บทที่ 497 ไม่มีทางเลือก

เฟิง ควบคุมร่างกายของเธออย่างง่ายดาย แล้วโน้มตัวกระซิบ ข้างหูของเธอ พร้อมหายใจหอบว่า : “ไม่ต้องถามอะไรแล้ว ไป กับผมก่อน!”

ขณะที่พูด ตอนที่ถังลั่วเหยาก็เผยสายตาตกใจและ กระวนกระวายใจขึ้นนั้น เขาก็ลากเธอเข้าไปในรถยนต์ของตัว เอง

ถังลั่วเหยาถูกเขากบ งบนที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นเฟิงก็รีบ ไปนั่งที่นั่งคนขับ

แล้วเหยียบคันเร่ง พร้อมออกรถทันที เฟิงยี่ขับเร่งความเร็วถึง

ขีดสุด

จนรถยนต์แล่นออกไปอย่างโผบิน

ถังลั่วเหยาหลับตาลง พร้อมกรีดร้องขึ้น : “เฟิง ตกลงคุณคิด จะทําอะไร?”

เฟิงไม่ตอบคำถามเธอ มีเพียงปฏิกิริยาตอบรับเดียวที่ให้กับ ถังลั่วเหยานั่นคือเสียงเร่งความเร็วที่ดังจนหูหนวก

ไม่นานถังลั่วเหยาก็ถูกเชิงพามาที่คฤหาสน์นอกชานเมือง แห่งหนึ่ง

เขาลากถังลั่วเหยาออกมาจากรถยนต์ แล้วลากเธอเข้าไปภายในคฤหาสน์

ไม่ว่าถังลั่วเหยาขัดขืน คิดหนียังไง เธอก็ไม่สามารถทำให้เพิ่ง ยี่ปล่อยมือของเธอได้

ความกลัวอันหนาแน่นเข้ามาปกคลุมดังลั่วเหยาแล้ว เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรชั่วขณะ

อันที่จริงเธอสามารถเลือกใช้การต่อสู้เทควันโดโจมตีเพิ่ง แต่ถังลั่วเหยารู้ว่า ถ้าหากตัวเองทำแบบนี้จริงๆ เช่นนั้นเกรง ว่าเพิ่งคงจะเป็นบ้าแน่

ดังนั้นถังลั่วเหยาพยายามอดกลั้นความกลัวภายในใจ แล้ว กัดฟันเดินตามเฟิงลากเข้าข้างในคฤหาสน์ จนกระทั่งพามาที่ ห้องของเขา สุดท้ายก็โยนเธอทิ้งลงบนเตียงของเขา

ตอนที่ร่างกายแข็งแรงกำยำของเฟิงนอนทับบนตัวถังลั่ว เหยาที่บอกบางนั้น เธอก็มีสติกลับมา และกำลังคิดว่าเมื่อกี้เธอ ผ่านอะไรมาบ้าง

“ปล่อยฉัน! ปล่อย!เธอพยายามผลักเพิ่งออก ลางสังหรณ์อันตรายผุดขึ้นในความรู้สึกของเธอ

ถังลั่วเหยาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมีปัญหากับเฟิง และไม่รู้ว่า ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย

ในตอนนี้ในสมองของเธอมีเพียงช่วยเหลือตัวเอง เธอใช้ทุกวิธีการโจมตีของตัวเองทั้งหมดโจมตีต่อเฟิงยี่ แต่ไม่มีวิธีการไหนได้ผลสำเร็จเลย

เฟิงเองก็มีวิชาการต่อสู้ติดตัวมาเหมือนกัน แถมเป็นผู้ชาย เต็มตัวด้วย ดังนั้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เขาจะถูกถังลั่ว เหยาเล่นงานอย่างง่ายดายได้ยังไง?

