บทที่ 496 ปล่อยเธอไปเถอะ

นี่เป็นการโจมตีส้งเจียเจียที่เพิ่งเคยมีความรักครั้งแรกอย่างน่า โหดร้ายมาก

แต่เฟิงยี่แทบไม่สนใจเลยสักนิดเดียว

สําหรับเขาแล้ว หากเป็นผู้หญิงที่เขาไม่สนใจ เขาจะไม่เหลือ ความปรานีให้เลย

ถ้าหากสังเจียเจียไม่รนหาที่ตายตั้งแต่ต้น เขาคงเห็นแก่ ท่าทางที่เชื่อฟังและอ่อนโยนของเธอไม่ไปหาเรื่อง แต่……..

เห่อ สังเจียเจียคิดว่าเขาเพิ่งเป็นใครกัน ถึงสามารถตบหน้า

แบบนี้ได้?

เขาสามารถอดทนถึงลั่วเหยาได้ เพราะเธอเป็นคนรักสุดหัวใจ ของเขา เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขายอมรับ

แต่ส้งเจียเจียคิดว่าตัวเองเป็นใครหรอ? คิดว่าตบหน้าเขาแล้ว

เขาจะยอมหยุดหรอ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฟิงก็รู้สึกน่าขำมาก แต่สิ่งที่เขาไม่รู้นั้นก็คือ ตอนที่ถังลั่วเหยาได้ยินแบบก็ถึงกับ สะดุ้งตกใจ

ที่แท้ตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงเพียงคนเดียวของเขาหรอ…….

ถังลั่วเหยาเผยสายตามืดครึ้มขึ้น โดยไม่พูดอะไรสักอย่าง
เธอไม่ได้สนใจเรื่องนี้ไปทั้งหมด เพราะสิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ เธอไม่สามารถไปสนใจเรื่องนี้ได้

เหตุการณ์ตกอยู่ในสภาวะตึงเครียดแล้ว

ไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามปรามเฟิง ทั้งที่ทั้งสี่คนก็ไม่มีท่าทีจะ ทะเลาะกันอีก

คนนอกไม่กล้าเข้ามาขัดจังหวะ เพราะกลัวเฟิงยี่โมโห ส่วนที่ คนในไม่ทะเลาะกันอีก เพราะไม่รู้ควรพูดอะไรแล้ว

สุดท้าย คนที่ทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้ก็คือเพิ่ง

เขาจัดระเบียบแขนเสื้อพลาง และหันหลังเดินยิ้มมาหา พลาง : “ผมให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อยเธอไป แล้วผม จะมอบความเจริญรุ่งเรืองอย่างไม่มีที่สิ้นสุดให้กับคุณ แต่ถ้าหาก คุณปฏิเสธ ผมจะฝังดินทั้งตระกูลฉู่เป็นเพื่อนคุณ

ถังลั่วเหยาและเผยสีหน้าขาวซีดทันที

ในที่สุดถังลั่วเหยาก็ทนไม่ไหว

“เฟิง ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย? ปล่อยฉันไปเถอะ นะ” ถังลั่วเหยากินริมฝีปากเล็กน้อย และแสดงท่าทางอ่อนโยน

ขึ้น “ขอร้องนายละ ปล่อยฉันไปเถอะนะ”

เฟิงถูกคำว่า”ขอร้อง”สติหลุดจนดึงสติกลับมาไม่ได้ เขากับถังลั่วเหยาเป็นรักแรกกันสิบปี ดังนั้นจึงรู้ว่าเธอเป็นคน เข้มแข็งมากแค่ไหน
แต่ตอนนี้ คำว่า”ขอร้องที่เธอพูดออกมานั้น เพียงเพราะ ต้องการให้เขาปล่อยเธอไป เพื่อให้เธอแต่งงานกับ

เห่อ แล้วเขาจะเป็นยังไง?

