บทที่ 510 จัดฉากถูกทำร้าย

แต่หลิวหมิงก็ยังคงให้เวลาเธอในการจัดการตัวเอง หลังจากที่ ปรับสภาพจิตใจเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เริ่มถ่ายทำต่อ เห็นได้ชัดว่า นักแสดงหญิงแสดงได้อย่างราบรื่นขึ้น

ในที่สุดฉากแรกก็ถ่ายทำได้อย่างสมบูรณ์

ถังลั่วเหยากลัวว่าเธอจะอึดอัดใจ ถึงได้เดินไปยิ้มแล้วพูดว่า “พี่เอ๋อเมื่อสักครู่แสดงได้ดีมากเลยนะคะ ไม่ต้องรู้สึกกดดัน หรอกค่ะ”

หวยเอ๋อมองดูเธอด้วยสายตาซับซ้อน ใบหน้าของเธอไม่ได้ รู้สึกถึงความยินดีเลย

แต่กลับพูดด้วยใบหน้าเฉยเมยว่า “ฉันไม่มีความกดดันอะไร เมื่อพูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไปด้วยท่าทางเยือกเย็น ถังลั่วเหยาเอามือแตะจมูกของเธอ รู้สึกเขินและสับสนเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้คิดมากอะไร คิดว่าคงเป็นเพราะหลิ่วเจ๋อต้อง ขายหน้าต่อหน้ารุ่นน้อง จึงไม่อาจที่จะรับได้

หลังจากกองกลางประกาศให้หยุดพักชั่วครู่ และในเวลาต่อ มาก็เริ่มถ่ายทำฉากต่อไป

ฉากนี้เป็นฉากแอ็คชั่น และยังคงแสดงร่วมกับหลิวเต๋อ นางเอกที่รับบทโดยถังลั่วเหยา ค้นพบว่าหลิ่วเอ๋อที่รับบทเป็นนางร้ายเป็นสายลับของศัตรู จึงทำให้ทั้งสองคนได้ต่อสู้กัน ระหว่างการต่อสู้นั้น เธอจะต้องหยิบดาบออกมาและแทงหลิ่ว ยูเอ๋อ ส่วนหลิ่วเอ๋อนั้น ก็จะได้รับบาดเจ็บและหลบหนีไป

แน่นอนว่าเทคนิคเหล่านี้ได้ถูกจัดเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว จะ ไม่เป็นอันตรายใดๆ ต่อผู้แสดง เป็นเพียงตำแหน่งที่คลาดเคลื่อน เท่านั้น

“ฉากที่ 1 เทคที่ 1 แอคชั่น!

เมื่อผู้กํากับหลิวออกคำสั่ง เจ้าหน้าที่ก็พากันเงียบเสียงลง สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังนักแสดงสาวสองคนที่ยืนอยู่ตรง กลาง

ในวันนี้ถึงลั่วเหยาค่อนข้างพอใจกับการแต่งหน้าของเธอ นอกเหนือจากชุดโบราณนี้ที่ค่อนข้างใหญ่ จึงทำให้ขยับร่างกาย ไม่สะดวกนัก อย่างอื่นก็ไม่มีปัญหา

แต่ก็ยังดีที่ก่อนหน้านี้เธอได้ทำความคุ้นเคยกับกลเม็ดนี้ดี ไม่ น่าจะมีปัญหาอะไร

เพียงแค่อีกสักครู่หลิวเอ๋อให้ความร่วมมือกับเธอ เธอคงจะ ผ่านไปได้ภายในเทคเดียว

น่าเสียดาย คนที่หวังเช่นนี้มีเพียงถังลั่วเหยาแค่คนเดียว

คนที่แสดงเป็นคู่ต่อสู้ของเธอ ระหว่างการแสดงนั้นไม่สนใจ เธอเลย ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่า ในวันนี้หลิ่วเอ อผิดปกติไป
แววตาของเธอดูมืดมนลงราวกับงูพิษที่กำลังจะฉกเธอ เดิมที ถังลั่วเหยาคิดว่าเธอเพียงเข้าถึงบทละครเท่านั้น ใครจะรู้กันว่า สถานการณ์ที่แท้จริงจะปรากฏให้เห็นขึ้นต่อจากนี้

ทั้งสองคนหยิบอาวุธเข้ามาถือไว้ในมือ ต่อให้เป็นดาบที่ไม่มี คมแต่ก็ค่อนข้างหนักทีเดียว

