บทที่ 457 ลูกของพวกเขา

เธอลูบหน้าท้องของตัวเอง พร้อมกับจินตนาการในวันข้างหน้า ตัวเองมีลูกสาวน่ารักเหมือนอานอ่านก็อดใจไม่ยิ้มแย้มขึ้นไม่ได้

“อานอาน คุณยายบอกหนูหรือยังว่าหนูกำลังมีน้องชายหรือ

น้องสาวแล้ว?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อานอานก็ดีอกดีใจขึ้นทันที

“หนูรู้แล้วค่ะ คุณยายบอกว่าที่หม่ามีกับแด๊ดดี้ไปต่างประเทศ ครั้งนี้ก็เพราะเลือกน้องสาวหรือน้องชายให้กับหนู ไว้รอพวกคุณ กลับมา หนูคงมีน้องสาวหรือน้องชายจริงๆแล้ว!”

ขณะที่พูด เธอก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย

“หม่ามีค่ะ น้องชายหรือน้องสาว พวกคุณเลือกจากที่ไหน หรอคะ หนูสามารถเลือกที่หนูชอบหรือเปล่าคะ?” เมื่อจิ้งหนิงได้ยินแบบนี้ก็นิ่งอึ้ง และไม่รู้ว่าต้องตอบอย่างไรดี

เธอเก็บรอยยิ้ม และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “อานอาน เรื่องนี้พวกเราไม่สามารถกำหนดได้เอง ล้วนถูกกำหนดจาก สวรรค์ อีกอย่างไม่ว่าจะเป็นน้องชายหรือน้องสาว หนูต้องรัก พวกเขาอย่างแน่นอนจริงไหม?”

“แน่นอนค่ะ”

อานอานหรี่ตาลงเล็กน้อย “หนูเป็นถึงพี่สาว ในอนาคตหนูจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี ทำให้พวกเขาเชื่อฟังหนู หนูจะพาพวก เขาไปเที่ยว และจะซื้อของอร่อยให้กับพวกเขาด้วย”

เมื่อวิ่งหนึ่งได้ยินเสียงน่ารักของเด็กน้อยไร้เดียงสา หัวใจก็ รู้สึกอ่อนแรงทันที

ทันใดนั้น ในวิดีโอก็ปรากฏคุณผู้หญิงเดินเข้ามาจากข้างหลัง

ขึ้น

“อานอาน ดึกมากแล้ว ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของหม่ามีแล้ว ค่อยคุยครั้งหน้า โอเคไหม?”

อานอ่านยังไม่รู้สึกอยากคุยอีก แต่เมื่อนึกถึงวิ่งหนึ่งต้องพัก ผ่อนก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“ค่ะ”

เธอหันหน้ากลับมา พร้อมโบกมือต่อวิดีโอ “หม่ามี้ หนูต้องนอนแล้ว คุณเองก็รีบพักผ่อนนะคะ” จิ่งหนิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ค่ะ ฝันดีนะคะ”

“ฝันดีค่ะ หม่ามี้”

อานอานส่งจับต่อจิ่งหนึ่งหนึ่งที แล้ววางสายลง

หลังจากสิ้นสุดวิดีโอคอล โม่หนานก็เดินเข้ามาจากข้างหลัง เธอถือนมแก้วหนึ่งยื่นให้กับวิ่งหนึ่ง ยิ้มและพูดว่า : “วิดีโอคอ สกับอานอานอยู่หรอ? ดูท่าทางคุณหนูอ่านอ่านจะคิดถึงคุณ มาก”
จึงหญิงยิ้มแย้ม อันที่จริงเธอเองก็รู้ดีว่าอ่านอ่านคิดถึงเธอมาก แต่โชคดีที่เด็กน้อยมีคุณผู้หญิงคอยดูแลอยู่ หากเธอไม่มาทำธุระ ที่นี่ด้วยตัวเอง คงไม่มีใครช่วยเธอทําได้หรอก

ไม่หนานนิ่งเงียบ เหมือนนึกอะไรบางอย่างออก

“หนิงหนิง คุณรู้สึกว่าหน้าตาของอานอานกับคุณคล้ายกัน ไหม?”

