บทที่ 500 หมายความว่ายังไง

ถังลั่วเหยาพยักหน้าด้วยสีหน้าอ่อนเพลีย และในตอนนี้สีหน้า ท่าทางก็ไม่ดูจริงจังเหมือนเมื่อกี้แล้ว

นอนพิงอยู่บนเตียง ถังลั่วเหยารู้สึกร้อนไปทั่วทั้งร่างกาย

เธอรู้ว่าปกติแล้วร่างกายของเธอไม่ได้ป่วยง่ายขนาดนี้ แต่ก็ นึกออกแล้วว่าเมื่อคืนเธอทำอะไรลงไปบ้าง

เธอแช่น้ำเย็นอยู่สักพักใหญ่ ไม่ได้เช็ดผมให้แห้ง แต่กลับนอน

พิงลงบนเตียงเลย

หากเธอไม่เป็นหวัดแล้วใครจะเป็นหวัดล่ะ?

แต่เธอไม่สามารถบอกว่าที่ตัวเองทำแบบนี้มันผิด

เพราะสภาพร่างกายเมื่อวานของเธอแย่มาก

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ถังลั่วเหยาก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย ใน ความมั่นนั้น เธอหลับตาลง และนอนหลับลง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ถังลั่วเหยาจึงจะสามารถฟื้นฟู สภาพร่างกายกลับมา และฟื้นตัวขึ้น

เธอลืมตาขึ้น แต่กลับพบว่าเฟิงก็อยู่ข้างเตียงเหมือนกัน ด้านข้างคือซูหงที่มีสีหน้าไม่พอใจ

“พี่หง เขามาอยู่ที่นี้ได้ยังไงคะ?” ถังลั่วเหยาขมวดคิ้วขึ้น ถึงแม้มีน้ำเสียงแหบ แต่แฝงไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจมากกว่า “คือฉัน…” ซูหงอ้าปากค้างสักพัก โดยไม่รู้ว่าต้องพูดยังไง จากนั้นถึงลั่วเหยาก็เคลื่อนสายตาจ้องมองเฟิง

เธอจ้องมองเฟิง ด้วยสายตาเย็นชา แถมเธอพูดด้วยน้ำเสียง แหบแฝงความเคร่งขรึมด้วยว่า : “เฟิงยี่ ตกลงคุณต้องการ อะไร?”

เฟิงยี่ยิ้มแย้มมองดูถังลั่วเหยา ในน้ำเสียงแฝงเต็มไปด้วย ความเอ็นดู

“แน่นอนว่าผมมาเยี่ยมว่าที่ภรรยาของผม เมื่อได้ยินเฟิงพูดแบบนี้ ถังลั่วเหยาก็สะดุ้งตกใจทันที

เธอแทบไม่สนใจเลยว่าตัวเองยังป่วยอยู่ แต่รีบลุกขึ้นมานั่ง แล้วซักถามเฟิงว่า : “คุณหมายความว่ายังไง ฉันเป็นคู่หมั้น ของยี่ ในอนาคตจะต้องแต่งงานกับเขา! งั้นฉันขอพูดตามตรง กับนายล่ะกัน ระหว่างฉันกับนายมันเป็นไปไม่ได้ และไม่มีทาง แต่งงานกับนายด้วย”

คำพูดของถังลั่วเหยาทำให้เพิ่งที่มีสีหน้ามืดครึ้ม

แต่เขาไม่ได้โกรธ แต่ลุกขึ้นมานั่งข้างเตียง แล้วดึงผ้าห่มคลุม เธออย่างเรียบร้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรว่า : “เหยาเหยา คุณหยุดแสร้งเป็นคนโง่ได้แล้ว เธอรักฉันใช่ไหม?”

เรื่องในใจของถังลั่วเหยาถูกเฟิงยี่เปิดโปงแล้ว และเป็นช่วงเวลาที่เก้อเขิน เลยทำให้เธอเสียความเป็นตัวเอง

ขณะเดียวกัน เธอไม่เพียงไม่ได้เตรียมตัว แต่กลับตำหนิตัวเอง และคัดค้านความพยายามของเฟิง

ความรู้สึกหลากหลายปนเปเข้าด้วยกัน สุดท้ายกลับเปลี่ยน ท่าให้ถังลั่วเหยาโมโหเดือดดาล

เธอไม่อยากเผยด้านความอ่อนแอและความน่าเวทนาของตัว เองต่อหน้าเฟิง แต่เขากลับ………

“ออกไป” ถังลั่วเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมแฝงด้วย น้ำเสียง โกรธเคือง

เธอจ้องมองเฟิง ด้วยสายตาเคียดแค้น และเผยใบหน้าที่มี สีหน้าโกรธเคืองด้วย “ทำไมนายถึงคิดว่าฉันรักนายล่ะ เป็น เพราะเรื่องเมื่อคืนอย่างนั้นหรอ?”