แต่เขาก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดถังลั่วเหยาเวลามองเธอ

ใช่ เจ็บปวด

เขารู้ว่าถังลั่วเหยาเกลียดเขา ในตอนนี้มาก และรู้ว่าเธอไม่ ชอบการกระทําของเขาแบบนี้ด้วย

แต่เขาต้องทำแบบนี้ เพราะเขาไม่มีทางเลือกแล้ว

เขาไม่อยากแตะต้องผู้หญิงคนอื่น

อีกอย่างตอนนี้ มีเพียงเธอสามารถช่วยเขาได้

แต่เฟิงไม่ได้อธิบายจุดประสงค์ของตัวเองอย่างชัดเจน และไม่ได้พูดอธิบายด้วยว่าไม่นานมานี้เขาประสบพบเจอกับ

เรื่องอะไรบ้าง

เขาออกแรงฉีกเสื้อของถังลั่วเหยาขาดอย่างคนป่าเถื่อน และ ปรากฏเป็นร่องรอยที่ตัวเองทิ้งไว้บนร่างกายของเธอ

สุดท้ายถังลั่วเหยาก็ล้มเลิกขัดขืน

เธอหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง และปลายหางตาก็มีน้ำตา ไหลออกมา
“เฟิงยี่ ฉันเกลียดคุณ” ตอนที่ฝ่ายตรงข้ามกำลังข่มเหงรังแก นั้น เธอพูดขึ้นว่า “เฟิง ฉันเกลียดคุณ”

เกินความคาดหมายของถังลั่วเหยา ทันใดนั้นๆเพิ่งก็หยุด

ลง เขาหายใจหอบนอนลงบนหน้าอกของเธอ ซึ่งร่างกายของเขา

ร้อนอุ่นมากอย่างน่าตกตะลึง

“ไสหัวไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้น

จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ

สำหรับการกระทำทั้งหมดของเฟิง ถึงแม้ถังลั่วเหยารู้สึก โกรธเคือง แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่เป็นกังวลไม่ได้

เธอสังเกตเห็นความผิดปกติของเฟิงอย่างอ่อนไหว

วันนี้เพิ่งที่ท่าทางผิดปกติจริงๆ

ถึงแม้เขามีท่าทางป่าเถื่อน แต่เขาไม่บังคับใคร และไม่มีทาง บังคับเธอด้วย

ถึงแม้เขามีอารมณ์ไม่ค่อยแน่นอน แต่คงไม่ไล่เธอไปอย่างไร้

ปรานีแน่

อีกอย่าง……

เหตุการณ์ทุกอย่างกำลังบอกความจริงอยู่ว่า วันนี้เพิ่งมีเรื่อง

อะไรเกิดขึ้น

แต่ถังลั่วเหยาไม่รู้หรอกว่าตกลงเขาผ่านอะไรมาบ้าง
ภายใต้การลังเล ถังลั่วเหยาเลือกอยู่ต่อ

เธอรู้สึกเป็นห่วงเขา

เมื่อเปิดประตูห้องน้ำ ในดวงตาก็ปรากฏเห็นเพิ่งที่กำลัง หายใจหอบ และมีท่าทางเหมือนกำลังอดกลั้น

เขากำลังแช่น้ำเย็น

เพียงแค่ละอองไอน้ำที่กระจายเข้ามากระทบกับผิวของถังถั่ว เหยา เธอยังรู้สึกถึงความหนาวเย็นได้

แล้วเฟิงยี่ที่แซ่ตั้งหัวจรดเท้าจะเป็นยังไง แต่ถึงแม้เป็นแบบนี้ ใบหน้าของเฟิงยังคงแดงอย่างผิด

ปกติ

เขามีสีหน้าท่าทางเหมือนกับกำลังอดกลั้นความเจ็บปวดอยู่

เพิ่งที่กำลังสนใจต่อต้านสภาพร่างกายที่ไม่อำนวยของตัวเอง อยู่ จนแทบไม่สนใจการปรากฏตัวของถังลั่วเหยาเลย

ด้วยเหตุนี้ ถังลั่วเหยาจึงมีโอกาสสังเกตเขาอย่างละเอียด

ถังลั่วเหยาสังเกตมองสักพักใหญ่ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเพิ่งเป็น