จิ่งหนิงนิ่งอึ้ง ยิ้มและพูดว่า : “โม่หนาน เธอกลายเป็นคน ประจบประแจงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ไม่หนานส่ายหน้าด้วยสีหน้าบริสุทธิ์ใจ

“หนิงหนิง ฉันไม่ได้ประจบประแจง ฉันพูดจริงจัง เมื่อก่อนคุณ หนูอานอานยังเด็ก เลยยังไม่ค่อยรู้สึก ตอนนี้นับวันยิ่งเติบใหญ่ เมื่อสังเกตอย่างละเอียด พบว่าหน้าตาคล้ายกับเธอนะ”

จิ่งหนิงเก็บรอยยิ้ม

“หากจะบอกว่าหน้าตาคล้ายคงคล้ายกับลู่จึงเป็นมากกว่า แต่ ก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ แล้วจะหน้าตาคล้ายฉันได้ยังไงกันหรอ?”

โม่หนานอ้าปากเหมือนจะพูดบางอย่าง แต่วิ่งหนึ่งพูดแทรกขึ้น

“ลู่จิ่งเซินละ? เขาไปไหนหรอ? ”

“อ๋อ คุณชายกับซูมออกไปข้างนอก เห็นบอกว่ามีธุระต้องไป จัดการนิดหน่อย”

จิ่งหนิงขมวดคิ้ว
“วันนี้เขาออกไปตั้งครึ่งวันแล้ว ทำไมยังออกไปตอนกลางคืน อีก? ถึงแม้คุณหมอบอกว่าตอนนี้เขาสามารถขยับตัว แต่ บาดแผลยังไม่หายสนิท ร่างกายยังอ่อนแออยู่ ซึ่งข้างนอก อากาศหนาว หากบาดแผลเกิดแย่ลงทำยังไง?

โม่หนานนิ่งเงียบ จึงหนิงรู้ว่าเรื่องนี้กล่าวโทษเธอไม่ได้ ทำได้ เพียงขมวดคิ้ว แล้วเดินไปรอเบื้องหน้าหน้าต่าง

ลู่จิ่งเซินกลับมาในครึ่งชั่วโมงต่อมา

ตอนนี้เป็นเดือนพฤศจิกายน ทางตอนเหนือของประเทศที่มี อากาศหนาวมาก

จากที่ไกล เธอสามารถเห็นรถยนต์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ใต้ตึก ผู้ชายสวมเสื้อคลุมสีดำ และเดินลงจากรถพร้อมกับซูมู่ แล้ว กําลังเดินเข้ามา

เมื่อเห็นแบบนี้ จึงหนึ่งก็ถอนหายใจ แล้วหันหลังกลับเข้าห้อง

ไม่นานลู่วิ่งเซินกับซูมู่ก็มาถึงห้อง

เมื่อพวกเขาเข้ามา จิ่งหนึ่งก็สัมผัสรัศมีแปลกๆบนตัวพวกเขา

ทั้งสองคน

เธอรีบให้โม่หนานรีบรับเสื้อที่ฝ่ายตรงข้ามยื่นให้ แล้วซักถาม ว่า : “ไปไหนมาหรอคะ? ดึกขนาดนี้ แถมข้างนอกก็อากาศหนาว

มากด้วย”

ลู่วิ่งเซินจ้องมองเธอ โดยไม่รีบร้อนตอบ แต่ให้ซูมู่กับโม่หนานกลับไปพักผ่อนก่อน เมื่อภายในก้องเหลือเพียงพวกเขา สองคนจึงจะพูดขึ้นว่า : “ผมส่งคนไปสืบเบื้องหลังของผู้หญิงที่ พวกเราพบวันนี้”

จิ่งหนิงนิ่งอึ้ง

ลู่วิ่งเซินจ้องมองเธอ พร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วลากเธอมา นั่งบนโซฟา

“คุณเป็นกังวลไม่ใช่หรอ? แทนที่จะเป็นกังวล สู้สืบให้ชัดเจน เพื่อความสบายใจดีกว่า”

ในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศอุ่น ผู้ชายกุมมือของเธอด้วยมือ ที่หนาวเย็น จนทำให้จิ้งหนึ่งเริ่มรู้สึกแปลกใจขึ้น

เธอรีบสูบลมหายใจ แล้วพยายามอดกลั้นอารมณ์ไว้

“แล้วคุณสืบได้อะไรบ้างหรอ?”