ถังลั่วเหยาไม่ใช่คนโง่ ความคิดของเขาเธอสามารถคาดเดา ออกบ้าง

เมื่อเห็นเชิงพยักหน้าเล็กน้อย เธอก็รู้สึกถึงความผิดพลาด ของตัวเอง

เธอไม่ควรใกล้ชิดเขา อย่างน้อยที่สุดไม่สามารถช่วยเขา อย่างห้าวหาญแบบนั้น ไม่เช่นนั้นจะทำให้เขาเข้าใจผิด และ นำพาความวุ่นวายแก่เธอ

อีกอย่างหากเปรียบเทียบให้เพิ่งเห็นตัวเองน่าเวทนา ถังลั่ว เหยายินยอมทำให้เขาโกรธเคือง แล้วจากตัวเองไปดีกว่า
เพราะตอนนี้เธอกำลังเคียดแค้นอยู่ แต่หลังจากนี้เธอสามารถ ปลอบใจตัวเองว่าเป็นเพราะเขาไม่เข้าใจเธอเลย

โปรดให้อภัยความเห็นแก่ตัวของเธอด้วย ถังลั่วเหยากำลัง อธิษฐานในใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความรู้สึกต่อเขาเลย แต่เธอไม่ อยากให้เขาเห็นสภาพน่าเวทนาของเธอ

เธอสามารถทําใจให้เขาจากไปได้ แต่เธอไม่อยากให้สภาพ สกปรกของตัวเองถูกเขาเห็น

ความหยิ่งยโสของเธอรับไม่ได้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ถังลั่วเหยาก็เงยหน้าขึ้น และยิ้มมุมปากอย่าง เจ้าเล่ห์ แต่เผยสายตาปลิ้นปล้อน : “คุณคิดมากเกินไปแล้ว”

เฟิงนิ่งอึ้ง วินาทีต่อมาเขาก็ตัดประโยคนี้ออกจากหัวสมอง

ไม่ว่าถังลั่วเหยาคิดจะพูดอะไร เขามีแผนเรียบร้อยแล้ว

เพราะเธอหยิ่งผยองขนาดนี้ ต่อให้มีท่าทางน่าอึดอัดบ้างก็ ถือว่าสมควร

แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงนั้นคือ คำพูดที่ถังลั่วเหยาพูดต่อจากนี้ : “อันที่จริงฉันคิดอยากปกปิดเรื่องนี้ไว้รอให้มีโอกาสเหมาะสม ค่อยขอเปลี่ยนเป็นงาน แต่คิดไม่ถึงว่าคุณจะรีบร้อนขนาดนี้ จน ทำให้ฉันไม่มีโอกาสที่เหมาะสมเปลี่ยนไฟเพื่อได้รับสิ่งที่ฉัน ต้องการ”

ถังลั่วเหยายิ้มอย่างเย้ายวนขึ้น แต่คำพูดกลับเยือกเย็นมาก จนเฟิงยี่หนาวถึงกระดูก
เขาจ้องมองถังลั่วเหยาอย่างนิ่งเงียบ และพยายามปกปิด สายตาไม่อยากจะเชื่อ

เขาไม่กล้าเชื่อว่าถังลั่วเหยาเป็นผู้หญิงเห็นแก่ได้แบบนี้ ดังนั้น เขาไม่เชื่อคําพูดของเธอเหมือนกัน

พวกเขารักแรกกันสิบปี เธอเป็นคนยังไง เขาย่อมรู้จักเป็น อย่างดี เธอไม่มีเหตุอะไรต้องทำแบบนี้ ไม่มีเหตุผล เพราะว่าเธอ รู้จักเขาดี ไม่ต้องแสร้งแกล้งทำต่อเธอ

แต่ทักษะการแสดงของถังลั่วเหยาดีมาก แม้แต่เขายังต้อง กลับมาทบทวนใหม่อีกครั้งว่าเธอพูดโกหก หรือว่าเป็นความจริง