ฉากบางฉากที่ถูกแทง ในละครเรื่องต่างๆ มักจะถูกจัดวาง ตำแหน่งไว้ ในขณะที่ถังลั่วเหยากำลังตั้งใจจะแทงเข้าไปตรง ตำแหน่งที่วางไว้ เหมือนตอนที่เธอเคยเรียนก่อนหน้านี้ นั่นก็คือ แทงเข้าไปตรงใต้รักแร้

และเมื่อถึงเวลาแล้วหลิ่วเอ๋อก็จะรีบเอามือกุมไปตรงบริเวณ รักแร้ จากนั้นบีบถุงเลือดที่อยู่ตรงหน้าอก ก็จะสามารถสร้าง ภาพลวงตาว่าเธอบาดเจ็บได้

แต่ว่าจู่ๆหลิ่วยเอ๋อก็ยิ้มขึ้นอย่างเยือกเย็น

ต่อมา เธอก็ไม่ได้สนใจในเทคนิคที่วางไว้ เธอกลับหันตัววิ่ง เข้าหาดาบของถังลั่วเหยา

จากสถานการณ์เช่นนี้ถังลั่วเหยาจึงทำได้เพียงรีบชักดาบกลับ คืนมา แต่แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ถังลั่วเหยาก็รู้สึกว่าเธอแทงเข้าไป ถูกฝ่ายตรงข้าม

“ฉีบ!” เสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงของเนื้อหนังที่ถูกบาดและมี

เลือดสดๆไหลออกมา

มีเสียงตกอกตกใจดังขึ้น หลังจากนั้นผู้คนรอบข้างก็กรีดร้อง
“พี่เอ๋อไม่เป็นไรใช่ไหม?” “เธอได้รับบาดเจ็บค่ะ!

ถังลั่วเหยาตกตะลึง ก่อนหน้านี้เธอตั้งใจว่าจะแทงไปตามที่ฝึก ซ้อม แต่ว่าหลิ่วเอ๋อไม่ให้ความร่วมมือกับเธอ อีกทั้งวิ่งเข้ามา หาดาบของเธอเอง

เนื่องจากมุมกล้อง คนที่อยู่ในสถานการณ์นั้นมองว่าฉากนี้ไม่ เพียงแต่ไม่ใช่ความผิดพลาดของหลิ่วเอ๋อแต่เป็นเพราะถังลั่ว เหยาฝึกซ้อมอย่างไม่เต็มที่

สีหน้าของเธอซีดเผือดลงทันที

และหลิ่วเอ๋อก็ได้เหลือบตามามองเธอ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว เข้าหากัน เสแสร้งแกล้งทำว่าบาดเจ็บ หน้าซีดล้มลงบนพื้น

“ยูเอ๋อเป็นยังไงบ้าง?”

“พี่ตู่เอ๋อคะบาดเจ็บตรงไหน?”

หลิ่วเอ๋อแกล้งทำเป็นยิ้มอย่างอ่อนแรง เธอมองไปยังเจ้า หน้าที่เหล่านั้นแล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ก็แค่บาดเจ็บนิด หน่อยไม่มีผลต่องาน

แต่ว่าทุกคนก็ยังคงเป็นห่วงเป็นใยเธอและช่วยกันตรวจดูจน พบว่าเพียงแค่แขนถลอก ไม่ได้บาดเจ็บหนัก

เนื่องจากเป็นดาบที่ไม่มีคมจึงไม่มีความแหลมคมใดๆ จึงไม่ ได้มีอันตรายมาก
แต่ว่าถึงจะเป็นแบบนี้ ก็มีคนวิ่งไปแจ้งให้นำกระเป๋ายาสามัญ ตรงเข้ามาและรีบหยุดเลือดนำเธอส่งโรงพยาบาล

อีกด้านหนึ่ง หลิวหมิงตกตะลึงกับฉากที่อยู่ด้านหน้า

เขาทําสีหน้าเคร่งเครียดแล้วตะโกนออกมาว่า “พวกคุณ ทํางานยังไงกัน ฝึกซ้อมมาก่อนแล้วไม่ใช่หรือไง? ฉากง่ายๆแบบ นี้ยังถ่ายได้ไม่ดี!

