บทที่ 588 มีคนอยู่ในบ้าน

ดังนั้นเขาจึงไม่คิดอะไรมาก

ถังลั่วเหยาดูเวลา

“กแล้ว ฉันจะกลับไปพักผ่อนแล้วค่ะ”

ถึงแม้ว่าเพิ่งจะไม่อยากจะแยกกันในตอนนี้ สุดท้ายแล้วทั้ง สองคนเพิ่งจะตัดสินใจคบกันอย่างเป็นทางการจึงยังทำใจได้

ยาก

แต่เขาก็รู้ว่าเรื่องพวกนี้ ไม่ควรจะรีบร้อนเกินไปตั้งแต่เริ่ม ไม่ อย่างนั้นจะเสียเรื่อง

ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและจูงมือเธอแล้วพูด: “ผมไปส่งคุณ

ข้างบน”

ครั้งนี้ถังลั่วเหยากลับไม่ปฏิเสธ

เพิ่งส่งเธอไปที่ประตูบ้านเฝ้าดูเธอเปิดประตูและเข้าไปใน บ้านจากนั้นดึงเธอมาจูบริมฝีปากของเธออย่างอดไม่ได้จากนั้นก็ โบกมือลาเธอ

ถังลั่วเหยายิ้มส่งเขากลับไป ทั้งสองดูเหมือนคู่รักที่ใกล้ชิด และรักใคร่กัน

จนลิฟต์มา เขาเข้าลิฟต์ไป ประตูปิดและลิฟต์ก็ลงไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเหือดหายในทันที
ถังลั่วเหยาปิดประตูจากนั้นก็กุมหน้าอย่าหมดแรงและนั่งลง

บนพื้น

มีเพียงโคมไฟติดผนังที่ทางเข้าเท่านั้นที่เปิดอยู่ในห้องแสง สลัวและจาง ๆ ส่องมาที่เธอราวกับเกาะร้างในตอนกลางคืน

เธอนั่งบนพรมกอดน่องและฝังใบหน้าลงในหัวเข่าของเธอ และรู้สึกราวกับว่าหมดเรี่ยวแรงทั้งหมดและไม่อยากขยับตัวแม้ เพียงน้อยนิด

เธอเหนื่อยทั้งกายและใจ

เธอรู้ว่าเพิ่งรักเธอด้วยใจจริง คำพูดของเขาในคืนนี้เป็นสิ่ง ที่ออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ

แต่เพราะแบบนี้เธอจึงได้กลัวมากจริงๆ

เธอกลัวว่าตนเองจะไม่ได้ดีอย่างที่เขาพูด

เธอกลัวว่าวันหนึ่งตนเองทำให้เขาผิดหวัง

เมื่อคิดแบบนี้ถังลั่วเหยาก็ถอนหายใจ จากนั้นไม่นานเธอก็ คิดจะลุกขึ้นยืน

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงหายใจช้าและ

ยาวออกมาจากห้อง

ทันใดนั้นเธอก็ตัวแข็งและตกใจ

จะพูดให้ถูกนั่นไม่ใช่เสียงหายใจแต่เป็นเสียงกรนของผู้ชาย หลังจากเขาหลับไป
ในบ้านมีคนอยู่?

เมื่อรับรู้ได้ถึงเรื่องนี้ถังลั่วเหยาก็ตกใจกลัวจนหน้าซีด หลังจากลังเลครั้งแล้วครั้งเล่าก็อดกลั้นและไม่เรียกร้องให้เฟิง ที่เพิ่งออกไปให้เขากลับมา

ตนเองแอบย่องเข้าไปหยิบมีดหั่นผักอย่างเบามือในห้องครัว แล้วย่องเบาๆ เข้าไปทางห้องนอน

ที่จริงเธอไม่รู้เลยว่าคนที่ส่งเสียงออกมาจากห้องนอนในเวลา

นี้เป็นใคร

แต่ดึกขนาดนี้แล้ว ผู้ชายที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวในบ้านของเธอได้ ใช้จมูกคิดยังรู้ได้ว่าไม่มีทางเป็นคนดี

เป็นติ่งที่บ้าคลั่งงั้น งงั้นเหรอ?

หรือว่า…

เธอไม่กล้าเปิดไฟกลัวจะทำให้อีกฝ่ายตกใจตื่น จึงได้หยิบ โทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรหาตำรวจ วางนิ้วบนปุ่มโทร ออก หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นจะได้โทรแจ้งความทันที

แสงจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือสามารถส่องไปที่ทางเดินรอบ ๆ เป็นวงกลมเล็ก ๆ เธอจึงเดินไปยังห้องนอนอย่างช้าๆ ประตูห้องนอนไม่ได้ปิดแน่นและถูกล็อกจากคนที่อยู่ข้างใน เธอยื่นมือออกไปผลักประตูเบาๆ ในแสงสลัวดูเหมือนจะมีคน นอนอยู่บนเตียง
คนคนนั้นนอนตะแคงหันหลังให้เธอห่มผ้านวม

เพราะแสงสลัวเกินไป มีเพียงแสงจันทร์สลัวจากหน้าต่างและ แสงจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่จาง ๆ ในมือเธอจึงมองไม่เห็น ว่าอีกฝ่ายเป็นใครเพียงแค่มองไปที่ร่างของชายวัยกลางคนค่อน ข้างผอม

ชายวัยกลางคนคนนั้นหลับสนิทราวกับไม่ได้มีความกังวลหรือ หวาดกลัวว่าตนเองกำลังอยู่ในบ้านคนอื่นแถมยังส่งเสียงกรน เป็นระยะ