เมื่อเห็นเพิ่งที่มีสีหน้าสงสัย ถังลั่วเหยาคิดไม่ถึงว่าเขาจะเชื่อ ใจเธอ เลยคิดว่าทักษะการแสดงของตัวเองยังไม่ดีพอ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในขณะที่หงเผยสายตามึนงงนั้น ถังลั่วเหยา

ก็ลุกขึ้นมานั่งภายใต้ผ้าห่มที่คลุมอยู่

จากนั้นผ้าห่มก็ไถลตกลงมาเผยเรือนร่างอันขาวดุจหิมะขึ้น

เธอแทบไม่สนใจเลย แต่ในทางกลับกันเธอยื่นมือจับเฟิง แล้วยิ้มอย่างเยาะเย้ย ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ทำไมกลับ ทำให้คนรู้สึกน่าขำอย่างแปลกๆ

“คุณชายรองเฟิงเชื่อฉันขนาดนี้เลยหรอ? เช่นนั้นฉันคงรู้สึก ซาบซึ้งใจกับความเชื่อใจของคุณแล้วละ แต่น่าเสียดาย คน ประเภทฉัน ถ้าหากคุณสามารถให้ในสิ่งที่ฉันต้องการได้ ฉัน แต่งงานกับคุณก็ถือว่าไม่เป็นไร แต่คุณจะยอมหรอ?”
“เหยาเหยา นี่เธอ….” เฟิงยี่ไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่เธอพูด แต่ เขาก็ยังคงรู้สึกเสียใจอยู่

ความรู้สึกเสียใจนี้พูดไม่ออก สำหรับเขาแล้ว ถังลั่วเหยาควร เป็นดอกบัวบริสุทธิ์ ไม่ค่อยปนเปื้อนสิ่งสกปรก แต่ไม่ใช่ดอกบัว ขาวแบบนี้

อันที่จริงถึงลั่วเหยารู้สึกเจ็บปวดมาก แต่เธอไม่อยากให้เขา เข้ามาใกล้ชิดเธอจริงๆ ดังนั้นทำได้เพียงแสร้งเป็นคนแบบนี้ ขณะที่ทำร้ายจิตใจเขา เธอก็ทำร้ายตัวเองด้วยเหมือนกัน

ถังลั่วเหยาอดกลั้นความเจ็บปวดไว้ แต่ยังคงหรี่ตายิ้มโน้มตัว เข้ามาซบบนบ่าของเฟิง แล้วทิ้งรอยยิ้มเบาๆ

เมื่อจูบสัมผัสผิวหนังของเขา กลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลย

ในทางกลับกันเพิ่งรู้สึกรังเกียจเล็กน้อย

ถังลั่วเหยา ในใจของเขาไม่ใช่คนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร แล้ว

ดังนั้นตอนที่เธอทำแบบนี้ เขาแทบยอมรับไม่ได้เลย

ในตอนนี้ต่อให้เป็นตัวตนของเธอจริงๆ หรือแค่หลอกลวงล้วน ไม่สำคัญแล้ว

ถ้าหากเป็นความจริง เขาคงรักผิดคนแล้ว

แต่ถ้าเป็นเรื่องหลอกลวง ความเป็นไปได้นี้อาจทำให้เพิ่งรับ ไม่ได้
เขาน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรอ? คิดไม่ถึงว่าจะทำให้ถังลั่ว เหยาใช้วิธีการแบบนี้ปฏิเสธเขา

สิ่งที่ทำให้เฟิงรู้สึกเหมือนถูกเหยียบหยาม เขาก็เป็นคนหยิ่งยโสเหมือนกัน เขามีศักดิ์ของตัวเอง ด้วยเหตุนี้ เขายิ่งรับถังลั่วเหยา ในตอนนี้ยังไม่ได้ ดังนั้นตอนที่ถังลั่วเหยากำลังพูดบางอย่าง เฟิงก็ผลักเธอ ออก

เขาลุกขึ้นแล้วก้มหน้ามองถังถั่วเหยาอย่างดูหมิ่น แต่ใน ดวงตาเผยสายตาเจ็บปวด ริมฝีปากยิ้มเยาะเย้ย “ในเมื่อคุณ : ถังพูดแบบนี้ เช่นนั้นผมคงไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อแล้วละ อำนาจผม มี แต่ผมไม่ให้คนอย่างถังลั่วเหยาหรอก”