บทที่ 465 ตรงไปตรงมา

ในฐานะบุตรหลาน กวนจี้หมิงและคนอื่นๆ ได้ทำตามที่เขา กําหนดเอาไว้

แม้ว่าพวกเขาจะจัดการอย่างเรียบง่ายแต่ก็วุ่นวายอยู่พักใหญ่ เหมือนกัน

จิ่งหนิงไม่ได้เข้าร่วมขั้นตอนในการมอบร่างกายนายท่านกวน ให้แก่โรงพยาบาล เธอรู้สึกว่านี่เป็นการลงโทษคนที่ยังมีชีวิตอยู่

ตอนกลางคืนเมื่อกลับถึงบ้านเธอไม่ได้กินข้าวเย็น ได้แต่ขังตัว เองไว้ในห้อง

เธอนั่งอยู่บนดาดฟ้าขนาดใหญ่ เหลือเวลาอีกแค่สองเดือนก็ จะถึงตรุษจีนแล้ว บรรยากาศค่ำคืนของเมืองหลวง ท้องฟ้าค่อน ข้างปลอดโปร่ง ตอนกลางคืนสามารถมองเห็นดวงดาวเต็ม ท้องฟ้าประกายไปทั่ว

ไม่รู้ว่าลู่วิ่งเซินเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอ เองก็ไม่ได้หันหลังไปแต่รู้ว่าเป็นเขา

“พวกเราทุกคนรู้ดีว่า เมื่อตายไปแล้วก็จะกลายเป็นดวงดาว บนท้องฟ้า และคอยปกป้องคนที่พวกเขาต้องการปกป้อง คุณว่า จริงไหม?”

เธอถามขึ้น
เขาไม่ได้ตอบอะไรออกมา เนิ่นนานทีเดียวก่อนจะตอบว่า “อืม”

จิ่งหนึ่งไม่ได้หันหลังกลับไปมองเขา

ท่ามกลางความเงียบสงบ จึงเป็นเงยศีรษะขึ้นเล็กน้อยและ มองออกไปยังค่ำคืนเงียบสงบ หากมองจากมุมมองของเธอนั้น ไม่สามารถมองเห็นแววตาของเขาได้ แต่เดาได้ว่าเขานั้นก็ช่าง โดดเดี่ยวและรู้สึก เคว้งคว้าง

หัวใจของเธอช่างเจ็บปวด

เธอค่อยๆลุกขึ้นมาและเดินหน้าขึ้นไป โอบมือทั้งสองข้างของ เธอไปที่ร่างกายของเขา

ลู่วิ่งเป็นตัวแข็งทื่อทันที

ผ่านไปสักพักเขาจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

จิ้งหนึ่งพูดออกมาว่า “ขอโทษค่ะ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน

จิ่งหนิงซุกหน้าเข้าไปในอ้อมอกของเขา น้ำเสียงของเธอช่าง แผ่วเบา “ฉันคิดมาโดยตลอดว่าความรักของพวกเรา เป็นคู่ที่ ต้องเสียสละ คุณนั้นค่อนข้างที่จะเด็ดขาดและมั่นใจในตัวเองสูง เป็นคนที่ถูกวางชะตาชีวิตเอาไว้แล้วว่าต้องเป็นผู้นำของคนอื่น ส่วนฉัน ทำได้แต่ก้าวขาตามจังหวะของคุณ ได้เพียงคนที่คอยรับ ฟัง
แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าฉันคิดผิดไป ที่ผ่านมานี้คุณต้อง เผชิญหน้ากับหลายๆเรื่องมากกว่าฉันและเสียสละตนเอง มากกว่าฉัน เพียงแค่ฉันไม่ได้มองเห็นมัน จึงเข้าใจว่าสิ่งเหล่านั้น ไม่เคยมีอยู่จริงและฉันก็เห็นแก่ตัวเกินไป

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตากลมโตคู่นั้นกะพริบมีน้ำตาอยู่ ด้านใน มองไปแล้วช่างอ่อนโยน

“ลู่วิ่งเงินคะ ขอบคุณที่ทำทุกอย่างให้กับฉันและต้องขอบคุณที่ คุณรับผลทุกอย่างเอาไว้ ต่อจากนี้ฉันจะพยายามให้ถึงที่สุด ไม่ ให้คุณต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้เพราะฉัน ฉันจะพยายามทำให้ตัว เอง คู่ควรกับคุณมากที่สุด และยืนอยู่ข้างคุณอย่างมีเกียรติ”

