บทที่ 477 ของขวัญอันล้ำค่า

หลังจากเสร็จสิ้นงานแต่ง ก็กินข้าว

ถึงแม้งานแต่งจะจัดอย่างเรียบง่าย ทว่าแค่มองจากงานเลี้ยงที่ จัด ก็มองออกว่าตระกูลลูใส่ใจมาก

ไม่สามารถจัดอย่าง โออ่าอลังการ ก็สามารถมุ่งเน้นไปยังส่วน อื่น

อาหารในงานเลี้ยง ทั้งหรูหราและงดงาม สีสันอาหารและ

รสชาตินั้นล้ำเลิศ แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่อาหารที่เห็นกันทั่วไป

พอลองถามดูแล้ว ก็เพิ่งรู้ว่านายหญิงเชิญเซฟใหญ่ที่ทำอาหาร งานเลี้ยงของรัฐมา โดยเฉพาะ

งานเลี้ยงของรัฐก็ต้องดีอยู่แล้ว เขาสามารถลดตัวลงมาทำ อาหารให้กับงานเลี้ยงเล็กๆ สามารถยิ่งมองออกว่าใส่ใจกับงาน เลี้ยงนี้มากเป็นเรื่องธรรมดา

หลังจากจบงานเลี้ยง นายหญิงก็ให้แขกแยกย้ายกันกลับ เรือนหอของจิ่งหนิงและลู่วิ่งเซิน ยังคงเป็นวิลล่าเฟิงเฉียว

ที่นี่พิงหลังภูเขาและใกล้แม่น้ำ ทิวทัศน์สวยงามมาก ข้างนอก มีช่วงหนึ่งเป็นถนนทางหลวงบนหุบเขา ซึ่งกลายเป็นเขตอนุรักษ์ ธรรมชาติ ระบบความปลอดภัยก็ทำได้ดีมาก

สำคัญที่สุดก็คือที่นี่ใกล้บริษัท
สำหรับพวกเขาแล้ว ยังไงงานแต่งก็แค่เป็นรูปแบบพิธีกรรม เท่านั้น ด้วยเหตุนี้เรื่องเรือนหอ พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก ที่ไหนสะดวกก็พักที่นั่น

ทั้งสองเดินออกไปด้านนอกด้วยกัน ซูมก็ขับรถมาจอดรออยู่ ข้างนอกตั้งนานแล้ว และกำลังเตรียมตัวส่งพวกเขากลับบ้าน

นึกไม่ถึงว่าเพิ่งจะเดินไปถึงประตู ก็เห็นคนๆ หนึ่งที่ต่อให้ยังไง

ก็คาดคิดไม่ถึงว่าจะเจอที่นี่ “หนิงหนิง พวกเราเจอกันอีกแล้ว”

จิ่งหนิงปล่อยมือลู่วิ่งเซิน แล้วมองจูเก่อหลิวเฟิงที่ยืนอยู่ตรง หน้า ทีแรก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขก็หม่นหมองลงทันที “คุณจูเก่อ”

“ฉันได้ยินว่าวันนี้เธอแต่งงาน ดังนั้นเลยเตรียมของขวัญมา ยินดีโดยเฉพาะ ดูๆ แล้วฉันคงมาสายเกินไป

จูเก่อเฟิงหลิวพูดไป ก็เอากล่องของขวัญออกจากรถ

จิ่งหนิงเหลือบตามองเพียงพริบตา ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ “ขอบคุณมากค่ะ ที่อุตส่าห์มีใจ

เธอพูดด้วยเสียงเรียบ บรรยากาศจึงเคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย

วันนี้ยังไงก็เป็นวันมงคล ใครก็ไม่อยากให้บรรยากาศ เคร่งขรึมเกินไปหรอก

ลู่วิ่งเซินส่งสายตาให้กับซูม ซูมจึงเดินเข้ามาทันที แล้วรับของ ขวัญนั้นไว้
จูเก่อหลิวเฟิงเห็น กลับไม่ได้พูดอะไร แค่ยื่นของให้เขา แล้ว พูดกับจิ่งหนิง “ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากเจอฉัน ทว่ายังไงแล้ว เธอก็ เป็นลูกของพี่ใหญ่ฉัน ว่าด้วยความรู้สึกหรือหลักเหตุผล เธอ แต่งงานฉันก็ควรมาอยู่แล้ว”

จิ่งหนึ่งเม้มปาก “ฉันรู้แล้ว

“เอ๊ะ นี่มันคุณจูเก๋อไม่ใช่หรอ? ”

