บทที่ 482 การแต่งงานตามสัญญา

พอเข้าไป ก็เป็นแปลงปลูกดอกไม้ที่ทั้งใหญ่ทั้งสวย

ดอกไม้ในสวนสีสันสดใส มากมายหลากหลาย แม้ว่าจะเข้า ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ความสวยงามก็ไม่ลดน้อยลงเลย ยังมีกลิ่นอาย ความสวยงามอยู่บางๆ

เหยียบบนทางเดินหินเพื่อเดินทะลุผ่านแปลงดอกไม้ไป เข้าไป ประตูที่สอง ถึงเห็นสวนหย่อมด้านใน ทะลุผ่านเข้าไปอีก ถึงเดิน เข้าไปในห้องโถงใหญ่

ห้องโถงใหญ่มาก ออกจะเป็นแนวจีนๆ โต๊ะเก้าอี้สีน้ำตาลแดง ของต้นแพร์ ไม้จันทร์หอมวางอยู่ข้างบน มีควันอ่อนลอยไปตาม ลม ราวกับแดนสวรรค์

บนเก้าอี้มีชายชราที่ผมและหนวดเคราเป็นสีขาวทั้งหมดนั่งอยู่ หลับตาเอนกายอยู่บนเก้าอี้ กำลังดมกลิ่นหอม

อาจเพราะได้ยินเสียงเท้า เขาไม่ได้ลืมตาขึ้น แต่พูดเบาๆว่า

“ตงหลัย ใครมาหรอ?”

พ่อบ้านรีบตอบทันทีว่า “คุณท่าน คุณชายและคุณหญิงมา

ครับ”

ตอนนี้ชายชราถึงลืมตาขึ้น มองไปที่ชายหนุ่มที่ยืนห่างออกไป ไม่กี่เมตร หลับตาอีกครั้ง และพูดว่า “เป็นฉ่ยี่นี่เองที่มา
ชายหนุ่มก้าวมาข้างหน้า โค้งตัวลงไปเล็กน้อยตรงหน้าชาย ชรา “คุณปู่”

ชายชราโบกมือ “พ่อนายอยู่ที่ริมบ้าน ไปหาเขาเถอะ!” ฉพยักหน้า ในตอนที่จะพาถังลั่วเหยาเดินออกไปข้างนอก จู่ๆชายชราก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

นั่นเป็นดวงตาที่แก่แล้ว แต่สายตากลับเฉียบคม ด้วยความ เข้าใจโลกทั้งหมด

ถังลั่วเหยาหลบตาลงเล็กน้อย ไม่ได้สบตากับเขา ดึงแขนของ ฉู่ยี่ออกไป

ทัศนียภาพของตรงลานบ้านดีเหมือนแต่ก่อนทุกประการ ชาย หนุ่ยวัยกลางรีบเดินออกมาจากกลุ่มคนติดตาม เดินไปและก็พูด

คุยอะไรไปด้วย

ชายผู้เป็นหัวหน้าและมีหลายจุดที่คล้ายกัน ทั้งสองคนหยุด ยืน พูดออกมาพร้อมกันว่า “พ่อ”

ชายหนุ่มหยุดฝีเท้า มองมาที่พวกเขา ยิ้มอย่างอบอุ่นและพูด ว่า “กลับมาแล้ว เข้าไปพักในห้องก่อนเถอะ เดี๋ยวลุงจูเก่อก็มาถึง แล้ว เดี๋ยวพ่อคุยธุระกับลุงก่อน

พยักหน้า พาถังลั่วเหยาเดินสวนออกมา หลีกทางให้พวก เขา ไม่นานคนกลุ่มหนึ่งก็เดินไปไกลแล้ว

ไม่ต้องคบค้าสมาคมกับผู้มาเยือน ดีใจเป็นเอามาก ห่างออกมาจากคนจํานวนมาก มือของทั้งสองคนที่เดิมทีจากันอยู่แต่ ก็ปล่อยออกทันที

มองไปที่เธออย่างช้าๆ พูดอย่างใคร่ครวญว่า “คุณไม่ยอม แกล้งทํามากเกินความจำเป็นแม้แต่นิดเดียว แต่จูงมือผมนี่มัน ทำให้คุณลำบากใจ? อยากจะสะบัดออกไปเร็วๆ?