อะไร

จนกระทั่งมองเห็นของสิ่งนั้น

ทำให้ถังลั่วเหยาเข้าใจทุกอย่าง

เธอปิดประตูห้องน้ำ แล้วหันหลังกลับ
มีวินาทีหนึ่งที่ลั่วเหยารู้สึกอยากหนี

เมื่อนึกถึงสีหน้าอันเจ็บปวดของเฟิง ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ทําไม่ ลงที่จะทอดทิ้งเขา และไม่สนใจ

ดังนั้นถังลั่วเหยาลังเลสักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจช่วยเพิ่ง

ถึงแม้เธอต้องยอมแลกกับราคาอันน่าเวทนาก็ตาม ก่อนที่จะเปิดประตูอีกครั้ง ถังลั่วเหยาก็พูดปลอบโยนตัวเอง หลังจากกินยาประเภทนั้นคงไม่มีสติ และจำไม่ได้เรื่องนี้ไม่ได้

ด้วย

ความเป็นจริงแล้วถังลั่วเหยาคิดถูกแล้ว

ในตอนนี้ในหัวสมองของเฟิงมีแต่ความว่างเปล่า อวัยวะทั้งหมดของเขากำลังช่วยตัวเขาต่อต้านความปรารถนา นั่นอยู่

ตอนที่ถังลั่วเหยาเดินเข้าไปในห้องน้ำสภาพเปลือยกาย เขา ยังไม่มีสติว่าคนที่มาเป็นใคร

ในสมองของเขา เขาไม่สามารถปล่อยผู้หญิงคนนี้ ไม่เช่นนั้น เขาแย่แน่

ดังนั้นเขาจึงโอบกอดถังลั่วเหยาอย่างแน่น แล้วจู่โจมเธอ เหมือนกับคนบ้า
ในค่ำคืนนี้ ถังลั่วเหยาผ่านประสบการณ์ที่เป็นไปไม่ได้ของ

ชีวิต

หลังจากที่เพิ่งนอนหลับ ถังลั่วเหยาก็เดินออกไปจากห้อง ด้วยท่าทางเหนื่อยล้า

เธอหันหน้ากลับมามองคฤหาสน์ข้างหลังแวบหนึ่ง โดยที่ใน

ดวงตามีสายตาสับสน

ถ้าหากสามารถ ในชีวิตนี้เธอขอไม่กลับมาสถานที่แห่งนี้อีก

นี่เป็นการเหยียดยามเธอ ค่ำคืนที่เหยียดยามเธอที่สุด ตอนที่เพิ่งตื่นขึ้นมา เขาหรี่ตาและยื่นมือลูบด้านข้างที่ว่าง

เปล่า

หลังจากลูบหา กลับไม่พบผู้หญิงคนเมื่อวาน

“ตกลงเป็นใคร?” เฟิงขมวดคิ้ว

ถึงแม้จำคนนั้นไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่ความรู้สึกเมื่อคืนคุ้นเคย

มาก

เหมือนตัวเองเคยผ่านมาก่อนแล้ว

แต่นอกจากเหยาเหยา ไม่มีผู้หญิงคนอื่นอีก

เมื่อคิดแบบนี้ เฟิงก็เบิกตากว้างขึ้น

เขาไม่กล้าเชื่อว่าทุกอย่างของเมื่อวานเหยาเหยาเป็นคน ดำเนิน
ถ้าหากเป็นแบบนี้ เช่นนั้นทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ? ทำไมเธอไม่หนีไปตอนที่ตัวเองปล่อยเธอไป แต่ยังเลือกใช้ตัว เองเพื่อทําให้เขาหายจากเขา?

มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในสมองของเพิ่งขึ้น เขามีความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ แต่กลับมีความรู้สึกมีความสุข

มากกว่า

อันที่จริงเหยาเหยายังรักเขา แต่เพราะมีเรื่องบางอย่างทำให้ เธอต้องเลือกทอดทิ้งเขา

ใช่ ต้องเป็นแบบนี้แน่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