางวัน เดี๋ยวตอนนั้นแบ่งให้เธออีกหนึ่งชุด เธออย่า ลืมทานนะ”