หลังจากเตรียมตัวแล้ว เธอเดินเข้าไปที่ข้างเตียงและเข้าหัว และหน้าอย่างจัง

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงร้องโอดครวญ ในห้องนอน

ถังลั่วเหยาไม่กล้าพูดอะไรกลัวว่าจะถูกฝ่ายตรงข้ามจำเสียงได้

ที่สุดแล้วเธอมีสถานะที่พิเศษ ดังนั้นจึงตั้งใจที่เพื่อให้เขาหนีไป

ตามที่คาดไว้อีกฝ่ายนอนด้วยความงุนงงและถูกทุบตีอย่าง รุนแรงและโดยไม่รู้ตัว เขากระโดดขึ้นและรีบวิ่งไปที่ประตู

เธอตามไปตีเขา

ในระหว่างที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร มือก็กดไปโดนสวิตช์ไฟที่ข้าง กําแพง

ไฟในห้องรับแขกสว่างขึ้นทันใด

จากนั้นเธอก็เห็นร่างที่คุ้นเคย
ถังลั่วเหยานิ่งไปชั่วขณะ

“เหอศี อ?”

เธอวางไม้เท้าในมือลงด้วยความตกใจและโกรธ “เป็นแกได้ ยังไง?”

เหอ อก็ได้สติแล้วในตอนนี้ แต่เดิมเขาใช้มือกุมหัวของเขา ไว้และกำลังจะกระโดดออกไปเมื่อเขาเห็นว่าเป็นเธอเขาก็หยุด ทันที

เขายื่นมือออกมาและสาปแช่ง: “ยายเด็กบ้า แกกล้าตีฉัน รู้ ไหมฉันเป็นพ่อแกนะ?”

เขาไม่กลัวถังลั่วเหยาและรู้สึกว่าจะเอาเรื่องเธอให้ตายด้วยซ้ำ สาเหตุที่ต้องวิ่งเมื่อกี้ก็เพราะรู้สึกมึนงงและถูกทุบตีโดย สัญชาตญาณปฏิกิริยาของจิตใต้สำนึกของร่างกายก็คือการหนี มัน

ตอนนี้พอได้สติจึงรู้สึกทั้งโกรธทั้งขายหน้า หลายปีมานี้ เขา เป็นฝ่ายแสดงอำนาจข่มเหงสองแม่ลูกอยู่ตลอด เคยเป็นถูกเธอ ทุบตีเสียเมื่อไหร่?

สีหน้าของถังลั่วเหยาเย็นชาและพูด “แกมาทำไม?”

“ฉันมา…”

ยังไม่ทันที่เหอศี อจะพูดจบ สายตาก็หันไปเห็นมีดหั่นผักใน มืออีกข้างของเธอ สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติและเปลี่ยนท่าที

“เธอวางมีดลงก่อนดีกว่าไหม แล้วฉันจะบอกเธอ

ตอนนี้ถังลั่วเหยารู้แล้วว่าคนที่อยู่ในบ้านคือใคร จึงไม่ต้องใช้ มีดใช้ไม้แล้ว ดังนั้นจึงวางมีดลง

จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟา ไขว่ห้างและพูดอย่างรำคาญ “มีอะไร ก็รีบพ่นมันออกมา

เหอ อจึงได้วางใจและเดินเข้าไป นั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม เขามองไปที่ถังลั่วเหยาเงียบไปสองสามวินาทีแล้วก็พูดขึ้น

“ฉันได้ยินมาว่า แม่เธอได้รับผู้บริจาคหัวใจแล้วเหรอ?” ถังลั่วเหยาตกใจและมองเขาด้วยความไม่เชื่อ

“แกรู้ได้ยังไง?”

ก่อนหน้านี้หลังจากวิ่งหนึ่ง โทรบอกเธอ เธอรู้ว่ามีหวัง จากนั้น เธอก็ไปหาแม่แล้วพูดกับเธอ

ก็เพื่อให้แม่ของเธอสบายใจและไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับ อาการป่วยของตัวเอง

แต่เธอรู้นิสัยของแม่ หนึ่ง เหอ ออาจไม่รู้ว่าตอนนี้เธออาศัย อยู่ที่โรงพยาบาลซึ่งเฉียว แม้ว่าจะรู้แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้

สอง แม่รู้ว่ามันเป็นคนยังไง คงจะไม่พูดอะไรกับมันมากอยู่ แล้ว ดังนั้น เมื่อคำพูดนี้ออกมาจากปากเธอคือ เธอจึงรู้สึกคาดไม่ถึงเป็นอย่างมาก

เหอ อยิ้มเยาะ “เธออย่าไปสนเลยว่าฉันรู้ได้ยังไง ยังไงซะ เธอก็คือเมียฉัน ในเมื่อตอนนี้ได้ผู้บริจาคที่เข้ากันได้แล้ว คิดว่า อีกไม่นานคงจะผ่าตัดแล้วใช่ไหม? ฉันเป็นสามีตามหลักการแล้ว ก็ควรจะต้องไปดูแลเธอข้างๆ เตียง เธอว่าใช่ไหมล่ะ?”

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้วแน่น

เธอรู้จักคนอย่างเหอ อดีเกินไป หากไม่มีผลประโยชน์จะทำ เพื่ออะไร

ไปดูแลแม่ถึงขอบเตียง

เรื่องตลกชัดๆ

ถึงจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีแผนการร้ายอะไรในใจ