บทที่ 454 อย่ากลั่นแกล้งเธอ

บทที่ 454 อย่ารังแกเธอ

หลังจากวางสาย จิ่งหนึ่งก็โทรหาคุณท่านกวน

แน่นอนว่าคุณท่านกวนก็เป็นห่วงมากเหมือนกัน หลังจากได้ รับสายจากเธอ และทราบว่าเธอปลอดภัย จึงจะวางใจเล็กน้อย

จิ่งหนิงซักถามถึงอาการของเขาอย่างเป็นห่วง

ตอนนี้คุณท่านรู้สึกปลงมาก เพราะเรื่องเดียวที่รู้สึกเสียดาย ที่สุดในชีวิตได้สมปรารถนาแล้ว ดังนั้นเลยไม่มีอะไรติดค้างคา ใจ

อีกอย่างวิ่งหนึ่งที่แต่งงานกับตระกูลลู่ด้วย ซึ่งลู่จิ่งเซินก็รักและ เอ็นดูเธอมาก ด้วยเหตุนี้ถึงแม้สุขภาพร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แต่สภาพจิตใจร่าเริงกว่าเมื่อก่อนมาก

เมื่อวิ่งหนึ่งได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเบิกบานในสายของเขาก็

อดใจยิ้มมุมปากไม่ได้ขึ้น

“คุณตาค่ะ เช่นนั้นคุณต้องดูแลสุขภาพให้ดี และรอฉันกลับไป เยี่ยมคุณนะคะ”

“อืม ได้เลย เธอเองก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองดีๆ หากเด็ก ตระกูลคนนั้นรังแกเธอ เธอบอกกับตามมาได้เลย เดียวตาจะ ช่วยต่อยเขาให้กับเธอ”
จิ่งหนิงหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมพยักหน้า “ค่ะ ฉันจะจำไว้ ค่ะ”

เพิ่งวางสาย และหันหน้าก็เห็นซูมกับลู่วิ่งเซินเดินเข้ามา

บางทีอาจเป็นเพราะได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ เขาจึงซักถาม ว่า : “มีเรื่องอะไรหรอ ทำไมดูมีความสุขขนาดนี้?”

จิ้งหนึ่งเม้มริมฝีปากเล็กน้อย และพูดว่า : “เมื่อกี้โทรคุยกับ คุณตา เขาบอกว่าหากคุณรังแกฉัน เขาจะช่วยต่อยคุณให้กับ ฉัน”

ลู่จิ่งเซินนิ่งอึ้ง

จากนั้นซูมก็รีบฉวยโอกาสนี้รีบพูดหยอกเล่นขึ้นว่า “ผู้ อำนวยการจะรังแกคุณได้ยังไง? เขารักและเอ็นดูคุณขนาดนั้น รับแกอะไรกันละ”

ลู่จิ่งเซินพูดด้วยน้ำเสียงเข้มเล็กน้อยว่า “ซู” ซูมู่ตัวแข็งทื่อทันที และรีบหุบปากไม่กล้าพูดหยอกเล่นวิ่งหนี งอีก

เมื่อวิ่งหนิงเห็นแบบนี้ก็หัวเราะเบาๆ “คุณสืบเป็นยังไงบ้างคะ? ไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

ลู่วิ่งเซินพูดขึ้นว่า : “ไม่มีครับ ดีขึ้นมากแล้ว”

บาดแผลของเขาอยู่ตรงหน้าอก ซึ่งเป็นตำแหน่งสำคัญ ใน ตอนนี้บาดแผลล่ามไปถึงอวัยวะภายในแล้ว ด้วยเหตุนี้ตอนนี้นอกจากเปลี่ยนยาทุกวัน ยังต้องไปนัดตรวจอาการภายใน ร่างกายด้วย

จึงหนิงได้ยินแบบนี้ก็พยักหน้าเล็กน้อย เมื่อเห็นเวลาก็สั่งให้ ซูมจัดเตรียมอาหารเย็น

หลังจากกินข้าวเสร็จ ทั้งสองคนก็หลับพักผ่อน ตื่นขึ้นมาอีก

ครั้งก็เป็นเวลาบ่ายสามโมงแล้ว

จิ่งหนึ่งนึกถึงคำสั่งที่ฝากให้กับจางฉวนก่อนหน้านี้ขึ้น ไม่รู้ว่า ทางนั้นดำเนินการไปถึงไหนแล้ว

นึกถึงเขาอยู่ จู่ๆเขาก็โทรมาหาอย่างน่าบังเอิญ

พรุ่งนี้ตอนบ่ายเตาปาจะมาถึงยุทธเสือมังกร ถ้าหากคุณ ต้องการพบเขา สามารถไปเวลานั้นได้เลย

จิ่งหนิงตอบรับทราบ หลังจากวางสายก็นำข่าวคราวนี้บอกกับ

ลู่จิ่งเซิน

ลู่วิ่งเซินนิ่งเงียบสักพัก และพูดว่า : “เดียวพรุ่งนี้ผมไปกับคุณ

จิ่งหนิงขมวดคิ้ว

“แค่บาดแผลของคุณ….”

