บทที่ 566 ดื้อดึง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ถังลั่วเหยาก็ผงะไปชั่วขณะแล้วเธอก็นึกถึง บางสิ่งผลักเขาออกไปและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ที่ระเบียงลมแรงครามและเม็ดฝนเม็ดใหญ่ก็ตกลงมาอย่าง หมดหวัง ถังลั่วเหยาถูกลมพัดมากระทบระเบียงกระจกทันทีที่เธอ ออกไป เธอร้องออกมา แขนของเธอก็รัดแน่นและร่างของเธอก็ ตกลงไปในอ้อมกอดที่อบอุ่น

เพิ่งมองไปที่ท้องฟ้าด้านนอกและพูดด้วยน้ำเสียงขรึม: “ฝน กําลังจะตกหนัก”

“ฉันรู้” ถังลั่วเหยาถูกลมพัดจนลืมตาไม่ขึ้น “แต่ต้นไม้ของฉัน ยังอยู่ข้างนอก”

เธอเพิ่งซื้อมันกลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อน เธอชอบมันและดูแล เอาใจใส่มาตลอด

คนเราเมื่อถึงยามลำบาก ก็มักจะยิ่งต้องการเลี้ยงสัตว์หรือ ต้นไม้พวกนี้ไว้เพื่อให้ตนเองได้พบกับความหวังบ้าง เหมือนกับเวลาที่ได้เห็นพวกมันงอกงามและมองเห็นชีวิต ใน

อนาคตของตัวเองด้วย

ถังลั่วเหยาพูดจบก็พยายามจะออกไป เพิ่งมองดูไม้อวบน้ำ หลายกระถางตรงนั้นแล้วดึงตัวเธอจากข้างหลัง “จับประตูไว้แล้ว อย่าขยับ”
ตัวเขาออกไปอย่างรวดเร็วแล้วย้ายกระถางต้นไม้เข้ามาด้าน ใน จากนั้นก็เปิดประตูกระจกแล้วล็อกประตูแน่น

ถังลั่วเหยาหาถุงพลาสติกใส ทั้งสองคนแปะทับบนกระจกเพื่อ ป้องกันเศษแก้วหากลมพายุพัดมันแตก หลังจากทำทุกอย่าง เสร็จสิ้นจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เสียงลมครามด้านนอกแต่ในห้องกลับเงียบสงบ

ทั้งสองยืนอยู่ในห้องรับแขก สายตาจ้องมองกันและกัน ถังลั่ว เหยาเขินอายเล็กน้อย เมื่อครู่เธอยังโมโหโทโสใส่คนอื่นอยู่เลย ตอนนี้กลับต้องให้เขาช่วยปิดกระจกเพื่อป้องกันพายุ แบบนี้มันดู ไม่ดีเท่าไหร่เลย

เธอยิ้มเจื่อนๆ “ฝนตกหนักขนาดนี้ คนขับรถคุณยังจะมาได้ เปล่าคะ?”

เฟิงกระแอมเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “เดี๋ยวผม

โทรไปถามดู”

โทรศัพท์ถูกรับสาย เขาปรายตามองหญิงสาวเมื่อเห็นเธอจ้อง เขาตาแป๋วจึงได้แต่ทำเสียงแข็ง: “นายอยู่ไหนแล้ว? ทำไมยังไม่ ถึงอีก?”

คนขับรถที่รออยู่ชั้นล่างก็ลำบากใจนิดหน่อย “คุณชายรอง ผมถึงนานแล้วครับ”

“อะไรนะ? ถนนวงแหวนรอบสามถล่ม? นายติดอยู่ตรงนั้น? เอาล่ะ นายไม่ต้องเข้ามาแล้ว พายุหนักขนาดนี้ ระวังอุบัติเหตุด้วย กลับไปเถอะ!”