ลู่วิ่งเซินก้มลงมองเธอด้วยสายตาอบอุ่น

เขาไม่ได้ถามว่าทำไมจู่ๆเธอถึงพูดเรื่องเหล่านี้ เขาเพียงแค่ เผยออ้าปากขึ้นแล้วพูดว่า “ครับ” พร้อมกับส่งยิ้มออกมา

มือของจิ่งหนึ่งที่กุมมือของเขาไว้รู้สึกจะรุนแรงขึ้นเล็กน้อย ผ่านไปเนิ่นนานทีเดียว ท้ายที่สุดเธอก็เขย่งเท้าขึ้นมาแล้วจูบ ตรงบริเวณแก้มของเขา

“ลู่จิ่งเซินคะ ฉันรักคุณ”

บรรยากาศรอบข้างเงียบสงบลง หูของเธอได้ยินเสียงถอน หายใจจากผู้ชายคนหนึ่ง แต่ท้ายที่สุด ก็หลอมละลายจางไป ท่ามกลางความเงียบสงบแห่ง คืน

เช้าตรู่ในวันต่อมา
ที่สุสานไม่มีใครสักคนเดียว น้ำค้าง ในยามเช้าเกาะที่หินป้าย หน้าหลุมศพ ทำให้มองดูหนาวเย็นมากขึ้น ในอากาศมีไอเย็น ลอยออกมา ราวกับกำลังพยายามลอยเข้าไปในรูจมูกผ่านเข้าไป ด้านในจิตใจ

ในมือของจิ้งหนึ่งมีดอกไม้อยู่ช่อหนึ่งเธอยืนอยู่หน้าหลุมศพ เธอสวมใส่ชุดขนสัตว์สีดำยาว ทัดดอกไม้ดอกเล็กๆ โค้งตัว และน่าดอกไม้วางไว้บนพื้น

ด้านหลังของเธอห่างออกไปไม่กี่ก้าว พบว่าลู่วิ่งเซินยืนอยู่ เงียบๆ เขามองดูเธอยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆเป็นเวลาเนิ่นนาน ใน ที่สุดก็หันหลังเดินกลับมายังเขา เธอคว้าแขนของเขา เงยหน้ายิ้ม แล้วพูดว่า “ไปกันเถอะค่ะ”

ลู่วิ่งเซินพยักหน้า ถอดเสื้อคลุมออกแล้วคลุมให้เธอ จากนั้น จับมือที่หนาวเย็นของเธอ

ในใจของจิ้งหนิงรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันใด และปล่อยให้เขา จูงมือเธอไปเงียบๆ จากสุสานไปถึงถนน ห่างกันค่อนข้างไกล ทั้ง สองเดินไปท่ามกลางความสงบ บนถนนมีเพียงพวกเขาทั้งสอง คน บรรยากาศรอบข้างไร้ซึ่งเสียงใดๆ

ผ่านไปสักพักจึงหนิงถึงได้พูดขึ้นว่า “อีก2-3วันฉันอยากจะ กลับไปเมืองจิ้นสักหน่อย

ลู่วิ่งเซินบีบมือเธอเล็กน้อย

จิ่งหนิงเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ
เธอเห็นเขาขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วถามว่า “ไปที่นั่นทำไม ครับ?”

จิ่งหนิงพูดเบาๆว่า “ไม่มีอะไรค่ะก็แค่รู้สึกว่าสับสนวุ่นวาย อยากจะกลับไปพักใจสักหน่อย”

สายตาของลู่จิ่งเซินลึกล้ำลงไป

ไม่รู้ว่าจิ้งหนึ่งคิดมากไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าสายตานั้น ราวกับมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว ซึ่งมันซับซ้อนลึกซึ้ง

ผ่านไปสักพักเขาจึงขยับริมฝีปากพูดขึ้นว่า “ครับผมจะไปกับ

จิ่งหนึ่งส่ายหัวเบาๆ

“ฉันอยากกลับไปคนเดียว”

ลู่วิ่งเซินขมวดคิ้วเข้าหากัน

จิ่งหนึ่งสัมผัสได้ว่าเขาไม่ค่อยพอใจจึงรีบอธิบายว่า “ฉันแค่ อยากกลับไปสงบสติอารมณ์และทำใจสักหน่อย เนื่องจากช่วงนี้ มีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย ฉันรู้สึกวุ่นวายใจ อีกอย่างหนึ่ง ร่างกายของคุณยังบาดเจ็บอยู่ ไม่เหมาะสมแก่การเดินทางไป ไหน…..”