“ไม่เป็นปัญหา เพราะพวกเราไปเจรจา ไม่ได้ไปทะเลาะวิวาท

จิ่งหนิงครุ่นคิดก็เป็นความจริง

ตอนนี้ลู่วิ่งเซินสามารถเดินได้แล้ว ขนาดงานวันเกิดของตระ กูลจิ้นยังเข้าร่วมได้เลย แค่ไปยุทธเสือมังกรคงไม่เป็นปัญหา
เป็นอย่างที่เขาพูดไว้ พวกเขาแค่ไปเจรจาอย่างสันติ ไม่ได้ไป ทะเลาะวิวาท

ดังนั้นเรื่องนี้จึงกำหนดแบบนี้

ตอนบ่าย วิ่งหนึ่งว่างไม่มีธุระ เลยพาลู่วิ่งเซินเดินเล่นข้างล่าง

ถึงแม้ตอนนี้อาการป่วยของลู่วิ่งเป็นดีขึ้นมากแล้ว แต่เพราะ ไม่ใช่เป็นบาดแผลขนาดเล็ก คุณหมอจึงแนะนำให้เขาขยับ ตัวอย่างพอเหมาะ ไม่สามารถขยับตัวมากจนเกินไป

ด้วยเหตุนี้เขาจึงนั่งบนเก้าอี้รถเข็นออกไป โดยมีมผลักอยู่ ข้างหลังเขา

โม่หนานก็ไปด้วยเช่นกัน ดังนั้นทั้งสี่คนเดินเล่นสนามหญ้าข้าง ล่างหนึ่งรอบ

จิ้งหนึ่งนึกถึงตัวเองตอนอยู่ประเทศเมื่อก่อน สำนักงานใหญ่

ของกลุ่มมังกรอยู่ห่างจากที่นี้ไม่ไกล เลยอดใจรู้สึกคิดถึงไม่ได้

เธอพูดเสนอขึ้นว่า : “ลู่วิ่งเซิน งั้นพวกเราออกไปขับรถเล่นกัน หน่อยไหม?”

ลู่วิ่งเซินยักคิ้วให้กับเธอ ยิ้มและพูดว่า “แล้วจะไปไหนกัน อ?”

แถวนี้มีสถานที่หนึ่งที่ฉันคุ้นเคย พวกเราไปที่นั่นกันเถอะ””

เมื่อเห็นสายตาความต้องการของเธอ และก่อนหน้านี้ที่เขาได้ รับบาดเจ็บ จนเธอต้องอยู่แต่ในโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเขา
ดังนั้นลู่จิ่งเซินจึงพยักหน้าตอบรับเธอ

เมื่อจิ่งหนิงเห็นแบบนี้ก็ดีใจมาก และชวนไม่หนานกับซูมออก ไปด้วยกันกับพวกเขา

สถานที่ที่อยู่ห่างจากโรงพยาบาลไม่ไกลเป็นสนามขับรถเก่า แห่งหนึ่ง

พื้นที่สนามมีขนาดกว้างใหญ่มาก ข้างหลังมีพื้นที่โล่งกว้าง ด้วย และยังมีภูเขาที่ถูกคนใช้เปิดขับรถด้วย ถึงแม้เป็นพื้นที่ เปล่าเปลี่ยว แต่ไม่มีคน

เธอยังจำได้ว่าตอนที่ตัวเองอยู่กับคนของกลุ่มนักซิ่งรถ ใน ตอนนั้นคนเยอะมาก คิดไม่ถึงผ่านไปเพียงไม่กี่ปีจะมีความ เปลี่ยนแปลงเยอะมากขนาดนี้

นับตั้งแต่กลุ่มมังกรแตกแยก กลุ่มนักชิงรถก็ค่อยๆห่างหาย

ในตอนนี้ไม่เหลือใครเลย ล้วนเป็นพื้นที่ว่างเปล่า

จิ่งหนิงพาลู่วิ่งเซินเดินบนถนนที่คุ้นเคย ขณะเดียวกันก็หรี่ตาม องถนนบนภูเขา

“จิ้งเซิน คุณลองเดาสิว่าที่นี่คือที่ไหน?”

