บทที่ 495 ปฏิบัติต่อเธออย่างดี

เฟิงจ้องมองถังลั่วเหยาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาอย่าง เอ็นดู จากนั้นก็ยื่นมือเช็ดน้ำตาให้กับเธอ

ถังลั่วเหยาได้แต่นิ่งเงียบ ละสุดท้ายไม่ได้ปัดมือของเขาออก

ด้วย

ถ้าหากเขาเพิ่มราคาอีกทำยังไง หากเป็นเช่นนั้นคงตอบรับ

ข้อเสนอของเขาจริงๆแน่

ถังลั่วเหยาจ้องมองพลาง ครุ่นคิดพลาง จากนั้นก็หลับตาลง

เพิ่งจ้องมองถังลั่วเหยาอย่างนิ่งเงียบ และเห็นขนตาอันเรียว ยาวของเธอสั่นสะเทือนเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นบนใบหน้าของเธอมี สีหน้าสิ้นหวัง หมดกำลังใจออกมา และเห็นความอ่อนโยน และ ทุกอย่างที่เป็นเธอ เขาก็ใจอ่อนทันที

เฟิงยี่ยื่นมือออกมา แล้วโอบกอดถังลั่วเหยาในอ้อมกอดอย่าง แน่น พร้อมพูดปลอบโยนว่า : “ไม่เป็นไร ผมจะปฏิบัติต่อคุณ อย่างดี”

ในน้ำเสียงสะท้อนให้เห็นว่าเขาเห็นถึงลั่วเหยาเป็นผู้หญิงของ เขาแล้ว

ถังลั่วเหยาตัวสั่นเทาอย่างแรง ในที่สุดเธออดไม่ไหวผลักเพิ่ง ออกไป
เฟิงถึงกับนิ่งอึ้งกับการกระทำของเธอ พร้อมจ้องมองเธอ ด้วยสายตาตกใจ : “ทําไมหรอ?”

ถังลั่วเหยาโมโหจนตัวสั่นเทา : “เฟิง ทั้งที่คุณมีผู้หญิงตั้ง มากมาย ทําไมต้องมาหาเรื่องฉันคนเดียวด้วย! ปล่อยฉันไปไม่ ได้หรอ? พวกเราต่างคนต่างอยู่ไม่ได้หรอ?”

เฟิง มีดวงตาแดงก่ำ

เขากำหมัดไว้อย่างแน่น พร้อมกัดฟันพูดว่า : “ผมไม่เชื่อว่า คุณไม่รู้ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ

ถังลั่วเหยาสะดุ้งตกใจ

เธอหลับตาลง และพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวว่า : “ฉันไม่รู้ ฉัน ไม่รู้เลยสักนิดเดียว อีกอย่างนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”

“ถัง! ลั่ว! เหยา!” เฟิงคว้าจับบ่าของเธออย่างแรงทำให้เธอ

เจ็บปวดจนต้องขมวดคิ้ว

แต่เหมือนกับเฟิงขี่มองไม่เห็น เขายิ่งออกแรงจับแน่นมากขึ้น : “คุณรู้ไหมว่าหัวใจผมเจ็บปวดมากขนาดไหน? คุณรู้บ้างไหม?”

ถังลั่วเหยาพยายามอดกลั้นความเจ็บปวด แล้วหลบหน้าหนี ไม่ให้ตัวเองเห็นเฟิง : “ฉันไม่รู้ นี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย”

วินาทีนี้ เพิ่งคิดอยากทำลายถังลั่วเหยาจริงๆ

แต่ทำแบบนี้เธอจะสามารถอยู่เคียงข้างตัวเองอย่างสงบสุข หรอ? หรือทําแบบนี้เธอจะไม่เป็นคนไม่เชื่อฟังแบบนี้?
แต่เฟิงยี่ยังคงอดทนอารมณ์ชั่ววูบนี้อยู่

เขาทําไม่ลง

ความรู้สึกของเธอไม่ใช่ว่าถังถั่วเหยาไม่เข้าใจ แต่ไม่สามารถ เห็นอกเห็นใจได้

ในตอนนี้เธอโมโหเดือดดาลมาก ถ้าหากไม่ใช่ยังมีสติรู้คิด เธอคงเลือกด่าทอเพิ่งอย่างแรงไปแล้ว

ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ แต่ถังลั่วเหยายังคงรู้สึกเหมือนกับความ

รู้สึกที่แน่นอยู่เต็มอกจะระเบิดเธอแล้ว

เธอเองก็ดวงตาแดงก่ำเหมือนกัน ขณะเดียวกัน ในดวงตาก็ แฝงเต็มไปด้วยสายตาเคียดแค้น : “เฟิง ฉันเกลียดคุณ

ไม่มีประโยคไหนสามารถทำให้เพิ่งเจ็บปวดขนาดนี้แล้ว และ

ไม่มีประโยคไหนที่สามารถทำให้เพิ่งเป็นบ้าแล้ว

จู่ๆเขาก็รู้สึกขำขึ้นมา

หากไม่ใช่ถังลั่วเหยา เขาคงไม่ทุ่มเทมากถึงขนาดนี้หรอก แต่ เธอกลับพูดว่าเธอเกลียดเขาหรอ?

เหอะ ช่างน่าข่ารัก ช่างน่าขำจริงๆ

เขากลับไม่พูดอะไรเลย แต่ค่อยๆเดินไปเบื้องหน้า ท่ามกลางสายตาตกใจของทุกคน เขายกมือขึ้นเตรียมค่อยใส่

ฉู่ยี่ให้นอนกลิ้งบนพื้น

“บอกมาว่านายตอบรับ” เฟิงเหมือนคนบ้าเลย เขาจับเนคไทของดึงเข้ามา บอกมาว่านายตอบรับ”

เขาพูดออกมาทีละคำอย่างเน้น โดยที่พูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่ ให้ฉ่ยี่ตอบรับ

ถังลั่วเหยาสูบลมหายใจเข้า แล้วตะโกนออกมาว่า : “เฟิงยี่ ปล่อยมือออก!

ขณะที่พูดก็ก้าวเท้าเดินเข้ามาจะผลักเพิ่งออก

แต่กลับถูกต่อยตรงที่ปากอย่างแรง จนริมฝีปากมีคราบ เลือดและกลิ่นคาวเลือดขึ้น

แต่เขายังคงยิ้มแย้มอยู่ และหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้น : “ผมไม่ ตอบรับ เฟิงยี่ นายตัดใจเถอะ ไม่เพียงแค่นี้ ตอนที่ฉันกับถั่วเหยา แต่งงานกัน ฉันจะเชิญนายมาร่วมงานด้วย เพื่อให้นายเห็นพวก เราสองคนเป็นสามีภรรยากัน และรักกันไม่จากกันตลอดชีวิต”

ตอนแรกเขาคิดอยากตอบรับเฟิง แต่ในตอนนี้เฟิงน่า สมเพชมาก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นทุกคนก็เดินไปสู่ความตายพร้อมกัน เถอะ

เขาไม่มีทางปล่อยลั่วเหยา เช่นเดียวกันเขาก็อย่าหวังมีความ สุขเลย

ประโยคนี้กระตุ้นทำให้เพิ่งโมโหมาก เฟิงไม่สนใจการห้ามปราบของถังลั่วเหยาแล้ว แต่ยกมือขึ้นอยใส่ อีกหนึ่งหมัด

ในตอนนี้สังเจียเจียทนไม่ไหวแล้ว

เธอเดินเข้ามาเบื้องหน้า แล้วตบใส่หน้าของเพิ่งหนึ่งที่ “เฟิงยี่! หยุดได้แล้ว!”

เพิ่งถูกเธอตบจนรู้สึกมึน แต่ในดวงตาของเขากลับยิ่งมี สายตาโมโหและประชดประชัน

เพิ่งปล่อยตัวออก จากนั้นยังถั่วเหยาก็เดินเข้ามาประคอง

ข้างหลังเขา พร้อมจ้องมองเฟิงด้วยสายตาเคียดแค้น

ในตอนนี้เพิ่งไม่สนใจสองคนนั้นแล้ว

เขาหรี่ตาจ้องมองสังเจียเจียด้วยสายตาอันตราย พร้อมกับ เดินเข้าไปหาเธอ

เขาดูท่าทางป่าเถื่อนมาก แถมในดวงตามีสายตาโหดร้าย ด้วย

เมื่อเห็นแบบนี้ สังเจียเจียก็เดินถอยหลังไปทันที แต่สุดท้าย เดินไม่มั่นคงล้มลงบนพื้น