จู่ๆ ด้านหลังก็มีเสียงเย้ยหยันส่งมา ทุกคนหันไปมอง ก็เห็น นายท่านกำลังถูกพ่อบ้านพยุงแล้วเดินออกมา

จูเก่อหลิวเฟิงกระตุกมุมปาก “ไม่ได้เจอกันสักพัก นายท่าน ยิ่งอยู่ยิ่งแข็งแรงแล้ว”

นายท่านมองเขาด้วยรอยยิ้มชื่นบาน “ก็ต้องยกความดี ความชอบให้กับตระกูลเก่อของพวกคุณ ที่ให้ฉันมีหลานสะใภ้ ที่ดีขนาดนี้ แน่นอนว่าฉันต้องดีใจ พอดีใจสุขภาพร่างกายก็ดี ตาม”

คำๆ นี้มีความโอ้อวดแอบแฝง สิ่งหนึ่งอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุม ปาก

“คุณปู่ ข้างนอกลมแรง ท่านรีบขึ้นรถเถอะ! ”

“ไม่รีบๆ คุณจูเก๋อ ไหนๆ มาก็มาแล้ว ไม่งั้นก็ไป นที่บ้าน ฉันหน่อยไหม? ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่! ไปกินข้าว แล้วพูดคุยเรื่องราวๆ เก่าๆ ดีไหม? ”

จูเก่อหลิวเฟิงยิ้มพูด “ไหนๆ ท่านผู้เฒ่าก็เชิญชวนอย่างมีมารยาทแล้ว งั้นผมคงไม่อาจปฏิเสธอย่างไม่เคารพแล้ว”

นายท่านพยักหน้า แล้วมองไปยังวิ่งหนึ่งที่อยู่ข้างๆ

สายตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาทันที

“หนิงหนิง หนูกับอาเซินก็กลับไปกินมื้อค่ำด้วยกันแล้วค่อย กลับไปไหม? ”

หนิงหันไปมองลู่วิ่งเซิน พอเห็นเขาพยักหน้าตกลง นี่ถึงจะ ตกลง

คนกลุ่มหนึ่งค่อยๆ กลับไปที่บ้านตระกูล คนกลุ่มหนึ่งนั่งลงในห้องรับแขก แล้วมีคนใช้ก็เสิร์ฟน้ำชา ผู้เฒ่าดื่มชาไป แล้วมองจูเก่อหลิวเฟิงด้วยความภูมิใจ

“อ๊ยยา! คุณจูเก่อวันนี้มานี่ คือมาส่งของขวัญงานแต่งงานให้ หนิงหนิงหรอ? ส่งอะไรมา? มา! เอามาให้ผู้เฒ่าอย่างฉัน

หน่อย”

นายท่านตั้งใจหยอกล้อ และอยากจะชัดเจนแค่ไหนก็ แสดงออกมาชัดเจนแค่นั้น

จึงหนิงก็ยังรู้สึกอึดอัดแทนเขา คนที่เหลือกลับยังทำเหมือนไม่ เป็นไร แม้กระทั่งจูเก่อหลิวเพิ่งที่ถูกหยอกล้อ ก็ยังทำสีหน้าที่นั่ง เฉย

“ของขวัญผมให้หนิงหนิงไปแล้ว ผู้เฒ่าอยากดู ที่ผมไม่มีแล้ว” จูเก่อหลิวเฟิงจึงเตะลูกบอลกลับไปอย่างราบรื่น
นายท่านหันไปมองวิ่งหนึ่ง

“หนิงหนิง เขาส่งของขวัญอะไรมาให้? เอามาให้ดูที่ แต่ของ มันแย่ก็คืน โยนกลับไปให้เขาเลย ยังไงพวกเราคงไม่ต้องขาย แคลนหนี้บุญคุณนี้ของเขาหรอก”

วิ่งหนึ่งถูกผู้เฒ่าหยอกล้อจนวางตัวไม่ถูก จึงมองไปยังจึงเป็น ลู่วิ่งเซินส่งสายตาให้ซูม แล้วเขาก็รีบเดินออกไป

ไม่นาน ก็อุ้มกล่องของขวัญเข้ามาหนึ่งอัน

กล่องไม่ได้ใหญ่มาก ก็แค่สูงครึ่งหนึ่งของแขนเท่านั้น ซูม่วาง กล่องลงบนโต๊ะ แล้วถอยออกไปด้วยความเคารพ

นายท่านลู่แค่นเสียงเย็นซา “หนิงหนิง ไป! เปิดดู”