“มีคนกลุ่มหนึ่งติดตามเธออยู่จริงๆ แต่คนกลุ่มนี้ไม่ใช่คนของ ตระกูลจื่อจิน แต่รายละเอียดยังไม่ทราบ แต่สามารถคาดเดาได้ ว่าต้องมีความเกี่ยวข้องกับตาเพื่อนของคุณแน่นอน”

จิ่งหนิงนิ่งอึ้ง

เธอไม่รู้ว่ามันมีนัยอะไรแอบแฝงอยู่ แต่รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี

ทันใดนั้นลู่วิ่งเซินก็จามขึ้นขึ้น

จิ่งหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อย และรีบลูบบนแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปในน้ำอุ่นให้กับเขา

“คุณเป็นอะไรหรอ? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

ลู่จิ่งเซินส่ายหน้า

“ไม่เป็นอะไร ข้างนอกลมแรงด้วยแหละ”

ขณะที่พูดก็ดื่มน้ำอุ่น

จึงหนิงรู้สึกว่าใบหน้าของเขาขาวซีดผิดปกติ ซึ่งแย่กว่าตอน บ่ายของวันนี้มาก ดังนั้นเลยยื่นมือทาบลงบนหน้าผากของเขา

ตอนไม่ทาบจับยังโอเค แต่ตอนทาบพบว่าเขาเป็นไข้ และบน หน้าผากร้อนมาก

จิ่งหนึ่งเปลี่ยนสีหน้าทันที

“คุณเป็นไข้ทำไมไม่บอกฉัน? เดี๋ยวฉันไปตามหมอมาสักครู่นะ

คะ” ขณะที่พูดก็เตรียมตัวลุกขึ้นเดินไปหาหมอ

ทั้งที่ยังไม่ขยับ ก็ถูกผู้ชายจับข้อมือไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาใน

อ้อมกอด

จึงหนิงสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

“ลู่จิ่งเซิน หยุดเล่นได้แล้ว ตอนนี้บนร่างกายของคุณบาดเจ็บ อยู่ แถมเป็นไข้ด้วย หรือว่าไม่อยากมีชีวิตแล้วหรอ?”

ลู่จิ่งเซินหัวเราะเบาๆ

เขาโอบกอดเธอไว้ แล้วให้เธอนั่งบนตักของตัวเอง และก้มหน้าชิดใกล้กับเธอเล็กน้อย จากนั้นก็วางมือร้อนอุ่นบนท้องของ เธอ

“ไม่รีบร้อน เรียกหมอมาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ตอนนี้ให้ผมดูลูก ก่อน”

ขณะที่พูดก็ก้มตัวลงแนบใบหูบนหน้าท้องของเธอ

เมื่อเห็นแบบนี้ จึงหนิงก็ทำตัวไม่ถูกเลย การกระทำแบบนี้เธอ ไม่สามารถขัดขืนได้ ทำได้เพียงปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ

ลู่วิ่งเซินฟังสักพัก เมื่อไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวอะไรก็ขมวดคิ้ว ขึ้น

“ทำไมลูกของเราไม่ขยับ?”

จิ่งหนิงมองบน ใส่เขาหนึ่งที

“คุณคิดว่าเด็กสามารถขยับได้หรอ? ตอนนี้เพิ่งสองเดือนเอง แม้แต่หัวใจยังไม่มีเลย หากอยากได้ยินเสียงขยับต้องรออย่าง น้อยห้าหกเดือน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