เธอจ้องมองเฟิง อย่างตัวสั่นเทา

เธอไม่เคยเห็นเฟิงน่ากลัวขนาดนี้มาก่อนเลย

ในความทรงจําของเธอ ถึงแม้เฟิงจะเจ้าชู้ หรือกะล่อน และ บางครั้งอาจแสดงพฤติกรรมก้าวร้าว แต่ไม่เคยเป็นแบบนี้มา ก่อน ซึ่งทำให้เธอรู้สึกว่าวินาทีถัดไปเธอต้องตายแน่
ใช่ ในใจของสังเจียเจีย ในตอนนี้ เฟิงน่ากลัวมาก เหมือนกับ ว่าวินาทีต่อมาสามารถฆ่าเธอได้เลย

แต่สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจคือ เมื่อเพิ่งเห็นเธอนอนล้มอยู่บน พื้นก็ไม่เดินเข้ามาอีก แต่กลับจัดระเบียบเนคไทและคอเสื้อ แล้ว เลียริมฝีปากเล็กน้อย : “สังเจียเจีย ตอนนี้ผมให้โอกาสคุณหนึ่ง ครั้ง บอกผมมา คุณเป็นใครหรอถึงมาตบผม และออกกำลังกับ ผมแบบนี้”

สังเจียเจียตกใจจนตัวสั่นเทา

แต่ในใจรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของเฟิง เพราะเธอทั้งรัก และทุ่มเทต่อเขามาก

ดังนั้นส้งเจียเจียสูบลมหายใจลึกๆ และพยายามรวบรวม

ความกล้าหันหน้ามองเฟิง แล้วพูดขึ้นว่า : “ฉันเป็นแฟนของคุณ

คุณเคยบอกว่าฉันเป็นคนในใจตอนนี้ของคุณ”

“อ๋อ? แบบนี้นี่เองหรอ?” เพิ่งยิ้มขึ้นมา

เฟิงเป็นคนหน้าตาหล่อเหลาอยู่แล้ว แต่การยิ้มออกมาอย่าง กะทันหัน ในตอนนี้ของเขา เหมือนคนไม่ใช่คนปกติเลย สามารถ บอกได้ว่าเขาเหมือนกับชายรูปหล่อที่ออกมาจากภาพวาดได้เลย

สังเจียเจียตกใจกับการกระทำของเขาจนขาดสติหมดแล้ว แต่ หลังจากที่เธอเห็นเฟิงยิ้ม คิดไม่ถึงว่าเธอนึกว่าเขาเห็นด้วยกับ คําพูดของตัวเอง

แต่น่าเสียดายก็คือ เธอแทบมองสายตาเย็นชา ประชดประชันของเขาไม่ออกเลย

แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดต่อมาของเฟิง เธอก็รู้สึกอับอาย มาก จนทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา

เฟิงยี่พูดว่า : “แฟนหรอ? ผมมีแฟนเยอะมาก คุณคือคนไหน หรอ? อีกอย่างตอนคุณอยู่บนเตียงพราวเสน่ห์จนทำให้ผมพอใจ มาก แต่เป็นคนในใจของผมประโยคนี้ ผมไม่รู้ว่าคุณคิดเองได้ ยังไงกัน?”

“คุณพูดโกหก! ฉันยังไม่เคยขึ้นเตียงกับคุณเลย!! สังเจียเจียร องให้พลาง ตะโกนร้องพลาง “คุณเหยียดหยามฉัน!

เพิ่งยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่พูดอะไร

ใช่แล้ว เป้าหมายของเฟิงคือแบบนี้

เขาตั้งใจเหยียดหยามเธอ

แขกในงานล้วนเป็นผู้อาวุโสในวงการ หากเพิ่งพูดออกมา ในเวลาปกติจะถือว่าไม่เป็นเรื่องใหญ่ แต่ในตอนนี้ สำหรับส่ง เจียเจียแล้ว ถือเป็นการเหยียดหยามอย่างมาก

หากผ่านไปวันนี้ ต่อให้สังเจียเจียพยายามพูดอธิบายยังไง ภาพลักษณ์ของเธอไม่สามารถกลับมาใสบริสุทธิ์เหมือนเดิมแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