จิ่งหนิงจนปัญญา ทำได้เพียงลุกขึ้นเดินไป แล้วเปิดกล่องออก

กล่องมงคลสีแดง หลังจากถูกเปิดออก เห็นแค่ด้านในมีกล่อง สีดำที่เป็นงานประณีต และมีสีดำที่สามารถประกายแสง

กล่องเป็นกล่องไม้ ทว่าก็ไม่รู้ว่าเป็นไม้อะไร สีของไม้แปลก ประหลาด และดูจากสภาพแล้ว ไม่เหมือนพ่นสีเคลือบสี เหมือน เป็นสีธรรมชาติ

ไม่เพียงแต่แบบนี้ อีกอย่างกล่องไม้นี้ยังมีกลิ่นหอมเย้ายวนใจ ส่งออกมา เหมือนเป็นไม้จันทน์ แต่ก็เหมือนไม่ใช่

จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แล้วค่อนข้างรู้สึกแปลกใจใน ของที่อยู่ในกล่อง
จูเก๋อหลิวเฟิงมองอยู่ด้านข้าง แล้วหัวเราะขึ้นมา

นิ้วมือเรียวยาวจึงไปแกะเชือกที่ผูกไว้บนกล่อง แล้วเปิดออก

เห็นเพียงจานหยกสีขาวใบหนึ่งวางอยู่ด้านใน ตรงกลางโล่ง เป็นจานที่แกะสลักลายมังกรหงส์ขด เป็นงานฝีมือประณีตที่ดู เหมือนจริง

เธอมองอย่างเหม่อลอยไปสักพักแล้วอดยื่นมือไปสัมผัสไม่ได้ ทว่าปลายนิ้วเพิ่งสัมผัสกับจานหยก ก็แค่รู้สึกว่าความเยือกเย็น ส่งผ่านปลายนิ้วมือมา ทันใดนั้นก็แพร่กระจายไปทั่วทุกอวัยวะ ในร่างกาย

จึงหนิงถูกทำให้ตกใจจนต้องถอยหลังหนึ่งก้าว

ลู่วิ่งเซ็นทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป แล้วรีบเดินเข้ามาพยุงเธอ พร้อม ถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรไป? ”

จิ่งหนิงส่ายหัว สีหน้ายังคงหวาดกลัวเล็กน้อย

ผ่านไปสักพัก เธอถึงจะได้สติกลับมา แล้วหันไปมองจูเก่อหลิว เพิ่งที่นั่งอยู่ด้านข้างแล้วกำลังหัวเราะจนใบหน้าพิลึกยากที่จะ คาดเดา

จูเก่อหลิวเฟิงนัยน์ตาเปล่งประกาย แล้วมองเธออย่าง อมยิ้ม

ในบ้านเต็มไปด้วยบรรยากาศเงียบกริบ นายท่านเห็นว่าทุก คนไม่พูดไม่จา จึงรู้สึกค่อนข้างเบื่อหน่าย
“เป็นอะไรไป? หนิงหนึ่ง เขาส่งของอะไรให้? พวกเธอทำไมไม่ พูดไม่จา? ”

จึงหนิงเม้มปาก แล้วชวนเซเล็กน้อย จากนั้นก็พูดกับนายท่าน ลู่ “คุณปู่ คุณจูเก่อส่งของขวัญชิ้นนี้ล้ำค่าเกินไป หนูรับไว้ไม่ได้” นายท่านลู่นิ่งงัน เก่อหลิวเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ของล้ำค่าเกินไปอะไรถึงรับไว้ไม่ได้? ”

เขาเดินหน้าไปอย่างแปลกใจ ตอนที่เห็นจานหยก ในกล่อง จึง นัยน์ตาเปล่งประกายทันที

“นี่ นี่ๆๆๆๆๆ

ผู้เฒ่าสาวเท้าไปข้างหน้าโดยเร็ว ตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออก “นี่มัน…..นี่มัน..……..”

จูเก่อหลิวเฟิงกระตุกมุมปากเล็กน้อย “ท่านผู้เฒ่า อย่าตื่นเต้น

เกินไป ระวังจะทำร้ายร่างกาย”

น้ำเสียงของคำพูด มีความหยอกล้อแอบแฝง

ทว่านายท่านลู่ในตอนนี้ แม้แต่ความสามารถในการถกเถียง ยังไม่มี ดวงตาคู่หนึ่งแค่จับจ้องไปยังจานหยกในกล่องโดยตรง แล้วไม่ละสายตาไปไหน