คนขับรถ: “…”

โทรศัพท์ถูกวางเฟิงส่ายหน้าแสดงว่าหมดหนทาง

“ทำไงได้ ฝนตกหนักทำถนนพัง ดูแล้วคืนนี้คงต้องนอนที่นี่สัก คืนแล้วล่ะ”

เขาพูดไปแล้วยังนั่งลงบนโซฟา

ถังลั่วเหยาเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้คิ้วของเธอก็กระตุกขึ้น และแอบคิดว่าไม่ดีแล้ว

เธอรีบพูดอีกอัก: “คือ…ที่บ้านมีแค่ห้องเดียว อีกห้องมีแต่ของ รกไปหมด จะให้ทำความสะอาดคืนนี้คงไม่สะดวก ยังไงเสียแถว นี้ก็มีโรงแรม งั้นคุณไปพักที่โรงแรมดีไหมคะ?”

แม้ว่าเธอจะพูดด้วยน้ำเสียงหยั่งเชิง แต่ในความเป็นจริง

ความหมายของการปฏิเสธนั้นชัดเจนอยู่แล้ว

เฟิงยี่หันไปมองเธอและเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มและสายตาเขา ก็เย็นชาเล็กน้อย

“คุณให้ผมไปนอนโรงแรม?”

ถังลั่วเหยารีบพยักหน้า

ด้วยความกลัวที่จะทำให้เขาขุ่นเคืองจึงยิ้มแห้ง ๆ และเสริม ว่า: “คือ…ฉันก็แค่กลัวว่าคุณจะไม่คุ้นเคยกับการอยู่ที่นี่ ในเมื่อ คุณก็เป็นผู้รากมากดี บ้านฉันก็เล็กนิดเดียว ทั้งโทรมทั้งเก่า คงทําให้คุณสาบากใจแย่”

เฟิงยี่ยืนขึ้นและพูดอย่างประชดประชัน: “ไม่เป็นไร ผมไม่กลัว จะลำบากใจ หากคุณกังวลว่าจะทำให้ผมลำบากใจ สู้คืนนี้คุณ ดูแลผมให้ดีหน่อย ไม่แน่หากผมมีความสุขผมอาจซื้อห้องใหญ่ ให้คุณ เป็นไง?”

พูดแล้วยังยื่นมือออกไปเชยคางเธอเบาๆ

ถังลั่วเหยาตัวแข็งทื่อก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวหลบมือของเขา

มือของเฟิงค้างอยู่กลางอากาศทั้งแบบนั้น

ถังลั่วเหยาซ้อนตาลงแล้วฝืนยิ้ม

“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณอยากจะอยู่จริงๆ ก็อยู่ไป ฉันจะไปเก็บ ห้องให้คุณ”

พูดจบก็รีบหันและวิ่งหายไป

เพิ่งมองดูด้านหลังของเธอที่วิ่งกระเจิดกระเจิงไปแล้วหรี่ตา ลง เขาเอามือลงแล้วหัวเราะเบาๆ ออกมา

ถังลั่งเหยาเก็บห้องให้เขาอย่างรวดเร็ว

อันที่จริงจะบอกว่าเก็บห้องให้เขาก็ไม่ถูกนัก แท้จริงแล้วเธอรู้

นิสัยของคุณชายคนนี้ดี

ปกติเธออยู่ที่นี่คนเดียว ดังนั้นถึงจะเป็นห้องขนาด 2 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่น แต่ใช้นอนเพียงห้องเดียวเท่านั้น ส่วนอีกห้องก็เอาไว้เก็บของ
เตียงเต็มไปด้วยกล่องกระดาษแข็งเธอเพิ่งย้ายทุกอย่างออก ไปและท่าเตียงใหม่อีกครั้ง

แม้ว่าตอนนี้จะดูเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่เธอก็ไม่กล้าแนะนำ ให้คุณชายคนนี้ไปนอนในห้องนั้นอย่างแน่นอน