ลู่จิ่งเซินมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ผ่านไปเนิ่นนานจึงได้ ถอนหายใจออกมา

จากนั้น โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะพูดด้วยเสียงเธอเห็นเขาขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วถามว่า “ไปที่นั่นทำไม ครับ?”

จิ่งหนิงพูดเบาๆว่า “ไม่มีอะไรค่ะก็แค่รู้สึกว่าสับสนวุ่นวาย อยากจะกลับไปพักใจสักหน่อย”

สายตาของลู่จิ่งเซินลึกล้ำลงไป

ไม่รู้ว่าจิ้งหนึ่งคิดมากไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าสายตานั้น ราวกับมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว ซึ่งมันซับซ้อนลึกซึ้ง

ผ่านไปสักพักเขาจึงขยับริมฝีปากพูดขึ้นว่า “ครับผมจะไปกับ

จิ่งหนึ่งส่ายหัวเบาๆ

“ฉันอยากกลับไปคนเดียว”

ลู่วิ่งเซินขมวดคิ้วเข้าหากัน

จิ่งหนึ่งสัมผัสได้ว่าเขาไม่ค่อยพอใจจึงรีบอธิบายว่า “ฉันแค่ อยากกลับไปสงบสติอารมณ์และทำใจสักหน่อย เนื่องจากช่วงนี้ มีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย ฉันรู้สึกวุ่นวายใจ อีกอย่างหนึ่ง ร่างกายของคุณยังบาดเจ็บอยู่ ไม่เหมาะสมแก่การเดินทางไป ไหน…..”

ลู่จิ่งเซินมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ผ่านไปเนิ่นนานจึงได้ ถอนหายใจออกมา

จากนั้น โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะพูดด้วยเสียงบนเตียงโดยวางเธอไว้บนต้นขา

จิ่งหนิงตกตะลึงเล็กน้อย เธอโอบเข้าไปที่คอของเขาอย่างไม่รู้ ตัวแล้ว เอ่ยถามว่า “มีอะไรหรือเปล่าคะ? ”

ลู่จิ่งเซินหรี่ตาลง เขาไม่ได้พูดอะไร แต่กลับใช้นิ้วมืออันเดียว ยาวๆสัมผัสไปที่ใบหน้าของเธอ ปลายนิ้วมือของเขานั้นช่าง อบอุ่น ทำให้คนที่ถูกสัมผัสต้องใจละลาย เขาสัมผัสเธอตั้งแต่ว ตา จมูก และปาก

ท้ายที่สุดฝ่ามือนั้นก็ขยับไปจับด้านหลังศีรษะของเธอเบาๆ

วินาทีต่อมา

ริมฝีปากของเขาก็ประกบไปที่ริมฝีปากของเธอ

จึงหนิงตกตะลึงเล็กน้อยกับการที่ถูกเขาจูบโดยไม่รู้ตัวเช่นนี้ ทําให้เธอรู้สึกมึนงง

แต่ลู่วิ่งเซินกลับไม่สนใจ มือข้างหนึ่งจับอยู่ที่หลังศีรษะของ เธอ อีกข้างหนึ่งกลับไม่อยู่นิ่งขึ้นมา

ฝ่ามือของเขาราวกับมีพลังงานไฟฟ้าที่กำลังจะซื้อตข้าไปด้าน ใน เสียงลมหายใจของจิ่งหนึ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ และเร็วขึ้น ในเวลา ต่อมาก็ถูกเขาวางลงบนเตียง และวินาทีต่อมาร่างกายของเขาก็ กดทับอยู่บนเธอ

จูบที่ร้อนแรงและกะทันหัน ราวกับปกคลุมไปทั่วฟ้าดิน เธอ หายใจเหนื่อยหอบ และพูดออกมาเบาๆว่า “ลู่วิ่งเซิน”
น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน ราวกับลูกสัตว์ตัวน้อย

ลู่จิ่งเซินถูกเสียงเรียกของเธอ ทำให้ร่างกายแข็งเกร็ง ลม หายใจของเขาก็ยุ่งเหยิง เขาตอบรับด้วยเสียงทุ้มอยู่ในลำคอ