“เขาดีมากขนาดนั้นเลยหรอ?” จู่ๆเฟิงก็พูดด้วยน้ำเสียงปกติ ขึ้น จนทำให้ถังลั่วเหยาเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจ

ถังลั่วเหยาเริ่มรู้สึกหวั่นไหว ไม่ใช่ เธอแค่ไม่อยากให้เขาเห็น ความน่าสมเพชของตัวเองเท่านั้น

แต่เธอกลับพยักหน้าเล็กน้อย

“ใช่” ถังลั่วเหยาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบามาก จนทำให้คนที่ อยู่ห่างไกลแทบไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดเลย

แต่เฟิง กลับรอคอยคำตอบของถังถั่วเหยาตลอด ในตอนนี้ เขาเพ่งเล็งความสนใจที่ค่าตอบของเธอ แต่เขากลับรอคอยได้คำตอบแบบนี้ เพิ่งรู้สึกว่าเลือดทั้งร่างกายของตัวเองแข็งตัวหมดแล้ว จู่ๆเขาก็หัวเราะขึ้น จากเสียงเบากลายเป็นดังสนั่นทั้งในงาน เสียงหัวเราะนี้ทำให้ถังลั่วเหยารู้สึกกระวนกระวายใจมาก แต่เธอรู้ตัวดีว่าเธอไม่สามารถทำแบบนี้ได้
เธอทําได้เพียงโอบกอดจู่ในอ้อมกอดของตัวเองอย่างแน่น โดยไม่ปล่อยมือออก

ฉ่ยี่สัมผัสถึงอ้อมแขนที่แน่นของถังลั่วเหยา ในใจรู้สึกละอาย

ใจและประทับใจมาก

เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมองดวงตา แต่มองไม่เห็นอารมณ์ทาง

สายตาของถังลั่วเหยาเลย

ฉ่ยี่รู้สึกว่าเขาไม่เคยมีช่วงเวลานั้นเลย นั้นคือรักเธอมากใน ตอนนี้

“ลั่วเหยา ผมจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี ผมจะทำให้คุณมีความ สุขให้ได้” ฉู่ยี่กุมมือของถังลั่วเหยาไว้ พร้อมพูดสัญญาด้วย ความหนักแน่น

ถังลั่วเหยาฝืนยิ้มออกมา โดยไม่พูดอะไร

ถ้าหากเป็นไปได้ เธอไม่อยากแต่งงานกับฉู่เลย และไม่อยาก ทำแบบนี้กับเฟิงด้วย

แต่เมื่อนึกถึงพ่อเลี้ยงที่คอยสูบเลือดสูบเนื้อ ถังลั่วเหยาก็ฝืน

ใจไม่คิดถึงเฟิงยี่

เธอไม่เหมาะสมกับเขา ไม่ใช่หรอ?

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมต้องทำให้เขาเสียเวลาด้วย? เมื่อคิดถึงตรงนี้ ถังลั่วเหยาก็รู้สึกดีขึ้นมาก แต่เฟิงไม่รู้ว่าในใจของเธอคิดอะไรอยู่
เฟิงในตอนนี้รู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นตัวตลก

เขาทุ่มเทมากแค่ไหน ยอมแลกมากแค่ไหนที่ต้องการแยกพวก เขาจากกัน แต่พวกเขากลับรักและกลมเกลียวกันต่อหน้าแบบนี้

ช่างน่ายิ่งนัก ไม่ใช่หรอ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฟิงก็ยิ้มอย่างประชดประชันขึ้น

เขาจ้องมองสองคนตรงนั้นด้วยสายตาอาฆาต โดยไม่พูดอะไร สักอย่าง

เมื่อถังลั่วเหยาเห็นเฟิงจากไปก็รู้สึกโล่งใจขึ้น

แต่สิ่งที่เธอมีคือความเป็นห่วง แต่เธอไม่ได้เอาความรู้สึกนี้พูดออกมา แต่ช่วยประคองเดิน ออกจากงาน

ส้งเจียเจียจ้องมองร่างเงาของทั้งสองคนด้วยสายตา เคียดแค้น

“ถังลั่วเหยา เธอต้องชดใช้ให้ฉันอย่างสาสม!