ดังนั้นคงจะต้องสละห้องนอนใหญ่ให้เขาไปแล้วตัวเองก็นอนที่

นั่นเอง

เพิ่งเห็นเช่นนั้นกลับไม่ทำให้เธอลำบากใจและยอมไปพักใน ห้องอย่างเชื่อฟัง

คืนนี้ไม่รู้ว่าไม่คุ้นที่หรือเพราะมีเรื่องราวในใจ

ถังลั่วเหยานอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน ในระหว่างที่กำลัง สะลึมสะลือกลางดึก เธอก็ยังฝันถึงเหตุการณ์ที่พ่อของเธอเพิ่ง จากไปเมื่อนานมาแล้วสมัยเธอยังเป็นเด็ก

ในวันที่ยากลำบากและเจ็บปวดเช่นนี้แม่ของเธอลากร่างบาง และเล็กของเธอไปข้างหน้าในโคลนอย่างยากลำบาก

เธอรู้ว่าเธอจะไม่สนใจอะไรในชีวิตและเธอไม่จำเป็นต้องทำ

อะไร แต่เธอต้องดูแลแม่ของเธอให้ดี

ในที่สุดปีที่มืดมนเหล่านั้นก็กลายเป็นอดีตไปแล้วและตอนนี้ ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี

เธอไม่สนใจสิ่งใดตราบเท่าที่เธอสามารถรักษาโรคของแม่ได้ แม้ว่าเธอจะเสียสละทุกอย่างเธอก็จะไม่สนใจ
ความฝัน ทั้งลึกซึ้งและยาวนาน

ในคืนที่เงียบงันมีน้ำตาหยดลงมาจากมุมตาของเธออย่าง

เงียบ ๆ

ทันใดนั้นเสียงถอนหายใจของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น ในความ มืด

เฟิงยี่ยื่นมือมาค่อยๆ เช็ดน้ำตาที่มุมหางตาของเธอ จากนั้นก็ แตะหลังเธอแล้วหันกลับออกไป

ถังลั่วเหยาตื่นมาอีกทีก็เช้าวันใหม่แล้ว

แสงแดดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่างและทั้งห้องก็อบอุ่นอย่าง

เห็นได้ชัด เธอหรี่ตาและบิดขี้เกียจและทันใดนั้นก็จำได้ว่าเฟิงยี่ยังอยู่ใน

ห้องถัดไป

สิ่งนี้ทำให้เธอสะดุ้งโหยงและรีบลุกขึ้นนั่ง เมื่อมองดูเวลาก็พบ ว่าเป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้ว ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยน

เธอแอบอุทานว่าแย่แล้ว จากนั้นก็รีบลุกจากเตียงแล้วลุกขึ้น จากนั้นก็สวมเสื้อผ้าแล้วรีบวิ่งที่ห้องข้างๆ ก็พบว่าเพิ่งออกไป แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

พบเพียงห้องว่างเปล่าไม่มีใครสักคน เมื่อสัมผัสผ้าห่มผ้าห่ม ก็เย็นและไม่มีอุณหภูมิร่างกายของมนุษย์เลย

เป็นการบอกว่าเขาออกไปนานแล้ว
ถังลั่วเหยาถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเธอ โล่งอกหรือผิดหวัง แต่ยัง ไงมันก็แปลกๆ มันช่างซับซ้อน

แต่เมื่อเขาไปก็ดีแล้ว อย่างน้อยก็ไม่มีเรื่องให้เธอต้องปวด

หัว

ดังนั้นเธอจึงไม่คิดมากและแค่คิดว่าเพิ่งมีธุระด่วนเลยรีบ ไปเท่านั้น เธอไม่ได้โทรหาเขาด้วยซ้ำและไปอาบน้ำเลย

หลังอาบน้ำเสร็จประมาณสิบโมงก็ไปทําอาหารเช้า

หลังกินข้าวเช้าเสร็จก็ประมาณสิบโมงครึ่งเสี่ยวนิงก็มารับเธอ

แล้ว

สองวันนี้ หงไม่ได้มอบหมายงานพิเศษอะไรให้ถังลั่วเหยามี เพียงรายการทอล์กโชว์เท่านั้น