ถังลั่วเหยามองค้อนกลับไป พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าหากว่าคุณ สามารถทำสิ่งที่สัญญาไว้ได้เร็ว พวกเราก็จะได้ไม่ต้องมองหน้า กันแล้วรู้สึกรําคาญ”

“เหอะ!”

หัวเราะออกมาเบาๆ ชายคนนั้นเดินเข้ามาอย่างเอ้อระเหย พูด ลอยๆออกมาว่า “ใครบอกว่าผมรำคาญคุณ? ผมเคยพูดหรอ?”

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้ว บนใบหน้าที่สวยงามมองไม่เห็นความ อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อนแม้แต่น้อย ก้าวตามไป พูดด้วยน้ำเสียง เย็นๆว่า “ฉันจะเตือนคุณนะ อย่างมาล้อเล่นอะไรแบบนี้ ไม่อย่าง

“ไม่อย่างนั้นคุณจะทำไม?”

จู่ๆเขาก็หยุดเดิน หันกลับมามองเธอ

ถังลั่วเหยาไม่ทันสังเกต ปลายจมูกเกือบจะชนกับหลังเขา รีบ ถอยหลังไปสองก้าว รักษาระยะห่าง

ดวงตาสวยงามคู่นั้นจ้องมองไปที่เขาอย่างระมัดระวัง
ยี่ยักไหล่ หมุนตัวเดินต่อไป “นี่ คืนนี้ พวกเราไม่ได้ต้องอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”

ฉู่ยี่พูดเบาๆว่า ” ซื่อจิ่นเหาถึง เป็นสถานที่ที่คนมากมายฝัน อยากจะเข้ามาอยู่ ทำไม? คุณไม่อยากอยู่?”

ถังลั่วเหยารีบก้าวไปขวางข้างหน้าตัวเขาไว้ “ฉยี่ คุณจะพูด แบบนี้ไม่ได้ ก่อนหน้านี้พวกเราตกลงกันไว้แล้ว ช่วยเหลือกันและ กัน เลือกสิ่งที่ตัวเองต้องการ ฉันจะไม่ยอมกลับมาอยู่กับคุณอีก

ยี่หันกลับมามองเธออย่างเหนือกว่า

อวัยวะทั้งหมดบนใบหน้าของเข้างดงามมากจริงๆ มีมิติลึกจน ไม่เหมือนคนจริงๆ แต่กลับเหมือนรูปปั้นประติมากรรมของฝั่ง ตะวันตก ในสมัยโบราณ

แสงแดดส่องมาจากทางด้านข้างของเขา เคลือบผิวของเขาอีก

ครั้งจนขาวสว่างไปหมด

ดวงตาสีฟ้าอ่อนคู่นั้น มีรอยยิ้มบางๆ เหมือนเยาะเย้ย และยัง เหมือนแสดงสีหน้าออกมาเรียบๆ ไม่มีความรู้สึกอะไร

“คุณก็พูดอยู่ ช่วยเหลือกันและกัน หรือว่าการที่คืนนี้อยู่ที่นี่ ไม่ นับเป็นหนึ่งในการช่วยเหลือกันและกัน

ถังลั่วเหยาชะงักไป พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

ฉู่ยี่ เม้มปากอย่างเยาะเย้ย สองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋า กางเกง พูดเบาๆว่า “คุณผู้หญิงถัง ตามสัญญา วันนี้คุณควรจะร่วมมือกับผมทำภารกิจให้เสร็จ อย่างนี้จะค่อนข้างดีกับพวกเรา ทั้งคู่ เข้าใจไหม?”

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้ว กัดฟันพูดว่า “แล้วเรื่องของฉันหล่ะ? คุณ

รับปากฉันแล้ว เมื่อไหร่จะทำได้สักที?” ดวงตาของชายหนุ่มหลง ตอบเบาๆว่า “เรื่องมันผ่านมาตั้ง

หลายปีแล้ว การจะตรวจสอบจะต้องใช้เวลาสักพัก ถ้าไม่เป็นเช่น

นั้น คุณก็คงไม่มาหาผมให้ช่วยเรื่องนี้ ใช่ไหม?”