ลู่วิ่งเซินมองดูอุปกรณ์ก่อสร้างที่มีสีเทาเบื้องหน้า และมองดู ลานวิ่งข้างหลัง จากนั้นก็พูดว่า : “สำนักงานใหญ่กลุ่มมังกร”

จิ่งหนิงทำท่ามือถูกต้อง

“ถูกต้องนะครับ”
ฐานะเมื่อก่อนของเธอ ลู่จิ่งเซินรู้แล้ว และในตอนนี้ไม่หนานก็ เป็นคนสนิทของเธอแล้วด้วย ดังนั้นเลยไม่ได้ปกปิด

ส่วนซูมเป็นผู้ช่วยคนสนิทของลู่วิ่งเซิน ด้วยเหตุนี้จึงทราบ ฐานะของเธอ

ดังนั้นเมื่อทุกคนได้ยินเธอพูดแบบนี้ต่างไม่รู้สึกแปลกใจเลย

จึงหนิงพาพวกเขาเข้าไปข้างใน เมื่อเดินเข้าไปข้างในเป็น สนามขนาดใหญ่ เบื้องหน้ามีบ้านเก่าเรียงรายอยู่

อุปกรณ์ก่อสร้างอันเย็นเฉียบตั้งอยู่บนพื้น ซึ่งดูแล้วให้ความ รู้สึกกดดันอย่างเย็นเฉียบ

จึงหนิงถอนหายใจเล็กน้อย “ตอนที่ฉันมาอยู่ประเทศไม่ นาน ฉันโดดเดี่ยวไร้ญาติมิตร และมาเกิดอุบัติครั้งใหญ่จนสูญ เสียความทรงจําอีก

ถ้าหากไม่ใช่เพราะกลุ่มมังกรรับฉันไว้ ฉันเกรงว่าตอนนั้นฉัน คงอับจนหนทางแน่ และคงไม่มีวันมีวันนี้ได้”

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เธอก็เผยสายตาโศกเศร้าเล็กน้อยขึ้น

ลู่วิ่งเป็นจ้องมองเธอ แล้วยื่นมือกุมมือเธออย่างเงียบๆ

“ตอนนี้คุณมีผม”

จิ่งหนิงดึงสติกลับมา

เธอหันหน้ามองเขา แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องกระทบบน ตัวของผู้ชาย ซึ่งดูแล้วรู้สึกอบอุ่นใจอย่างแปลกประหลาด
เธอยิ้มแย้ม และพยักหน้าอย่างแรง

“อืม ใช่ ฉันยังมีคุณอยู่

ไม่กี่คนเดินเข้าไปข้างในต่อ ถึงแม้โม่หนานกับซูมู่พอทราบถึง ประวัติความเป็นมาของเธอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มาที่นี่ จึงรู้สึก แปลกใหม่เล็กน้อย

ถึงแม้คนของกลุ่มมังกรย้ายไปหมดแล้ว แต่ที่นี่เคยปรับปรุง การก่อสร้างมาก่อน ดังนั้นจึงมีสิ่งของหลายอย่างที่ไม่ได้ย้าย

จิ่งหนิงแนะนำ-พื้นที่ต้อนรับแขก พื้นที่พักผ่อน พื้นที่ฝึกซ้อม และพื้นที่บันเทิงเป็นต้น……..

กลุ่มมังกรมีขนาดใหญ่ แผนกรถซึ่งเป็นแค่ธุรกิจบังหน้า ซึ่ง คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยเข้าร่วม

ด้วยเหตุนี้ ตอนที่กลุ่มมังกรเริ่มแตกแยก แผนกรถซิ่งจึง

สามารถปลีกตัวออกมาจากการควบคุมอย่างง่ายดาย

ซูม่มองดูร่องรอยฝึกซ้อมของเมื่อก่อนข้างใน และพูดขึ้นว่า : “ได้ยินมาว่าถึงแม้คุณชายสามของตระกูลเป็นลูกนอกสมรส แต่เป็นคนมีความสามารถ เขามีการพัฒนาในต่างประเทศเป็น อย่างดี แต่คิดไม่ถึงว่าทำเรื่องแบบนี้ ดูคนที่ภายนอกไม่ได้เลย จริงๆ”

จิ่งหนิงยิ้มจางๆ

“คนอย่างเขานี่แหละสามารถดูจากภายนอกได้เลย หน้าตาที่ เต็มไปด้วยความป่าเถื่อนแบบนั้น ใครต่างก็มองออกจริงไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