ถังลั่วเหยาไม่ได้ยินคำพูดในใจของสังเจียเจีย

ในตอนนี้เธอพายส่งที่รถยนต์ของเขา แล้วแสดงสีหน้าสับสน เดินจากเขาไป

ฉ่ยี่ไม่ได้สนใจพฤติกรรมผิดปกติของถังลั่นเหยา เขาคิดว่าถังลั่วเหยาผ่านอะไรมามากเลย เลยอารมณ์ไม่ค่อย
แต่ไม่รู้เลยว่า ถังลั่วเหยากำลังเป็นห่วงเพิ่งอยู่

นับตั้งแต่เฟิง จากไป เธอก็เอาแต่คิดว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง และคิดทําเรื่องที่อันตรายหรือเปล่า

เธอไม่สามารถไม่สนใจได้

อันที่จริงเธอกับฉ่ยี่เป็นการแต่งงานตามข้อตกลง เขามอบ อิทธิพลต่อเธอ ส่วนเธอช่วยเขาสกัดกั้นความกดดันจากพ่อแม่ ของเขา

เส้นทางเริ่มต้นการแต่งงานเดิมทีก็เป็นธุรกิจผลประโยชน์ซึ่ง กันและกันอยู่แล้ว

สิ่งเดียวที่เปลี่ยนใจถังลั่วเหยาคือชอบเธอมากจริงๆ และ

ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี

ด้วยเหตุนี้ถังลั่วเหยาจึงเริ่มเกิดความรู้สึกดีต่อเขา

แต่เป็นแค่ความรู้สึกดีเท่านั้น

เพราะความจริงแล้วถังลั่วเหยายังรักเฟิงอยู่

เธอคงคาดเดาออกว่าวันนี้ได้ทำร้ายเฟิงยี่เจ็บปวดมากแค่ไหน ดังนั้นเลยเป็นห่วงว่าเขาจะไม่โอเค

ด้วยเหตุนี้ถังลั่วเหยาจึงรู้สึกสับสนความรู้สึกที่มีต่อเฟิง ตอนที่เธอเดินเล่นบนถนนนั้น จู่ๆถังลั่วเหยาก็ได้ยินเสียงบีบ แตรรถยนต์จากข้างหลัง
เธอหันหน้ามองรถยนต์คันนั้น และพบว่ามีคนนั่งอยู่เพียงคน

เตียว

คนๆนั้นเธอคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ไม่ใช่คนอื่นที่ไหน แต่เป็น

เฟิงยี่

ถังลั่วเหยานิ่งอึ้ง

เธอไม่รู้ว่าเพิ่งปรากฏตัวที่นี่จะทำอะไร แต่ถังลั่วเหยารู้สึกว่ามีลางสังหรณ์ไม่ดี แต่ความเร็วของเธอยังคงช้ากว่ารถยนต์มาก รถยนต์จอดข้างถังลั่วเหยาอย่างมั่นคง

เพราะลางสังหรณ์ไม่ดีนี้ เธอจึงรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว โดยไม่ สนใจรองเท้าส้นสูงของตัวเอง

ไม่นานถึงลั่วเหยาก็ถูกเฟิงยี่ขับรถตามทัน

ถังลั่วเหยาไม่ได้หนีต่อ เธอรู้ว่าตัวเองหนีไม่พ้น “ตกลงคุณจะทําอะไรหรอ?” ถังลั่วเหยาหันหน้ามองเชิง

เฟิงยี่เดินลงจากรถ แล้วเดินเข้ามาหาถังลั่วเหยาอย่างโซซัด

โซเซ

กลิ่นคาวเหล้าอันหนาแน่นฟังเข้าในจมูกของถังลั่วเหยาอย่าง กะทันหัน

เธอขมวดคิ้วมองเฟิง : “คุณดื่มเหล้ามาหรอ?”
เฟิง ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่จู่ๆก็คว้ามือจับมือของถัง ลั่วเหยา แล้วดึงเธอเข้ามาโอบกอดอย่างแน่น : “ไปกับผม”

ถังลั่วเหยาเกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้น เธอพยายามขัดขืนเฟิง เพื่อต้องการให้เขาปล่อยตัวเอง

แต่เธอทําไม่สําเร็จ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