ประโยคท้ายนี้หลิวหมิงตั้งใจพูดกับถังลั่วเหยา ที่จริงแล้ว หากว่าไม่ได้ตาบอดใครก็มองเห็นได้ว่าผู้กำกับหลิวกำลัง ปกป้องหลิ่วยเอ๋ออยู่

“ผู้กำกับคะฉันอธิบายได้……

แต่คำพูดของถังลั่วเหยากลับถูกหลิ่วเอ๋อพูดขัดจังหวะขึ้น สีหน้าของเธอไร้เส้นเลือดฝาด และยืนเอามือกุมแขน ลุกขึ้นยืน มองไปทางถังลั่วเหยาด้วยความผิดหวัง

“ลั่วเหยา ฉันรู้ว่าคุณเกลียดที่ฉันทำให้การแสดงก่อนหน้านี้ ถ่ายท่าช้า แต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจนี้ ต่อให้คุณไม่พอใจก็ไม่ควรที่จะ ลงมือแบบนี้ใช่ไหม?”

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้วขึ้น

แต่ไม่รอให้เธอได้พูดอะไรออกมา ก็พบว่าหลิ่วเอ๋อยิ้มเยาะ ใส่เธอ

“ฉันมันโง่เองแหละที่เมื่อสักครู่คุณช่วยพูดแทนฉัน ฉันคิดว่า คุณจะปกป้องฉันเสียอีก เห็นแก่ที่เราเคยร่วมมือกันมาก่อน ฉันมันช่างไร้เดียงสาเกินไป แต่ว่าถังลั่วเหยา ต่อให้คุณต้องการจะ เสแสร้งแกล้งทำเป็นใจดีต่อหน้าคนอื่น หรือว่ามีปัญหาส่วนตัว กับฉัน คุณก็ไม่ควรเอาดาบมาทำให้คนอื่นต้องได้รับบาดเจ็บ แบบนี้ ฉันได้รับบาดเจ็บไม่เท่าไหร่หรอก แต่ถ้าทำให้การถ่ายทำ ต้องยืดออกไปจะเป็นยังไงล่ะ?”

หลิ่วเอ๋อพยายามผลักความผิดทุกอย่างไปที่ถังลั่วเหยาเพียง คนเดียว ไม่เพียงเท่านี้ เธอยังพยายามถ่ายโอนความโกรธของ ทุกคนไปยังถังลั่วเหยาได้อย่างชาญฉลาด ราวกับว่าตัวเธอเอง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย

หลังจากที่หลิวหมิงได้ฟังคำพูดของหลิ่วเอ๋อแล้วเขาก็ยิ่ง โกรธมากขึ้น เขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนักกว่าจะได้ส ปอนเซอร์มาสนับสนุนให้พวกนักแสดงเหล่านี้ ตอนนี้กลับต้องมา จัดการเรื่องบ้าบอ ในกองถ่ายเหล่านี้ด้วย

สีหน้าของเขามืดมนยิ่งกว่าก้นหม้อ ถังลั่วเหยาตกตะลึงไปใน

ทันที

เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่ารุ่นพี่ที่เคยช่วยเธอในตอนนั้น มีอยู่วัน หนึ่งจะสามารถแสดงทักษะอันต่ำต้อยแบบนี้เพื่อมาใส่ร้ายตัว เธอได้

เพียงแต่เมื่อลองคิดดู และเชื่อมโยงไปยังเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่ จะเข้ามาในกองถ่ายนี้เธอก็เข้าใจบางอย่าง

ถังลั่วเหยาไม่ได้เหลือบมองไปทางเธออีก แต่กลับหันไปหาผู้ กํากับหลิว
เธอต้องการรู้ว่าผู้กำกับจะพูดอะไร

เจ้าหน้าที่ในกองถ่ายล้วนกระซิบกระซาบ ตามปกติแล้วทุกคน ก็รู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างนักแสดงหญิงจะไม่ค่อยดีนัก พวก เธอจะพยายามผลักดันข่าวด้านลบของฝ่ายตรงข้ามออกมา แต่ การที่ฉีกหน้ากันต่อหน้าทุกคนแบบนี้มีน้อยมาก

ผู้จัดการของหลิ่วเอ๋อพามานั่งลงบนเก้าอี้ หลังจากที่ บาดแผลได้รับการฆ่าเชื้อเรียบร้อยแล้ว มีเพียงเลือดที่ยังไหลซึม ออกมาเล็กน้อย มองไปแล้วไม่น่าจะมีอะไรมาก

แม้แต่สถานการณ์ที่ต้องเผชิญหน้ากับความโมโหของผู้กำกับ ถังลั่วเหยาก็ยังคงนิ่งเงียบ

ไม่ใช่ว่าเธอไม่กล้าพูดความจริงออกมา แต่ตอนนี้หลิ่วเอ๋อ

ถือไพ่เหนือกว่า เธอกำลังดูว่าผู้กำกับจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

“หุบปากกันได้แล้ว ส่งเสียงเอะอะโวยวายคิดว่าที่นี่เป็นตลาด หรือไง! “