ถังลั่วเหยารู้ว่าที่เขาพูดนั้นมีเหตุผล แต่คำพูดนั้นที่ออกมาจาก ปากผู้ชายคนนี้ มักจะทำให้คนรู้สึกไม่ยอมใจ

เพราะท่าทีของเขาเมินเฉยเกินไป เมินเฉยจนเหมือนกับไม่ได้ ใส่ใจเรื่องของเธอด้วยซ้ำ

ชัดเจนว่าเป็นการทำธุรกิจร่วมกัน เหมือนว่าทุกวันนี้เหตุการณ์

ทั้งหมดมีแค่เธอที่ร่วมมือกับเขา แต่ทางด้านของเขาไม่ได้รับ

อะไรมาสักอย่าง

เธอกัดฟันกรอด ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นๆว่า “ฉันไม่สนใจ แม้ว่าคุณจะหาผลลัพธ์ไม่ได้ชั่วคราว แต่ก็ควรจะมีข่าวอะไรบ้าง ฉันให้เวลาคุณอีกครึ่งเดือน ถ้ายังไม่มีข่าวคราวอะไร สัญญาของ เราจะยุติลงทันที ฉันเชื่อว่าบนโลกใบนี้คงไม่ได้มีคุณคนเดียวที่มี ความสามารถในด้านนี้

เธอพูดจบ หมุนตัวและเดินออกอย่างหายใจไม่ทัน บนในหน้าของอู่ ยังคงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เหมือนกับว่าคำพูดโหดร้ายเหล่านั้นที่เธอเพิ่งพูดไป ฟังในหูของเขาแล้ว เป็น เพียงแค่การพูด โมโหของเด็กผู้หญิง

หกโมงเย็น ทีมรถแล่นเข้ามาคฤหาสน์ชื่อจีนเหาถึง

กับคนตระกูลต่างยืนอยู่หน้าบ้าน ต้อนรับการมาของฝ่าย ตรงข้าม

คนที่ลงมาจากรถก่อนคือบอดี้การ์ดที่สวมชุดสูทสีดำสองสาม

คน

หลังจากประตูของรถคันที่อยู่ตรงกลางเปิดออก จูเก๋อหลิวเฟิ งก็เดินลงมาจากรถ

วันนี้เขาสวมชุดสูทสีขาว ปัดผมไปข้างหลังอย่างจงใจ แสดง ความสง่าและอ่อนโยนออกมาทั้งตัว

คนที่อยู่ในวิลล่ากลุ่มนึงรีบไปต้อนรับ

“ท่านจูเก่อ ในที่สุดท่านก็มาแล้ว

“คุณลุงจูเก๋อ!”

ถังลั่วเหยาถูกที่อยู่ข้างๆ ดันแขนลงไป เขาถึงเรียกออกไป อย่างไม่เต็มใจ “สวัสดีค่ะคุณท่าน

จูเก่อหลิวเฟิงหัวเราะเบาๆ กวาดสายตาจากใบหน้าของพวก เขา ไปหยุดที่ใบหน้าของถังลั่วเหยา

สายตาเกิดความสงสัยเล็กน้อย และถามว่า “คนนี้คือ…..

“นี่คือภรรยาของฉู่ครับ ชื่อถังลั่วเหยา
“อ้อ?พวกคุณเป็น……สามีภรรยา ” เขาดูเหมือนประหลาดใจมาก แม้แต่น้ำเสียงยังสูงขึ้นเล็กน้อย เก่อตลอดจนคนอื่นในวิลล่าล้วนซะงักไป ไม่สามารถหาคำ ตอบให้กับความประหลาดใจของเขาได้

ถังลั่วเหยาหลบตาลง ไม่สบตากับจูเก่อหลิวเฟิง เก่อหลิวเฟิงหัวเราะขึ้นมาเบาๆ “ดี ดีมาก” เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ไม่นานคนกลุ่มนี้ก็เข้าไป